Η Παρηγοριά του Τζο Τσίνκουε
Η παρηγοριά του Τζο Τσίνκουε ήταν η πρώτη ταινία που είδα στο φετινό Φεστιβάλ και έτσι λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο η ανυπομονησία με οδήγησαν στην αίθουσα με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Στην πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Ελληνοαυστραλού σκηνοθέτη Σωτήρη Δονούκου λοιπόν, είδαμε την παρουσίαση του συμβάντος που είχε ταράξει την καθημερινότητα της αυστραλέζικης κοινωνίας το 1997, την δολοφονία του Τζο Τσίνκουε.
Η Ανού Σινγκ (Maggie Naouri) είναι μια όμορφη τελειόφοιτη φοιτήτρια Νομικής, που πάσχει-σύμφωνα με την ίδια- από μια μυστηριώδη ψυχολογική ασθένεια, ενώ παράλληλα έχει τρομερές ανασφάλειες για την εμφάνισή της. Στη ζωή της λοιπόν έρχεται ο Τζο Τσίνκουε(Jerome Meyer) και τα… πάνω-κάτω . Ανήμπορη να ξεπεράσει τα ψυχολογικά προβλήματα που την ταλανίζουν, αποφασίζει να σχεδιάσει την αυτοκτονία της, στην πορεία όμως αποφασίζει ότι μαζί της θα πάρει και τον Τζο, ίσως το μόνο άτομο που νοιάζεται πραγματικά για αυτή. Με τη βοήθεια των…φίλων της τελικά βρίσκει το πότε, το πού και το πως θα δώσει τέλος στην ζωή της και θέτει σε λειτουργία το άρρωστο σχέδιό της.
O Σωτήρης Δονούκος κάλυψε το κενό της low-budget παραγωγής του εστιάζοντας στην ψυχολογία, αποκαλύπτοντας πιο συγκεκριμένα τον εσωτερικό κόσμο του καθενός από τους χαρακτήρες σε μέγεθος ανάλογα με το ρόλο που έπαιξε ο καθένας στην ιστορία. Η Ανού, ένας ύμνος στην εμμονή και το πόσο μεθοδικά μπορεί να καταστρέψει εσένα και τους γύρω σου, ο Τζο το ζωντανό παράδειγμα ότι πολλές φορές η αγάπη στερεύει, δεν είναι αρκετή και στο τέλος μπορεί να κάνει κακό σε εσένα τον ίδιο και τέλος, το σύνολο της παρέας, μια προσωποποίηση της απάθειας, της άγνοιας κινδύνου και του συναισθηματικού κενού. Πέτυχε δηλαδή να διαμορφώσει την ταινία ως ένα σκηνικό τρέλας της διπλανής πόρτας, μιας ιστορίας που μπορεί να συμβεί στο γείτονα, στο συμφοιτητή… στην κοπέλα μας, που αν αναλογιστούμε ότι αποτελεί μια ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα δίνει ένα τεράστιο συν στον σκηνοθέτη.
Η ταινία ξεκινάει με μια όμορφη αντίθεση. Από την μια παρακολουθούμε το αγχώδες τηλεφώνημα της Ανού για βοήθεια, προϊδεάζοντας μας για ένα όχι τόσο…αίσιο τέλος, ενώ στη συνέχεια βλέπουμε σε flashback τη γνωριμία της Ανού και του Τζο και έναν πιθανό έρωτα να βρίσκεται στην αρχή της ύπαρξης του. Στη συνέχεια, ο Δονούκος ξετυλίγει κλιμακωτά το κουβάρι της ιστορίας από την αρχή έως την τραγική πτώση της αυλαίας.
