Τι εστί «Αμερικανιά»; Ακριβής ορισμός δεν υπάρχει. O όρος, ευρέως χρησιμοποιούμενος από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δηλαδή τη δική μας, είναι υποκειμενικός. Σχεδόν.
Θα το έχεις παρατηρήσει κι εσύ πως ονομάζουμε αμερικανιά καθετί αμερικάνικο…που μας ενοχλεί. Οι πιο ενημερωμένοι και συνειδητοποιημένοι φίλοι σου αναφέρονται στα όπλα που έγιναν παιχνίδια, στο σκοπό που αγιάζει τα μέσα πίσω από αμέτρητες αδέσποτες βόμβες, στο έξυπνο επικοινωνιακό προφίλ του Ομπάμα ή στο πορτοκαλί προφίλ (και ανφάς) του νεοεκλεχθέντος προέδρου. Σοβαρές αμερικανιές…αλλά αμερικανιές. Άλλοι, στο άκουσμα της λέξης, σκέφτονται burger, φυστικοβούτυρα και τέτοια ανθυγιεινά, φλύαρους super-φιλικούς χαρακτήρες, χίπικα μουσικά φεστιβάλ, την ουτοπία του ηλιόλουστου Los Angeles. Lifestyle αμερικανιές.
Είναι, λοιπόν, προσωπική υπόθεση το τι θα περιέγραφε κανείς ως αμερικανιά; Σίγουρα, μα όχι και τόσο. Η πλειοψηφία όσων χαρακτηρίζονται με την πασπαρτού αυτή λεξούλα, έχουν αρκετά κοινά στοιχεία, πέρα από την καταγωγή τους. Στερούνται ποιότητας και ουσιαστικής αξίας ενώ συχνά ψυχαγωγούν, εντυπωσιάζουν και υποκρίνονται χωρίς να ντρέπονται καθόλου. Κάποιες φορές κοστίζουν και ένα κάρο λεφτά. Μην περιγράφω άλλο, πες το, κάτι σου θυμίζουν. Κάτι ταινίες. Χολυγουντιανές, λαμπερές, ωραιότατες…αμερικανιές.
Πόσο λατρεύεις να τις μισείς; Προφανώς, έχεις την επιλογή απλά να τις αποφύγεις και οκέι, το προσπαθείς…αλλά πες μου, όχι, λέγε: συγκρίνεται τίποτα με τη χαρά που σου δίνει η αναφώνηση της λέξης αμερικανιά, που τόσο λιτά και περιεκτικά γίνεται η λεζάντα της φάτσας σου, λίγα λεπτά μετά την τελευταία…αμερικανιά που είδες; Τίποτα, σε διαβεβαιώνω.
Κι αν δε με πιστεύεις, πάμε να δούμε μαζί 5 λόγους, καμουφλαρισμένους μέσα σε 5 χιλιοειπωμένες ατάκες.
- Βλέπω τα πάντα, εκτός από αμερικανιές.
Να ‘σαι. Εσύ ή ο φίλος σου ο «κουλτουριάρης». Η κατηγορία που αγαπά να δηλώνει από νωρίς, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι έχει γούστο και επίπεδο και δεν καταδέχεται να περάσει δύο ώρες ούτε βλέποντας κοκτέιλ, πισίνες και ημίγυμνες, ούτε τριαντάχρονους που γελάνε όσο αντέχει το στόμα τους λες και μιμούνται τις γκριμάτσες του Jim Carrey, ούτε ανελέητο πιστολίδι και κυνηγητά, για να τη γλιτώσει στο τέλος ένας πολιτικός που δεν είχαν συμπαθήσει καν.
Είναι εκείνος που θα σου προτείνει να δεις το American Beauty αντί για το American Pie, μη σου πω και το Happiness αντί για το American Beauty. Α! Και στο καπάκι το Manolia του Paul Thomas Anderson.
- Μα πόσο τέλειοι είναι πια αυτοί οι Αμερικάνοι…
«…έλεος», θα συμπληρώσει αυτός ο τύπος, μιας και έχει αποφασίσει ότι φτάνει πια. Δε θα ξαναδεί ταινία που υπογραμμίζει το ηρωικό πνεύμα των Αμερικανών, την αυτοθυσία, την ακεραιότητα, τον σεβασμό στην ελευθερία σε καιρό πολέμου, αλλά και ειρήνης. Είναι ο τύπος που προτιμά να ακούει καθημερινά το βρετανικό «My name is Bond. James Bond» που έχει αυτογνωσία και δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο σοβαρά, παρά να ξανακούσει έστω και μία ακόμη φορά το «I am a United States marine». Αυτός ο τύπος όταν λέει αμερικανιά, εννοεί προπαγάνδα.
