Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής τον πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ ας Σίσι, τον Ιούλιο του 2013, το κυβερνών καθεστώς στην Αίγυπτο έχει καταφέρει να περιορίσει σε σημαντικό βαθμό τις ελευθερίες των πολιτών.
Κατά τη διάρκεια της λαϊκής εξέγερσης, η οποία έλαβε χώρα στις 25 Ιανουαρίου το 2011, οι Αιγύπτιοι καλούνταν να διαχειριστούν τις υποθέσεις της χώρας τους και να εκφράσουν ειρηνικά τη γνώμη τους, μέσω της κάλπης. Πλέον, κάθε φωνή αντίθετη με την ιδεολογία της κυβέρνησης καταπνίγεται, ενώ η ελεύθερη έκφραση αποτελεί ουτοπία.
Οι στρατηγοί της χώρας χρησιμοποιούν καταπιεστικά μέσα για να ενσταλάξουν το φόβο και να δαμάσουν τη δύναμη του λαού, με σκοπό να εξαλειφθεί η αυτονομία των πολιτών και των οργανώσεων της κοινωνίας και, παράλληλα, να τεθούν στο περιθώριο τα πολιτικά κόμματα, που δεν ελέγχονται από τις υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών. Ως αποτέλεσμα, μέλη της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες συλλαμβάνονται, διαρκώς. Παράλληλα, η χρήση γκλομπ και σφαιρών από καουτσούκ θεωρείται θεμιτή, για την καταστολή των βίαιων ή παράνομων ενεργειών, οι οποίες, εφόσον, δεν έχουν προσδιοριστεί από το νόμο, έχουν αφεθεί στην κρίση των αρχών. Χρηματικές ποινές και φυλάκιση είναι τα αποτελέσματα όλων των ενεργειών που δεν συμβαδίζουν με τις κυβερνητικές επιταγές
Για να απομονωθούν οι φωνές των αντιφρονούντων, έχουν οριστεί ειδικά νομικά και νομοθετικά μέτρα, τα οποία νομιμοποιούν τις πρακτικές των αρχών. Στο πλαίσιο αυτό, τον Νοέμβριο του 2013 εκδόθηκε το ένας ειδικός νόμος, ο οποίος ρυθμίζει το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσαι».
Πιο συγκεκριμένα, επιτρέπεται στους πολίτες να συγκεντρώνονται σε ομάδες ή να διεξάγουν μια πομπή ή διαμαρτυρία, εφόσον έχουν λάβει εγγράφως την έγκριση και έχουν ειδοποιήσει την αστυνομία της περιοχής για την εν λόγω δραστηριότητα.
Το άρθρο 10, ωστόσο, καταργεί κάθε δικαίωμα των πολιτών για μια ειρηνική συνάθροιση ή διαδήλωση, καθώς ορίζει πως οι υπηρεσίες ασφάλειας έχουν το απόλυτο δικαίωμα να εμποδίσουν ή να επέμβουν στη πορεία, κάθε είδους συγκέντρωσης, επικαλούμενες τη δημόσια ασφάλεια.
Ένα ακόμα παράδειγμα αυταρχικής νομοθεσίας αποτελεί η τροποποίηση του άρθρου 78 του Αιγυπτιακού ποινικού κώδικα, η οποία ποινικοποιεί τη δράση των Μ.Κ.Ο., τις οποίες το αυταρχικό καθεστώς ονομάζει εχθρούς και συνωμότες και εμποδίζει τη χρηματοδότησή τους από φορείς του εξωτερικού.
Οι τροποποιήσεις της απυρόβλητης κυβέρνησης, που επανειλημμένα έχει κατηγορηθεί για σφετερισμό των δικαιωμάτων των πολιτών και ενδελεχή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οδήγησαν στην διεξαγωγή πολλών διαμαρτυριών από το 2011 μέχρι και σήμερα, κατά τη διάρκεια των οποίων δεκάδες πολίτες έχασαν τη ζωή τους, ενώ άλλοι οδηγήθηκαν στη φυλακή.