Αν ένα στοιχείο μου έμεινε περισσότερο από όλα στην ταινία του Δονούκου, είναι το τεράστιο ερωτηματικό του κοντινού περιβάλλοντος της Ανού. Όχι μόνο η απάθεια στην επιθυμία της πρωταγωνίστριας να τελειώσει την ζωή της, αλλά ακόμη περισσότερο η προθυμία τους να βοηθήσουν, ήταν αν μη τι άλλο σοκαριστική. Σκεπτόμενος στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, αναρωτιόμουν το πόση επιρροή μπορεί να έχει ένα ψυχικά άρρωστο άτομο πάνω σε έναν άνθρωπο, επίσης, ίσως η πραγματική μοναξιά της Ανού να την οδήγησε στο να θέλει να αυτοκτονήσει. Αν οι ίδιοι σου οι φίλοι δεν προσπαθούν να σε αποτρέψουν από το να αυτοκτονήσεις, πόσο πραγματικά νοιάζονται για σένα, κατά πόσο είναι εκεί για σένα;
Τι μας άρεσε
H Maggie Naouri. H νέα ηθοποιός μας κέρδισε με την ερμηνεία της, κατάφερε να ανταπεξέλθει μεστά στην πρόκληση του ρόλου παρουσιάζοντας το πώς ένας ψυχικά κατεστραμμένος άνθρωπος αντιμετώπισε την καθημερινότητα, την ζωή, τον έρωτα.
Τι δεν μας άρεσε
Οι κατά πλειοψηφία μέτριες ερμηνείες(εξαιρείται η Maggie Naouri) σε συνδυασμό με την πλοκή να παρουσιάζεται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα δωμάτιο, ανέδειξε τα ελαττώματα μιας low-budget παραγωγής.
Αξίζει να το δω;
Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Στέφανου Δονούκου ήταν άκρως ελπιδοφόρα. Δεν μιλάμε για ένα σκηνοθετικό αριστούργημα, ούτε για οσκαρικές ερμηνείες αλλά η ταινία είναι μια συναρπαστική απεικόνιση μιας τραγωδίας, ένα θρίλερ που σε κρατά με την αγωνία, δίνοντας πολλή τροφή για σκέψη.
Η Μεταμόρφωση(The Transfiguration)
Μέσα στον προγραμματισμό μου για το ποια ταινία έρχεται μετά, βρίσκω μπροστά μου το Transfiguration/Μεταμόρφωση, την indie απόπειρα του Michael O’Shea.
Μια ιστορία καινοτόμα, αλλιώτικη από ό,τι συνήθως θα βρούμε στις κινηματογραφικές αίθουσες, με μια πρώτη ματιά το Transfiguration αποτελεί αν μη τι άλλο μια σκηνοθετική πρόκληση.
Ο Milo(Eric Ruffin) είναι ένας μοναχικός ορφανός έφηβος, θύμα bullying που ζει με τον αδερφό του. Το δωμάτιό του είναι γεμάτο κασέτες ταινιών με βρικόλακες και από την πρώτη σκηνή αντιλαμβανόμαστε ότι η εμμονή του με αυτούς τον έχει κάνει να πιστεύει ότι και ο ίδιος αποτελεί έναν αιμοδιψή βρικόλακα. Η ζωή του φαίνεται μακάβρια, άρρωστη και αβέβαιη μέχρι που γνωρίζει μια γειτόνισσά του, που μόλις μετακόμισε με τον επιθετικό παππού της, την Sophie(Chloe Levine) και η καθημερινότητά του αλλάζει προς το καλύτερο χωρίς βέβαια να έχει σταματήσει ή και αποκαλύψει το…σκοτεινό μυστικό του.
