Η σφαγή το Κολουμπάιν είναι ένας σχολικός πυροβολισμός που έγινε την Τρίτη 20 Απριλίου 1999 στο Columbine High School. στο Κολοράντο των ΗΠΑ. Δράστες ήταν οι τελειόφοιτοι Έρικ Χάρις και Ντύλαν Κλέμπολντ, που δολοφόνησαν 12 μαθητές κι έναν δάσκαλο. Δέκα από τα θύματα σκοτώθηκαν στην βιβλιοθήκη του σχολείου και στη συνέχεια οι δράστες αυτοκτόνησαν. Τραυματίστηκαν 24 ακόμα άτομα ενώ ανταλλάχθηκαν πυροβολισμοί και με την αστυνομία. Ήταν η πιο αιματηρή επίθεση σε σχολείο μέχρι τότε στην ιστορία των ΗΠΑ, που πάγωσε το αίμα ολόκληρου του πλανήτη. Ο πυροβολισμός έχει εμπνεύσει δεκάδες αντιγραφείς, κάνοντας το όνομα του Κολουμπάιν συνώνυμο σχολικών πυροβολισμών.
Ποιοι ήταν οι δράστες
Δράστες του μακελειού ήταν ο Έρικ Ντέιβιντ Χάρις και ο Ντύλαν Μπένετ Κλέμπολντ. Ο 18χρονος Χάρις γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1981 στη Γουίτσιτα του Κάνσας. Η οικογένειά του μετακόμιζε συνέχεια γιατί ο πατέρας του Χάρις ήταν πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Η μητέρα του ήταν νοικοκυρά. Εγκαταστάθηκαν οριστικά στο Littleton του Κολοράντο τον Ιούλιο του 1993, όταν ο πατέρας αποσύρθηκε από το στρατό. Τα τρία πρώτα χρόνια έζησαν σε ενοικιαζόμενα καταλύματα και ο Έρικ πήγε στο γυμνάσιο Ken Caryl, όπου γνώρισε τον Ντύλαν Κλέμπολντ. Το 1996 η οικογένεια αγόρασε δικό της σπίτι. Ο μεγάλος αδερφός τους Έρικ φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Μπούλντερ. Και ο Έρικ Χάρις ήταν επιμελής και εξαιρετικός μαθητής και σχεδιάζει να γίνει στρατιωτικός, σαν τον πατέρα του, αλλά δεν τα κατάφερε.
Ο Ντύλαν Κλέμπολντ γεννήθηκε στο Lakewood του Κολοράντο στις 11 Σεπτεμβρίου 1981. Οι γονείς του ήταν ειρηνιστές και πήγαιναν σε μια λουθηρανική εκκλησία. Τόσο ο Ντύλαν όσο και ο μεγαλύτερος αδερφός του Μπάιρον παρακολούθησαν μαθήματα σύμφωνα με τη λουθηρανική παράδοση. Όπως και ο αδερφός του, ο Ντύλαν πήρε το όνομά του από τον διάσημο θεατρικό συγγραφέα Dylan Thomas. Στο σπίτι τους τηρούνταν επίσης ορισμένες τελετουργίες σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση λόγω του παππού από την πλευρά της μητέρας. Ο Ντύλαν Κλέμπολντ παρακολούθησε τις δυο πρώτες τάξεις στο Normandy Elementary στο Littleton του Κολοράντο και μετά μεταφέρθηκε στο Governor’s Ranch Elementary και έγινε μέρος του προγράμματος CHIPS (=Προκλητικοί Μαθητές Υψηλού Πνευματικού Δυναμικού). Η μετάβασή του στο γυμνάσιο Ken Caryl ήταν δύσκολη. Οι γονείς του όμως, ως καλλιτέχνες, ήταν ανοιχτόμυαλοι και επιεικείς με τον γιο τους, που ήταν άριστος μαθητής και σχεδίαζε να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο.
Το ποινικό μητρώο των δραστών
Το 1996 ο 15χρονος Έρικ Χάρις έφτιαξε έναν ιδιωτικό ιστότοπο America Online. Αρχικός του σκοπός ήταν να φιλοξενήσει τα επίπεδα, που ο Χάρις είχε δημιουργήσει για τα βιντεοπαιχνίδια Doom Ι και II και Quake. Εκεί ο Χάρις ανέφερε λεπτομέρειες σχετικά με κρυφές εξόδους του από το σπίτι για να κάνει κάποιους βανδαλισμούς με τον φίλο του Ντύλαν Κλέμπολντ και άλλους. Από τις αρχές του 1997 αρχίζουν να φαίνονται σε αυτό το blog τα πρώτα σημάδια του θυμού του Χάρις για την κοινωνία. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχε ανεβάσει και οδηγίες για την κατασκευή εκρηκτικών.
Ο ιστότοπος είχε λίγους επισκέπτες και δεν προκαλούσε ανησυχία. Τον Αύγουστο του 1997 ο Χάρις έκανε μια ανάρτηση, περιγράφοντας λεπτομερώς δολοφονικές φαντασιώσεις ειδικά προς τον συμμαθητή του, Μπρουκς Μπράουν. Όταν το είδαν οι γονείς του Μπράουν ενημέρωσαν το γραφείο του σερίφη στις 7 Αυγούστου 1997. Ένας ερευνητής έγραψε μια ένορκη δήλωση για να ζητήσει ένταλμα έρευνας για το σπίτι του Χάρις, αλλά αυτό δεν υποβλήθηκε ποτέ σε δικαστή.
Στις 30 Ιανουαρίου 1998, Χάρις και Κλέμπολντ συνελήφθησαν γιατί εισέβαλαν σε ένα λευκό βαν, σταθμευμένο κοντά στο Λίτλτον, κι έκλεψαν εργαλεία και εξοπλισμό υπολογιστών. Με τις αρχές ήταν ευγενικοί και συνεργάσιμοι. Στην κοινή τους εμφάνιση στο δικαστήριο ομολόγησαν την ενοχή τους για την κλοπή σε βαθμό κακουργήματος και καταδικάστηκαν σε πρόγραμμα εκτροπής ανηλίκων. Για να καθαρίσουν το ποινικό τους μητρώο, έπρεπε να παρακολουθήσουν υποχρεωτικά μαθήματα διαχείρισης θυμού σε ψυχολόγο και να ακολουθούν πιστά τους νόμους. Και οι δύο τελικά συμμορφώθηκαν αρκετές βδομάδας νωρίτερα από το αναμενόμενο λόγω θετικής ανταπόκρισης στο πρόγραμμα.
Η σφαγή είχε «προαναγγελθεί»
Λίγο μετά το δικαστήριο ο Χάρις επανέφερε την ιστοσελίδα του σε χώρο φιλοξενίας του παιχνιδιού Doom. Τις σκέψεις του πια τις καταγράφει σε ημερολόγιο. Το ίδιο και ο Κλέμπολντ. Στα προσωπικά τους ημερολόγια περιγράφουν τον οπλισμό τους αλλά και τα σχέδιά τους για την μελλοντική επίθεση.
