Τέρατα παντού! Τα Βαλκάνια τρομοκρατούν με Βρυκόλακες και Λυκάνθρωπους, συχνά μιλώντας για το ίδιο αιμοδιψές πλάσμα με διαφορετικά ονόματα… Το Βικτωριανό Λονδίνο περνάει βαμπιρική κρίση (η τελευταία σημειώθηκε το 2004!), και ασχολείται με Σεάνς προσπαθώντας να επικοινωνήσει με το υπερπέραν και διαβάζει κάρτες ταρώ ενώ και οι Βρετανοί συγγραφείς είχαν ξεσπαθώσει… Η Μέρυ Σέλει μας τρομοκράτησε με το τερατώδες δημιούργημα του ‘Φράνκεστάιν’, ο Μπράμ Στόκερ μας παρέσυρε στη σκοτεινή Τρανσυλβανία με τον κόμη ‘Δράκουλα’ και ο Όσκαρ Γουάιλντ απαθανατίζει το αιώνια παράλογα όμορφο πορτραίτο του Ντόριαν Γρέι.
Αλλά αυτή η τάση του ανθρώπινου γένους να αναζητά υπερφυσικά τέρατα δεν τελειώνει εδώ… Η έβδομη τέχνη αποτέλεσε κάτι περισσότερο από δυνατό σύμμαχο και οι Γερμανοί σκηνοθέτες δημιούργησαν το ένα αριστούργημα πίσω από το άλλο (βλέπε ‘The Cabinet of Dr. Calligari’, ‘Nosferatu’, ‘Faust’). Όλα σκοτεινά, διαμάντια της τέχνης, βασιζόμενα στο σκοτεινό μύθο του Βρυκόλακα με την γοητευτική εικόνα που έχει πλεόν δημιουργήσει ο Μπραμ Στόκερ ανακατεμένα με περίεργες και συχνά μακάβριες ιστορίες για το τι συνέβαινε στο πλατό των γυρισμάτων. Οι δεκαετίες περνάνε, αλλά στο πανί συνεχίζουν και εμφανίζονται τέρατα. Λυκάνθρωποι, το Τέρας του Φράνκεσταιν και φυσικά ο Βρυκόλακας, ξανά και ξανά στοιχειώνουν τις κινηματογραφικές προβολές όλου του κόσμου συνάμα με νεκροζώντανα πλάσματα με την γνωστή σε όλους ονομασία, ζόμπι.
Η πρώτη ταινία-ορόσημο αυτής της… τερατολαγνείας είναι μάλλον το ‘White Zombie’, ελληνικός τίτλος ‘Το ζωντανό πτώμα’, με πρωταγωνιστή, ποιόν άλλο; Τον έναν και μοναδικό Bella Lugosi. Τον άνθρωπο που ενσάρκωσε με επιτυχία όλους τους σκοτεινούς αντι-ήρωες που προανέφερα ώσπου πέθανε μόνος και μισότρελος, πιστεύοντας πως είναι πράγματι ο Κόμης Δράκουλας ζητώντας να θαφτεί με την μπέρτα του. Φταίνει οι ρόλοι; Φταίει ο ψυχισμός του ή όπως υποστήριξαν πολλοί συνεργάτες του, ήταν απλά η αλήθεια;
Φτάνοντας στο σήμερα, αν μου ζητούσατε να σας απαριθμήσω τις καλές μόνο ταινίες αυτού του είδους, θα χρειάζοταν να γράψω ένα άρθρο εκ νέου ελπίζοντας να μπορέσω να τις χωρέσω όλες επαρκώς. Το ερώτημα εδώ, είναι γιατί; Γιατί συνεχίζουμε και γυρνάμε σε αυτούς τους μύθους των απέθαντων και νεκροζώντανων πλασμάτων χωρίς ψυχή; Γιατί κινηματογράφος και λογοτεχνία γυρνάνε πάντα εκεί; Γιατί είμαστε τόσο ερωτευμένοι με αυτές τις μορφές που είναι συνώνυμα του θανάτου και κάποτε σπέρνανε τον φόβο στα χωριά αλλά και τις πόλεις;
Το βασικότερο, είναι ίσως γιατί σε αυτές τις μορφές βλέπουμε την αθανασία που θα θέλαμε να έχουμε και εμείς. Όλοι εμείς οι θνητοί που κατατρεχόμαστε από τη σκιά του θανάτου που θα έρθει για όλους. Και μετά, είναι και το σεξ, γιατί είναι καιρός να το παραδεχθούμε. Ειδικά ο βρυκόλακας, είναι ένα φανταστικό ον συνδεδεμένο με το ελεύθερο σεξ αλλά και με πολλές διαστροφές που οι συγγραφείς δεν θα τολμούσαν ποτέ να βάλουν σε έναν άνθρωπο σαν εσένα και εμένα. Οι βρυκόλακες είναι καταραμένοι από τον Θεό, οπότε γιατί να μην κινούνται στην παρανομία; Γιατί να μην ζούνε άσωτα και εγωιστικά; Με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις και την αγγελική ομορφιά, ποιά πόρτα δεν ανοίγει για αυτά τα πλάσματα; Απομηζούν τη ζωή όπως απομηζούν και τα θνητά θύματα τους.