Είναι αναγκαίο να σταθούμε στην πεποίθηση του Milo ότι είναι βρικόλακας, μιας και αυτό αποτελεί το κύριο σημείο της ταινίας. Ο μικρός πρωταγωνιστής έχει μπει τόσο βαθιά στο vampire genre από ότι καταλαβαίνουμε από την συλλογή ταινιών, που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του μια ρεαλιστική εκδοχή των βρικολάκων που θα μπορούσαν να επιβιώσουν στον πραγματικό κόσμο, με αποτέλεσμα να έχει περάσει στο άλλο στάδιο θεωρώντας και τον εαυτό του έναν βρικόλακα. Έτσι λοιπόν, έχει γράψει έναν προσωπικό οδηγό που καθοδηγεί τις…αιματηρές κινήσεις του μια φορά τον μήνα όπου και βρίσκει ανυποψίαστα θύματα τα οποία σφάζει και πίνει το αίμα τους. Στο τέλος αναρωτιέσαι, μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει στην πραγματικότητα;
Αν μπορούσα με μια λέξη να παρουσιάσω την ταινία, αυτή θα ήταν ο ρεαλισμός. Μια ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης που επικρατεί στα αμερικανικά γκέτο, αλλά κυρίως τη ρεαλιστικότερη απεικόνιση ενός vampire στον κινηματογράφο(ακόμα και ας μην ήταν). Ο ίδιος ο Milo σε συζητήσεις του με την Sophie, όταν αυτή του προτείνει να δει και να διαβάσει το Twilight, επαναλαμβάνει ότι το Twilight δεν είναι ρεαλιστικό άρα αυτό το κάνει αυτομάτως κακό. Ο πρωταγωνιστής για να μπορέσει να πιστέψει και ο ίδιος ότι είναι βαμπίρ δημιουργεί μια πιο ανθρώπινη, ρεαλιστικότερη εκδοχή τους, στην οποία οι βρικόλακες δεν έχουν μακριά κοφτερά δόντια με τα οποία σκοτώνουν τα θύματα τους αντί αυτού χρησιμοποιεί ένα μαχαίρι. Παράλληλα, το φως της μέρας δεν τους επηρεάζει και δεν έχουν υπερδυνάμεις. Υπάρχει ρεαλισμός και μέσα στον ρεαλισμό καθώς βλέπουμε ότι στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μια δημιουργία της φαντασίας του με χαρακτηριστικές σκηνές, όταν για παράδειγμα ο οργανισμός του Milo αποβάλει μέσω εμετού το αίμα, που πριν λίγη ώρα ήπιε από τον λαιμό των θυμάτων του.
Ο Michael O’Shea με αυτή την anti-horror ταινία του μας δίνει μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία στις ταινίες τρόμου με βρικόλακες, χάνει όμως λίγο τον σκοπό του, όταν αναλώνεται σε κάποια κλισέ όπως π.χ. τον δυνατό ήχο στις επιθέσεις του Milo, αλλά και σε κάποιες αχρείαστες άρρωστες σκηνές. Μπορούμε να θεωρήσουμε ως κίνητρο πίσω από αυτό, το να κερδίσει και το φανατικό κοινό των ταινιών τρόμου. Όλα αυτά όμως τα κάνει με αφηγηματική δεξιότητα, ένα μεγάλο υπέρ του στοιχείο.
Τι μας άρεσε
Η πρωτοποριακή ιστορία ήταν το δυνατότερο στοιχείο της ταινίας, αλλά αυτό που με κέρδισε στην πραγματικότητα ήταν η σχέση του Milo με την Sophie που τελικά οδήγησε στην…Μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή.
Τι δεν μας άρεσε
Τα κλισέ και η πολλές φορές αργή πορεία της ταινίας, που οφείλεται στο γεγονός ότι τρία άτομα βλέπουμε στην πλειοψηφία της.
Αξίζει να την δω;
Φυσικά. Είναι κάτι καινούριο, διαφορετικό. Βγάζει συναισθηματισμό και ας μην του φαίνεται. Μια άρρωστα άλλα και όμορφα αν αυτό βγάζει νόημα ιστορία ενός αντικοινωνικού ψυχικά διαταραγμένου αλλά κατά… πολύ βάθος καλού αγοριού.
H πιο ευτυχισμένη μέρα στην ζωή του Olli Maki
Στη συνέχεια παρακολούθησα την παραγωγή του Juho Kuosmanen, Hymyilevä mies(H πιο ευτυχισμένη μέρα στην ζωή του Olli Maki) για τον αγώνα της ζωής του Φιλανδού μποξέρ Olli Maki.
O Olli Maki (Jarkko Lahti) λοιπόν, είναι ένας μποξέρ από την φινλανδική επαρχεία, θρύλος στις ερασιτεχνικές κατηγορίες όπου και έχει κερδίσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Αποφασίζει λοιπόν, όχι απλά να μεταβεί στις επαγγελματικές κατηγορίες και τον πρωταθλητισμό, αλλά να πάρει μέρος στον μεγαλύτερο αγώνα που θα δώσει ποτέ, με αυτή του την απόφαση όμως, δημιουργούνται προβλήματα άλλα και ένα μεγάλο δίλημμα που θα κρίνει την καριέρα και την προσωπική του ζωή.
