Μια ταινία «Deadpool» αποτελούσε όνειρο για πολλούς φανατικούς των comics σε όλο τον κόσμο. Teasers και trailers ανέβαζαν το ενδιαφέρον του κοινού στα ύψη, περιμένοντας για την ταινία που δε θα έμοιαζε με καμία άλλη κινηματογραφική μεταφορά comics. Τελικά ήρθε και όχι μόνο άρεσε, αλλά ενθουσίασε τους πάντες αποκτώντας νέους οπαδούς. Ο Deadpool, πέρα από το «τέταρτο τείχος» έσπασε και τα ταμία, θέτοντας τα θεμέλια για τουλάχιστον ένα sequel.
Τα δύο χρόνια που πέρασαν έμοιαζαν με αιωνιότητα. Τα χιουμοριστικά και πάντα πετυχημένα teasers κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον άσβεστο. Πάντα χωρίς να αποκαλύπτουν πολλά για την πλοκή. Με τον καιρό της πρεμιέρας να πλησιάζει ήρθαν τα trailers και ξεκινήσαμε να έχουμε μια εικόνα της υπόθεσης. Το εξαιρετικό soundtrak, της ανυπέρβλητης Celine Dion σε ρόλο που δεν την έχουμε ξαναδεί ήρθε σαν από το πουθενά. Κάπως έτσι ανασύραμε από τη μνήμη μας όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπήσαμε την πρώτη ταινία και όλους αυτούς για τους οποίους πρέπει να δούμε και τη δεύτερη. 18 Μαΐου ήταν η πρεμιέρα και για ακόμα μία φορά μας προσέφερε μία ξεκαρδιστική κινηματογραφική εμπειρία.
Το εκρηκτικό ξεκίνημα μας καθήλωσε πριν προλάβουν τα πέσουν οι τίτλοι, με το πάντα μοναδικό στυλ. Αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο μία κυνική κωμωδία. Στην προηγούμενη είχαμε τον Wade Wilson να αναλαμβάνει το ρόλο του Deadpool και να αναζητά εκδίκηση από τους υπευθύνους για την κατάστασή του. Εδώ τα πράγματα μπορούμε να πούμε πως σοβαρεύουν αρκετά -πάντα σε επίπεδο «Deadpool», μη περιμένετε «Infinity War» καταστάσεις-. Γεγονότα και άνθρωποι αναγκάζουν το Deadpool να οργανώσει τη δική του ομάδα υπερηρώων, παρόλο που γνωρίζουμε πως δεν είναι άνθρωπος της συνεργασίας.
Στο ρόλο του ανταγωνιστή έχουμε έναν και πάλι εξαιρετικό Josh Brolin. Για όσους δε το γνωρίζεται, τη φετινή χρονιά ο συγκεκριμένος υποδύθηκε και έναν ακόμη ανταγωνιστή στο MCU, το Thanos. Η Marvel κλείνει πολυετή συμβόλαια με πολλούς από τους ηθοποιούς της για τον ίδιο χαρακτήρα. Tώρα που ανακάλυψε ένα ακόμη διαμάντι, γιατί να τον περιορίσει σε έναν μόνο. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο μικρός Brand με την κόκκινη μπαντάνα από το Goonies (1985) ενσάρκωσε τους συγκεκριμένους χαρακτήρες προσδίδοντάς τους το απαραίτητο υπόβαθρο προσγειώνοντας τους σε ανθρώπους -ή και όντα- με τουλάχιστον δικαιολογημένα κίνητρα. Συγκεκριμένα, για το «Deadpool 2», από τη στιγμή που κάνει την εμφάνισή του όλα στην ταινία δένουν μεταξύ τους, η ατμόσφαιρα αλλάζει και ο θεατής ενδιαφέρεται για τον χαρακτήρα. Ακόμη, η χημεία των Brolin και Reynolds ήταν πολύ καλή καταλήγοντας σε ορισμένες πετυχημένες ατάκες.
Για τους υπόλοιπους χαρακτήρες τα λόγια είναι περιττά. Για όσους δεν την έχετε δει ακόμη, φροντίστε να έχετε να μάτια σας ανοιχτά για μερικές εμφανίσεις-έκπληξη, ηθοποιών που δε γνωρίζαμε πως συμμετείχαν στην ταινία. Ο ρόλος της πανέμορφης Vannesa (Morena Baccarin) και πάλι είναι ουσιαστικός, τόσο για τον Wade όσο και για την εξέλιξη της ταινίας.
Τον Tim Miller στη σκηνοθεσία διαδέχτηκε ο David Leitch, γνωστός για το «John Wick» (2014) και το «Atomic Blonde» (2017). Η εμπειρία του στις ταινίες δράσης ως σκηνοθέτης αλλά και κασκαντέρ σίγουρα προσέφερε αρκετά στο «Deadpool 2» . Τα πλάνα δράσης ήταν ευφάνταστα, προσεγμένα στην εντέλεια και με μία όμορφη ροή που έδιναν την αίσθηση χορογραφίας. Όμως η μαεστρία του δε φάνηκε μόνο εκεί. Κατάφερε να προσγειώσει έναν φαινομενικά «άτρωτο» εγκληματία σε κάτι πιο ανθρώπινο.
Όπως και στην πρώτη ταινία είχαμε παλιά αγαπημένα κομμάτια, παράλληλα με αρκετή Dudstep και ακόμα περισσότερες αναφορές στην ποπ κουλτούρα αλλά και την πρώτη ταινία. ‘Οσον αφορά τις τελευταίες, δεν μπορούμε να πούμε πως ήταν όλες εύστοχες. Συγκεκριμένα, επέλεξαν να δώσουν λίγο περισσότερη βαρύτητα στον χαρακτήρα του Dopinder, του Ινδού ταξιτζή χωρίς αυτό να προσφέρει πάντα κάτι. Παρόλα αυτά μία κίνησή του, πραγματικά αιτιολόγησε την ύπαρξη του.
Προς το τέλος, υπήρχε μια σκηνή που ίσως διήρκεσε, ελάχιστα παραπάνω δευτερόλεπτα που όμως ήταν αρκετά για να απορροφήσουν την ουσία κάνοντάς την ελαφρώς κουραστική. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, το πιο συγκλονιστικά ξεκαρδιστικό σημείο ήταν η post-credits σκηνή που όμοια ή καλύτερη της δύσκολα θα υπάρξει.
Κλείνοντας υπάρχει και το ζήτημα της σύγκρισης με το πρώτο «Deadpool». Ξεκάθαρα είναι μία αντάξια συνέχεια που αξίζει όσο και η προηγούμενη. Ωστόσο, το «Deadpool 2» με μικρή διαφορά και για τις παραπάνω λεπτομέρειες υστερεί ελάχιστα. Για κάποιους θα υπήρχαν λόγοι να χαρακτηριστεί καλύτερη, λόγω πάντα των διαφορετικών προτιμήσεων, αλλά σίγουρα είναι μια πολύ καλή ταινία.
ταινία.