Λίγο μετά την έναρξη του ημερολογίου ο Χάρις περιγράφει ένα σχέδιο επίθεσης, που περιλάμβανε σφαγή και πιθανή απόδραση στο εξωτερικό ή αεροπειρατεία από το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ντένβερ και συντριβή στη Νέα Υόρκη. Αναφέρεται επίσης και στην σεξουαλικότητά του. Συγκεκριμένα αναφέρει την επιθυμία του να κάνει σεξ με γυναίκες και συγκεκριμένα να τις βιάσει και να τις βασανίσει στην κρεβατοκάμαρά του. Δήλωνε ότι ήθελε να διαμελίσει μια γυναίκα με την οποία θα μπορούσε να κάνει σεξ ενώ ενδιαφερόταν και για τον κανιβαλισμό.
Το προσωπικό ημερολόγιο του Κλέμπολντ αρχίζει τον Μάρτιο του 1997. Το χρησιμοποιεί για να εξηγήσει τα προσωπικά του προβλήματα αλλά αναφέρει και το τι θα φορούσε και θα χρησιμοποιούσε κατά τη διάρκεια της επίθεσης.
Εκτός από το ημερολόγιο, Χάρις και Κλέμπολντ «προαναγγέλλουν» την σφαγή σε σχολικές εργασίες δημιουργικής γραφής, όπου είχαν θέματα βίας. Τον Δεκέμβριο του 1997 ο Χάρις έκανε μια εργασία με τίτλο «Guns in School», που αναφερόταν σε πυροβολισμούς στο σχολείο, και ένα ποίημα από την οπτική γωνία μιας σφαίρας. Ο Κλέμπολντ έγραψε μια σύντομη ιστορία για έναν άντρα που σκότωνε μαθητές. Η δασκάλα ανησύχησε τόσο πολύ που ειδοποίησε τους γονείς του.
Και οι δύο είχαν κάνει έρευνα για τον πόλεμο και τους φόνους. Ο Χάρις είχε γράψει μια εργασία για τους ναζί και ο Κλέμπολντ για τον Τσαρλς Μάνσον. Σε ένα μάθημα ψυχολογίας ο Χάρις έγραψε ότι ονειρευόταν να συμμετέχει σε πυροβολισμούς με τον Κλέμπολντ. Σε ιδιωτικά βίντεο είχαν καταγράψει προπονήσεις από πυροβολισμούς που έκαναν καθώς και πειραματικές εκρήξεις βομβών. Κατασκεύασαν συνολικά 99 βόμβες. Τους μήνες πριν την επίθεση είχαν πείσει ενήλικες φίλους τους ότι ήθελαν όπλα για να κάνουν σκοποβολή κι εκείνοι τα αγόρασαν για χάρη τους, καθώς αυτοί ως ανήλικοι απαγορευόταν να το κάνουν. Επίσης ήταν εξοπλισμένοι με μαχαίρια.
Οι Ταινίες Υπογείου
Ο Χάρις και ο Κλέμπολντ συμμετείχαν σε τάξεις παραγωγής βίντεο και κράτησαν πέντε βιντεοκασέτες που ηχογραφήθηκαν με σχολικό εξοπλισμό. Μόνο δύο από αυτά, τα «Hitmen for Hire» και «Rampart Range» και μέρος ενός τρίτου, το «Radioactive Clothing», έχουν κυκλοφορήσει. Οι υπόλοιπες περιγράφουν λεπτομερώς τα σχέδιά και τους λόγους για τη σφαγή και το πως εξαπάτησαν τους γονείς τους. Οι περισσότερες γυρίστηκαν στο υπόγειο των Χάρις κι έτσι είναι γνωστές ως Ταινίες Υπόγειου. Μισή ώρα πριν την επίθεση έκαναν ένα τελευταίο βίντεο αποχαιρετώντας και ζητώντας συγγνώμη από φίλους και οικογένειες.
Τον Δεκέμβριο του 1999, πριν τις δει κάποιος, το περιοδικό «Time» δημοσίευσε ένα άρθρο γι’ αυτές. Μέλη των οικογενειών των θυμάτων απείλησαν με μηνύσεις. Έτσι, ορισμένες οικογένειες και δημοσιογράφοι είδαν τις κασέτες αλλά δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ από το φόβο μιμητισμού και καταστράφηκαν. Στις 21 Οκτωβρίου 2003, κυκλοφόρησε ένα βίντεο με τους δύο να εξασκούνται στο στόχο με ημερομηνία 6 Μαρτίου 1999, σε κοντινούς πρόποδες γνωστούς ως Rampart Range, με τα όπλα που θα χρησιμοποιούσαν στη σφαγή.
Ξεκινώντας από την καφετέρια του σχολείου
Το πρωί της Τρίτης, 20 Απριλίου 1999, ο Έρικ Χάρις και ο Ντύλαν Κλέμπολντ έφτασαν με ξεχωριστά αυτοκίνητα στο Κολουμπάιν γύρω στις 11:10. Μαζί μπήκαν στην καφετέρια του σχολείου από την δυτική είσοδο, όπου τοποθέτησαν δυο μεγάλους μαύρους σάκους, που περιείχαν ο καθένας από μια βόμβα προπανίου 20 λιβρών, που υπολόγιζαν να εκραγούν στις 11:17 π.μ., κατά την διάρκεια της μεσημεριανής βάρδιας, που ξεκινούσε στις 11:15 π.μ. Εκείνη την ώρα υπολόγιζαν ότι η καφετέρια θα είχε περίπου 500 άτομα, περισσότερα από κάθε ώρα της ημέρας. Στην συνέχεια πήγαν έξω στα αυτοκίνητά τους και περίμεναν την έκρηξη. Σχεδίαζαν να ανατινάξουν την καφετέρια και όταν οι επιζώντες θα έβγαιναν, εκείνοι θα τους πυροβολούσαν.
Κανένας μάρτυρας δεν θυμήθηκε να τους είδε να τοποθετούν τα σακίδια στην καφετέρια, ούτε και το προσωπικό ασφαλείας, καθώς αυτά προστέθηκαν στα ήδη 400 περίπου που υπήρχαν ήδη εκεί. Γύρω στις 11:14 π.μ. ένας φύλακας αντικαθιστούσε την κασέτα ασφαλείας κι αργότερα οι ερευνητές υπέθεσαν ότι τότε τοποθετήθηκαν οι βόμβες.
Είχαν γεμίσει και τα αυτοκίνητά τους με εκρηκτικά. Καθώς ο Χάρις έμπαινε στο πάρκινγκ, συνάντησε τον Μπρουκς Μπράουν, τον συμμαθητή με τον οποίο είχαν για χρόνια διαφωνίες και πρόσφατα είχαν συμφιλιωθεί. Ο Μπράουν, που εκείνη την ώρα κάπνιζε, εξεπλάγην όταν τον είδε καθώς νωρίτερα είχε απουσιάσει από ένα τεστ. Στην συνέχεια, σύμφωνα με τον Μπράουν, του είπε πως τον συμπαθεί πια και θα ήταν καλύτερα να πάει σπίτι του σήμερα. Κι ο Μπράουν, ανήσυχος και γιατί δεν ήταν καλά προετοιμασμένος για το επόμενο μάθημα, έφυγε.