O Olli είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος που αποφεύγει την δημοσιότητα, που ο τομέας του αυτόματα φέρνει και επιδιώκει να ζει στην ηρεμία που του προσφέρει ο τόπος του. Εκεί γνωρίζει και την Raija (Oona Airola) την οποία ερωτεύεται και αποκτά πρωτόγνωρα για αυτήν συναισθήματα.
Η ταινία λοιπόν, περιστρέφεται γύρω από την προετοιμασία του πρωταγωνιστή για τον αγώνα αλλά και τον ψυχισμό του. Ο αγώνας πιο συγκεκριμένα πρόκειται να αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα στον φινλανδικό αθλητισμό καθώς πρόκειται για μια μάχη Φινλανδίας εναντίων Αμερικής του Olli Maki ενάντια στον Αμερικάνο πρωταθλητή Davey Moore στο κατάμεστο στάδιο του Ελσίνκι για την ευκαιρία και των δύο να γίνουν εθνικοί ήρωες. O Olli τότε πηγαίνει στο Ελσίνκι για να αρχίσει την προετοιμασία του μαζί με την Raija και βρίσκει τον ατζέντη του Elis Ask (Eero Milonoff).
Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για τον Φιλανδό μποξέρ. Ο Elis ξέρει ότι κρίνονται πολλά για τις καριέρες τους από αυτόν τον αγώνα και ασκεί τρομερή πίεση στον πρωταγωνιστή λέγοντας του χαρακτηριστικά, ότι όταν κερδίσει θα είναι η…πιο ευτυχισμένη μέρα στην ζωή του. Ο Olli περνάει πρωτόγνωρες για αυτόν καταστάσεις παραχωρώντας συνεχείς συνεντεύξεις, παίρνοντας μέρος σε φωτογραφήσεις και γενικότερα χάνοντας τελείως την ηρεμία που τόσο ζητούσε. Ταυτόχρονα καταλαβαίνει όλο και περισσότερο τα αυξανόμενα αισθήματα του για την Raija η οποία νιώθει ξένη στο νέο αυτό περιβάλλον και αποφασίζει να επιστρέψει στο σπίτι της.
Ο Juho Kuosmanen κάνοντας την ταινία του ασπρόμαυρη μας μεταφέρει στην εποχή του Maki και παρουσιάζει άριστα τον ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή, τοποθετώντας την πίεση και τα διλήμματά του μέσα στην προετοιμασία και την προπόνηση του. Ο σκηνοθέτης μπορεί σε κάποια σημεία να έκανε την ταινία κάπως βαρετή, αλλά ως σύνολο ήταν μια δυνατή και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Τι μας άρεσε
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών σε συνδυασμό με την όμορφη ιστορία. Lahti, Ariola και Μilonof απέδωσαν στους ρόλους τους και μας παρουσίασαν αξιοπρεπέστατα το βάθος καθενός από τους τρεις χαρακτήρες που παίξανε.
Τι δεν μας άρεσε
Τα όποια βαρετά σημεία της ταινίας και το κατά κάποιο τρόπο απότομο φινάλε.
Αξίζει να το δω;
Προσωπικά πιστεύω πως αξίζει. Πολύ καλή προσπάθεια του Kuosmanen, δυνατοί χαρακτήρες και μια όμορφη ιστορία. Δείτε για να καταλάβετε και μόνοι σας αν στο τέλος ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα στην ζωή του Olli Maki.
Heartstone (Hjartasteinn)
Έφτασε η ώρα για την αδιαμφισβήτητα αγαπημένη μου ταινία από αυτές που μπόρεσα να παρακολουθήσω, τη νικήτρια του αργυρού Αλέξανδρου στο Διεθνές Διαγωνιστικό
O Ισλανδός σκηνοθέτης Guðmundur Arnar Guðmundsson στην πρώτη του πραγματικά μεγάλη κινηματογραφική προσπάθεια μας χάρισε μια μοναδική ιστορία, μια ταινία γεμάτη συναίσθημα που μας βάζει όλους σε σκέψεις και μας κερδίζει σε όλους τους τομείς.
