Ξεκινώντας με το «Mean Streets» (1973), με πρωταγωνιστές τον Χάρβεϊ Καϊτέλ και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Μάρτιν Σκορσέζε έγινε διάσημος για τις γκανγκστερικές ταινίες του, μεταξύ των οποίων είναι: «Τα Καλά Παιδιά» (1990), το «Καζίνο» (1995), οι «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» (2002), ο «Πληροφοριοδότης» (2006) και ο «Ιρλανδός» (2019). Ο λόγος που οι ταινίες του Σκορσέζε, οι οποίες συχνά διαδραματίζονται στη Νέα Υόρκη και έχουν ως κεντρικούς χαρακτήρες μέλη της ιταλικής ή της ιρλανδικής Μαφίας, είναι τόσο πιστευτές, είναι ότι η πλοκή των έργων του και οι χαρακτήρες του συνήθως βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και ανθρώπους. Ενώ ο Σκορσέζε έχει σκηνοθετήσει και ταινίες που δεν εμπίπτουν στο είδος των γκανγκστερικών φιλμ, όπως, για παράδειγμα, τον «Τελευταίο Πειρασμό» (1988), το σύμπαν αυτό του υποκόσμου που έχει δημιουργήσει στον κινηματογράφο έχει υπάρξει η μεγαλύτερη συμβολή του στο μέσο. Το «Καζίνο», με πρωταγωνιστές τον Ντε Νίρο, τη Σάρον Στόουν και τον Τζο Πέσι, που βασίζεται στην πραγματική ιστορία των γκάνγκστερ, Φρανκ Ρόζενταλ και Τόνι Σπιλότρο, που ανέλαβαν ένα από τα πρώτα καζίνο στο Λας Βέγκας κατά τη δεκαετία του 1960, κυκλοφόρησε μόλις πέντε χρόνια μετά το βραβευμένο, «Τα Καλά Παιδιά», και αδικήθηκε από τους κριτικούς ως παράγωγο της προηγούμενης δουλειάς του Σκορσέζε.
Σε αντίθεση με τα «Καλά Παιδιά», μια ιστορία επίσης βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που διαδραματίζεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, τη γενέτειρα, δηλαδή, του Σκορσέζε, το «Καζίνο» καλύπτει μία αρκετά μεγαλύτερη χρονική περίοδο (μερικές δεκαετίες), χρονογραφώντας τη δημιουργία των πρώτων καζίνο στην «Πόλη της Αμαρτίας» με χρηματοδότηση από τη Μαφία και φτάνοντας μέχρι την παρακμή και το «ξεπούλημα» τους στις μεγάλες εταιρίες. Για να μπορέσει να καλύψει αυτό το πολυετές χρονικό, από τη δεκαετία του 1960 έως εκείνη του 1980, και ούτως ώστε να μείνει πιστός στη δομή του γκανγκστερικού φιλμ, την άνοδο, δηλαδή, και την πτώση του εγκληματία, ο Σκορσέζε αναγκάζεται, ακόμα και με τρεις ώρες στη διάθεσή του, να γίνει περιληπτικός και να δώσει λιγότερη έμφαση στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του.
Όπως και να ’χει, ο ρόλος του Ντε Νίρο, ως τον Εβραίο-Αμερικανό πράκτορα στοιχημάτων, Σαμ «Έις» Ρόθσταϊν, είναι πιστευτός, όπως και εκείνος του Πέσι, ως τον μυημένο στη Μαφία, Νίκι Σαντόρο, ο οποίος ακολουθεί τον πρώτο στο Λας Βέγκας, με τη φιλοδοξία να βγάλει περισσότερα χρήματα και να ξεφύγει για λίγο από το Σικάγο, όπου τα πράγματα για εκείνον έχουν αρχίσει να δυσκολεύουν. Εκείνη, βέβαια, που «κλέβει» την παράσταση στο «Καζίνο» είναι η Σάρον Στόουν, στο ρόλο της τοπικής σελέμπριτι, Τζίντζερ ΜακΚένα, μιας πρώην «call-girl» που κατέληξε να παντρευτεί τον «Έις» και να συνάψει κρυφή σχέση με τον Νίκι. Η Στόουν, που ως τότε είχε ξεχωρίσει μόνο για το ρόλο της στο «Βασικό Ένστικτο» (1992), με τον Μάικλ Ντάγκλας, έδειξε πως μπορεί να υποδυθεί ψυχολογικά σύνθετους χαρακτήρες με δεξιότητα. Αξιοσημείωτος είναι και ο ρόλος του Τζέιμς Γουντς, ως τον πρώην νταβατζή της Τζίντζερ, ο οποίος συνεχίζει να ασκεί συναισθηματική επιρροή επάνω της, και ακόμη και μετά το γάμο της με τον «Έις», συνεχίζει να τη βλέπει κρυφά και να της ζητάει χρήματα, τα οποία εκείνη φροντίζει πάντα να του δίνει.
