Ο Τσαρλς Τζον Χάφαμ Ντίκενς (Charles John Huffam Dickens) γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1812, στο Πόρτσμουθ. Ήταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας του, της μητέρας του Ελίζαμπεθ και του πατέρα του Τζον. Όταν ο Κάρολος θα γίνει δώδεκα χρονών, η ανεμελιά της παιδικής του ηλικίας θα τελειώσει απότομα. Ο πατέρας του, που δούλευε στην Υπηρεσία Μισθοδοσίας του Ναυτικού, ήταν μπλεγμένος σε έναν άσωτο τρόπο ζωής και θα φυλακιστεί λόγω χρεών. Ο Κάρολος τότε θα αναγκαστεί να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο, εγκαταλείποντας το σχολείο.
Τα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας
«Το σπίτι είναι μια λέξη, μια ισχυρή λέξη, ισχυρότερη από κάθε μια που μάγος έχει πει, ισχυρότερη από κάθε μια στην οποία πνεύμα έχει απαντήσει στις πιο δυνατές επικλήσεις».
Το 1817 η οικογένειά του θα μετακομίσει στο Τσάταμ του Κεντ και εκεί ο Ντίκενς θα περάσει πέντε πολύ ευτυχισμένα χρόνια. Θα φοιτήσει σε ιδιωτικό σχολείο, και θα διαβάζει με μεγάλη αφοσίωση τις νουβέλες των Χένρι Φίλντινγκ και Τομπάιας Σμόλετ. Το 1824 είναι η χρονιά που ο πατέρας του θα φυλακιστεί μαζί και με την υπόλοιπη οικογένειά του. Τότε ο Κάρολος θα μείνει με την κυρία Ελίζαμπεθ Ρόιλανς, μια μεγάλης ηλικίας γυναίκα και οικογενειακή φίλη. Για την επιβίωσή του αναγκάζεται να δουλεύει όλη μέρα, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, οι οποίες θα απασχολήσουν αργότερα το μεγαλύτερο μέρος του συγγραφικού του έργου και θα είναι το θέμα του πιο αγαπημένου βιογραφικού μυθιστορήματός του, του Δαβίδ Κόπερφιλντ (1849-1850).
Ωστόσο, μια απρόσμενη απόκτηση κληρονομιάς, θα βοηθήσει τον πατέρα του να πληρώσει τα χρέη του και να βγει από την φυλακή. Όμως, η σχέση του με τον Κάρολο, είχε διαλυθεί οριστικά. Από το 1827 μέχρι και το 1828 θα δουλέψει σε δικηγορικό γραφείο και μετέπειτα θα είναι στενογράφος στα δικαστήρια του Λονδίνου. Η επαφή του με το δικαστικό σύστημα της Αγγλίας, του δημιούργησε μια βαθιά απέχθεια για τον τρόπο λειτουργίας του, που εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα συμφέρονταν των πλουσίων.
Από το 1833, η δουλειά του αφορούσε την λογοτεχνία αλλά και την δημοσιογραφία. Ο Κάρολος θα υπάρξει συντάκτης σε διάφορα έντυπα με φιλελεύθερες θέσεις και έτσι θα γνωρίσει το πολιτικό αγγλικό σύστημα της εποχής εκ των έσω. Αυτή θα είναι και η αιτία της αποστροφής του από αυτό. Στα μέσα της δεκαετίας αρχίζει να δημοσιεύει τα λογοτεχνικά του έργα με την μορφή επιφυλλιδογραφικών μυθιστορημάτων σε περιοδικά και εφημερίδες, μέσο που αποτελούσε μια πολύ συνηθισμένη μέθοδο δημοσίευσης έργων.
Η συγγραφική πορεία του Κάρολου Ντίκενς
«Να έχεις μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, έναν χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά».