Μεταφερόμαστε στην Ισλανδία, σε ένα μικρό χωριό ψαράδων για να δούμε την ιστορία δύο κολλητών του Θορ(Baldur Einarsson) και του Κρίστιαν(Blaer Hinriksson) ένα…κρύο, ισλανδικό καλοκαίρι. Τα δύο αγόρια ανακαλύπτουν την σεξουαλικότητα τους με τον εντελώς αντίθετο τρόπο, ενώ παράλληλα γινόμαστε θεατές στα κοινωνικά προβλήματα που δυστυχώς ακόμη και σήμερα ταλανίζουν τις κλειστές κοινωνίες.
Τα δύο αγόρια αρχίζουν να κάνουν παρέα με δύο κορίτσια που δεν έχουν και την καλύτερη φήμη στο χωριό την Beta( Diljá Valsdóttir) και την Hanna( Katla Njálsdóttir) και έτσι αρχίζουν να ανακαλύπτουν τον έρωτα και τις σεξουαλικές ορμές τους ενώ παράλληλα βιώνουν την σταδιακή μετάβαση από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και όχι μόνο. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το έργο του Gudmundsson στο να παρουσιάσει με τέλεια αντίθεση τον ερωτισμό των δύο κολλητών. Από τη μία ο Θορ περνάει ένα, όπως φαίνεται ονειρικό καλοκαίρι, αρχίζοντας με την παρέα, τις βόλτες και τα παιχνίδια και συνεχίζοντας με το να αποκτά αισθήματα για την Beta με την οποία περνάει όμορφες στιγμές, ανακαλύπτει το σεξ και όλα δείχνουν τέλεια για αυτόν. Από την άλλη ο Κρίστιαν στην πορεία του καλοκαιριού αντιλαμβάνεται ότι θέλει ερωτικά τον κολλητό του, τον Θορ. Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον πλήρως ομοφοβικό, με τον ίδιο του τον πατέρα να χτυπάει έναν άντρα που έγινε γνωστό ότι ήταν ομοφυλόφιλος καταλαβαίνει ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να…πνίξει τα αισθήματα του και να προσπαθήσει να γίνει…«φυσιολογικός» δοκιμάζοντας να προχωρήσει σεξουαλικά με την Hanna, στο τέλος όμως δε μπορεί να το κάνει και βυθίζεται στην απόγνωση.
Μια ταινία, όπως είπα παραπάνω, ωδή στην ύπαρξη των κοινωνικών προβλημάτων. Ο Ισλανδός σκηνοθέτης τα περιλαμβάνει όλα αρμονικά μέσα σε μόλις δύο ώρες. Πιο συγκεκριμένα το Heartstone περιέχει ομοφοβία, προβληματικές σχέσεις μεταξύ αδελφών, ρατσισμός στην σεξουαλικότητα, bullying, υποτίμηση γυναικών και η λίστα συνεχίζεται. Με την σκανδιναβική ατμόσφαιρα ξεκάθαρη, το μουντό κλίμα και κάποιες στιγμές χιούμορ να μας παίρνουν το βάρος της ατμόσφαιρας το Heartstone είναι ένα δράμα-παράσημο του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Τι μας άρεσε
Ο συναισθηματισμός, το πώς ένα στην πλειοψηφία του νέο cast κατάφερε στα μέγιστα να αποδώσει την εφηβεία, τις χαρές και τα προβλήματα και γενικά η δουλειά του Guðmundur Arnar Guðmundsson.
Τι δεν μας άρεσε
Ελάχιστα στοιχεία, η πολλή μελαγχολία σε κάποια σημεία ήταν το αντιληπτό.
