Toν Ιανουάριο του 1963 ξέσπασε μαζική υστερία στο χωριό Σάλεμ της Μασαχουσέτης, όταν άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά, τα οποία ανήκαν στην σφαίρα του μεταφυσικού. Οι κατηγορούμενοι συκοφαντήθηκαν και στερήθηκαν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Που θα έπρεπε να είχαν παραχωρηθεί σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο της εποχής. Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι γνώριζαν το νομικό δίκαιο αλλά παρόλα αυτά απαγχονίστηκαν. Οι δικαστικοί λειτουργοί βασίστηκαν αποκλειστικά στο εδάφιο Έξοδος 22:18 που έλεγε πως δεν θα αφήσεις να ζήσει μια μάγισσα. Βασίστηκαν σε φανταστικά στοιχεία δηλαδή σε αυτά που οι κατήγοροι ισχυρίστηκαν πως μπορούσαν να δουν(αποκλειστικά και μόνο αυτοί) αόρατα πνεύματα. Η εντολή αυτή κατοχυρώθηκε νομικά στον κώδικα της Μασαχουσέτης και θεωρήθηκε ως θανατική ποινή για όποιον ήταν ύποπτος το 1641. Αυτή η κατοχύρωση θα οδηγήσει σένα από τα σκοτεινά μονοπάτια στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Η έχθρα των κατηγόρων μας, των δικαστών και των ενόρκων, δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από το αθώο αίμα μας που θα υπηρετήσει τη σειρά τους». – Τζον Πρόκτορ ιδιοκτήτης γης της Μασαχουσέτης που καταδικάστηκε μαζί με τη σύζυγο του για μαγεία.
Το χρονικό του Σάλεμ
Η εντεκάχρονη ανιψιά και η εννιάχρονη κόρη του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πάρις, άρχισαν να τρέμουν, να ουρλιάζουν και να γαβγίζουν σαν πραγματικά σκυλιά. Η διάγνωση του τοπικού γιατρού ήταν πως τα κορίτσια δεν έπασχαν από κανένα ιατρικό πρόβλημα και πως ήταν δουλειά του διαβόλου. Η κατάσταση εκτροχιάστηκε όταν η Μαίρη Σίμπλεη και κάτοικος της περιοχής, ενθάρρυνε τα κορίτσια των κτηνοτρόφων να ψήσουν μια μάγισσα. Λίγες ημέρες μετά, αφού τα κορίτσια εντόπισαν τρεις μάγισσες ( οι οποίες ήταν επί της ουσίας περιθωριοποιημένα μέλη της περιοχής) ξεκίνησαν τα υπερφυσικά φαινόμενα. Τα κορίτσια αυτά ξεκίνησαν να υποφέρουν από κρίσεις και σπασμούς. Ενώ άλλες έβλεπαν τριχωτά θηρία στα τζάκια τους ή ένιωθαν να τσιμπήματα από αόρατα χέρια.
Η ανάγκη για κάθαρση στο Σάλεμ
Οι κάτοικοι πολύ γρήγορα πείστηκαν πως περιτριγυρίζονται από πράκτορες του διαβόλου και η ανάγκη να ξεριζωθούν οι υπεύθυνοι έγινε επιτακτική. Έτσι τον Μάιο του 1692, ο κυβερνήτης της αποικίας της Μασαχουσέτης, ίδρυσε ένα ειδικό δικαστήριο στο Σάλεμ. Στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι συγκεντρωμένοι, άκουγαν τρομακτικές μαρτυρίες για μάγισσες που πετούν, τελετές και υπερφυσικά πλάσματα. Οι ύποπτες μάγισσες ομολόγησαν τις πράξεις τους και κατανόμασαν γείτονες και συγγενείς που είχαν συμμαχήσεις με τον διάβολο. Οι κατήγοροι ούρλιαζαν και δήλωναν πως βασανίζονταν από κακόβουλα πνεύματα.
«Οι μέθοδοι ανάκρισης περιλάμβαναν ζεστά σίδερα και βραστό νερό». – Από το βιβλίο του Ρόμπερτ Τόμλινσον με τίτλο οι δίκες των μαγισσών του Κονέκτικατ.
Η εξάπλωση των δικών
Οι δίκες όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά εξαπλώθηκαν σε γειτονικές περιοχές όπου οι κατηγορίες πολλαπλασιάστηκαν. Ενεπλάκη ακόμη και το όνομα της συζύγου του κυβερνήτη και αυτό άρχισε να δημιουργεί αμφιβολίες στο ποια ήταν τελικά η αλήθεια. Το χάος που δημιουργήθηκε οδήγησε στο ερώτημα αν όντως μπορεί να υπήρξαν τόσες πολλές μάγισσες στη Αγγλία. Όταν διαλύθηκε το ειδικό δικαστήριο, 19 άνθρωποι είχαν απαγχονιστεί και άλλοι πέντε είχαν πεθάνει στην φυλακή. Επιπλέον πάρα πολύ άνθρωποι που κατηγορήθηκαν, ανακρίθηκαν και φυλακίστηκαν.
Πολλοί κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους απλά για να σώσουν τη ζωή τους. Έτσι 54 υποτιθέμενες μάγισσες, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν την ενοχή τους. Πολλές οικογένειες στράφηκαν η μια εναντίον της άλλης ή μεταξύ γειτόνων τους. Από τον Φεβρουάριο ως τον Μάιο είχαν κατηγορηθεί 180 κάτοικοι. Επί της ουσίας οι θεοσεβούμενοι και αξιοσέβαστοι κάτοικοι της πόλης είχαν γίνει ο εύκολος στόχος. Αυτό ήταν κάτι που απέδειξαν και οι ιστορικοί μελετητές αργότερα. Στο βιβλίο της Ελιζαμπεθ Ρέις Ντάμεντ Γουίμεν με τίτλο: Αμαρτωλοί και μάγισσες στην πουριτανή Νέα Αγγλία, περιγράφεται το ακόλουθο περιστατικό. Μια γυναίκα από το Κονέκτικατ κατηγορήθηκε γιατί μάγευε τα βόδια του γείτονα της και προκάλεσε να πεταχτεί η μπύρα από το βαρέλι. Οι κατηγορίες ήταν γελοίες αλλά οι συνέπειες θανατηφόρες.
