Θα ‘θελα να ‘σουν άνθρωπος να ‘χες μορφή και σώμα, να στα ‘λεγα ένα χεράκι, να σε συνετίσω. Να σταματούσες να εισβάλλεις με το έτσι θέλω στις ζωές των άλλων, να σταματούσες να διψάς για νίκη, να σταματούσες να παίρνεις τα πάντα και να μη δίνεις τίποτε πίσω. Αν ήσουν άνθρωπος, θα ‘σουν πιστεύω απ’ τους πιο μισητούς και ισχυρούς ταυτόχρονα. Άπαξ και βάλεις στο μάτι κάποιον λυσσάς, θέλεις να τον τελειώσεις, να του πάρεις όλη του τη δύναμη, να μην αφήσεις ούτε ίχνος από εκείνη και να γίνεις θηρίο ανήμερο, έτοιμο να κατασπαράξει τα πάντα στο διάβα του. Κάποτε οι άνθρωποι σε παρομοίαζαν με το «κακό», «έχει λέει το κακό, θα τον χάσουμε». Έχασα πολλούς αγαπητούς εξαιτίας σου ρε αλήτη καρκίνε. Κάποιοι απ’ αυτούς θα ζούσαν ακόμα και θα τους είχα, ακούς;
Ξέρεις να χτυπάς ύπουλα, να μη δίνεις σημάδια γρήγορα, να αφήνεις τον καιρό να περνά και στο τέλος να εμφανίζεσαι κάνοντας είσοδο πανηγυρική του νικητή, αφού γνωρίζεις πως είναι αργά να σ’ αντιμετωπίσουν και το παιχνίδι έχει τελειώσει. Άλλες φορές πάλι σε πιάνει το φιλότιμο και προειδοποιείς νωρίς, σα να προκαλείς σε μάχη. Τρέφεσαι με δαύτες, ως φαίνεται. Σου αρέσει να κερδίζεις μετά από σκληρό αγώνα και ρισκάρεις με απόλυτη σιγουριά για τη νίκη σου, μα εγώ στο λέω ανοιχτά ψευτόμαγκα, καιρός να μάθεις να χάνεις.
Κάπου λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μια γυναικά καθισμένη στο τραπέζι κρατάει το κεφάλι της γεμάτη απογοήτευση. Έχει τα ματιά της κλειστά και βαριαναστενάζει. Πάνω εκεί αφημένο ένα χαρτί τσαλακωμένο, σα γνωμάτευση γιατρού. Ξάφνου, ανοίγει η πόρτα και ένας άνδρας μπαίνει και την αντικρίζει.
– Τι έχεις αγάπη μου, γιατί είσαι έτσι; Επειδή άργησα πάλι στη δουλειά; Δεν το ‘θελα, υπερωρίες, πώς θα τα βγάλουμε πέρα;
Εκείνη σιωπηλή, παίρνει το τσαλακωμένο χαρτί, το φέρνει κάπως στα ίσια του και του το δίνει. Το πρόσωπό της ανέκφραστο, χλωμό, σχεδόν νεκρό. Διαβάζει ο άνδρας το χαρτί. Του πέφτει από τα τρεμάμενα χέρια του. Κάθεται δίπλα της, την αγκαλιάζει, εκείνη βουρκώνει και οι δυο τους στέκουν σιωπηλοί για λίγο. Μια σιωπή άλλο πράγμα, μονό οι δείκτες του ρολογιού ακούγονταν, να κάνουν τικ-τακ, σα να μετρούν το τέλος.
-Πότε το έμαθες; Γιατί δε μου είπες τίποτα; Είχες υπόνοιες;
-Δεν ήξερα, πήγα απλώς για μια εξέταση ρουτίνας όπως κάθε χρόνο. Φοβάμαι Μακούλη μου, θα το χάσω το παιχνίδι, σαν τη μάνα μου.