Αξίζει να την δω;
Προσωπικά την συστήνω ανεπιφύλακτα. Αν έχετε όρεξη για μια ταινία που θα σας βάλει σε σκέψεις και σας προκαλεί να επαναπροσδιορίσετε κάποια πράγματα, το Heartstone είναι αυτό που ψάχνετε.
https://www.youtube.com/watch?v=dKZAU9_IiV4
Η χορεύτρια(La Danseuse)
Αφήνω για το τέλος την ταινία που έκλεισε το Φεστιβάλ, την Χορεύτρια του Stephane Di Giusto με πρωταγωνίστρια την αξιαγάπητη Soko.
H ταινία παρουσιάζει την αρχή και τα πρώτα βήματα της θρυλικής χορεύτριας Loie Fuller (Soko), η οποία αποτέλεσε το μεγαλύτερο όνομα στην Γαλλία στις αρχές του 20ου αιώνα και ήταν πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες όπως ο Toulouse-Lautrec.
Η Χορεύτρια ξεκινάει δείχνοντας την Loie στην Αμερική μετά τον θάνατο του πατέρα της, ψάχνοντας να βρει τη μητέρα της με όνειρο να γίνει ηθοποιός. Η μητέρα της βαθιά θρησκευόμενη, της κόβει τα φτερά πολύ γρήγορα, εκείνη όμως ανακαλύπτει το ταλέντο της στον χορό ενώ παράλληλα γνωρίζει τον Κόμη Louis D’Orsay (Gaspard Ulliel) που την παροτρύνει να πάει στην Γαλλία να κυνηγήσει το όνειρό της. Αυτό κάνει η Loie και ξαφνικά βρίσκεται σε μια σχολή όπου γνωρίζει την καλύτερή της φίλη την Gabrielle (Mélanie Thierry).
Η δουλειά της Loie ήταν για τα δεδομένα της εποχής καινοτόμα και πρωτοποριακή, καθώς χρησιμοποιούσε διάφορα χρώματα με προβολείς που έκαναν το άσπρο της φόρεμα χρωματιστό και τις κινήσεις της αέρινες. Έτσι, ξαφνικά υπό κάποιες συνθήκες βρίσκεται στην όπερα με μια χορευτική παράσταση δικιά της να την κατευθύνει και να την σχεδιάσει. Εκεί είναι που τα προβλήματα εμφανίζονται. Το καταπονημένο σώμα της από τον χορό, ο προβληματικός έρωτας της με τον Κόμη και η σχέση της με μια χορεύτρια της φτάνουν την πολυπόθητη παράσταση στα πρόθυρα της καταστροφής. Θα καταφέρει η Loie να τα ξεπεράσει όλα και να δείξει το ταλέντο της.
Σημείο αναφοράς της ταινίας αποτελούν οι διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών αλλά κυρίως των χαρακτήρων με την Loie. Ένας έρωτας βγαλμένος από βιβλίο με τραγικό τέλος και μια σεξουαλική ορμή για μια νεαρή, πανέμορφη χορεύτρια καθιστούν την Loie Fuller μια από τις πιο ενδιαφέρουσες χαρακτήρες ταινιών που έχω παρακολουθήσει τον τελευταίο καιρό.
Τι μας άρεσε
Η σχέση της Loie με τον Κόμη έδωσε στην ταινία μια μοναδική δύναμη και έναν συναισθηματισμό ενώ παράλληλα η Soko ήταν απολαυστική προϊδεάζοντάς μας για μια άξια καριέρα και στον κινηματογράφο μετά την μουσική.
Τι δεν μας άρεσε
Η πολύ γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων. Πολλές φορές η ταινία φάνηκε σαν να τρέχει…σε αγώνα δρόμου για να συμπεριλάβει όσα περισσότερα μπορεί.
Αξίζει να την δω;
Και με το παραπάνω. Μια βιογραφία πιστή στον καλλιτέχνη, μια ιστορία όμορφη και γενικά μια ταινία με ωραία φωτογραφία και άρτιες ερμηνείες διαμορφώνουν μια παραγωγή άξια θαυμασμού.
Το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τελείωσε και μας άφησε κινηματογραφικά κορεσμένους, με ποικιλόμορφες ταινίες και ανθρώπους, έχοντας μας ήδη σε ανυπομονησία για το 58ο.
