Προχθές το μεσημέρι γυρνώντας από τη βιβλιοθήκη του Παντείου, το μάτι μου έπεσε πάνω σε κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Ήταν μία αφίσα. Παρακινημένη από ένα έντονο συναίσθημα περιέργειας πλησίασα την καγκελόπορτα πάνω στην οποία είχε αναρτηθεί. Αμέσως τα γράμματα έγιναν ευκρινέστερα, στο πάνω μέρος της αφίσας ήταν γραμμένη με έντονα μαύρα γράμματα η εξής πρόταση: «Mr Aggelos Syrigos the Return», σαν να επρόκειτο για κάποιο πολυαναμενόμενο κινηματογραφικό sequel.
Αναρωτώμενη εάν πρόκειται για κάποια πρωτοποριακή φάρσα, στάθηκα μπροστά στην είσοδο για να διαβάσω τη συνέχεια του κειμένου το οποίο επεκτεινόταν πάνω σε ένα μεγάλο γαλάζιο πλαίσιο. Στο τέλος του πλαισίου διέκρινα τη διπλή όψη μιας γνωστής φυσιογνωμίας. Μα φυσικά! Ήταν η φωτογραφία του καθηγητή Άγγελου Συρίγου. Και για όσους δεν θυμούνται ποιος είναι ο προαναφερθέντας, πρόκειται για τον καθηγητή του Παντείου πανεπιστημίου, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε ανελέητα όταν επιχείρησε να επαναφέρει στην τάξη μία ομάδα φοιτητών, οι οποίοι έκαναν γκράφιτι σε έναν φρεσκοβαμμένο τοίχο εντός του πανεπιστημίου.
Το κείμενο εν ολίγοις αναφερόταν στον αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής πολιτικής ως «φασίστα» και «πράκτορα της ΕΥΠ» . Εν συνεχεία ο Άγγελος Συρίγος κατηγορείται ευθέως για «δικομανία», προφανώς επειδή άσκησε το απαράγραπτο δικαίωμα του να στραφεί στη δικαιοσύνη κατόπιν της επίθεσης που δέχτηκε. Τέλος το κείμενο κλείνει κάνοντας αναφορά στο γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι φοιτητές απειλούν να τον «στείλουν στον διάολο».
Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του κειμένου έφυγα από τον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου. Καθώς περπατούσα σκεφτόμουν όλα αυτά που είχα διαβάσει προ μερικών λεπτών και συνειδητοποίησα ότι η ύπαρξη μιας τέτοιας αφίσας είναι άκρως ανησυχητική. Και για να είμαι ειλικρινής δεν είναι τόσο η στοχοποίηση του καθηγητή που με ενοχλεί, αλλά το ευρύτερο φάσμα της πράξης αυτής. Με ενοχλεί ο μειοψηφικός χαρακτήρας αυτής της πράξης. Με ενοχλεί που οι «λίγοι» προσπαθούν να επιβληθούν στους πολλούς. Τέλος με ενοχλεί που η βία μετονομάζεται σε επανάσταση. Το επαναστατικό πνεύμα της φοιτητικής κοινότητας έχει αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Χάρη στις φοιτητικές εξεγέρσεις είχαμε βαρυσήμαντα γεγονότα όπως αυτά της 17 Νοέμβρη ή του Μάη του ’68 τα οποία επέφεραν τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Το να ξυλοφορτώνεις όμως τον καθηγητή σου επειδή σου έκανε παρατήρηση δεν σε κάνει επαναστάτη, αλλά αναιδή στην καλύτερη των περιπτώσεων. Το να διαπομπεύεις κάποιον ως φασίστα κατά το δοκούν δεν σε κάνει περισσότερο δημοκρατικό.
Ας σημειωθεί ακόμα ότι ο χώρος του πανεπιστημίου δεν δημιουργήθηκε για να εκφράζουμε «τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες» κάνοντας γκράφιτι στους τοίχους. Σκεφτείτε ότι στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ οι φοιτητές είναι αναγκασμένοι να δαπανήσουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ και δολάρια αντίστοιχα σε δίδακτρα. Ενώ στην Ελλάδα η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι κατά κανόνα δημόσια. Το γεγονός ότι η εκπαίδευση είναι προσβάσιμη σε όλους πρέπει να μας παρακινεί να προστατεύσουμε αλλά και να βελτιώσουμε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Ας μην ξεχνάμε ότι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, η παιδεία είναι ένα από τα λιγοστά αντίδοτα που διαθέτουμε εναντίον της κρίσης.