Η δημόσια συγνώμη
Όταν τελείωσαν οι δίκες, οι δικαστές, οι ένορκοι και οι κατήγοροι ζήτησαν δημόσια συγνώμη και δόθηκαν χρηματικές αποζημιώσεις στα επιζώντα μέλη των οικογενειών (1711). Το 2002 το νομοθετικό σώμα της Μασαχουσέτης αθώωσε επίσημα τα ονόματα των τελευταίων μαγισσών που κατηγορήθηκαν. Οι δίκες των μαγισσών του Σάλεμ, έφερε μόνιμες αλλαγές στο νομικό σύστημα των ΗΠΑ καθώς και στον τρόπο που κατά τον οποίο θα αντιμετωπίζονταν οι μάρτυρες. Οι απαγχονισμοί ήταν και οι τελευταίες εκτελέσεις που πραγματοποιήθηκαν.
Οι μεγαλύτεροι μύθοι σχετικά με τις μάγισσες του Σάλεμ
Η ιστορία του Σάλεμ ήταν γεμάτη από προσωπικές διαμάχες και αντιδικίες. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως πολύ γρήγορα, οι γείτονες στράφηκαν ο ένας εναντίον του άλλου. Σύμφωνα με την ιστορικό και καθηγήτρια Μάριον Γκίμπσον, το Σάλεμ αποτελούνταν από σκληροτράχηλους και αδίστακτους ανθρώπους. Οι άνθρωποι που στοχοποιήθηκαν ήταν άνθρωποι που ξεχώριζαν και θεοσεβούμενοι. Για παράδειγμα όταν ήρθε η ώρα να δικαστεί η Μάρθα Κόρει, πολλοί ήταν εκείνοι που πήγαν να την υπερασπιστούν. Επρόκειτο για μια θεοσεβούμενη γυναίκα, υπόδειγμα μητέρας και από πλούσια οικογένεια. Παρόλα αυτά δεν κατάφερε να σωθεί από την αγχόνη.
Το κυνήγι των μαγισσών ήταν επί της ουσίας κυνήγι γυναικών
Σύμφωνα με αυτή την θεωρία, οι γυναίκες εκείνα τα χρόνια ήταν πιο επιρρεπείς στην αποπλάνηση από τον διάβολο. Ο μηχανισμός αυτός χρησιμοποιήθηκε σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, κυρίως για να τρομοκρατήσει και να υποτάξει τις γυναίκες. Επιπλέον, η πίστη στη μαγεία ήταν μια διέξοδος έκφρασης του άγχους των κατοίκων. Όλοι ήταν πρόθυμοι να καταδικάσουν αθώους αλλά κανείς να πιστέψει πως μαγεία δεν υπήρχε ουσιαστικά.
Η πλειονότητα των κατήγορων ήταν έφηβες.
Οι κατήγοροι ήταν κυρίως νεαρές γυναίκες μεταξύ 11- 20 ετών. Ξεκίνησε όταν μια ομάδα κοριτσιών κατηγόρησε μια σκλάβα από τη Νότια Αμερική την Τιτούμπα, όταν εκείνη τους έκανε επίδειξη μαντικών παιχνιδιών και εκείνες αρρώστησαν ελαφρά. Στο δικαστήριο τα κορίτσια εμφάνισαν περίεργη συμπεριφορά όπως κλάματα, κυκλοθυμική συμπεριφορά, γαβγίσματα,
Στο δικαστήριο, τα κορίτσια υπέβαλαν ανέκδοτα στοιχεία και εμφάνισαν περίεργη συμπεριφορά, όπως κλάματα, αστεία, τρανταχτά, γαβγίσματα και ουρλιαχτά για να δηλώσουν ότι οι κατήγοροι τους χρησιμοποιούσαν μαγεία για να τους επιτεθούν.
Κανείς δεν κάηκε στην πυρά
Οι ποινικοί κώδικες της εποχής ήθελαν τις μάγισσες να καίγονται στην πυρά. Στην Ευρώπη εκτελέστηκαν περίπου 50.000 χιλιάδες άνθρωποι για μαγεία. Στη Μασαχουσέτη του 17ου αιώνα κανένας από τους κατηγορούμενους δεν κάηκε απλά απαγχονίστηκε. Ο Τζάιλς Κόρεϊ βασανίστηκε με βαριές πέτρες τοποθετημένες στο στήθος του. Αρνήθηκε να δηλώσει ένοχος και πέθανε μετά από δύο ημέρες. Οι εκτελέσεις ήταν φρικιαστικές αλλά κανένας δεν κάηκε.
Ακολουθεί βίντεο σχετικό με τις δίκες των μαγισσών του Σάλεμ.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
Blumberg J. (2007). A Brief History of the Salem Witch Trials – One town’s strange journey from paranoia to pardon. Ανακτήθηκε από https://www.smithsonianmag.com/. Τελευταία πρόσβαση στις 10/10/2022.
Wallenfeldt J. (2022). Salem witch trials – American history. Ανακτήθηκε από https://www.britannica.com/. Τελευταία πρόσβαση στις 10/10/2022.
Salem Witch Trials. Ανακτήθηκε από https://www.history.com/. Τελευταία πρόσβαση στις 10/10/2022.