Οι δράστες ήταν πια οπλισμένοι, έχοντας κρύψει τα όπλα τους κάτω από μαύρες καμπαρτίνες. Ο Χάρις φορούσε μια λευκή μπλούζα που έγραφε «Φυσική επιλογή». Ο Κλέμπολντ φορούσε μια μαύρη μπλούζα που έγραφε με κόκκινα γράμματα «Wrath». Για να απομακρύνουν την πυροσβεστική και το προσωπικό έκτακτης ανάγκης από το σχολείο, είχαν τοποθετήσει εκρηκτικά σε ένα χωράφι περίπου 5 χλμ. νότια του Κολουμπάιν και 3 χλμ. νότια του πυροσβεστικού σταθμού. Δεν πυροδοτήθηκαν όλα και προκάλεσαν μικρή φωτιά, που σβήστηκε αμέσως. Οι τεχνικοί που τα εξέτασαν, μετέφεραν στην σχολική αστυνομία την ανησυχία τους.
Κύριος στόχος ήταν η καφετέρια, βόρεια του πάρκινγκ. Στον ακριβώς από πάνω όροφο ήταν η βιβλιοθήκη. Στην καφετέρια γευμάτιζε καθημερινά ο αναπληρωτής σερίφης, Νιλ Γκάρντνερ, που είχε διοριστεί στο σχολείο ως υπάλληλος σχολικών πόρων πλήρους απασχόλησης. Εκείνη την ημέρα όμως έτρωγε στο περιπολικό του στη βορειοδυτική γωνία της πανεπιστημιούπολης, παρακολουθώντας μαθητές στο Smokers’ Pit στο Clement Park, ένα λιβάδι δίπλα στο σχολείο.
Έτσι, λοιπόν, ο Έρικ Χάρις και ο Ντύλαν Κλέμπολντ βρίσκονται στο χώρο απέναντι από την καφετέρια και περιμένουν την έκρηξη. Οι βόμβες τις καφετέριας όμως δεν εξερράγησαν. Τότε αποφάσισαν να ξεκινήσουν τους πυροβολισμούς. Αν οι βόμβες είχαν εκραγεί με πλήρη ισχύ, θα είχαν σκοτώσει ή τραυματίσει σοβαρά όλους τους 488 μαθητές της καφετέριας. Πιθανόν να είχε καταρρεύσει και η οροφή της αίθουσας, η βιβλιοθήκη στην καφετέρια.
Η σφαγή στο Κολουμπάιν ξεκίνησε στις 11:19 π.μ.
Στις 11:19 η 17χρονη Rachel Scott και ο φίλος της Richard Castaldo γευμάτιζαν στο γρασίδι δίπλα στη δυτική είσοδο του σχολείου. Ο Κλέμπολντ πέταξε στο πάρκινγκ μια βόμβα, που εξερράγη εν μέρει, βγάζοντας καπνό. Ο Castaldo και άλλοι μαθητές, υπέθεσαν ότι έβλεπαν μια φάρσα. Οι Χάρις και Κλέμπολντ όμως έβγαλαν τα όπλα κάτω από τις καμπαρτίνες τους κι άρχισαν να πυροβολούν. Η Scott, που χτυπήθηκε από 4 σφαίρες του Χάρις, η μία από αυτές στον αριστερό κρόταφο, πέθανε ακαριαία. Ο Castaldo δέχθηκε 8 σφαίρες σε στήθος χέρι και κοιλιά, έπεσε αναίσθητος κι έμεινε παράλυτος από το στήθος και κάτω. Στην συνέχεια ο Χάρις στράφηκε στην δυτική σκάλα προς τους μαθητές Ντάνιελ Ρόρμποου, Σον Γκρέιβς και Λανς Κίρκλιν, που θεώρησαν ότι τα όπλα ήταν για paintball. Ο Ρόρμποου σκοτώθηκε και τραυματίστηκαν οι Γκρέιβς και Κίρκλιν. Ο Γουίλιαμ Ντέιβιντ Σάντερς, δάσκαλος και προπονητής στο σχολείο, που ήταν στην καφετέρια, άκουσε τους πυροβολισμούς κι άρχισε να προειδοποιεί τους μαθητές.
Οι δράστες συνέχισαν να πυροβολούν δυτικά προς 5 μαθητές, που καθόταν στο γρασίδι δίπλα στις σκάλες απέναντι από την δυτική είσοδο του σχολείου. Ο Μάικλ Τζόνσον χτυπήθηκε σε πρόσωπο, πόδι και χέρι, αλλά σώθηκε. Ο Mark Taylor πυροβολήθηκε σε στήθος, χέρια και πόδι, έπεσε κάτω, και προσποιήθηκε τον πεθαμένο. Οι άλλοι τρεις γλίτωσαν χωρίς να τραυματιστούν.
Ο Κλέμπολντ κατέβηκε προς την καφετέρια, πλησίασε τον ήδη τραυματισμένο Λανς Κίρκλιν, που ζητούσε βοήθεια και τον πυροβόλησε στο πρόσωπο. Ο βαριά τραυματισμένος Κίρκλιν επέζησε. Ο παράλυτος πια από την μέση Γκρέιβς είχε καταρρεύσει στην δυτική είσοδο της καφετέριας, έτριψε το αίμα στο πρόσωπό του κι έκανε τον πεθαμένο. Όταν ο Κλέμπολντ πέρασε από πάνω του, τον θυμάται να λέει, «Συγγνώμη, φίλε». Μέσα στην καφετέρια δεν πυροβόλησε και υπέθεσαν ότι πήγε να ελέγξει τις βόμβες.
Ο Χάρις βρισκόταν ακόμα στις σκάλες, όπου τραυμάτισε σοβαρά τη 17χρονη Anne-Marie Hochhalter, που παρέλυσε μερικώς. Μετά ενώθηκε με τον Κλέμπολντ, που βγήκε από την καφετέρια, και πυροβόλησαν μαθητές που στέκονταν κοντά στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, χωρίς να χτυπήσουν κάποιον. Περπατώντας προς την δυτική είσοδο, πετούσαν βόμβες σε διάφορες κατευθύνσεις, ακόμα και στην στέγη. Μόνο μερικές εξερράγησαν.