Η πρώτη συγγραφική επιτυχία του Ντίκενς έρχεται μαζί και με το λογοτεχνικό ντεμπούτο του, Τα έγγραφα του Πίκγουικ. Το έργο θα αποτελέσει την πρώτη ένδειξη για τα θέματα, με τα οποία θα ασχοληθεί κατά την διάρκεια της συγγραφικής του πορείας: Σάτιρα και καταγγελτικό ύφος απέναντι στις κοινωνικές ανισότητες, κριτική απέναντι στους θεσμούς που ευνοούσαν μόνο τις υψηλές κοινωνικές τάξεις και την μεγάλη ανεπάρκεια τους, την συμπόνοια και την κατανόηση απέναντι στον άνθρωπο ανεξάρτητα από την ταξική προέλευση του. Με τον Όλιβερ Τουίστ (1837-1838) και τον Νίκολας Νίκλεμπι (1838-1838) η φήμη του θα εκτοξευθεί. Σε αυτά τα δύο έργα βλέπουμε ωμά το σκοτάδι μιας κοινωνίας βυθισμένης στην πορνεία, το έγκλημα, την εκμετάλλευση. Ο Όλιβερ Τουίστ ήταν μάλιστα το πρώτο μυθιστόρημα που είχε πρωταγωνιστή ένα παιδί.
To 1842, ταξιδεύει στις ΗΠΑ και παραμένει στη χώρα για πέντε μήνες. Η αναγνώρισή του θα είναι μεγάλη και η φιλοξενία των Αμερικανών είναι σχεδόν βασιλική. Αυτό όμως δεν θα εμποδίσει τον γνωστό συγγραφέα από το να υποστηρίξει την κατάργηση της δουλείας και να διαμαρτυρηθεί για τα πνευματικά δικαιώματα των συγγραφέων της χώρας. Δύο χρόνια μετά, το 1844, θα εκδοθεί η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, το πιο δημοφιλές του έργο που αφορούσε το πνεύμα το Χριστουγέννων, το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει όλο τον χρόνο στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Το 1849, δημοσιεύει σε συνέχειες το αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα Δαβίδ Κόπερφιλντ και ακολουθούν ο Ζοφερός Οίκος (1852-1853) και η Μικρή Ντόριτ (1855-1857) που κατακρίνουν για ακόμη μια φορά τους βικτωριανούς θεσμούς και την ανικανότητα τους να προστατεύσουν τον εργαζόμενο πολίτη.
Η συνέχεια της ζωής του
«Έχω υποφέρει, και αυτό με έχει κάνει πιο δυνατό από κάθε άλλο μάθημα. Έχω λυγίσει και έχω σπάσει παίρνοντας –ελπίζω– ένα καλύτερο σχήμα».
Το 1859, θα δημοσιεύσει επίσης δύο από τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του: Την Ιστορία των δύο Πόλεων (ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά μπεστ σέλερς όλων των εποχών) και τις Μεγάλες Προσδοκίες. Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό, ο Ντίκενς θεωρήθηκε ένας λογοτεχνικός κολοσσός της εποχής του. Ο ρεαλισμός, το πεζογραφικό του ύφος, η κοινωνική κριτική και οι μοναδικοί του χαρακτήρες θα επαινεθούν από συγγραφείς όπως ο Τζορτζ Γκίσινγκ, ο Τζορτζ Όργουελ, ο Λέων Τολστόι και ο Γκίλμπερτ Κηθ Τσέστερτον. Σε αντίθεση βέβαια συγγραφείς όπως ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Χένρι Τζέιμς και Βιρτζίνια Γουλφ θα τον επικρίνουν αυστηρά για τους συναισθηματισμούς του, την απουσία ψυχολογικού βάθους και το πεζογραφικό του ύφος.