Το Τέρας του Φράνκεσταιν από την άλλη, αν και αθάνατος, περπατάει σε αυτόν τον κόσμο των θνητών μπερδεμένος και τρομαγμένος και το χειρότερο, χωρίς οικογένεια και όνομα. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, όλες τις αμφιβολίες και τους φόβους, όλα τα μεγάλα γιατί που ρωτάμε εμείς τα έχει ρωτήσει και εκείνος. Μια τραγική μορφή, εύκολο να αγαπηθεί ή έστω, να συμπαθηθεί από τους αναγνώστες ενώ το τραγικό κι άδικο τέλος του, είναι μια παραβολή για το τέλος που θα έρθει για όλους, ένα τέλος δίχως απαντήσεις και κάποιες φορές, πολύ νωρίς.
Ο Λυκάνθρωπος, άλλοτε ένας καταραμένος άνθρωπος που αλλάζει μορφή κατά τη διάρκεια της πανσελίνου διψώντας για μακελειό και καταστροφή και άλλοτε ένας περήφανος πολεμιστής, είναι η αργέχονη πλευρά μας, ο κυνηγός, ο θύτης και όχι το θήραμα, το ζώο που κινείται σε αγέλες και ταυτόχρονα ο μοναχικός λύκος. Σε όλους υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά, μια πλευρά που γρυλίζει επειλιτικά και θέλει να αλυχτά στο φεγγάρι και είναι αυτή η πλευρά μας, η τόσο καλά κρυμμένη που ενέπνευσε τον μύθο του Λυκάνθρωπου και φυσικά είναι συναρπαστικό να βλέπει κανείς αυτήν τη πλευρά ελεύθερη και αγέρωχη στη μεγάλη οθόνη.
Ένας post-apocalyptic κόσμος, γεμάτος αναστειθέντες νεκρούς πεινασμένους για ζωντανή ανθρώπινη σάρκα, μια ομάδα επιζώντων. Σας θυμίζει κάτι; Φυσικά και σας θυμίζει κάτι. Ζόμπι! Ζόμπι παντού! Και γιατί μας αρέσουν; Σίγουρα όχι γιατί θα πεινάμε και θα τρέχουμε όλη την ώρα. Μας αρέσουν γιατί συνεπάγονται έναν σύγχρονο κόσμο με τελείως νέα προβλήματα που θα μας γυρίσουν πίσω στον καιρό όπου η επιβίωση, η αναπαραγωγή και η τροφή ήταν τα βασικότερα θέματα της ανθρώπινης φυλής χωρίς φόρους, πανεπιστήμια, βαρετές δουλειές και επαναλήψεις στην τηλεόραση. Survival of the fittest και να πάνε στο καλό οι οικονομολόγοι, οι διαφημιστές, οι πολιτικοί και οι δικηγόροι.
Αλλά συνεχίζω και αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί δεν βαριόμαστε ποτέ να βλέπουμε την ίδια ιστορία ειπωμένη μέσα από διαφορετικά μάτια; Γιατί δεν συγκαταλέγουμε πλέον τα πλάσματα αυτά στους φόβους μας; Μάλλον η απάντηση είναι απλή και την έχει δώσει ένας άλλος, φανταστικός αντιήρωας.
”We stop looking for monsters under our beds, when we realize they are inside of us.”
Γυρνάμε πάντα στα υπερφυσικά τέρατα, γιατί τους μοιάζουμε.
