Στην παρακάτω λίστα αναπολούμε ορισμένες από τις σημαντικότερες ταινίες τρόμου του ‘60, με μια έμφαση σε εκείνες της αρχής της δεκαετίας, που ίσως να ανήκουν πλέον στο μακρινό παρελθόν αλλά δεν δείχνουν επ’ ουδενί τα χρόνια τους. Αξιοσημείωτες αναφορές: «Night of the Living Dead», «Rosemary’s Baby» και «The Innocents».
Eyes Without a Face (1960)
Με την έλευση της νέας δεκαετίας και συγκεκριμένα του ‘60, ο Georges Franju δημιουργεί τον «πατέρα» του body horror με τίτλο: «Eyes Without a Face». Με ένα υπόβαθρο εξαιρετικά συντηρητικό ως προς την κινηματογραφική έκθεση σε κάτι γλαφυρά τρομακτικό αλλά ακόμη και στην υπόνοια και μόνο μιας αρρωστημένης θεματικής, ο Franju ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες αλλά και όλους τους κανόνες των «πρέπει» που εγκλώβιζαν το σινεμά τρόμου της εποχής και το εμπόδιζαν να εξερευνήσει την πιο γραφική του πτυχή. Η ιστορία αυτής της αριστουργηματικής ταινίας τρόμου του ‘60, ακολουθεί την ανατριχιαστική ιστορία ενός πληγωμένου πλαστικού χειρούργου, ο οποίος επιχειρεί με κάθε αηδιαστικό τρόπο να αποκαταστήσει το πρόσωπο της νεαρής του κόρης, η οποία υπέστη ένα καταστροφικό ατύχημα που της το σημάδεψε ολοκληρωτικά. Στο δρόμο για το εγχείρημά του, έχοντας σημειώσει και ορισμένες επιτυχίες στο μεταξύ, απαγάγει περαστικές κοπέλες και τις υποβάλλει σε εγχείρηση αφότου τις ναρκώσει ώστε να αντικαταστήσει τα πρόσωπά τους με εκείνα της μοναχοκόρης του.
Carnival of Souls (1962)
Η Mary είναι η μόνη επιζούσα από ένα τραγικό δυστύχημα που είχε με την κοριτσοπαρέα της έπειτα από ένα ανεπιτυχές φλερτ από την αντροπαρέα του διπλανού αμαξιού. Ένα από τα κουσούρια που της άφησε παρακαταθήκη, είναι ο φόβος για το αντρικό φύλο και η συνεχής ανάγκη της να κλείνεται στον εαυτό της, χτίζοντας ένα πελώριο τείχος γύρω της, για το οποίο κανένας δεν έχει το «κλειδί». Μέσα από ένα ψυχεδελικό ταξίδι της εσωτερικής της κόλασης, η πρωταγωνίστρια κάνει ένα πέρασμα στο Καθαρτήριο πριν τον τελειωτικό προορισμό, ευχόμενη να είχε πεθάνει μαζί με της φίλες της παρά να περιφέρεται σε αυτό το ντελιριακό μαρτύριο. Το «Carnival of Souls» είναι μια ανεξάρτητη ταινία τρόμου του ‘60 δια χειρός, Herk Harvey, που άφησε το στίγμα της στην ιστορία του καλτ σινεμά τρόμου και αποδεικνύει ότι ένα καλό horror δεν απαιτεί πάντοτε κι ένα καλό budget.
The Haunting (1963)
Η ιστορία του ιστορικού «Haunting» ακολουθεί μια μικρή ομάδα εθελοντών που επιχειρούν να εξερευνήσουν το παραφυσικό σε ένα σπίτι ενενήντα ετών. Η έπαυλη ανήκε σε έναν άντρα ονόματι Hugh Crain, ο οποίος σύμφωνα με τον θρύλο την είχε χτίσει για την σύζυγό του που, όμως, λίγο πριν προλάβει να το δει για πρώτη φορά, έφυγε από την ζωή μετά από ένα θανατηφόρο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όπως καταλαβαίνει κανείς κι από το υπόβαθρό του, το εγχείρημα αυτό είναι καθαρά για τους λάτρεις του τρόμου και μάλιστα όχι του «φτηνού». Μια ανατριχιαστική ιστορία φαντασμάτων και ψυχολογικών δαιμόνων από τον σκηνοθέτη του «West Side Story» από μια πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του, γίνεται αφορμή για πληθώρα συζητήσεων αλλά και πηγή επιρροών, παραμένοντας για χρόνια, μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ‘60.
Kill, Baby… Kill! (1966)
Παρ’ ότι κατά την παραγωγή προκλήθηκαν αρκετά προβλήματα, το αποτέλεσμα του «Kill, Baby…Kill!» του μέντορα πολυάριθμων δημιουργών του είδους, Mario Bava, για ακόμη μια φορά δεν απογοήτευσε. Πρόκειται για μια από τις χαρακτηριστικότερες δουλειές του «gothic horror» κατά την οποία ο Bava για μια ακόμη φορά και παρά τις δυσκολίες της παραγωγής, «ζωγράφισε». Επιχείρησε να αποτυπώσει εικόνες που θυμίζουν πλέον μεταγενέστερες ταινίες του εν λόγω είδους με μια συγκλονιστική φωτογραφία από τον πιστό του συνεργάτη και σε άλλα πόστα ανά καιρούς, Antonio Rinaldi. Ένα χωριό στις αρχές του 1900 στα Καρπάθια Όρη, ζει υπό το στοιχειό ενός νεαρού κοριτσιού. Οι επιστήμονες του χωριού, ανακαλύπτουν ένα μυστικό για το νεκρό κορίτσι το οποίο θα αναστατώσει τους ντόπιους με την μάγισσα της περιοχής να επιδιώκει με κάθε τρόπο να προειδοποιήσει τους κατοίκους του πριν να είναι αργά.
Blood Feast (1993)
Ανάμεσα σε έργα ατμοσφαιρικού, ψυχολογικού αλλά και γοτθικού τρόμου, το «Blood Feast» αποτελεί εξαίρεση καθώς και το πιο γκροτέσκο στη λίστα. Το ‘63, κυκλοφόρησε η πρώτη -ουσιαστικά- ταινία splatter, με τρόμο που δεν είχε αποτυπωθεί τόσο παραστατικά έως τότε. Ο «νονός του gore» όπως τον έχουν αποκαλέσει, Herschell Gordon Lewis, δημιούργησε την πιο σιχαμερή ταινία της εποχής του, δίνοντας φυσικά έμπνευση σε μυριάδες ταινιών που ακολούθησαν πιστά τα βήματά του και συμμετείχαν στην πελώρια λίστα με τα «video nasty». Η ιστορία ακολουθεί έναν ψυχικά διαταραγμένο εργαζόμενο σε κέτεριγκ που συλλέγει μέλη γυναικών με σκοπό να αναστήσει μια Αιγύπτια Θεά. Τα υπόλοιπα είναι ακριβώς ό,τι προμηνύει ο τίτλος και η υπόθεση… Καλή απόλαυση!