- Κανένα καλό ρομαντικό έχει να δούμε;
Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπέρασμα, αυτή η κατηγορία είναι περίπλοκη. Δε θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά γιατί είναι εξ ορισμού γυναικεία. Δύο περιπτώσεις.
– Το καλό ρομαντικό:
Το αναζητούν οι γυναίκες σινεφίλ όταν είναι στα καλά τους. Συνήθως είναι δράμα εποχής (βλέπε «Εξιλέωση»). Ή σκέτο δράμα, ή σκέτο εποχής. Είναι καλογυρισμένο, με εξαιρετικές ερμηνείες, ωραία μουσική και τουλάχιστον δεκατέσσερα δάκρυα. Αν τύχει και είναι μοντέρνο και μάλιστα με happy end, θα είναι και λίγο εναλλακτικό, αφού αλλιώς γίνεται απευθείας αμερικανιά και όχι, αυτό δεν το θέλουμε.
– Κάτι light, ελαφρύ, χαρούμενο:
Το αναζητούν οι γυναίκες σινεφίλ όταν είναι κουρασμένες ή χωρισμένες ή στις μέρες του μήνα που μπορούν να κλάψουν πριν ακόμα ξεκινήσει η ταινία και να σε σκοτώσουν αν τους φέρεις ποπ κορν αντί για σοκολάτα. Αυτό που θέλουν να δουν είναι χωρίς αμφιβολία αμερικανιά και το ξέρουν, αλλά έχουν πέσει στην ανάγκη του, για αυτό στο παρουσιάζουν με δέκα διαφορετικά επίθετα πριν αποφασίσουν να πουν τα πράγματα…με το όνομά τους.
- Αυτό δεν ήταν περιπέτεια/ταινία δράσης.
Παραπονιούνται τα αγόρια, βγαίνοντας από το σινεμά, όπου μόλις παρακολούθησαν το Drive. Τι ήταν αυτό; Εμείς πήγαμε να δούμε ανθρωποκυνηγητό, αυτόματα να «μπουμπουνίζουν», αμαξάρες να τρέχουν, να τσακίζονται οι πάντες, αλλά ο κακός να ξαναβγάζει χέρια και πόδια από το πουθενά, σαν σωστό καρτούν.
Παιδιά, πρώτον, συγγνώμη. Δεύτερον, ξεχάσατε τις εκρήξεις και τα ακροβατικά. Τρίτον, νοικιάστε το Jason Bourne και εξηγήστε μου τι σας προσέφερε αυτό το ατελείωτο car chase γιατί εγώ δε βαρέθηκα τόσο ούτε βλέποντας την Κατάρα νούμερο 2, κάτι χρόνια πριν, ένα μεσημέρι στο σπίτι μιας φίλης μου, πίνοντας ζεστή σοκολάτα.
- Θα μαζευτούμε για καμιά κωμωδία να γελάσουμε;
Το χειρότερό σου. Και κωμωδία και αμερικανιά. Πράγματι, στο σύγχρονο κινηματογράφο τα πραγματικά αστεία σενάρια είναι δυσεύρετα, όχι μόνο επειδή τα καλά χάνονται ανάμεσα στα χιλιάδες μέτρια, αλλά και επειδή όλες οι συνταγές έχουν πια δοκιμαστεί και ακόμη και το καλύτερο χιούμορ είναι σαν το αγαπημένο σου τραγούδι… υπέροχο, αλλά αν το ακούς 24/7 το βαριέσαι.
Όπως και να έχει, μια αυθεντική αμερικανιά που σέβεται τον τίτλο της, δε δίνει δεκάρα για το ποιοτικό χιούμορ. Μια κωμική αμερικανιά οφείλει να είναι θορυβώδης, με το μισό καστ ατάλαντο, να επαναλαμβάνεται, να διαφημίζει εσώρουχα και να μπερδεύει την αηδία με το γέλιο. Πολλοί (άνδρες) νομίζουν πως αυτό είναι το καμένο ή το geeky χιούμορ. Εσύ όμως έχεις φίλους μηχανικούς, διάβαζες πολύ Αρκά, είδες όλες τις ταινίες του Martin McDonagh ή τέλος πάντων έχεις έμφυτο το χάρισμα να τα ξεχωρίζεις.
