Το Challengers, η νέα ταινία του Luca Guadagnino έφτασε στις αίθουσες και προκαλεί αντιδράσεις.
Με λίγα λόγια
Η ταινία ακολουθεί δύο πρώην κολλητούς συγκατοίκους και συναθλητές του τένις που έρχονται αντιμέτωποι σε ένα τοπικό πρωτάθλημα μετά από χρόνια. Ο Art Donaldson (Mike Faist) κάποτε κορυφαίος τενίστας, έχει χάσει κάθε πάθος για το άθλημα ενώ ο Patrick (Josh O’Connor) παρότι γόνος εύπορης οικογένειας, ξεπεσμένος πλέον παλέυει να εξασφαλίσει θέση σε μεγάλες διοργανώσεις. Στη μέση βρίσκεται η Tashi Duncan (Zendaya), η οποία είχε αποτελέσει στο παρελθόν μήλο της έριδος για τους δύο άνδρες, πρώην ανερχόμενη αστέρας του τένις που λόγω τραυματισμού έχει αναλάβει ρόλο προπονητή και μάνατζερ του συζύγου της, Art.
Τένις σε όλο του το μεγαλείο
Έχουν υπάρξει πολλές αξιόλογες αθλητικές ταινίες και συγκεκριμένα που να πραγματεύονται το τένις. Καμία όμως δεν έχει δώσει στο κοινό αυτή την αίσθηση ότι παρακολουθεί αγώνα σε όλες τις σκηνές τόσο εντός όσο και εκτός του τερέν. “Όλα είναι τένις”, δηλώνει η ταινία και το αποδεικνύει σε κάθε καρέ. Από τον τρόπο που εκτυλίσσεται η πλοκή – μη γραμμικά – πηδώντας από το παρόν στο παρελθόν και τούμπαλιν, τη μουσική που ανεβάζει τους παλμούς, χτίζοντας την προσμονή σε συνδυασμό με την αργή κίνηση της κάμερας.
Και με αυτή την πάσα, περνάμε στο θέμα της σκηνοθεσίας. Ο Guadagnino έχει αποδείξει και με τις προηγούμενές του ταινίες την επιθυμία του να κατασκευάζει συναισθηματικά φορτισμένα πλάνα (για παράδειγμα, η σταθερότητα ή μη της κάμερας περνάει το ανάλογο συναίσθημα στον θεατή). Στο Challengers, πράγματι, η κάμερα έχει δική της δυναμική. Υπάρχουν σκηνές – εκτός του τερέν – όπου η κάμερα ακολουθεί όποιον έχει την “μπάλα” σε μια συζήτηση. Σε άλλες, η κάμερα μας τοποθετεί πίσω από τα μάτια ενός προσώπου, να βλέπουμε την οπτική του, να συναισθανόμαστε, να αντιλαμβανόμαστε τη στιγμή από τη δική του μεριά. Προς το τέλος της ταινίας η κάμερα βρίσκεται μέχρι και στη θέση της μπάλας, χτυπώντας από τη μια ρακέτα στην άλλη.
“Όλα είναι τένις”, δηλώνει η ταινία και το αποδεικνύει σε κάθε καρέ
Το τένις είναι ο ερωτισμός της ταινίας
Aνεπιτήδευτα σέξυ και στυλιζαρισμένο. Παρόλο που δεν υπάρχουν αμιγώς ερωτικές σκηνές το Challengers ξεχυλίζει ερωτισμό χτίζοντας την σεξουαλική φόρτιση στον ηλεκτρισμένο διάλογο, στα βλέμματα, τις κινήσεις και τη γλώσσα του σώματος των πρωταγωνιστών, στα πλάνα, αλλά και στη μουσική υπόκρουση.
Στο Challengers μπορούμε να κατανοήσουμε τις πράξεις όλων των χαρακτήρων, χωρίς απαραίτητα να μας γίνονται συμπαθείς. Είναι βαθιά ανώριμοι, χειριστικοί και εγωιστές, όμως δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε έναν βασικό ανταγωνιστή. Οι τρεις πρωταγωνιστές έχουν σάρκα και οστά, είναι αληθινοί χαρακτήρες. Οι ηθοποιοί έχουν δηλώσει ότι σε κάθε θέαση επικεντρώνονται σε διαφορετικό πρόσωπο και δεν μπορούν παρά να δείξουν συμπόνια για τις αποφάσεις που παίρνει. Σε μια κοινωνία όπου ο μιντιακός αναλφαβητισμός απαιτεί λευκό και μαύρο καπέλο σύμφωνα με το παράδειγμα των πάλαι ποτέ Western, το Challengers αρνείται κατηγορηματικά να κρίνει τους ήρωές του.
Oι τρεις πρωταγωνιστές ενσαρκώνουν με ενσυναίσθηση και προσοχή τους χαρακτήρες τους με αποτέλεσμα να έχουν συναρπαστικά αληθινή χημεία. Πιθανολογώ ότι η ερμηνεία της Zendaya ως Tashi Duncan πρέπει να οδηγήσει τουλάχιστον στην πολυπόθητη υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματίδιο. Πρώτη φορά σε τόσο ώριμο ρόλο, δράττεται της ευκαιρίας να αναλάβει όλους τους πιθανούς ρόλους που έχουν ανάγκη τα δύο “λευκά αγόρια” της – από αντικείμενο πόθου μέχρι μητρική φιγούρα. Η ανατριχιαστική κραυγή έκστασής της που ακούγεται στο trailer ενώνει το παρελθόν με το παρόν, κλείνοντας τον κύκλο του Challengers.
Είναι μια ταινία που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή για τα 131 λεπτά διάρκειάς της – καθόλου μικρό κατόρθωμα στην εποχή μας.
Δείτε το trailer εδώ:
