Τρίτη εβδομάδα και η Αλίκη (έχοντας ήδη πέσει στη μεγάλη τρύπα) βρίσκεται στη χώρα των τραυμάτων (ή αλλιώς της αυτοανάλυσής της), αναλογιζόμενη τι πάει στραβά. Και με συγχωρείτε για το θηλυκό γένος (αλλιώς το λογοπαίγνιο θα πήγαινε περίπατο), αλλά συνήθως η απόπειρα σε βάθος ανάλυσης είναι γυναικεία υπόθεση (ή παιχνίδι γοήτρου ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους, αλλά σε αυτό θα επανέρθουμε αργότερα, σε άλλο άρθρο).
Και ξενυχτάς πίνοντας ξεχασμένο αλκοόλ που αγόρασες τα περασμένα Χριστούγεννα και ανακάλυψες τυχαία στο ντουλάπι, ακούγοντας παλιά χιτ του Μακρόπουλου που ούτε ο ίδιος δε θυμάται και περιμένεις να σου στείλει μήνυμα, αφού σου ξεφούρνισε μερικές ώρες νωρίτερα πως θα βγει με την παρέα του/της. Συνεχίζεις να κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα, σε σημείο που το παντελόνι σου αρχίζει να καψαλίζεται και το τσιγάρο να κιτρινίζει τα δάχτυλά σου, βράζοντας σαν ΟΣΕ ατμομηχανή περασμένου αιώνα.
Κοντεύει μεσάνυχτα. Ένα μήνυμα έρχεται λέγοντας: «Μωράκι μου, τι κάνεις; Εμείς περνάμε τέλεια» (καλά όχι ακριβώς έτσι, γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα είναι γραμμένο σε greeklish). Όλα καλώς… Εσύ όμως γιατί συνεχίζεις να μην πείθεσαι; Τον/την αγαπάς ή όχι; Και αν ναι, γιατί νοιώθεις ανασφάλεια; Η αγάπη ενέχει εμπιστοσύνη (ή τουλάχιστον έτσι μου έμαθαν εμένα). Στην δική σου περίπτωση όμως δεν ισχύει. Και γιατί αυτό; Μήπως τα κίνητρά σου δεν είναι και τόσο αγνά; Όχι μόνο στη συγκεκριμένη συνθήκη, αλλά σε ευρύτερο πλαίσιο…
Οι άνθρωποι είναι όντα κοινωνικά και μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις (που επανατροφοδοτεί θετικά το σύστημα ανταμοιβής στον εγκέφαλο) και η σύναψη ερωτικών (ή κάθε είδους) σχέσεων αποτελεί βασικό κομμάτι στο γενετικό μας υλικό (DNA για τους πιο σοφιστικέ). Αλλά επίσης κομμάτι της ανθρώπινης νόησης είναι να αναπαράγει ήδη μαθημένες συμπεριφορές και σχήματα (εγκαθιδρυμένες ιδέες για το άμεσο ή έμμεσο περιβάλλον). Φυσικά εκτός από το γνωστικό σύστημα και ο συναισθηματικός μας κόσμος ακολουθεί ανάλογη πορεία. Παραδείγματος χάριν: Γούσταρες (ή ακόμη και εφηβικά ερωτεύτηκες) τον ψηλό μελαχρινό με τις έντονες γωνίες, τα μπιρμπιλοτά μάτια και τα σαρκώδη χείλη (ή αντίστοιχα την ωραία του σχολείου με το ψιλοσφιγμένο σωματάκι, τις κολλητές φόρμες, τις κοντές μπλούζες και τους τόνους αυτοπεποίθησης). Κάνεις κίνηση και τρως άκυρο (δε χρειάζεται να βάζεις τα κλάμματα, αποτρέποντας με την υπερκατανάλωση την πτώχευση της Zewa). Περνάει ο καιρός, οι μήνες, τα χρόνια, κοιτάς πίσω και βλέπεις πως οι περασμένες σχέσεις σου μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά (εξωτερικά και χαρακτηρολογικά). Τυχαίο; Μπα… Δε νομίζω…