Η δασκάλα τέχνης Πάτι Νίλσον είχε προσέξει την ταραχή και προχώρησε προς την δυτική είσοδο με τον μαθητή Μπράιαν Άντερσον. Καθώς ο Άντερσον άνοιξε την διπλή πόρτα, οι ένοπλοι πυροβόλησαν και τα γυαλιά τον τραυμάτισαν. Η Νίλσον χτυπήθηκε στον ώμο. Οι δυο τραυματίες έτρεξαν προς την βιβλιοθήκη και η Νίλσον ειδοποίησε τους μαθητές που ήταν εκεί να μπουν κάτω από τα θρανία και να σιωπήσουν. Ύστερα τηλεφώνησε στην αστυνομία και κρύφτηκε κάτω από τον πάγκο της βιβλιοθήκης. Ο Άντερσον έπεσε στο πάτωμα αιμορραγώντας και μετά κρύφτηκε σε μια αίθουσα δίπλα στη βιβλιοθήκη.
Η αστυνομία φτάνει στο Κολουμπάιν
Στις 11:22 π.μ. ένας φύλακας τηλεφώνησε στον Νιλ Γκάρντνερ στο ραδιόφωνο του σχολείου, ζητώντας βοήθεια στο χώρο στάθμευσης. Στις 11:23 π.μ., άκουσε στον ασύρματο της αστυνομίας ότι μια γυναίκα ήταν κάτω και υπέθεσε ότι είχε χτυπηθεί από αυτοκίνητο. Στις 11:24, άκουσε μια άλλη κλήση στο ραδιόφωνο του σχολείου, που ενημέρωνε ότι υπάρχουν πυροβολισμοί.
Στην δυτική είσοδο, ο Χάρις έριξε 10 φορές προς τον Γκάρντνερ, που βρισκόταν 55 μέτρα μακριά. Ο Γκάρντνερ τον πυροβόλησε 4 φορές πάνω από το αυτοκίνητό του. Καθώς ο Χάρις έσκυψε για να ξαναγεμίσει το όπλο του, ο Γκάρντνερ πίστεψε πως τον χτύπησε. Ο Χάρις όμως πυροβόλησε άλλες 4 φορές χωρίς να τον πετύχει κι έπειτα μπήκε μέσα. Ο Γκάρντνερ ανέφερε στον ασύρματό του τους πυροβολισμούς στο Κολουμπάιν.
Ύστερα άρχισαν να κινούνται κατά μήκος του βόρειου διαδρόμου του κτιρίου, πετώντας βόμβες και πυροβολώντας όποιον έβρισκαν. Ο Κλέμπολντ πυροβόλησε στον αστράγαλο τη Stephanie Munson, που κατάφερε να βγει από το σχολείο. Μετά οι δυο τους πυροβόλησαν έξω από τα παράθυρα της ανατολικής εισόδου, διέσχισαν αρκετές φορές τον χώρο πυροβολώντας και τελικά κατευθύνθηκαν προς την βιβλιοθήκη.
Στις 11:26 ξεκίνησε άλλο ένα σερί πυροβολισμών την ώρα που 6 βουλευτές διέσωζαν δύο τραυματισμένους μαθητές κοντά στα γήπεδα. Ο Χάρις είχε επιστρέψει στην πόρτα και πυροβολούσε ξανά τον Γκάρντνερ, που ανταπέδιδε. Σε αυτούς τους πυροβολισμούς δεν χτυπήθηκε κανείς. Μέσα στην καφετέρια του σχολείου ο 47χρονος καθηγητής Σάντερς και οι φύλακες Τζον Κέρτις και Τζέι Γκάλατιν αρχικά είπαν στους μαθητές να μπουν κάτω από τα τραπέζια και μετά εκκένωσαν επιτυχώς την αίθουσα. Οδήγησαν τους μαθητές στην σκάλα του δεύτερου ορόφου, που βρισκόταν κοντά στη βιβλιοθήκη. Ο Σάντερς προσπάθησε να σώσει όσους περισσότερους μπορούσε.
Στο κεντρικό διάδρομο προς την βιβλιοθήκη βρίσκονταν οι Χάρις και Κλέμπολντ. Ο Σάντερς βρισκόταν στο τέλος του διαδρόμου μαζί με έναν μαθητή κι έκανε νόημα στους μαθητές της βιβλιοθήκης να μείνουν. Συναντήθηκαν με τους δράστες που πλησίαζαν και γύρισαν να τρέξουν. Οι Χάρις και Κλέμπολντ τους πυροβόλησαν και πέτυχαν τον Σάντερς δυο φορές στην πλάτη και το λαιμό. Εκείνος, πριν καταρρεύσει πρόλαβε να φτάσει σε μια τάξη φυσικών επιστημών και προειδοποίησε όλους να κρυφτούν, κλειδώνοντας την πόρτα.
Ο μαθητής Aaron Hancey, που γνώριζε πρώτες βοήθειες, έδωσε της πρώτες βοήθειες στον Σάντερς για 3 ώρες, προσπαθώντας να περιορίσει την απώλεια αίματος, χρησιμοποιώντας πουκάμισα και δείχνοντάς του φωτογραφίες από το πορτοφόλι του για να τον κρατήσει. Η Miller και αρκετοί από τους μαθητές, από ένα τηλέφωνο στην αίθουσα, κρατούσαν επαφή με την αστυνομία έξω από το σχολείο. Καθώς οι πυροβολισμοί συνεχιζόταν, η Πάτι Νίλσον από την βιβλιοθήκη τηλεφώνησε στην αστυνομία στις 11:25:18 π.μ.
Η σφαγή στην βιβλιοθήκη του Κολουμπάιν
Στις 11:29 π.μ. ο Έρικ Χάρις και ο Ντύλαν Κλέμπολντ μπήκαν στην βιβλιοθήκη, όπου βρισκόταν 52 μαθητές, 2 δάσκαλοι και 2 βιβλιοθηκονόμοι. Ο Χάρις πυροβόλησε δυο φορές προς ένα γραφείο. Ο μαθητής Έβαν Τοντ στεκόταν κοντά σε μια κολόνα και κρύφτηκε πίσω από ένα φωτοτυπικό μηχάνημα. Τραυματίστηκε ελαφρά από τα ξύλινα θραύσματα στο μάτι και στο κάτω μέρος της πλάτης και κρύφτηκε πίσω από το γκισέ.
Οι δυο ένοπλοι κατευθύνθηκαν προς τους υπολογιστές. Στην βόρεια σειρά καθόταν ο 16χρονος ανάπηρος μαθητής Kyle Velasquez. Ο Κλέμπολντ τον σκότωσε χτυπώντας τον στο κεφάλι και την πλάτη. Οι δράστες διέταξαν να σηκωθούν όλοι, λέγοντάς ότι η βιβλιοθήκη θα εκραγεί. Δήλωσαν μάλιστα ότι όποιος φοράει άσπρο καπέλο ή αθλητικό έμβλημα είναι νεκρός. Δεν σηκώθηκε κανείς αλλά προσπαθούσαν να κρύψουν τα λευκά τους καπέλα.
