Όχι δεν είναι βαρύγδουποι συναισθηματισμοί, πασπάλισμα νοσταλγίας ή επιπόλαιη διάθεση για δράμα, ο κόσμος άλλαξε.
Ακούω μουσική. Κρατιέμαι από τη μουσική, όπως έμαθα από πάντα. Αναπνέω μέσα στους ήχους και τις νότες κι όσο περνάνε τα χρόνια, τη νιώθω όλο και πιο πολύ, την ακούω να κυλάει στο αίμα μου. Όταν λέω ότι είμαι κυριολεκτικά ερωτευμένη με τη μουσική, το εννοώ κι ας το περνάνε για μεταφορά οι περισσότεροι. Γεμίζει ο λαιμός μου, το στόμα, τα πνευμόνια μου νότες, κάνω απόλυτο zone out στο δευτερόλεπτο στα μπαρ,τις καφετέριες στην πιο μικρή γνώριμη μελωδία, στο σπίτι, με συμπεριφορά “sorry, είμαι αλλού”. Και είμαι όντως αλλού, κάπου που τίποτα άλλο πέρα από τη μελωδία, το riff, το σόλο, δεν έχει δύναμη. Τίποτα, τα πάντα είναι μελωδία.
Κι εσύ; Σίγουρα δεν είμαι μόνη. Όχι, δεν είναι όλοι τρελά ερωτευμένοι μαζί της και απορώ πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό. Σίγουρα όμως κάποιοι θα αντιλαμβάνεστε ακριβώς τι νιώθω. Για ‘μένα λοιπόν με αυτή την αθεράπευτη και υπέροχη..”πάθηση”, ένας εξαιρετικός τρόπος έκφρασης κι εκτόνωσης ήταν οι συναυλίες. Ήταν. Δεν είναι, και όλοι ξέρουμε γιατί. Λίγο η υπερκινητικότητα και η αντισυμβατική έκφραση μου και πολλή δόση από μαγεία σε μια ζωντανή μουσική σκηνή έγιναν για μένα το απόλυτο setting για την ιεροτελεστία της μύησης στο ναό της μουσικής. Κι από τότε ξανά και ξανά και ξανά, πολλές φορές μέσα στο χρόνο, ταξίδια μόνο και μόνο ένα τέτοιο βίωμα, μάλλον λεκτικά απερίγραπτο.
Αγαπώ πολύ και τα ταξίδια και κάνω χρόνια τώρα σχέδια για μουσικά φεστιβάλ στο πουθενά στην άκρη της γης, σε ερήμους της μέσης Ανατολής κι άλλα στα δυτικά, με χρώμα αμερικάνικου roadtrip. Και μέσα μου, ανομολόγητα σχεδόν, τρέμω την ελάχιστη πιθανότητα όλα αυτά (ταξίδια, μουσικές, χρώματα, αρώματα) να ναι από και πέρα μόνο όνειρα, να μείνουν στον μελλοντικό μετά-την-πανδημία κόσμο και τρόπο ζωής μας ανεκπλήρωτα νοσταλγικά όνειρα. Τρέμω.
Advertising
Κάτι άλλαξε. Άλλαξαν οι ζωές μας, και, φοβάμαι να το γράψω, ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Άραγε θα είμαστε ίδιοι μετά από όλο αυτό; Θα πιανόμαστε ξανά αγκαλιά στα καλοκαιρινά πανηγύρια μας; Θα τραγουδάμε παρέες στις παραλίες μέχρι το ξημέρωμα; Θα δέρνονται θυμωμένοι έφηβοι στα mosh pit (been there); Θα κρατιόμαστε ιδρωμένοι στα χασαποσέρβικα, Θα στριμωχνόμαστε ενθουσιασμένοι στο αγαπημένο μας συγκρότημα; Θα χαμογελάμε πλατιά και ανεπιτήδευτα, άγνωστοι μεταξύ μας; Θα συντονίζουμε τις φωνές, τα χοροπηδηχτά μας και τα ρυθμικά headbanging μας στις συναυλίες; Δηλαδή, θα γινόμαστε ένα σε όλη αυτή την απολύτως αναγκαία και υγιή έξαρση, έκφραση και εκτόνωση χαράς και συναισθημάτων; Διότι δεν είναι μια ατομική έκφραση, αυτό που την ορίζει είναι όλοι εμείς, μαζί, συντονισμένοι στα ίδια μουσικά ή χορευτικά αισθήματα, στην ίδια γλώσσα, να μιλάμε γι’ αυτό που μας παθιάζει. Ακόμα κι αν ερχόντουσαν τώρα οι Gammaray να παίξουν ζωντανά μέσα στο δωμάτιο μου, μόνο για μένα, δε θα έφτανε ούτε ελάχιστα το αίσθημα, την απαντοχή, όλη αυτή την απίστευτη κοινωνική έκφραση της συναυλίας. Σε τίποτα, τίποτα. Όσα “live” κι αν παρακολουθήσουμε μέσω youtube και facebook και όλων αυτών των..υποκατάστατων, δε θα ικανοποιήσουμε ποτέ την ανάγκη μας να βρεθούμε τόσοι ετερόκλητοι άνθρωποι στη μαγική δυναμική του συντονισμένου πλήθους, στο κοινό παραλήρημα του ίδιου, του πιο μαγευτικού αισθησιογόνου.
Ο κόσμος άλλαξε μέσα σε έναν χρόνο. Άλλαξε;
