Έφτασε και πάλι ο καιρός που με πιάνουν οι τάσεις φυγής. Είπαμε, η Άνοιξη έρχεται με αργά, αλλά σταθερά βήματα, παρά το γεγονός ότι τη στιγμή που γράφω -επισήμως Μάρτιος- βρέχει και φυσάει. Η αλήθεια είναι, ότι αυτή η ανάγκη να φύγω έρχεται συχνά πυκνά. Πόσο μάλλον τώρα, μετά από έναν δύσκολο, βαρύ και μονότονο Χειμώνα. Νιώθω την ανάγκη να φύγω, να πάω κάπου αλλού, κάπου μακριά, να τ’ αφήσω όλα πίσω μου.
Νομίζω όλοι έχουμε ανάγκη την αλλαγή παραστάσεων. Για να καθαρίσεις το μυαλό σου, να δεις νέα πρόσωπα, να περπατήσεις σε νέους δρόμους, να δοκιμάσεις καινούρια φαγητά, ν’ αφήσεις για λίγο τη ρουτίνα και τα προβλήματά σου στην άκρη. Ξέρω ότι το να φεύγεις, ποτέ δε λύνει τα προβλήματα και δεν αλλάζει κάτι στη μέχρι τώρα κατάσταση που ζεις. Θα γυρίσεις πίσω κι όλα αυτά απ’ τα οποία προσπαθούσες να ξεφύγεις, σε περιμένουν με ανοιχτή αγκαλιά και πλατύ χαμόγελο με το που θα βάλεις το κλειδί στην πόρτα (βλέπε λογαριασμοί, δουλειά, υποχρεώσεις).
Αν και γενικότερα το βρίσκω δύσκολο ν’ αφήσω τις τρελές μου σκέψεις στην άκρη και να τις σταματήσω απ’ το να βολτάρουν μέρα-νύχτα μες στο κεφάλι μου, παραδόξως, στα ταξίδια μου καταφέρνω κάπως να τις κάνω να σωπάσουν. Είναι οι νέες εικόνες κι εμπειρίες που παίρνουν τη θέση τους και δεν τους αφήνουν περιθώριο να περιπλανηθούν. Και ανυπομονώ να φύγω ξανά, ν’ αποκτήσω νέες εμπειρίες, να δοκιμάσω νέα πράγματα, να δω πώς ζουν οι άνθρωποι σε άλλες γωνιές της Γης. Αχ, αυτές οι τάσεις φυγής…
Ονειρεύομαι ότι περπατώ ξανά στα σοκάκια της Ρώμης, πίνω cappuccino από το πρώτο, μικροσκοπικό καφέ που επισκέφθηκα και βλέπω τις ακτίνες του ήλιου να περνούν μέσα από τον τρούλο στο Πάνθεον. Ονειρεύομαι ότι επισκέπτομαι το φημισμένο βιβλιοπωλείο της Βενετίας “Libreria Acqua Alta” και ανεβαίνω πάνω στα φτιαγμένα από βιβλία σκαλοπάτια του κι ότι κάνω βόλτες, χαζεύοντας τα κανάλια και τους γονδολιέρηδες που τραγουδούν. Ονειρεύομαι ότι επισκέπτομαι την επιβλητική “Santa Maria del Fiore” στη Φλωρεντία και το μουσείο “Leonardo da Vinci”, παρατηρώντας με δέος τις εφευρέσεις του… Και μετά ξύπνησα, κάπου λίγο μακριά από την Ιταλία, αλλά τουλάχιστον πίνω ακόμη cappuccino!
Μέχρι να γίνουν όλα αυτά ή έστω, μέχρι να περάσουν οι τάσεις φυγής μου, αρκούμαι στο Google Street View και το Instagram που μου επιτρέπουν, έστω και εικονικά, να περπατήσω στους δρόμους μιας άλλης, μακρινής πόλης. Και μέχρι όντως να φύγω, ίσως πρέπει να αντιμετωπίσω κάποια από τα προβλήματά μου, αντί να προσπαθώ να τα αποφύγω και να κάνω την καθημερινότητά μου λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Άλλωστε, τα ταξίδια, όσο όμορφα κι αν είναι, κρατάνε για λίγο. Και κάποια στιγμή, πρέπει να επιστρέψεις πίσω σ’ όλα αυτά που φοβάσαι ν’ αντιμετωπίσεις.