Οι δράστες, που είδαν την αστυνομία που μόλις έφτασε, πυροβόλησαν προς το μέρος τους. Οι αστυνομικοί ανταπέδωσαν αλλά κανείς δεν χτυπήθηκε. Ο Κλέμπολντ πυροβόλησε σε ένα διπλανό τραπέζι και τραυμάτισε τους Πάτρικ Άιρλαντ, Ντάνιελ Στίπλετον και Μακάι Χολ. Ο Χάρις πήγε στην επόμενη σειρά υπολογιστών, πυροβόλησε μια φορά κάτω από το πρώτο γραφείο και σκότωσε τον 14χρονο Στίβεν Κέρνοου με ένα τραύμα στο λαιμό. Ύστερα τραυμάτισε στο διπλανό γραφείο τη 17χρονη Kacey Ruegsegger με έναν πυροβολισμό, που πέρασε από τον δεξί την ώμο, βρίσκοντας τον λαιμό της και κόβοντας μια κύρια αρτηρία. Στη συνέχεια πήγε σε ένα τραπέζι, που από κάτω βρισκόταν οι Κάσι Μπερνάλ και Έμιλι Γουάιαντ. Ο Χάρις χτύπησε δυο φορές την επιφάνεια του τραπεζιού πριν σκοτώσει την Μπερνάλ με μια σφαίρα στο κεφάλι. Το όπλο του τον χτύπησε στην μύτη, που άρχισε να αιμορραγεί. Μετά ο Χάρις στράφηκε στο διπλανό τραπέζι, όπου καθόταν η Μπρι Πασκουάλε και εκλιπαρούσε για την ζωή της.
Ο Κλέμπολντ είδε τον Άιρλαντ να προσπαθεί να βοηθήσεις τον Χολ, που είχε χτυπηθεί στο γόνατο. Όταν το κεφάλι του Hall σηκώθηκε πάνω από το τραπέζι, ο Κλέμπολντ τον πυροβόλησε ξανά, δυο φορές στο κεφάλι και μια στο πόδι. Ο Άιρλαντ λιποθύμησε αλλά επέζησε. Στη συνέχεια ο Κλέμπολντ ανακάλυψε κρυμμένους τον 18χρονο Isaiah Shoels, τον 16χρονο Matthew Kechter και τον 16χρονο Craig Scott, μικρότερο αδερφό της Rachel. Ο Κλέμπολντ φώναξε ότι βρήκε έναν νέγρο, ο Χάρις άφησε την Πασκουάλε και πήγε εκεί, όπου άρχισαν να χλευάζουν τον Shoels με ρατσιστικά σχόλια. Στην συνέχεια ο Χάρις σκότωσε τον Shoels με μια σφαίρα στο στήθος και ο Κλέμπολντ σκότωσε τον Kechter. Ο Scott, καλυμμένος με το αίμα των φίλων του, προσποιήθηκε τον πεθαμένο. Στη συνέχεια ο Χάρις πέταξε ένα εκρηκτικό στο τραπέζι των Χολ, Στίπλετον και Άιρλαντ. Προσγειώθηκε στο μηρό του Στίπλετον, ο Χολ το πέταξε πίσω κι εξερράγη στον αέρα.
Ο Κλέμπολντ περπατούσε στην ανατολική πλευρά της βιβλιοθήκης. Ο Χάρις, πηγαίνοντας να τον συναντήσει, πυροβόλησε μια προθήκη δίπλα στην πόρτα και μετά προς το κοντινότερο τραπέζι, τραυματίζοντας τον 17χρονο Mark Kintgen στο κεφάλι και τον ώμο. Στην συνέχεια πυροβόλησε τις 18χρονες Λίζα Κρόιτζ, Λόρεν Τάουνσεντ και Βάλεν Σνουρ. Ο Κλέμπολντ πλησίασε στο ίδιο τραπέζι και πυροβόλησε πολλές φορές σκοτώνοντας την Τάουνσεντ. Τότε, η βαριά τραυματισμένη Βάλεν Σνουρ άρχισε να ουρλιάζει «Ω Θεέ μου, ω Θεέ μου!». Ο Κλέμπολντ την ρώτησε αν πιστεύει στο Θεό κι όταν εκείνη απάντησε θετικά, την ρώτησε γιατί και σχολίασε πως ο Θεός είναι ομοφυλόφιλος. Ύστερα γέμισε ξανά το όπλο του κι απομακρύνθηκε.
Ο Χάρις πλησίασε σε ένα τραπέζι που κρυβόταν δυο κορίτσια αλλά τις απέρριψε. Πήγε σε άλλο τραπέζι και πυροβόλησε δυο φορές, τραυματίζοντας τους 16χρονους Nicole Nowlen και John Tomlin. Ο Tomlin έφυγε κάτω από το τραπέζι και ο Κλέμπολντ τον σκότωσε με απανωτούς πυροβολισμούς. Μετά πήγε εκεί, όπου βρισκόταν η νεκρή Τάουνσεντ. Πίσω από το τραπέζι βρισκόταν η 16χρονη Kelly Fleming, καθώς δεν χωρούσε από κάτω. Ο Χάρις την σκότωσε με μια σφαίρα στην πλάτη. Πυροβόλησε στο τραπέζι πίσω από την Fleming, χτυπώντας την ήδη νεκρή Τάουνσεντ, ξανά την Κρόιτζ και τραυμάτισε τη 18χρονη Τζίνα Παρκ.
Οι δράστες στόχευσαν προς τον μαθητή John Savage, γνωστό του Κλέμπολντ. Ο Savage ρώτησε αν επρόκειτο να τον σκοτώσουν. Τότε χτύπησε ο συναγερμός πυρκαγιάς και ο Κλέμπολντ του είπε να τρέξει. Ο Savage έφυγε από την κύρια είσοδο της βιβλιοθήκης. Μετά ο Χάρις πυροβόλησε τον 15χρονο Daniel Mauser τραυματίζοντάς τον στο αυτί και στο χέρι. Όταν αυτός αντέδρασε κι επιτέθηκε στον Χάρις, τον πυροβόλησε ξανά από κοντά στο κέντρο του προσώπου και τον σκότωσε. Οι δυο τους ύστερα στράφηκαν τυχαία προς ένα άλλο τραπέζι, όπου τραυμάτισαν σοβαρά την 17χρονη Jennifer Doyle και τον 17χρονο Austin Eubanks και σκότωσαν τον 17χρονο Corey DePooter. Στις 11:35 ο DePooter ήταν το τελευταίο θύμα. Συνολικά στην βιβλιοθήκη σκοτώθηκαν 10 άτομα και τραυματίστηκαν 12.
