Το παγκόσμιο κινηματογραφικό φαινόμενο που λέγεται Harry Potter ξεκίνησε το 2001 με το ‘Philosopher’s Stone’, τη μεταφορά του πρώτου βιβλίου της σειράς της J.K. Rowling και τελείωσε το 2011, μία δεκαετία μετά, με το ‘Deathly Hallows Part 2’. Το franchise του Harry Potter κατά τη γνώμη μου είναι από τις λίγες σειρές που δεν έχουν καμία κακή ταινία και που κατάφεραν να σημαδέψουν μία ολόκληρη γενιά τόσο βαθιά. Το 2016, μετά από πενταετή απουσία, το franchise γνώρισε νέα ζωή χάρη στο ‘Fantastic Beasts and Where to Find Them’, το οποίο αποτελεί prequel με πρωταγωνιστή τον ζωολόγο Newt Scamander. Η επιτυχία του φιλμ εγγυήθηκε τη συνέχεια υπό τον τίτλο ‘The Crimes of Grindelwald’, χωρίς όμως να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Μετά από διάφορα προβλήματα στην παραγωγή, το ‘Secrets of Dumbledore’, το τρίτο κεφάλαιο κυκλοφορεί επιτέλους στις αίθουσες με τον David Yates, βετεράνο των Harry Potter να βρίσκεται ξανά στη σκηνοθεσία και τον επίσης βετεράνο Steve Kloves να επιμελείται το σενάριο. O Eddie Redmayne συνεχίζει να είναι ηγέτης του λαμπερού cast που περιέχει τους Jude Law, Ezra Miller, Dan Fogler, Alison Sudol και Mads Mikkelsen.
Αμέσως μετά τα γεγονότα της δεύτερης ταινίας, ο Albus Dumbledore στρατολογεί μία ομάδα από έμπιστους μάγους σε μία προσπάθεια να σταματήσει τον Gellert Grindelwald από το να αποκτήσει την απαραίτητη εξουσία στον κόσμο των μάγων για να ξεκινήσει τη γενοκτονία των Muggles, των κανονικών ανθρώπων. Λόγω του όρκου αίματος που υπάρχει ανάμεσα σε εκείνον και τον Dumbledore, ο Grindelwald χρησιμοποιεί τον βασανισμένο Credence σαν φονικό όπλο με σκοπό την καταστροφή του παλιού συντρόφου του.
Θα μπω στο ψητό απευθείας λέγοντας πως το ‘Secrets of Dumbledore’ βάζει το franchise στο σωστό δρόμο, αποφεύγοντας την προβληματική δομή της προηγούμενης ταινίας, όπου η Rowling σε βομβάρδιζε με τόνους πληροφορία, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις τι συμβαίνει σε βασικά σημεία της πλοκής. Αυτό σίγουρα συμβαίνει λόγω του Steve Kloves που επιστρέφει στο σύμπαν των μάγων, παίρνοντας από τα χέρια της J.K. Rowling το σενάριο, πράγμα που τελικά ευνοεί την ταινία και φαίνεται από την πρώτη κιόλας σκηνή. Ο David Yates που έκανε την εμφάνισή του στο ‘Order of the Phoenix’ του 2007, μας προσφέρει εδώ μερικές από τις ομορφότερες εικόνες που έχουμε δει μέχρι στιγμής στον Harry Potter κόσμο.
Εκτός από την σκηνοθετική του ικανότητα, τον βοηθά επίσης η φωτογραφία του George Richmond (Kingsman, Rocketman) και το εξαιρετικό production design του Stuart Craig, που μας πηγαίνει σε μέρη άγνωστα και πανέμορφα, αλλά και σε κάποια που ανυπομονούσαμε να επιστρέψουμε, αφού είναι περιττό να πω πως όταν η ιστορία μας πάει στο Hogwarts η νοσταλγία πιάνει κόκκινο. H μουσική του James Newton Howard αν και σε κάποια σημεία δεν χρειαζόταν, συνεχίζει να είναι αξιόλογη και να ταιριάζει με το πνεύμα και τις μελωδίες των προηγούμενων ταινιών, ενώ υπάρχουν δυνατές στιγμές που συμπεριλαμβάνει τα κλασικά θέματα του John Williams. Οπτικά εφέ, κοστούμια, μακιγιάζ είναι υψηλής ποιότητας και το μοντάζ σε γενικές γραμμές είναι άρτιο, έχει όμως κάποια σημεία που γέρνει αισθητά προς το κακό.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι, ο Eddie Redmayne συνεχίζει να είναι πολύ καλός στον ρόλο του Newt Scamander, o Dan Fogler ως Jacob και comic relief της ταινίας κλέβει όποια σκηνή κι αν βρίσκεται και ο Ezra Miller καταφέρνει να γίνει για άλλη μία φορά ο Credence χωρίς καμία δυσκολία, αναδεικνύοντας την οργή και τον πόνο του χαρακτήρα αβίαστα. Highlight στο τρίτο κεφάλαιο είναι ο Jude Law στο ρόλο του Albus Dumbledore, o οποίος εδώ έχει αρκετό χρόνο να κάνει πολλά περισσότερα σε σχέση με πριν και να διεισδύσει βαθύτερα στον συναισθηματικό κόσμο του χαρακτήρα και στο παρελθόν του. Πρόκειται ίσως για το καλύτερο casting που έχει γίνει στη σειρά των Fantastic Beasts, καθώς ο Jude Law εκτός από την εξαιρετική διαχείριση του Dumbledore, πείθει απόλυτα ως ένας νεότερος Michael Gambon.