O Ντίκενς είχε αφοσιωθεί παράλληλα και σε ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο που πραγματοποιούσε μέσα από δημόσιες ομιλίες, εράνους και άλλες δράσεις. Διοργάνωνε εκδηλώσεις με εισιτήριο και σε αυτές διάβαζε τα έργα του στο κοινό. Ιδιαίτερα μετά τον χωρισμό του με την σύζυγό του, οι βραδιές αυτές θα γίνουν ακόμα πιο επικερδείς και συνολικά θα πραγματοποιήσει πάνω από 471 παρουσιάσεις έργων του. Εκείνο το διάστημα θα αποδειχθεί και το μεγάλο του χάρισμα στην υποκριτική, την απαγγελία και την δραματική μίμηση.
Η 9η Ιουνίου του 1856 είναι μια ιδιαίτερα σημαντική μέρα για την ζωή του. Κατά την επιστροφή του από το Παρίσι με την ερωμένη του Έλεν Τέρναν, εμπλέκεται σε ένα σιδηροδρομικό ατύχημα. Το βαγόνι του θα είναι το μοναδικό που θα μείνει άθικτο, ο συγγραφέας δεν θα πάθει τίποτα και θα βοηθήσει με κάθε τρόπο τους τραυματίες μέχρι να φτάσουν στο σημείο τα σωστικά συνεργεία. Την εμπειρία του θα καταγράψει ένα χρόνο μετά, στο διήγημα του The Signal-Man.
Τα τελευταία του χρόνια στην ζωή
«Η μετάνοια είναι το φυσικό απόκτημα των γκρίζων μαλλιών».
Τον Νοέμβριο του 1867 θα πραγματοποιήσει την δεύτερη περιοδεία του στην Αμερική, όπου παραμένει για τέσσερις μήνες. Αυτή η επίσκεψή του ήταν ακόμα πιο επιτυχημένη από την πρώτη. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, ο Ντίκενς θα συνεχίσει να διαβάζει τα έργα του τόσο στην Βρετανία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Όμως, στις 22 Απριλίου του 1869 θα πάθει το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο βέβαια θα ξεπεράσει γρήγορα. Ωστόσο, δεν θα συμβεί το ίδιο και με το δεύτερο επεισόδιο της 8ης Ιουνίου του 1870.
Έτσι, μια μέρα αργότερα, στις 9 Ιουνίου του 1870, στην ηλικία των 58 ετών, ο Κάρολος Ντίκενς αφήνει την τελευταία του πνοή στην αγροικία του στο Γκαντ’ς Χιλ του Τσάταμ. Υπήρξε ένας σπουδαίος δημιουργός, ιδιαίτερα ευαίσθητος και οξυδερκής, που κατάφερε να αποτυπώσει στα έργα του την κοινωνική εξαθλίωση και αδικία, σε μια εποχή που αυτή του η προσέγγιση ήταν ένδειξη θάρρους. Τα έργα του θα γίνουν γνωστά και μέσα από διασκευές σε άλλες μορφές τέχνης, όπως ο κινηματογράφος, το θέατρο, τα κόμικς και η τηλεόραση.
Το μυθιστόρημά του Το μυστήριο του Έντουιν Ντρουντ θα μείνει ημιτελές.
Ακολουθεί ένα σύντομο βίντεο με την βιογραφία του:
Πηγές:
Κάρολος Ντίκενς, ανακτήθηκε από www.sansimera.gr, τελευταία πρόσβαση 6/2/2021
Κάρολος Ντίκενς, ανακτήθηκε από el.wikipedia.org, τελευταία πρόσβαση 6/2/2021
Ντίκενς, ο συγγραφέας των αδικημένων, ανακτήθηκε από www.dw.com, τελευταία πρόσβαση 6/2/2021
Κάρολος Ντίκενς, ανακτήθηκε από www.gnomikologikon.gr, τελευταία πρόσβαση 6/2/2021
Σαν σήμερα, 9 Ιουνίου του 1870 φεύγει από τη ζωή ο Κάρολος Ντίκενς, ανακτήθηκε από www.monopoli.gr, τελευταία πρόσβαση 6/2/2021