Τα τελευταία λεπτά της σφαγής στο Κολουμπάιν
Μετά τον τελευταίο νεκρό, ο Κλέμπολντ φαίνεται να είπε ότι θα μπορούσαν να αρχίσουν να μαχαιρώνουν. Δεν το έκαναν όμως. Κατευθύνθηκαν προς τον κεντρικό πάγκο της βιβλιοθήκης και ο Χάρις πέταξε μια μολότοφ προς το νοτιοδυτικό άκρο της βιβλιοθήκης, που όμως δεν εξερράγη. Ύστερα πήγαν κοντά στο σημείο, που ήταν ο τραυματισμένος Τοντ, που φορούσε λευκό καπέλο. Ο Κλέμπολντ τον σημάδεψε με το όπλο του και του ζήτησε να δει το πρόσωπό του. Εκείνος σήκωσε μόνο λίγο το καπέλο του και το πρόσωπό του παρέμεινε σκοτεινό. Τότε ο Κλέμπολντ του ζήτησε έναν λόγο για να μην τον σκοτώσει. Μετά από μια μικρή λογομαχία ο Κλέμπολντ είπε στον Χάρις ότι δεν θα τον σκοτώσει αλλά εκείνος μπορούσε να το κάνει αν ήθελε. Ο Χάρις δεν έδωσε σημασία και συνέχισαν.
Ο Κλέμπολντ έριξε μια βολή σε μια ανοιχτή αίθουσα διαλειμμάτων του προσωπικού της βιβλιοθήκης, χτυπώντας μια μικρή τηλεόραση. Ο Χάρις μετά απομακρύνθηκε αλλά ο Κλέμπολντ σήκωσε την καρέκλα δίπλα στον πάγκο της βιβλιοθήκης, κάτω από τον οποίο κρυβόταν η Πάτι Νίλσον, και την χτύπησε πάνω στο τερματικό του υπολογιστή και στον πάγκο της βιβλιοθήκης. Βγήκαν από την βιβλιοθήκη στις 11:36 π.μ.
Οι επιζώντες της βιβλιοθήκης του Κολουμπάιν, 10 τραυματίες και 29 μη τραυματισμένοι, με τον φόβο της επιστροφής των δραστών, άρχισαν να εκκενώνουν σιγά σιγά την βιβλιοθήκη. Την Kacey Ruegsegger έβγαλε από την βιβλιοθήκη ο Craig Scott κι αυτό την έσωσε από την αιμορραγία μέχρι θανάτου. Οι Πάτρικ Άιρλαντ, αναίσθητος, και Λίζα Κρόιτζ, ανίκανη να κινηθεί, παρέμειναν μέσα. Η Πάτι Νίλσον, σύρθηκε προς την αίθουσα διαλειμμάτων, όπου είχε πυροβολήσει ο Κλέμπολντ νωρίτερα, και κρύφτηκε σε ένα ντουλάπι.
Οι δράστες της σφαγής στο Κολουμπάιν αυτοκτονούν
Μετά την βιβλιοθήκη οι δράστες μπήκαν στην αίθουσα επιστήμης, που προκάλεσαν φωτιά σε μια άδεια ντουλάπα. Την φωτιά έσβησε ένας δάσκαλος, που ήταν κρυμμένος σε διπλανό δωμάτιο. Στην συνέχεια προχώρησαν προς τον νότιο διάδρομο και πυροβόλησαν σε μια άδεια αίθουσα επιστήμης. Στις 11:44 οι κάμερες ασφαλείας τους καταγράφουν να μπαίνουν και πάλι στην καφετέρια. Ο Χάρις φαίνεται να γονατίζει και να πυροβολεί μια φορά προς μια από τις βόμβες προπανίου που είχαν τοποθετήσει, σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να την πυροδοτήσει. Ο Κλέμπολντ πλησιάζει για να εξετάσει την βόμβα και ο Χάρις ήπιε από ένα από τα φλιτζάνια που υπήρχαν. Ο Κλέμπολντ πέταξε μια μολότοφ στην βόμβα κι ένα λεπτό αργότερα το γαλόνι καυσίμου της αναφλέχθηκε. Την φωτιά έσβησαν λίγο αργότερα οι πυροσβέστες. Οι δράστες έφυγαν από την καφετέρια στις 11:46.
Στην συνέχεια κατευθύνθηκαν και πάλι στους κύριους βόρειους και νότιους διαδρόμους, όπου πυροβολούσαν σε τοίχους και ταβάνια, καθώς μαθητές και δάσκαλοι κρυβόταν στις αίθουσες. Στις 11:56 επέστρεψαν στην καφετέρια και μπήκαν για λίγο στην κουζίνα του σχολείου. Στις 12:02 μ.μ. μπήκαν ξανά στην βιβλιοθήκη, που ήταν, άδεια εκτός από τον αναίσθητο Άιρλαντ και την τραυματισμένη Κρόιτζ. Μόλις μπήκαν, πυροβόλησαν ξανά προς τους αστυνομικούς έξω και οι αστυνομικοί ανταπάντησαν, χωρίς να τραυματιστεί κανένας. Στις 12:05 όλοι οι πυροβολισμοί στο Κολουμπάιν είχαν σταματήσει. Μάρτυρες τους άκουσαν να λένε ότι δεν τους ευχαριστούσαν πια οι πυροβολισμοί. Στις 12:08 μ.μ. οι ένοπλοι αυτοκτονούν. Ο Χάρις ακούμπησε την πλάτη σε ένα ράφι και πυροβόλησε στο στόμα του. Ο Κλέμπολντ γονάτισε και αυτοπυροβολήθηκε στον αριστερό κρόταφο.
Το 2002 το National Enquirer δημοσίευσε δύο μεταθανάτιες φωτογραφίες του Χάρις και του Κλέμπολντ στη βιβλιοθήκη. Το όπλο του Κλέμπολντ φαινόταν δύσκολα στη φωτογραφία, που οδήγησε σε εικασίες οτι ο Χάρις πυροβόλησε πρώτα τον Κλέμπολντ πριν αυτοκτονήσει. Όμως βρέθηκε αίμα του Κλέμπολντ στα πόδια του Χάρις. Επίσης, λίγο πριν αυτοπυροβοληθεί, ο Κλέμπολντ έριξε μια μολότοφ σε ένα κοντινό τραπέζι, κάτω από το οποίο βρισκόταν ο τραυματισμένος Άιρλαντ. Κάτω από τα καμένα αυτής της στιγμιαίας φωτιάς βρέθηκε κομμάτι εγκεφαλικής ύλης του Χάρις, κάτι που υποδηλώνει ότι ο Χάρις μέχρι τότε είχε ήδη αυτοπυροβοληθεί.
Τα επόμενα βήματα στο Κολουμπάιν
Το επόμενο πρωί, 21 Απριλίου, ειδική ομάδα για βόμβες χτένισε το σχολείο. Μέχρι τις 8:30 π.μ. είχε γνωστοποιηθεί ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών. Στις 10 το πρωί η ομάδα δήλωσε ότι το κτίριο είναι ασφαλές. Στις 2:30 μ.μ. η ταυτοποίηση των νεκρών δεν είχε γίνει ακόμη αλλά οι οικογένειες όσων πιστεύεται ότι σκοτώθηκαν είχαν ειδοποιηθεί. Μέχρι αργά τα πτώματα μεταφέρθηκαν σταδιακά στο ιατροδικαστικό γραφείο για ταυτοποίηση και νεκροψία. Μέχρι τις 17:00 έγιναν γνωστά και τα περισσότερα από τα ονόματα των νεκρών.
