Είναι κάτι ταινίες που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν απαράδεκτες στο σύνολό τους. Συνήθως είναι μέτριες, που και που κακές, καμιά φορά φτάνουν ακόμη και ένα βήμα πριν την τελειότητα. Μιλάω προφανώς για τις ταινίες που ταξίδεψαν προς έναν προορισμό μα δεν τον άγγιξαν ποτέ, για τις ταινίες που, με μία λέξη, σε ξενέρωσαν.
Ορίστε λοιπόν επτά, με τον τίτλο τους για τους τύπους και έναν υπότιτλο για τους τύπους… σαν εσένα, που θέλουν διευκρινίσεις!
7. (500) Days of Summer (2009) : Μαδάω μαργαρίτες, καίω σπίρτα και καίγομαι!
Σε μια ρομαντική κωμωδία (χα χα) διαφορετική από τις άλλες, ο συνεσταλμένος, αγαπούλης Tom (Joseph Gordon-Levitt) ερωτεύεται τη Summer (Jooey Deschanel). Εκείνος σχεδιάζει ευχετήριες κάρτες, εκείνη είναι η βοηθός του αφεντικού του. Έρχονται γρήγορα κοντά, αλλά τους χωρίζει μια μικρή λεπτομέρεια… η Summer δεν πιστεύει στην αγάπη. Το χειρότερο είναι ότι ο Tom το ξέρει, μα αρνείται να το αντιμετωπίσει, μέχρι που τα γεγονότα θα τον κάνουν να το αποδεχθεί αναγκαστικά.Το μεγάλο ξενέρωμα της ταινίας δεν είναι το -όχι τόσο- happy end, ούτε η εκνευριστικά παιχνιδιάρικη, μη-γραμμική αφήγηση που σου το σερβίρει σαν γλυκό, δυνατό «χαστούκι». Πονάει, πράγματι, αλλά εκείνο που σου σπάει περισσότερο τα νεύρα, είναι ότι τέτοιες καταστάσεις θυμίζουν την πραγματικότητα 500 φορές περισσότερο από το «Ημερολόγιο».
6. The Best Offer (2013) : Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι!
Εντάξει, ο Virgil Oldman (Geoffrey Rush), συλλέκτης έργων τέχνης στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, πλούσιος, εκκεντρικός και κομματάκι μονόχνοτος, δεν είναι ακριβώς ο πιο συμπαθητικός πρωταγωνιστής που θα μπορούσε να σου τύχει. Κι όμως, στο τέλος της ταινίας σχεδόν σου τραγουδά με καημό το «Τι σου χω κάνει, πες τι σου ‘χω κάνει, αξίζω τέτοια συμπεριφορά;» του Αντώνη Ρέμου, κι εσύ σηκώνεις το ποτήρι σου, κουνάς το κεφάλι με κατανόηση και πίνεις στην υγειά του. Τι συνέβη;
Μία νέα, μυστηριώδης κληρονόμος προσλαμβάνει τον Oldman και του αναθέτει να φροντίσει για τη δημοπρασία της μεγάλης συλλογής που της άφησαν οι γονείς της, ενώ η ίδια δεν εμφανίζεται ποτέ αυτοπροσώπως μπροστά του, καθώς πάσχει από αγοραφοβία. Ο Oldman, μοναχικός εργένης όλη του τη ζωή, ερωτεύεται την Claire και τη βοηθά να ξεπεράσει το πρόβλημά της. Για να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, συμβουλεύεται το νεαρό τεχνίτη Robert (Jim Sturgess), σε εκτενείς συζητήσεις που κάνουν, όσο ο δεύτερος κατασκευάζει ένα ρομπότ από μηχανικά κομμάτια που υπήρχαν διάσπαρτα στο σπίτι της κοπέλας. Στο μεταξύ ο Oldman αποκτά παράνομα μία σειρά από πορτραίτα με τη βοήθεια του φίλου του, Billy (Donald Sutherland), την οποία θα αποκαλύψει μόνο στην Claire, έχοντάς της πια τυφλή εμπιστοσύνη. Έλα, όμως που η Claire τον κορόιδευε. Μόνο εκείνη; Όχι βέβαια. Και ο άτιμος ο Robert. Και για να τριτώσει το κακό, συμμετείχε και ο Billy. Επική στιγμή πισώπλατου μαχαιρώματος που απαλύνεται λίγο από τις εξαιρετικές ερμηνείες και τη θεϊκή μουσική του Ennio Morricone.
