Όπως το πάλαι ποτέ ρεύμα “Η τέχνη για την τέχνη”, έτσι και σήμερα η μόδα για τη μόδα αποτελεί ένα περίεργο φαινόμενο με αμέτρητους οπαδούς ανά τον κόσμο. H μόδα όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι δημοφιλές ρεύμα κατασκευής και επιλογής ενδυματολογικού κυρίως χαρακτήρα προϊόντων και έτσι όπως είθισται, σύμφωνα με τις παρουσιάσεις νέων ιδεών από διάφορες κολεξιόν, αλλάζει κάθε σεζόν. Και δικαίως μέσα σε αυτό το ρεύμα τεχνολογικής καταιγίδας που βιώνουμε τον τελευταίο μισό αιώνα. Τι συμβαίνει όμως όταν ακολουθείται άκριτα και “το απλά να είμαι μέσα στη μόδα” γίνεται αυτοσκοπός δίχως περαιτέρω νοητική επεξεργασία;
(Ερώτηση παγίδα: Πως θα νοιώθατε, φορώντας το ακόμη κι αν ξέρατε πως είναι η τελευταία λέξη της μόδας;)
Η μόδα θα μπορούσε να είναι μια πρώιμη μορφή παγκοσμιοποίησης, υπερβολής, σύγχρονης δίψας για χρήμα ή απλά κάτι αναπόφευκτο, δεδομένου πως οι άνθρωποι, σύμφωνα με μετρήσεις γενετιστών, μοιάζουν βιολογικά κατά 99%. H εν λόγω βιομηχανία προάγει οικονομίες, ιδέες, θέσεις εργασίες, προσφέρει ικανοποιήση και συμβάλλει στην εξάλειψη μιζέριας (“Αλέκα, που να σου λέω, βρήκα ένα φόρεμα στις εκπτώσεις και μου πάει τρελά. Θα το φορέσω στη δουλειά αύριο, να σκάσουν όλοι από τη ζήλια τους”), ενώ τέλος, δημιουργεί νέες κοινωνικές ομάδες με βάσει το
dressing code και την κατάλληλη φυσικά συμπεριφορά (“Ένα scotch on the roads, παρακαλώ” -ο κουστουμάτος, “Έλα ρε bro, π’σαι;” – ο gangsta, “Eίναι προφανές πως δεν ξέρεις να ντύνεσαι. Τι απογοήτευση είσαι αγαπητή μου” – 
ο Διάβολος φοράει Prada). Κι ενώ υπάρχει πλήθος αγοραστικού κοινού που πραγματικά βρίσκει ομορφιά, μοτίβα και έξυπνες προτάσεις, εξοπλίζοντας ντουλάπες, κρεμάστρες, σπίτια και πάσης φύσεως αντικείμενα και χώρους καθημερινής ζωής, υπάρχει κι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που φτάνουν στην αυτοπραγμάτωση (και αριστοτελική κάθαρση) όταν απλά θα αποκτήσουν ένα προϊόν μόδας, το οποίο και αρκετές φορές δε χρησιμοποιούν μετά την αγορά του (“Τι λες βρε Τζένη μου, πανάκριβη Gucci τσάντα, θα την κυκλοφορώ έτσι στους δρόμους;”). Όπως αντιλαμβάνεστε και οι ίδιοι, στο τέλος αυτή η πανάκριβη τσάντα φιλοξενεί μόνο αράχνες από τον αποθηκευτικό χώρο και σκόρο από το περιβάλλον.
Νομίζετε είναι αστείο; Η μόδα για τη μόδα αποτελεί κραυγή αγωνίας από ανθρώπους που προσπαθούν με άχυρα να γεμίσουν τρύπες με έκταση νεοϋορκέζικου μετρό. Η άκριτη μίμηση προτύπων και ο εξαναγκασμός σε αγορές που προσφέρουν μόνο προσωρινή απόλαυση και έπειτα ρίπτονται στο πηγάδι της λήθης, αποτελούν (για ηλικίες άνω των 23) μια προσπάθεια για αυτο-ανάκαμψη που προσιδιάζει την Rebecca Bloomwood στο Confession of a Shopaholic 
(Ψωνίζω, άρα υπάρχω). Και μπορεί το Χόλιγουντ για μία ακόμη φορά να ξεχειλώνει το ύφασμα του ρεαλισμού από την υπερβολή, υπάρχουν όμως πολλά ψήγματα αλήθειας underneath. Θα σας δώσω δύο ακόμη παραδείγματα από την προσωπική μου ζωή: Μια πάλαι ποτέ φίλη μου αποταμίευε χρήματα για δύο μήνες και ξόδεψε 140 ευρώ για να πάρει ένα φόρεμα, το οποίο το θυμόμαστε ως παρέα μόνο από κάτι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν το ίδιο βράδυ αγοράς, ενώ ένας άλλος φίλος μου αρνιόταν πεισματικά να βγει έξω βροχερές μέρες για να μην καταστρέψει το πολύτιμο κασμίρ του για το οποίο έσκασε μια περιουσία στο Παρίσι. Αυτές οι, κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, ακραίες και παθολογικές συμπεριφορές με κάνουν να υπογραμμίζω διπλά τους ιδιαίτερους κινδύνους του ρεύματος Η μόδα για τη μόδα και να κρούσω σήμα κινδύνου με πολλαπλό Mayday. Θυμηθείτε άλλωστε αγαπημένοι φίλοι και φίλες πως ακόμη και η μόδα σχεδιάστηκε για (ανάμεσα σε πολλούς) ένα σκοπό: Να υπηρετεί το προσωπικό στυλ (και όχι το αντίστροφο).