Οι αξιωματούχοι αργότερα βρήκαν εκρηκτικά και στο αυτοκίνητο του Κλέμπολντ, που θα πυροδοτούσε την δεξαμενή αερίου κι έτσι χαρακτήρισαν ολόκληρο το χώρο του Κολουμπάιν τόπο εγκλήματος. Η βόμβα στο αυτοκίνητο του Κλέμπολντ απενεργοποιήθηκε, το αυτοκίνητο επισκευάστηκε και το 2006 βγήκε σε δημοπρασία. Στις 22 Απριλίου εντοπίστηκαν οι βόμβες στη καφετέρια.
Τις μέρες που ακολούθησαν το αυτοκίνητο της Rachel Scott και το φορτηγό του John Tomlin έγιναν μνημεία και πραγματοποιήθηκαν μνημόσυνα στο Clement Park. Στις 30 Απριλίου, ο ξυλουργός Γκρεγκ Ζανής έστησε 15 ξύλινους σταυρούς ύψους 15 ποδιών για τιμήσει τους νεκρούς του Κολουμπάιν. Ο πατέρα του Daniel Rohrbough έκοψε τα δύο, που αφορούσαν τους δράστες. Επίσης από τα 15 δέντρα, που φυτεύτηκαν, έκοψε τα δύο. Η βιβλιοθήκη του Κολουμπάιν αφαιρέθηκε και στη θέση της μπήκε ένα αίθριο. Το 2001 χτίστηκε μια νέα βιβλιοθήκη με τον όνομα «HOPE», δίπλα στην δυτική είσοδο.
Τα μαθήματα στο Κολουμπάιν, για τις υπόλοιπες 3 βδομάδες του σχολικού έτους 1999, πραγματοποιήθηκαν στο κοντινό Chatfield Senior High. Τον Αύγουστο του 1999 οι μαθητές επέστρεψαν. Ο διευθυντής Frank DeAngelis ηγήθηκε μιας συγκέντρωσης μαθητών ντυμένων με πουκάμισα, που έγραφαν «We are Columbine».
Τα δευτερεύοντα θύματα της σφαγής στο Κολουμπάιν
Έξι μήνες μετά, η μητέρα της Anne Marie Hochhalter, που είχε μείνει παράλυτη, αυτοκτόνησε. Ένα χρόνο και κάτι μετά, ένας μαθητής, που ήταν μπροστά στη δολοφονία του καθηγητή Σάντερς αυτοκτόνησε δι’ απαγχονισμού. Αρκετοί μαθητές και δάσκαλοι πάσχουν από Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες. Ο 17χρονος Greg Barnes, που είχε δει τον πυροβολισμού του Σάντερς, αυτοκτόνησε τον Μάιο του 2000. Ο επιζών τραυματίας Austin Eubanks, πήρε βαριά φαρμακευτική αγωγή, αναπτύσσοντας εθισμό στα οπιοειδή. Κατάφερε να το ξεπεράσει κι αργότερα μίλησε δημόσια γι’ αυτό. Όμως το 2019 πέθανε από τυχαία υπερβολική δόση σε ηλικία 37 ετών.
Τα κίνητρα της σφαγής στο Κολουμπάιν
Τα κίνητρα των δραστών της σφαγής στο Κολουμπάιν δεν είναι σαφή. Γνωρίζουμε ότι για ένα περίπου χρόνο πριν σχεδίαζαν να σφαγιάσουν τα περισσότερα θύματα στην ιστορία των ΗΠΑ, που τότε σήμαινε την υπέρβαση των νεκρών της βομβιστικής επίθεσης στην Οκλαχόμα Σίτι το 1995. Στα ημερολόγια οι Έρικ Χάρις και Ντύλαν Κλέμπολντ δείχνουν ότι επιθυμούσαν να ανταγωνιστούν διάφορα θανατηφόρα συμβάντα των ΗΠΑ τη δεκαετία του ’90. Η σφαγή στο Κολουμπάιν αποτέλεσε την πιο θανατηφόρα επίθεση σε λύκειο στην ιστορία των ΗΠΑ μέχρι τότε.
Οι έρευνες αργότερα απέδειξαν ότι η επιλογή των θυμάτων ήταν τυχαία καθώς αρχικά οι δράστες ήθελαν να ανατινάξουν το σχολείο σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Υπήρξαν επίσης εικασίες ότι οι Χάρις και Κλέμπολντ διέπραξαν τις δολοφονίες επειδή ήταν μέλη μια ομάδας, που ονομαζόταν «Mafia Trenchcoat», που ήταν γοητευμένοι από την γκόθικ κουλτούρα. Άλλη εικασία αναφέρει τους πυροβολισμούς ως αντίποινα για τον εκφοβισμό που δεχόταν. Επίσης, κατηγορήθηκαν οτι επηρέασαν τους δράστες τα βίαια βιντεοπαιχνίδια και οι μουσικές τους επιλογές. Καμιά όμως από τις θεωρίες δεν αποδείχθηκε.
Υπάρχουν υποψίες ότι ο Έρικ Χάρις, που αναγνωρίζεται ως ο εγκέφαλος της σφαγής, έτρεφε θαυμασμό και δέος για τη Ναζιστική Γερμανία. Οι ψυχίατροι που μελέτησαν τα ημερολόγια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Χάρις ήταν χαρακτηριστική περίπτωση σχιζοφρενή με έντονο ναρκισσισμό. Ο συνεργάτης του FBI και ψυχολόγος Ρόμπερτ Χερ αναφέρει ότι η οργή του Χάρις πήγαζε από την ανάγκη του να επιβληθεί στην ανθρωπότητα και να την ταπεινώσει. Ο Κλέμπολντ, φαίνεται ότι είχε έντονες καταθλιπτικές τάσεις.
Θα ήταν προτιμότερο να αναζητηθούν τα κίνητρα στην σκοτεινή καθημερινότητα των εφήβων των 90s, με σοβαρά προβλήματα κοινωνικής συνοχής, έλλειψη ουσιαστικού οράματος, χρήση βίας ως ένδειξη ανωτερότητας, και την παράδοση της αυτοδικίας, που υπάρχει στην φαινομενικά φιλήσυχη επαρχία της Αμερικής. Το γεγονός οτι οι δυο δράστες φαίνεται να είχαν δεχτεί επανειλημμένα bullying φαίνεται επίσης να μην είναι τυχαίο. Συνένοχος των δραστών είναι σίγουρα ο τρόπος που μεγάλωσαν αυτοί οι δυο ψυχικά και κοινωνικά παραστρατημένοι νεαροί.