5. One Day (2011) : Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε!
Σκηνοθετημένο από τη Lone Scherfig (An Education) και βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του David Nichols, το «One Day» ήταν μια ταινία για αθεράπευτα ρομαντικούς και λάθος επιλογές. H Emma (Anne Hathaway) και o Dexter (Jim Sturgess), γνωρίζονται καλύτερα το βράδυ της αποφοίτησής τους, στις 15 Ιουλίου του 1988 και, παρά την προφανή έλξη ανάμεσά τους, συμφωνούν να παραμείνουν φίλοι. Εμείς κρυφοκοιτάζουμε τις ζωές τους, κάθε 15η Ιουλίου από το ‘88 και έπειτα, άλλοτε να τέμνονται και άλλοτε να κινούνται παράλληλα, η καθεμιά στις δικές της γραμμές. Οι δύο νέοι χάνουν και βρίσκουν ξανά τον δρόμο τους, μεγαλώνουν, αλλάζουν δουλειές αναζητώντας την ιδανική, κάνουν σχέσεις με άλλους και όχι μεταξύ τους, αρνούνται να δώσουν μια ευκαιρία στην αγάπη τους, μάλλον γιατί δεν τη θεωρούν αρκετή. Πάνω από δεκαπέντε χρόνια περνούν μέχρι να αποδεχτούν ότι είναι γραφτό να ζήσουν μαζί και όταν επιτέλους το αποφασίζουν… δεν το χαίρονται για πολύ. Emma + ποδήλατο + φορτηγό = Μπαμ (και κάτω). Έτσι απλά, που έλεγε και ο Λιβιεράτος, πάει το κορίτσι. Συμφωνείς κι εσύ με τα ηθικά διδάγματα «στη βράση κολλάει το σίδερο» και «καμιά φορά δεν είναι της μοίρας γραφτό», αλλά ότι ξενέρωσες, ξενέρωσες.
4. The Astronaut’s Wife (1999) : Παραλίγο classic!
Δημοτικό να πήγαινα; Νομίζω ναι. Όταν είδα την ταινία για πρώτη φορά, σχεδόν δεν ήξερα τι θα πει κινηματογράφος. Το παράξενο όμως είναι ότι οι σκέψεις μου παραμένουν πάνω κάτω οι ίδιες με εκείνες που έκανα παιδάκι (έξυπνο παιδάκι ή καθυστερημένη ενήλικας, ακόμη το ψάχνουμε). Όπως κι αν έχει, θεώρησα ότι η Charlise Theron ήταν θεά, αλλά η φάση «φλέρταρε» με το όριο, όπου η φαντασία γίνεται γελοιότητα.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήταν δύο αστροναύτες, ο Spencer και ο Alex, που επέστρεψαν στη γη πριν την ώρα τους, μετά από ένα συμβάν κατά το οποίο το κέντρο ελέγχου της NASA έχασε επαφή μαζί τους για δύο περίπου λεπτά. Το τι συνέβη σε εκείνο το διάστημα δεν αποκαλύπτεται, αλλά ό,τι και να ήταν, ο Alex (Nick Cassavetes) δυσκολεύεται να το ξεχάσει. Αντίθετα, ο Spencer (Johnny Depp) επιστρέφει στο σπίτι και στη γυναίκα του, Jillian (Charlise Theron), σχετικά ατάραχος. Όλα φαίνονται φυσιολογικά, τουλάχιστον μέχρι εκείνη να συνειδητοποιήσει δύο πράγματα: ο άντρας της συμπεριφέρεται τελικά λίγο παράξενα και η ίδια… είναι έγκυος. Από εκεί κι έπειτα το κλίμα αλλάζει και η κακόμοιρη σύζυγος υποψιάζεται ότι ένα ύπουλο εξωγήινο ον έχει καταλάβει το σώμα του συντρόφου της. Απειλεί να αυτοκτονήσει μπροστά του, αλλά τελικά σκοτώνει τον ίδιο (με κάτι καλώδια και πολύ νερό). Ο εξωγήινος όμως (εντυπωσιακότατο εφέ για την εποχή και κυρίως για τα παιδικά μου μάτια) δεν το βάζει κάτω και βρίσκει νέο σπίτι, αυτή τη φορά στο δικό της σώμα. Τα χρόνια περνούν, η Jillian κάνει δίδυμα, παντρεύεται έναν πιλότο και του λέει περήφανα (αλλά καθόλου αθώα), αγκαλιάζοντάς τον, την καλύτερη ατάκα μιας παραλίγο αξιόλογης, προ-millenium, sci-fi παραγωγής: «Τι λες να γίνουν όταν μεγαλώσουν; Εγώ λέω ότι θα γίνουν πιλότοι…σαν τον πατέρα τους.» … Κάτι θα’ ξερε η θεά.
