Το πρώτο giallo ντεμπούτο του Paolo Cavara, έπειτα την διασημότερή του συνεργασία ως μέλος του σκηνοθετικού τριδύμου Gualtiero Jacopetti-Paolo Cavara-Franco E. Prosperi στο exploitation ντοκιμαντέρ «Mondo Cane» κατά το ξεκίνημά του να χαράξει τον δικό του δρόμο στον ιταλικό τρόμο και το είδος που έφερε αναταραχή στην έναρξη του ’70, «The Black Belly of the Tarantula» (1971), δεν απέχει κατά πολύ από την πλειοψηφία των ταινιών του υποείδους που πέρασαν σαν ένα απαλό αεράκι κι έπειτα την επανεκτίμησή τους αργότερα «αναστήθηκαν» και βρήκαν το χαμένο τους κοινό. Η ιστορία του είναι πάνω κάτω η γνωστή υπόθεση και η υστεροφημία του είναι κι εκείνη που το κράτησε τελικά ζωντανό, καθότι ούτε σεναριακά ούτε και σκηνοθετικά δεν ήταν αρκετό για να ξεχωρίσει. Ωφείλει όμως κανείς να παραδεχτεί ότι διαθέτει αρετές που λίγα του στιλ του ουσιαστικά διαθέτουν.
Στην εισαγωγή, ποδαρικό κάνει η αισθησιακή Barbara Bouchet, μια κατάξανθη «Barbie» που δεν αποχωρίζεται με τίποτα τις δύο μεγαλύτερες απολαύσεις της: τα λεφτά του συζύγου της και το σεξ. Κατά την διάρκεια του μασάζ της ο άντρας της την καλεί στο τηλέφωνο και την ειδοποιεί πως γνωρίζει για την απιστία της μέσω αποδεικτικών φωτογραφιών που έπεσαν στα χέρια του. Λίγο αργότερα η κοπέλα βρίσκεται νεκρή, παράλυτη από μια βελόνα στο σβέρκο της και μια σχισμή στο στήθος της από μαχαιριά που αφήνει το πτώμα της σημαδεμένο. Όπως ακριβώς σκοτώνει η μέλισσα την ταραντούλα. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο ντετέκτιβ Tellini (Giancarlo Giannini), ο οποίος ήδη αηδιασμένος από την ασχήμια του κόσμου και των μακάβριων υποθέσεων που πέφτουν στην ανάγκη του, είναι πεπεισμένος πλέον πως δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτή την δουλειά. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι μια ήσυχη ζωή στο διαμέρισμά του με την αγαπημένη του και την γάτα της γειτονιάς, που είναι αρκετά ανεξάρτητη για να χρειαστεί την προστασία του. Παράλληλα, η υπόθεση παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και άγνωστες γυναίκες πέφτουν σωρηδόν θύματα του ίδιου δράστη, ο οποίος εμπνευσμένος από ταινία του Bava, φοράει μεν την κλασική και στιλιστικά ολόσωστη καμπαρντίνα, το κατασκοπικό καπέλο, το αρρωστημένο καλσόν που φορά ένας τυπικός ανώμαλος φονιάς σε θρίλερ, αλλά γάντια στο χρώμα του δέρματος. Οι κινήσεις του είναι λίγες, στακάτες και μεθοδευμένες μα το βλέμμα του πάντοτε alert και διαπεραστικό, κινούμενο μαζί με την κάμερα του Cavara σε άπιαστους ρυθμούς. Κάπου στο βάθος, το άγριο βλέμμα της Claudine Auger στον ρόλο της ιδιοκτήτριας του spa όπου λαμβάνουν χώρα τα «όργια», παρακολουθεί με δέος τις εξελίξεις και παραμένει σιωπηλή και μυστηριώδης μέχρι και τα τελευταία λεπτά της ταινίας κρατώντας το σασπένς στη ζωή.