Περνάμε στον ελέφαντα στο δωμάτιο όπως λένε, που δεν είναι άλλος από τον Mads Mikkelsen που αντικαθιστά τον Johnny Depp στον ρόλο του Gellert Grindelwald. Διαβάζω παντού κριτικές που αποθεώνουν το “εμπνευσμένο” casting του Mikkelsen, ενώ πολλοί έχουν υποστηρίξει πως ο ρόλος θα έπρεπε να είχε δοθεί στον ηθοποιό του ‘Hannibal’ από την αρχή. Όπως θα καταλάβατε από τον τίτλο του άρθρου, εγώ θα διαφωνήσω με αυτά τα σχόλια, αφού είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως ο Johnny Depp ήταν ότι καλύτερο είχε συμβεί στα prequel του Harry Potter και η αντικατάστασή του ήταν ένα τεράστιο λάθος που μόνο κακό κάνει στη σειρά. Υποτίθεται ότι η Warners προχώρησαν στο recast για να μην επηρρεαστεί η ταινία αρνητικά στο box office από τις δικαστικές διαμάχες με την Amber Heard, αλλά παρόλο που έφεραν άλλο ηθοποιό, τα νούμερα είναι χειρότερα από ποτέ.
Εκτός αυτού, ο Mikkelsen δεν προσφέρει τίποτα αξιόλογο στον ρόλο παρά μόνο τα γνωστά, δηλαδή να κάθεται και να κοιτάει απειλητικά τον οποιονδήποτε χωρίς να λέει πολλά πολλά. Στα μάτια μου ο Grindelwald, ο οποίος υπό τον Johnny Depp είχε όλα τα φόντα να γίνει ανώτερος κακός από τον Voldemort, υποβαθμίζεται από την ερμηνεία του Mikkelsen. Στο ‘Crimes of Grindelwald’ είδα έναν κακό ο οποίος ήταν πολύ απειλητικός, είχε μία τρέλα αλλά και μία γοητεία που ίσως κατάφερνε να σε πείσει αν τον άκουγες να ρητορεύει. Με λίγα λόγια ένιωθα πως είναι επικίνδυνος. Όλα αυτά προέκυπταν από την ερμηνεία του Depp, την εκκεντρικότητα που έδινε στον χαρακτήρα και από τον μοναδικό τρόπο που απέδιδε τις ατάκες του. Επίσης κοιτάξτε τι look είχε ο Grindelwald πριν και τι look έχει τώρα. Καταλαβαίνω πως ήθελαν να διαφοροποιηθούν, αλλά σε έναν ρόλο όλα μετράνε. Ο Mads Mikkelsen δυστυχώς δεν μου έδωσε τίποτα από τα παραπάνω. Όπως όλοι, κι εγώ αγαπώ τον Mikkelsen αλλά εδώ απογοητεύτηκα και διαπίστωσα πως όντως, δεν κάνουν όλοι για όλα.
Παρόλα αυτά, το ‘Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore’ είναι μία αρκετά διασκεδαστική ταινία που βλέπεται ευχάριστα αλλά θα πρέπει να κάνει κάτι δραστικό από άποψη αφήγησης σε περίπτωση που το franchise καταφέρει να φτάσει στην πέμπτη και τελευταία ταινία. Τα Harry Potter έγιναν επιτυχία αμέσως γιατί έλεγαν μία δυνατή ιστορία που είχε στο επίκεντρο έναν χαρακτήρα για τον οποίο νοιαζόσουν, κάτι που αυτή η σειρά δεν έχει καθώς ο Scamander έχει παραγκωνιστεί και γίνεται βοηθητικός παίκτης στην ευρύτερη ιστορία. Τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμη, αρκεί η Rowling να ξυπνήσει και να του δώσει ένα arc που του αξίζει. Αναμένουμε τη συνέχεια…
