Θα ήθελα να ήμουν ένας από εκείνους τους ανθρώπους τους αισιόδοξους, τους χαμογελαστούς, τους ονειροπόλους. Από αυτούς που βλέπεις στον δρόμο, στα αστικά και στα καφέ με ένα χαμόγελο στα χείλη, που βλέπουν την ομορφιά παντού, που λένε καλημέρα και ευχαριστώ με ειλικρίνεια, που με δύο λόγια, εκπέμπουν κάτι θετικό. Πόσο σπάνιο σε έναν κόσμο που ο άλλος σε σπρώχνει μέσα στο αστικό με δύναμη και αν τολμήσεις να του πεις και κάτι, θα σου φωνάξει κι από πάνω (true story). Που γιαγιάδες στήνουν πηγαδάκια σχολιάζοντας φωναχτά «τη νέα γενιά», ρίχνοντας το φαρμάκι τους και βγάζοντάς την άχρηστη, ενώ η δική τους ήταν σαφώς ανώτερη (ξανά true story).
Ώρες ώρες ακούγοντας πολλά και βλέποντας διάφορα τέτοια σκηνικά, νιώθω σταδιακά να με πλημμυρίζει μια ακατανίκητη επιθυμία να φωνάξω ένα «ΣΚΑΣΤΕ!» στα «υπέροχα αυτά πλάσματα» που συναντώ καθημερινά. Η ευγένεια, η διακριτικότητα και η κοινή λογική, είναι πλέον σπάνια στον κόσμο και γι’ αυτό οι χαρωποί άνθρωποι που περιέγραψα, φαντάζουν μυθικά πλάσματα βγαλμένα από παραμύθι. Έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να κοιτάζει με καχυποψία κάποιον που είναι ευγενικός ή φιλικός. Θα έλεγα ότι με κάνουν να νιώθω άβολα, ακόμη και λίγο φόβο. Ποια είναι τα κίνητρά τους για την επίδειξη τυπικής και νορμάλ συμπεριφοράς πολιτισμένου-υποτίθεται-ανθρώπου;!
Οι «άνθρωποι» που βάζουν πάνω απ’ όλα τον εαυτό τους, που έχουν λόγο για τα πάντα, που δεν αφήνουν ευκαιρία για να σχολιάσουν και να «θάψουν» τον άλλο, που νομίζουν ότι έχουν κάποιο δικαίωμα να δρουν λες και ο κόσμος και κάθε εκατοστό του τους ανήκει, δε θ’ αλλάξουν ποτέ. Γι’ αυτό και προσπαθώ ν’ αδιαφορώ, άντε το πολύ να τους ρίξω και ένα δολοφονικό βλέμμα, αυτό που εδώ και χρόνια εξασκώ και έχω τελειοποιήσει (είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό). Στρέφω την προσοχή μου, τότε, σ’ αυτούς που το αξίζουν. Στους ανθρώπους που λένε καλημέρα στον οδηγό του λεωφορείου, που λένε καλησπέρα και ευχαριστώ στην ταμία του σούπερ μάρκετ, που ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες με το παιδί που κάθε πρωί τους φτιάχνει τον καφέ, που πετάνε τα σκουπίδια τους στον κάδο και όχι ακριβώς έξω όπως πολλοί άλλοι και που θα προσφερθούν να σε βοηθήσουν, όταν σε βλέπουν να κουβαλάς 10 σακούλες ψώνια και 1 εξάδα νερά.
Ξέρω, ακούγονται τόσο απλά και κοινότυπα αυτά που περιγράφω και θα μου πεις, «καλά, τόσο χαμηλά standards έχεις ώστε να θεωρήσεις κάποιον άνθρωπο ευγενικό και καλό;». Και θα σου απαντήσω με τη σειρά μου, με μια σειρά ερωτήσεων. Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου είπε κάποιος στη δουλειά σου εγκάρδια ευχαριστώ; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος άγνωστος σε βοήθησε; Και το πιο σημαντικό, πότε ήταν η τελευταία φορά που εσύ έκανες κάτι από τα παραπάνω;
Βλέπεις, ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο. Όμως, ανάμεσα στην τόση κακία και αδιαφορία, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ακόμη νοιάζονται, που κοιτάζουν δίπλα τους και αντιλαμβάνονται ότι ο καθένας μας δικαιούται μια θέση σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη. Κι αυτοί είναι οι άνθρωποι που ισορροπούν την ασχήμια γύρω μας. Είναι δύσκολο να γίνεις σαν αυτούς, είναι πιο εύκολο να είσαι θυμωμένος και αηδιασμένος με τον κόσμο, να βλέπεις παντού γύρω σου το κακό και να είσαι έτοιμος για τα χειρότερα, να είσαι καχύποπτος για τις προθέσεις του άλλου και να μη δίνεις τίποτα, παρά μόνο να παίρνεις. Πόσο θλιβερό είναι αυτό!
Θα ήθελα να ήμουν ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους τους αισιόδοξους, τους χαμογελαστούς, όμως, ο κυνισμός μου συχνά νικάει. Προσπαθώ να κρατήσω το κεφάλι μου στην επιφάνεια και να παραμείνω όσο μπορώ ανθρώπινη. Θα ήθελα να έβλεπα γύρω μου κι άλλους ανθρώπους αισιόδοξους, χαμογελαστούς, ονειροπόλους. Ίσως αύριο να γίνω κι εγώ, αλλά κι εσύ, ένας απ’ αυτούς.
