Οι κρίσεις πανικού είναι κάτι τρομακτικό. Όταν είναι πολύ έντονες νομίζεις κυριολεκτικά ότι θα πεθάνεις. Όμως δεν είναι στο μυαλό σου, το σώμα σου ασφυκτιά, υποφέρει, τα νιώθεις όντως αυτά που νιώθεις. Είναι γενικά μια πολύ δύσκολη κατάσταση η οποία μετά σε αφήνει κουρέλι. Είναι σαν να έχεις γυρίσει όλη την Αθήνα με τα πόδια, σαν να έχει σκάψει, σαν να έχει συμπυκνωθεί ο πόνος χρόνων στα λεπτά αυτά που παθαίνεις την κρίση πανικού. Ό,τι και να σας πω είναι λίγο και όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι εννοώ. Εύχομαι φυσικά να μην το περάσει κανείς. Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να νιώθουν και να εκφράζουν τα συναισθήματα τους(όχι φυσικά με άσχημο τρόπο) και να μην μαζεύονται μέσα τους, σαν στοίβες από άπλυτα πιάτα.
Ένα βιβλίο που εξηγεί τι είναι αυτές οι κρίσεις λέγεται, Πανικός Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας, του Κώστα Γκοτζαμάνη. Ο πανικός λοιπόν, που ως λέξη προέρχεται ετυμολογικά από τον θεό Πάνα και «από τον φόβο που προκαλούσε η εμφάνιση του[1], έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα περισσότερα είναι γνωστά όπως η αίσθηση των παλμών, το αίσθημα της ασφυξίας μαζί με την δυσφορία στον θώρακα, η τάση για λυποθυμία, το μούδιασμα σε κάποια σημεία του σώματος και φυσικά φόβος του θανάτου[2]. Όλα αυτά είναι γνωστά σε όσους έχουν αυτή την εμπειρία με τον πανικό και ίσως ο καθένας από εμάς να έχει και κάποια δικά του χαρακτηριστικά να προσθέσει, ανάλογα με τα σημεία του σώματος που είναι πιο ευαισθητοποιημένα.
Τι είναι όμως αυτό που ξορκίζει το «κακό»; Τι είναι αυτό που δεν σε κάνει να ξυπνάς τα βράδια ασφυκτιώντας ή να είσαι στο μετρό και να νιώθεις ότι δεν έχει χώρο και αν χρειαστεί να βγεις δεν μπορείς; Πιστεύω πως αυτά που μπορούν να γιατρεύσουν ή να περιορίσουν τις κρίσεις πανικού είναι τα θετικά συναισθήματα. Η χαρά, η συντροφικότητα, η αμοιβαία εμπιστοσύνη με έναν άλλον άνθρωπο που βοηθάει στο συναίσθημα της μοναξιάς. Η αγάπη. Όπως λέει ο Γκοτζαμάνης «η διαφορά ανάμεσα στην ανακούφιση και τη χαρά για έναν απλό αλλά εξαιρετικά σημαντικό λόγο: γιατί η ψυχή μας τρέφεται μόνο με χαρά, μόνο με αγνή, ανόθευτη χαρά. Οτιδήποτε άλλο δε αποτελεί τροφή για την ψυχή μας, και όταν η ψυχή μας υποσιτίζεται αρρωσταίνουμε, είτε ψυχικά είτε σωματικά.»[3]
Πιστεύω πως όσοι άνθρωποι παλεύουν με ψυχικές διαταραχές, όπως και εγώ, είτε είναι άγχος είτε κατάθλιψη είτε οτιδήποτε άλλο, με αυτό να έχει αποτέλεσμα κρίσεις πανικού ή ό,τι άλλο μπορούν να φέρουν εκείνες, πρέπει να ξεκινήσουν κάποια μορφή θεραπείας, εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και ουσιαστικά η ψυχοθεραπεία. Είναι βέβαια ένας αργός δρόμος, αλλά είναι αυτός που πηγαίνει κατευθείαν στην ψυχή. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι τρόποι που κάποιος μπορεί να θεραπευτεί, αλλά πάντα κάποιος ξεκινάει από την απόφαση να το κάνει. Η παγίδα είναι να θέλεις να φύγεις από την θέση του θύματος, όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό.
Εύχομαι κάπως να βοήθησα, και εύχομαι δύναμη σε όλους τους ανθρώπους που βασανίζονται εκεί έξω.
[1] Κώστας Γκοτζαμάνης, «Πανικός, Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας», Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα Νοέμβριος 2020, σ 23
[2] Ο.π σ 26
[3] Ο.π σ 65
