Ευγενή άμιλλα, συνεργασία, ψυχή, πνεύμα και ανάπλαση χαρακτήρα αποτελούν κάποιες από τις τιμαλφής αξίες που μας έχουν μεταλαμπαδεύσει οι πρόγονοι μας. Τόσο η διαχρονικότητα όσο και ο σκοπός τους αποτελούν αδήριτη ανάγκη για άμεσο επαναπροσδιορισμό στα πλαίσια του σύγχρονου ελληνικού κυρίους αθλητισμού. Ας μην βαυκαλιζόμαστε άλλο. Ζούμε στην εποχή του χουλιγκανισμού, των ομάδων-εταιριών, στην εποχή της ΒΙΑΣ. Με κεφαλαία βέβαια ώστε να εγείρουμε τροφή για σκέψη στον κάθε «φίλο και μη του αθλητισμού». Ειδικότερα βέβαια στην καθαυτού πολιτεία και στα όργανα διοίκησης. Θα αφυπνιστούν ποτέ άραγε;
Παρά το γεγονός πώς οι αξίες αυτές πηγάζουν από τα «βάθη της Ελλάδος» ο «χουλιγκανισμός» των ελληνικών γηπέδων {η βία γενικότερα και αλλιώς}παραποιεί παντελώς την μείζονα σημασία τους. Καταστροφές και επεισόδια σε ενδογηπεδικούς χώρους, σοβαροί και θανατηφόροι τραυματισμοί και πολλές άλλες τέτοιου είδους ακραίες συμπεριφορές παρά το γεγονός πως αποτελούν μια σύγχρονη «μάστιγα» διαμορφώνουν την κίβδηλη εικόνα του γνήσιου αθλητικού ιδεώδους. Σε τέτοιο βαθμό που και εσύ πλέον ως απλός πολίτης έχεις «σιχαθεί» {αν μου επιτρέπεται να λαϊκίσω και λίγο} την παρούσα κατάσταση όντας απογοητευμένος με τις παρούσες συνθήκες.
Αφορμή για το συγκεκριμένο θέμα αποτέλεσα ο προσωπικός Γολγοθάς ενός φίλου, ο οποίος έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο καθώς έτρεχε να γλυτώσει από την «συνάντηση θανάτου» δύο ελληνικών ομάδων σε εθνικό δρόμο της Θεσσαλονίκης. Και όχι δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρία. Άλλωστε αυτά είναι για τους «ανόητους». Είναι ώρα για να αναδειχτεί η τραγικότητα της κατάστασης. Του πόσο αξιολύπητοι είμαστε. Η έκφραση άλλωστε «βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας μας ταιριάζει γάντι». Έτσι είναι άλλωστε και η κουλτούρα μας. Ναι για εμάς τους Ελληναράδες λέω με την φραπεδούμπα! Να εκμηδενίζουμε την ανθρώπινη ζωή ως «δραπέτες των ευθυνών» μας. {Τι ειρωνεία!}
Το χρήμα «δόλωσε» το μυαλά μας όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Δέσμιοι πια της «τιμής» του καταντήσαμε να διαπρέψουμε στον χώρο του βίαιου-οπαδικού αθλητισμού, στο χώρο των γκέτο βάζοντας τον Άνθρωπο, και τα αθλητικά «αγαθά» σε δεύτερη μοίρα. Δυστυχώς πρέπει και οφείλουμε να λέμε τα πράγματα με «το όνομα τους».
Συμπερασματικά, είναι καιρός να αφυπνιστεί καθένας από εμάς. Με σωστή δικαιοσύνη , ενεργητικότητα από πλευράς κρατικών φορέων, αλλαγή νομοθεσίας και κυρίως αλλαγή νοοτροπίας θα είναι ίσως η καλύτερη αρχή για να τεθεί ο θεμέλιος λίθος καταπάτησης γεγονότων που αμαυρώνουν τον χώρο του ελληνικού και φίλαθλου αθλητισμού.