To «Black Belly of the Tarantula», το giallo που μετρά τρία «Bond girls» στο cast του (Claudine Auger, Barbara Bouchet και Barbara Bach), παραλληλίζει τον τίτλο του με την μαύρη μέλισσα-δολοφόνο και τις εντυπωσιακές της δεξιότητες να αιχμαλωτίζει τα θηράματά της και να επιτίθεται με το θανατηφόρο κεντρί της. Έτσι και ο επικίνδυνος άγνωστος που σπέρνει τον τρόμο στις νεαρές Ιταλίδες καλλονές, στέκεται, περιμένει, παρατηρεί υπομονετικά και την κατάλληλη στιγμή εγκλωβίζει το θύμα και πετάει το δηλητήριο ύπουλα, σιωπηλά και οργανωμένα. Αυτό είναι άλλωστε που κάνει το «Black Belly of the Tarantula» ένα «σημαζεμένο» θρίλερ, με το φακό του να εστιάζει περισσότερο στη δράση και σχεδόν καθόλου στο gore ή τους διαλόγους, πράγμα που αποτελεί μια παραδόξως εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη. Δεν σπαταλάει χρόνο να επεξηγεί μεγάλο μέρος της πλοκής και δεν αφήνει χώρο για ανούσιες συζητήσεις κατά το ξεδίπλωμα της ιστορίας. Η κάμερα είναι ένας από τους πιστότερους φίλους και υψίστης σημασίας συνεργάτης του Cavara και το σκηνοθετικό ενδιαφέρον του εν λόγω έργου του έγκειται κατά βάση σε αυτή του την αδυναμία και την αγάπη για το αντικείμενό του, μοιάζοντας να απολαμβάνει κάθε του στιγμή δεχόμενος κανέναν περιορισμό ενόσω δημιουργεί. Επιπλέον, ο Ιταλός σκηνοθέτης δείχνει να λατρεύει κάθε πτυχή του αστικού τοπίου, αφήνοντας απ’ έξω τις ειδυλλιακές τοποθεσίες της Ρώμης που ζωγραφίζονται στη φαντασία μας κάθε φορά που ηχεί στ’ αυτιά μας το περιβόητο όνομά της και ασπάζεται και τις λιγότερο διάσημες και ελκυστικές της γωνίες, που είναι και σπίτι για τους πιο απλούς τους ανθρώπους καθότι και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του, αυτό επιζητά. Την απλότητα.
Ενώ το άγριο κυνηγητό καταλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας, στο background «γητευτής» της μπαγκέτας για μια ακόμη φορά ο Ennio Morricone, ο οποίος ουκ ολίγες φορές έχει στολίσει gialli με το ταλέντο του. Εδώ, χρωματίζει την ησυχία ανάμεσα στην πολύβουη δράση, με ένα ερωτικό, απόκοσμο μουσικό score που φέρει αναμνήσεις και σκηνές μιας άλλης κινηματογραφικής εποχής και ίσως και μια δόση ερωτισμού επιπλέον. Στα πλαίσια του μετριοπαθούς κόστους παραγωγής και των άνισων ερμηνειών, ο Giannini δίνει τα «φώτα» του καθώς και μια βαρύτητα και βάθος στον χαρακτήρα του, που εκτός από ορισμένες σκηνές σε ένα κλειστοφοβικό γραφείο, έναν καφέ στο ένα χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο, καλύπτει όλη την έκταση των εξωτερικών δυνατοτήτων που του δίνονται από τον σκηνοθέτη του, παλεύοντας λαχανιασμένος να προφτάσει την υπόθεση που τον βασανίζει και τον προλαβαίνει όσο φιλοσοφεί και αναθεωρεί την ζωή που έχει χτίσει έως τώρα πάνω στην απρόβλεπτη καριέρα του.
Δείτε το trailer της ταινίας «Black Belly of the Tarantula» εδώ:
https://youtu.be/717h6huOyDU
