Δημήτρης Μυταράς. Ο μεγάλος ζωγράφος που αγαπούσε τους ανθρώπους και τα χρώματα, έκλεισε για πάντα τα μάτια του στις 16 του Φλεβάρη το 2017. Τα μάτια που τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν μπορούσαν να δουν…
Ο Δημήτρης Μυταράς γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 18 Ιουνίου το 1934. Δεν γνώρισε μητέρα γιατί πέθανε όταν ήταν μόλις λίγων ημερών και ο πατέρας του ήταν κουρέας. Πέρασε δύσκολη παιδική ηλικία όπως ο ίδιος είχε πει: «Δεν έχω καλές αναμνήσεις…Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στην Κατοχή. Ζήσαμε σε μια κόλαση τότε. Μου έλλειπε η μητέρα μου…Δεν τη γνώρισα ποτέ, πέθανε όταν ήμουν μερικών ημερών…Ίσως για αυτό να μου αρέσει να ζωγραφίζω πολλές γυναίκες…Ο τοίχος του σπιτιού μου, ήταν ο πρώτος μου καμβάς». Αν και ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε για να μπορέσουν να μεγαλώσει τα δύο του παιδιά, αυτή η γυναίκα ενώ δεν ήξερε καθόλου γράμματα έκανε ότι μπορούσε για να τα ευχαριστεί.
Σπουδές στην Τέχνη
Το 1953 μη έχοντας καμία ουσιαστική γνώση των εικαστικών, γίνεται δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Εκεί θα σπουδάσει μέχρι το 1957 ζωγραφική, έχοντας για δασκάλους τους σημαντικούς ζωγράφους, Γιάννη Μόραλη και Σπύρο Παπαλουκά. Στην σχολή θα γνωρίσει και την πιο σημαντική γυναίκα όλης της μετέπειτα ζωής του, τη Χαρίκλεια. Τη Ζουζού του. Μαζί ζήσανε πάνω από 60 χρόνια. Παντρεύτηκαν το 1961 και έφυγαν για να συνεχίσει της σπουδές του στο Παρίσι, στην σκηνοθεσία και εσωτερική διακόσμηση, με υποτροφία τού Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών μέχρι το 1964. Το 1973 απόκτησαν και το γιο τους, τον Αριστείδη. Η Ζουζού θα γίνει το μοντέλο του για τη δημιουργία πολλών από τα έργα του Μυταρά. Η ίδια είχε πει ότι «όταν ό Μίμης ζωγράφιζε, ήταν σα να μαστίγωνε τον άνεμο»!
Η ζωγραφική του Μυταρά είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική και χαρακτηρίζεται από το δυνατό σχέδιο και τα καθαρά και έντονα χρώματα. Αν και ξεκίνησε από το φωτογραφικό ρεαλισμό, στη συνέχεια βλέπουμε πολλές επιρροές από την αφαίρεση, καταλήγοντας σε έργα εξπρεσιονιστικής έκφρασης. Σε πολλά από τα έργα του είναι εμφανές το στοιχείο κοινωνικής κριτικής.
Το έργο του τεράστιο! Μεγάλη εκθεσιακή δραστηριότητα, τόσο με συμμετοχές σε ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις, αλλά και πάρα πολλές ατομικές στη Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κάποιες από τις σημαντικότερες διοργανώσεις που συμμετείχε ήταν οι Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1958 και το 1966, των Νέων στο Παρίσι το 1960, του Σάο Πάολο το 1966 και της Βενετίας το 1972.
Η πρώτη του ατομική έκθεση ήταν το 1961, στη γκαλερί Ζυγός και ακολούθησαν πολλές άλλες. Πολύ σημαντικές ήταν οι αναδρομικές εκθέσεις του στην Πινακοθήκη Πιερίδη, στη γκαλερί Ειρμός στη Θεσσαλονίκη και στο Βελλίδειο Ίδρυμα το 1989, στη Γαλλία στο Chateau Cenonceau το 1992, στην Εθνική Πινακοθήκη το 1995 και στη Στοκχόλμη στο μουσείο Millegarden το 1998.
Δημήτρης Μυταράς και διδακτικό έργο
Ο Δημήτρης Μυταράς ήταν υπεύθυνος του εργαστηρίου Εσωτερικής Διακόσμησης στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο από το 1964 ως το 1972. Το 1975 γίνεται καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, στην Αθήνα, ενώ από το 1982 έως το 1985 ήταν πρύτανης της Ανώτατής Σχολής Καλών Τεχνών.
Το 1978, έχοντας δίπλα του τη Χαρίκλεια, ιδρύουν με τη βοήθεια του Δήμου, σχολή ζωγραφικής στην γενέτειρα του, τη Χαλκίδα. Το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, που με την ιδιαιτέρως πολύτιμη καλλιτεχνική διεύθυνση της Χαρίκλειας, ανέπτυξε πολύ σημαντική πολιτιστική και διδακτική δραστηριότητα όλα αυτά τα χρόνια.
Ο σκηνογράφος Δημήτρης Μυταράς
Εκτός από την ενασχόληση του με τη ζωγραφική, ο Μυταράς ασχολήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία και με τη σκηνογραφία. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το ΚΒΘΕ, το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, το θίασο Καρέζη – Καζάκου, το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, αλλά και με πολλούς ιδιαίτερα σημαντικούς ελληνικούς θιάσους.
Έχει επίσης δημιουργήσει πολλές τοιχογραφίες που κοσμούν διάφορα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια (τράπεζες, ξενοδοχεία, εργοστάσια), στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο σταθμό «Δάφνη» του Μετρό υπάρχει το έργο του «Δεξίλεως».
Πρέπει να αναφέρω οπωσδήποτε και το συγγραφικό έργο του μεγάλου μας εικαστικού, το οποίο περιλαμβάνει πολλά θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη καθώς και ποίηση. Τα κείμενα και οι μελέτες του εκδόθηκαν το 1989 σε ένα βιβλίο, που έχει τίτλο «Μη μιλάς πολύ για τέχνη».
Διακρίσεις
Για την προσφορά του στην Τέχνη έχει λάβει δύο βραβεία και πέντε διακρίσεις. Ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης της, το 1985 ενώ το 1999 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Εξελέγη από την Ακαδημία Αθηνών, τακτικό μέλος το 2008 αλλά δυστυχώς και προς μεγάλη απογοήτευση του Μυταρά, μετά δύο χρόνια, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε εξαιτίας της όρασης του, τον διέγραψαν. Αυτή η απόφαση τον πίκρανε πολύ!
Στις 16 Φεβρουαρίου το 2017 η ελληνική Τέχνη, έγινε φτωχότερη. Ο Δημήτρης Μυταράς, στα 82 του, ο σπουδαίος ζωγράφος, ο ταλαντούχος σκηνογράφος, ο εικονογράφος, ο ενδυματολόγος, ο ποιητής και ο χαρισματικός δάσκαλος, έφυγε από κοντά μας. Το έργο του όμως θα μείνει για πάντα ζωντανό!
Ας παρακολουθήσουμε ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο με κάποια από τα έργα του.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο:
Δημήτρης Μυταράς. Ανακτήθηκε από nationalgallery.gr (τελευταία πρόσβαση 15/2/2023)
Δημήτρης Μυταράς. Ανακτήθηκε από neolaia.gr(τελευταία πρόσβαση 15/2/2023)
Δημήτρης Μυταράς. Ανακτήθηκε από womantoc.gr (τελευταία πρόσβαση 15/2/2023)
Δημήτρης Μυταράς. Ανακτήθηκε από elculture.gr (τελευταία πρόσβαση 15/2/2023)