3. 10 Cloverfield Lane (2016) : Και μη χειρότερα!
Ίσως η πιο υποσχόμενη ταινία της λίστας, με ένα ξαναδοκιμασμένο αλλά σίγουρο χαρτί πλοκής κι ένα αξιόλογο καστ για «άσο στο μανίκι». Αν ήταν παίκτης σε επιτραπέζιο παιχνίδι, το «10 Cloverfield Lane» θα ήταν εκείνος, ο πιο έξυπνος, που στο τέλος τρώει τα μούτρα του από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Τι εννοώ; Η ιστορία ξεκινά με η νεαρή Michelle (Mary Elizabeth Winstead) να ξυπνά σε ένα υπόγειο τρομαγμένη, με σπασμένο πόδι, δεμένη και χωρίς την παραμικρή ιδέα του τι προηγήθηκε. Την απορία έρχεται να της τη λύσει ο ασυνήθιστα ήρεμος, αλλά και κάπως ιδιόρρυθμος ιδιοκτήτης του σπιτιού, Howard (John Goodman), διαβεβαιώνοντάς τη ότι φροντίζει για το καλό της. «Είχες ένα ατύχημα, σε έσωσα εγώ και τώρα δεν μπορείς να πας πουθενά γιατί ο έξω κόσμος είναι δηλητηριασμένος από μια πρόσφατη ρίψη χημικών» της ανακοινώνει ο μεγαλόσωμος μεσήλικας. Κάπου εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν ο Howard κρύβει κάτι. Τότε εμφανίζεται και ο τρίτος πρωταγωνιστής, Emmett (John Gallagher Jr.), παλιός γνωστός του Howard, που μοιράζεται μαζί του τόσο το υπόγειο-καταφύγιο, όσο και τη θεωρία ότι ο έξω κόσμος είναι πλέον μια κόλαση προς αποφυγή.
Τι γίνεται στο τέλος; Όπως φαντάζεσαι, ο οικοδεσπότης αποδεικνύεται ευαίσθητος μεν, ψυχάκιας δε, ο Emmett μετανιώνει πικρά την τυφλή εμπιστοσύνη που του έδειξε και η Michelle… μετά από epic αναμετρήσεις με τον τρελό τύπο, δραπετεύει, βγαίνει έξω και τη σώζει ένας κύρ… ΛΑΘΟΣ. Κανένας δεν τη σώζει. Γιατί έξω δεν έχει μόνο ό,τι κι ό,τι χημικά, ούτε σκέτα drones, ούτε απλές βόμβες. Έχει και εξωγήινους. Και είναι και κακάσχημοι. ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.
2. Remember Me (2010) : Ξεφτίλα και νεύρα!
Ρομαντικό δράμα (σου είχαν πει), αφηγείται την ιστορία δύο νέων που γνωρίζονται και ερωτεύονται, ενώ αγωνίζονται να τα βρουν με τις οικογένειές τους και τον εαυτό τους. Ο Tyler (Robert Pattinson), μετά την αυτοκτονία του αδερφού του και τον χωρισμό των γονιών του, είναι σχεδόν καταθλιπτικός και έντονα αντιδραστικός απέναντι στον απόμακρο πατέρα του, Charles (Pierce Brosnan). H Ally (Emilie De Ravin) είδε τη μητέρα της να σκοτώνεται εν ψυχρώ από ληστές και έχει μάθει να εκτιμά τη ζωή, έστω και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του υπερπροστατευτικού πατέρα της (Chris Cooper).