-Μη λες τέτοια, θα το προλάβουμε. Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί. Έλα να σε αγκαλιάσω ξανά, απ’ αυτήν την αγκαλιά δε θα φύγεις ποτέ, τ’ ακούς; Τι σου ‘πε ο γιατρός;
-Δεν είναι αισιόδοξος, μοιάζει να προχωρεί επικίνδυνα. Θεωρεί ότι είναι κάλο να αφαιρεθεί το ένα μου στήθος. Αχ μαμά…
-Αν είναι έτσι μάτια μου να το κάνουμε, να το κάνεις, ακούς; Θα το παλέψουμε. Κάθε μέρα διαβάζω για νέες φόρμουλες που βρίσκουν νέα παιδιά, για καινούργιες λύσεις. Θα σωθούμε, θα σωθείς, έχεις τη ζωή μπροστά σου, απ’την αγκαλιά μου δε θα φύγεις ποτέ!
Η γυναικά σκούπισε τα δάκρυά της. Η κουβέντα με τον άνδρα της την έκανε να ξαναβρεί κάπως το χρώμα της, να ελπίζει μέσα στην απελπισία της. Μόλις σου περιέγραψα μια σκηνή αν θες -μια αρχική σκηνή- από το έργο που λέγεται καρκίνος του μαστού. Αυτή η γυναικά, για να μη στα πολυλογώ και σε κουράζω, για να σε ανακουφίσω κάπως, θα σωθεί, θα το προλάβει. Έχει στήριξη, έχει αγάπη, έχει έναν γιατρό και έναν άνδρα μάλαμα και θα σωθεί. Θα αφαιρέσει τον ένα της μαστό, μετά από χρόνια και τον άλλο, καθώς θα δει ενδείξεις. Θα κάνει οικογένεια, θα δημιουργήσει μια επιχείρηση, θα βγει απ’ αυτό ακόμα πιο δυνατή. Μπορεί ο καρκίνος να της πήρε ένα χαρακτηριστικό της -ίσως το πιο θηλυκό για μια γυναικά- μα δεν κατόρθωσε να της πάρει τη ζωή και ξέρεις γιατί; Γιατί το πρόλαβε μέσα από τον προληπτικό της έλεγχο και γιατί είχε την αγάπη και τη στήριξη από ένα περιβάλλον ενθαρρυντικό.
Δεν είναι πάντα έτσι και το γνωρίζουμε καλά κι εσύ κι εγώ. Δεν είναι πάντα έτσι. Όμως εγώ σήμερα εδώ, δε γράφω για να σου πω τα όσα ξέρεις, σου γράφω γιατί δε θέλω να βγει νικητής ξανά ο καρκίνος!
Διάβαζα τις προάλλες για μια γυναικά την Μαρία Θέμελη. Η ίδια κατόρθωσε μέσα από έρευνα να βρει τη λύση για τον καρκίνο μέσω πολυδύναμων βλαστικών κυττάρων. Και δεν είναι μονάχα εκείνη, αφού κάθε μέρα άνθρωποι ερευνούν, παλεύουν γι’ αυτό και βρίσκουν λύσεις, κάνουν πειράματα, ανακαλύπτουν νέα τεχνάσματα, για να πιαστεί ο ρημάδης, σαν το ποντίκι μέσ’ στη φάκα, όπως ακριβώς του αξίζει. Μια άλλη γυναικά -όπως διάβασα σε μια ομάδα- χτυπάει δωρεάν τατουάζ σε σχήμα θηλής για γυναίκες που την έχουν αφαιρέσει, ώστε να μην νιώθουν μειονεκτικά. Αυτά με κάνουν να νιώθω περήφανη για την ανθρωπιά που υπάρχει, την εξυπνάδα, το μεράκι και τη δύναμη τελικά του γένους μας, που ως φαίνεται μετά από χρόνια θα νικήσει και σχεδόν θα εξαλείψει τον ισχυρό ψευτόμαγκα που λέγεται καρκίνος.
Είναι όμως και κάτι τελευταίο που επιδιώκω να σου περάσω κι ας το γνωρίζεις. Σήμερα όμως στο υπενθυμίζω, γιατί είσαι μάνα, πατέρας, κόρη, σύζυγος, γιος. Είσαι πάντα κάτι για κάποιον και αν δεν σε νοιάζει ο εαυτός σου, δώσε βάση σε εκείνον τον κάποιον που είσαι η ζωή του. Να μην ξεχνάς την πρόληψη όσο περνάει απ’ το χέρι σου, γιατί εκείνες οι εξετάσεις ρουτίνας είναι ικανές να σε σώσουν.
Κι εγώ σου λέω, καρκίνε, σήμερα έπαιξες κι έχασες!