Οι αγωγές των θυμάτων
Μετά την σφαγή στο Κολουμπάιν, πολλοί επιζώντες και συγγενείς των νεκρών κατέθεσαν μηνύσεις κατά του αστυνομικού τμήματος και της σχολικής περιφέρειας. Σύμφωνα με την νομοθεσία του Κολοράντο, η μέγιστη αποζημίωση σε μια αγωγή εναντίον κυβερνητικής υπηρεσίας ήταν 600.000 $. Οι περισσότερες αγωγές απορρίφθηκαν από το ομοσπονδιακό δικαστήριο με την αιτιολογία της κυβερνητικής ασυλίας. Δεν απορρίφθηκε η υπόθεση του Ντέιβιντ Σάντερς επειδή η αστυνομία εμπόδιζε τους παραϊατρικούς να τον βοηθήσουν για ώρες αφού γνώριζαν ότι οι ένοπλοι ήταν νεκροί. Η υπόθεση λύθηκε εξωδικαστικά τον Αύγουστο του 2002 με αποζημίωση 1.500.000 δολαρίων.
Τον Απρίλιο του 2001 οι οικογένειες περισσότερων από 30 θυμάτων έλαβαν συμβιβασμό 2.538.000 δολαρίων. Η οικογένεια του Isaiah Shoels απέρριψε αυτόν τον διακανονισμό, αλλά τον Ιούνιο του 2003 ένας δικαστής διέταξε να δεχτούν έναν διακανονισμό 366.000 δολαρίων. Τον Αύγουστο του 2003, οι οικογένειες των θυμάτων Fleming, Kechter, Rohrbough, Townsend και Velasquez έλαβαν επίσης άγνωστους διακανονισμούς.
Μέτρα πρόληψης μετά το Κολουμπάιν
Οι πυροβολισμοί στο Κολουμπάιν οδήγησαν στο να ξεκινήσουν σε εθνικό επίπεδο οι συζητήσεις για περισσότερα μέτρα ελέγχου όπλων. Ήταν ο πιο θανατηφόρος μαζικός πυροβολισμός κατά την εποχή της Ομοσπονδιακής Απαγόρευσης των Όπλων Επίθεσης. Ο πατέρας του θύματος Daniel Mauser, Tom Mauser, έχει γίνει δικηγόρος ελέγχου των όπλων. Η σφαγή προκάλεσε επίσης συζητήσεις για τις κλίκες στο σχολείο, τις υποκουλτούρες και τον εκφοβισμό. Επιπλέον, τα αστυνομικά τμήματα επανεκτίμησαν τις τακτικές τους και από τότε εκπαιδεύονται σε παρόμοιες καταστάσεις.
Η σφαγή στο Κολουμπάιν βρήκε μιμητές
Τα γεγονότα στο Κολουμπάιν έδωσαν έμπνευση σε επόμενες σχολικές επιθέσεις. Ο φόβος για επανάληψη της τραγωδίας μερικές φορές οδήγησε στο κλείσιμο ολόκληρων σχολικών περιοχών. Συνολικά, μετά το Κολουμπάιν, υπήρξαν 74 περιπτώσεις αντιγραφής, 21 από τις οποίες οδήγησαν σε επιθέσεις, ενώ οι υπόλοιπες ματαιώθηκαν. Σε πολλές οι δράστες ανέφεραν ως ήρωες ή μάρτυρες τους Χάρις και Κλέμπολντ.
Η πρώτη αντιγραφή ήταν στο WR Myers High School, μόλις 8 μέρες μετά το Κολουμπάιν. Ένας 14χρονος μαθητής πήγε στο σχολείο του το μεσημέρι οπλισμένος, φορώντας μια σκούρα καμπαρτίνα, και άνοιξε πυρ σκοτώνοντας έναν μαθητή. Ο πιο φονικός πυροβολισμός σε σχολείο και πανεπιστημιούπολη έγινε από Seung-Hui Cho στη Virginia Tech το 2007. Σε ένα βίντεο που έστειλε στα ΜΜΕ λίγο πριν διαπράξει τους πυροβολισμούς αναφέρθηκε στη σφαγή στο Κολουμπάιν ως προφανές κίνητρο.
Ο πιο θανατηφόρος πυροβολισμός σε δημοτικό σχολείο στην ιστορία των ΗΠΑ έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Σάντι Χουκ το 2012. Ο δράστης, Άνταμ Λάντζα, είχε εμμονή με τις μαζικές δολοφονίες και ιδιαίτερα με τους πυροβολισμούς στο Κολουμπάιν.
Η σφαγή στο Κολουμπάιν γίνεται μέρος της τέχνης
Οι Τζόναθαν και Στίβεν Κοέν έγραψαν το τραγούδι «Friend of Mine (Columbine)», που παίχτηκε για λίγο στα ραδιόφωνα των ΗΠΑ. Ύστερα μεταφέρθηκε σε CD, τα έσοδα του οποίου δίνονται στις οικογένειες των θυμάτων. Λίγο μετά την κυκλοφορία του, το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο CD «Lullaby for Columbine». Το βιντεοπαιχνίδι «Super Columbine Massacre RPG» βασίστηκε στην σφαγή.
Επίσης πολλές ταινίες βασίστηκαν στην ιστορία του Κολουμπάιν και πολλά ντοκιμαντέρς χρησιμοποίησαν τους πραγματικούς χώρους για να διηγηθούν την ιστορία, όπως το «Zero Hour» του 2004, στο οποίο οι περισσότερες σκηνές τις καφετέριας γυρίστηκαν στην πραγματική τοποθεσία.
Ακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ για την σφαγή στο Κολουμπάιν.
Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από:
- Columbine High School massacre, Ανακτήθηκε από: https://en.wikipedia.org/ Τελευταία πρόσβαση: 4/4/22
- Η σφαγή στο Λύκειο Κολουμπάιν. (2021). Ανακτήθηκε από: https://www.fosonline.gr/ Τελευταία πρόσβαση:4/4/22
- The Columbine Tragedy, Ανακτήθηκε από: https://rethinkingschools.org/ Τελευταία πρόσβαση: 4/4/22
- Columbine Shooting. (2021). Ανακτήθηκε από: https://www.history.com/ Τελευταία πρόσβαση: 4/4/22
- Ο διευθυντής του λυκείου Κόλουμπαϊν θυμάται το μακελειό, 20 χρόνια μετά. (2019). Ανακτήθηκε από: https://www.protothema.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 4/4/22
- Ρομπόλας, Γ. (2020). 21 χρόνια από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν. Ανακτήθηκε από: https://esquire.com.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 4/4/22
- Τζίμα, Αθ. (“Εγώ επέλεξα να σκοτώσω και κανένας άλλος”. Δύο μαθητές με ψυχολογικά προβλήματα και θαυμαστές των Ναζί, δολοφόνησαν 13 παιδιά και τραυμάτισαν 21, επειδή τους πείραζαν. Η σφαγή στο λύκειο Κόλουμπαϊν. Ανακτήθηκε από: https://www.mixanitouxronou.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 4/4/22
- 21 χρόνια από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν. (2020). Ανακτήθηκε από: https://www.olympia.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 4/4/22