Έτσι λοιπόν, σχέσεις δημιουργούνται και εξελίσσονται, ενώ άλλες βελτιώνονται και αναθεωρούνται, κάτω από μια λανθάνουσα μελαγχολία. Σου περνάει από το μυαλό ότι μπορεί το παραμύθι να τελειώσει λίγο άδοξα, αλλά αυτά συμβαίνουν. Δε σκέφτηκες όμως ότι με το «άδοξα», οι ιδιοφυείς δημιουργοί του «Remember Me» εννοούσαν ότι στα τελευταία 5 λεπτά της ταινίας, θα σου αποκάλυπταν την ημερομηνία της ημέρας που ξημέρωσε όταν ο Tyler βρέθηκε επιτέλους στο γραφείο του πατέρα του, έτοιμος να συμφιλιωθεί μαζί του. Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2001. Επίσης γνωστή ως 9/11. Ξενερώνεις, θυμώνεις, προσβάλλεσαι, τρως ποπ κορν να ηρεμήσεις και κλαις, όχι για τον Tyler ή για την τραγικότητα του αληθινού γεγονότος, αλλά για τα λεφτά που έδωσες και για τη μνήμη εκείνων που, αν παρακολουθούν από εκεί ψηλά, έχουν προσβληθεί επίσης.
1. The Adjustment Bureau (2011) : ΆΛΛΟ ο Dumbledore!
Για να δούμε! Όλα ξεκινούν όταν ο ανερχόμενος πολιτικός David Norris (Matt Damon), γνωρίζει μια κοπέλα (Emily Blunt) και την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Ο Norris δεν τα είχε καταφέρει στις προηγούμενες εκλογές, αλλά εμπνευσμένος από τη γοητευτική παρουσία, της οποίας το όνομα ούτε που πρόλαβε να ρωτήσει, κάνει μια εξαιρετική ομιλία που τον καθιστά φαβορί της επόμενης εκλογικής περιόδου. Ένα μήνα αργότερα, συναντά τυχαία την Elise (έτσι την έλεγαν τελικά), ζητάει τηλεφωνάκι, το σημειώνει και υπόσχεται να επικοινωνήσει. Το πρόβλημα είναι ότι οι σκοτεινοί «ρυθμιστές» που ελέγχουν το πεπρωμένο τον ανθρώπων με προδιαγεγραμμένα σχέδια, κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν το ζευγάρι χωριστά. Απαγάγουν τον David, σκίζουν το χαρτάκι με το τηλέφωνο της Emily και τον προειδοποιούν ότι η σχέση τους πρέπει να σταματήσει άμεσα. Του θυμίζουν επίσης ότι έτσι και τολμήσει να αποκαλύψει την ύπαρξή τους σε κανέναν, τον περιμένει ένα όμορφο reset (σε απλά ελληνικά, θα ξυπνήσει και δε θα θυμάται τι έφαγε την προηγούμενη ημέρα.)
Όπως σε όλες τις καλές αμερικανιές όμως, ο David και η Emily θα κάνουν τα πάντα για να ξεφύγουν από τον έλεγχο των κακών «ρυθμιστών» και θα τα καταφέρουν προσωρινά, μέχρι να βρεθούν σε μια ταράτσα χωρίς διέξοδο, περικυκλωμένοι! Κάπου εκεί, τα παιδιά αποφασίζουν να ανακοινώσουν την απερίγραπτη αγάπη που τους συνδέει, σκάνε κι ένα φιλί και …ΜΠΑΜ. Όχι δεν πέθανε κανείς, τη γλίτωσαν! Η αγάπη τους νίκησε τους κανόνες των ρυθμιστών. Πάμε καλά; Τουλάχιστον στον Harry Potter, τέτοιες χαζομάρες έλεγε μόνο ο υπέρτατος Albus Dumbledore. Σηκώστε την παλάμη μαζί μου σε ένδειξη «basta» κι ας φωνάξουμε ενοχλημένοι … Αααα, άλλο ο Dumbledore!