Για να δούμε λοιπόν σε ψυχολογικό επίπεδο τι συμβαίνει (γιατί δεν έχουμε και τζάμπα τα πτυχία). Αρχικά όταν 
γνώρισες εκείνο το συμμαθητή σου, o εφηβικός σου εγκέφαλος κωδικοποίησε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες υπό την ευρύτερη ταμπέλα «έρωτας, έρωτας, έρωτας» και λόγω της απόρριψης, πιθανότατα το μυαλό σας τις σφήνωσε κάπου εκεί στα σκοτεινά και τις ανασέρνει κάθε φορά με ή χωρίς τη δική σας συνειδητότητα και γίνεται μια ταυτοποίηση μεταξύ των δεδομένων της νέας συνάντησης και των παλιών σας αναμνήσεων. Ανταποκρίνεται στα δεδομένα, πολύ ή λίγο; Σας αρέσει περισσότερο. Δεν ανταποκρίνεται; Το σύστημα σας το διαγράφει απευθείας και πάει στον επόμενο. Νομίζετε πως υπερβάλλω; Για σκεφτείτε το καλύτερα, προσπαθώντας να βρείτε κάποια κοινά σημεία ανάμεσα στους πρώην σας. Ίσως εκπλαγείτε από τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας (αν φυσικά δεν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που έμειναν με τα πρώτα τους χτυποκάρδια για το υπόλοιπο της ζωής τους).
Και τα νοερά αυτά σχήματα (που λατρεύουν να λένε οι της κοινωνικής ψυχολογίας) ή τα ήδη ενεργοποιημένα και διαμορφωμένα νευρωνικά δίκτυα (που λατρεύουμε να ονομάζουμε εμείς της νευροψυχολογίας) συμβαίνουν και επαναλαμβάνονται, οδηγώντας τα ταλαίπωρα θύματα της βιολογίας (ή της καρδιάς) -δηλαδή εμάς- είτε στην αναγκαστική συνειδητοποίηση της ταυτότητάς μας και των βαθύτερων επιθυμιών μας είτε στο ρόλο ενός Πυγμαλίωνα, πλάθοντας ερωτικά σενάρια για «ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη» που αναφέρει και ο ποιητής.
Γι αυτό εσύ που ξενυχτάς τα βράδια καραδοκώντας σαν τη γερόντισσα αράχνη να πιάσεις το ταίρι σου επ’ αυτοφόρω να σε απατά, καλύτερα να επεξεργαστείς τη στάση σου, όχι μόνο για τις εξάρσεις της ζήλιας, αλλά και της ευρύτερης σχέσης και τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτή για σένα. Και εσύ που απατάς (ή βρίσκεσαι με το μισό εσώρουχο σε ξένο κρεβάτι) παραδέξου είτε πως είσαι πολύ «προχώ» και μπορείς να διαχωρίσεις έντονα συναισθήματα από μια ευκαιριακή σαρκική απόλαυση είτε αγγίζεις τα όρια του ναρκισσισμού και έχεις βάλει σκοπό να αρέσεις σε όλη την υφήλιο είτε ως Μπράντ Πιτ είτε ως Αντζελίνα Τζολί. Σε κάθε περίπτωση, ένας διάλογος με το ταίρι δε θα έβλαπτε (και είμαι σίγουρος πως συμφωνείτε και εσείς).
Τα θερμά μου σόρρυ, πάρντον και εντσούλντιγκουνκ δεχτείτε αν αυτό το άρθρο ήταν «ντίπερ δαν εξπέκτιντ», αλλά βρισκόμαστε στα μισά του δρόμου προς το (μάλλον αναπόφευκτο) τέλος μιας σχέσης και μια ανάσα πριν το κέρατο. Την επόμενη βδομάδα, θα αναλύσουμε το κέρατο (το οποίο πια αποτελεί και στοιχείο χειροπιαστό).
—>Μη χάσετε στο επόμενο επεισόδιο: Απιστία ή Απληστία: Οι τρεις ευχές του Τζίνι