Ο Σκορσέζε, επηρεασμένος από τον avant–garde κινηματογράφο των δεκαετιών του 1950 και 1960, χρησιμοποιεί στο «Καζίνο», όπως και στις περισσότερες ταινίες του, τη μουσική ως όχημα για τη μετάβαση από τη μία σκηνή στην άλλη, ή ως έμμεση επεξηγηματική τεχνική, για να δηλώσει τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Μερικά παραδείγματα είναι η χρήση του τραγουδιού, «Love Is Strange», από τους Mickey & Sylvia, όταν ο «Έις» ερωτεύεται τη Τζίντζερ με την πρώτη ματιά, το «What a Diff’rence a Day Makes», από τη Dinah Washington, όταν ο «Έις» δείχνει στη Τζίντζερ το νέο τους σπίτι και το «Hurt», από την Timi Yuro, όταν ο «Έις» συνειδητοποιεί πως η Τζίντζερ τον έχει προδώσει. Ο Σκορσέζε έχει πει σε συνεντεύξεις του πως το είδωλό του από το χώρο της avant–garde και ο σκηνοθέτης από τον οποίο έχει «δανειστεί» όλες αυτές τις τεχνικές, είναι ο Κέννεθ Άνγκερ.
Οι ταινίες του Σκορσέζε έχουν περισσότερη βία από τη μέση χολιγουντιανή ταινία. Στο «Καζίνο» υπάρχουν σκηνές βασανισμού, φόνου, ξυλοδαρμών, λεκτικής βίας και μία σκηνή στην οποία η χαρακτήρας της Στόουν σνιφάρει κόκα μπροστά στο ανήλικο παιδί της, το οποίο έχει απαγάγει από το σπίτι τους. Αυτός, όμως, είναι και ο μοναδικός τρόπος για να μιλήσει κανείς για φιγούρες του οργανωμένου εγκλήματος, των οποίων η ζωή υπήρξε ακόμα σκληρότερη από ό,τι περιγράφεται στις ταινίες. Στα χέρια του Σκορσέζε, ακόμα και αυτές οι σκηνές ωμότητας, μπορούν να γίνουν αποδεκτές από το κοινό, με τη σιγουριά ότι η εμπειρία και η μαεστρία του θα φέρουν τελικά την πλοκή του έργου σε μία λυτρωτική κατάληξη.
Η κάθε ταινία κρίνεται σύμφωνα με την εποχή της και ποιες άλλες ταινίες κυκλοφόρησαν την ίδια περίοδο με εκείνη. Το «Καζίνο» καταδικάστηκε από τους κριτικούς της εποχής, όχι ως μία κακή ταινία, αλλά ως «μία από τα ίδια» για έναν από τους πλέον πρωτοποριακούς σκηνοθέτες του Χόλυγουντ. Επίσης, η ταινία αυτή του Σκορσέζε είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει μία χρονιά μετά το επαναστατικό για το είδος, «Pulp Fiction» (1994), του ανερχόμενου αστέρα, Κουέντιν Ταραντίνο, και μεταξύ πολλών άλλων ταινιών που σήμερα θεωρούνται κλασικές. Με το δικό του τρόπο, το «Καζίνο» είναι και αυτό ένα κλασικό φιλμ, το οποίο σήμερα μπορεί κανείς να εκτιμήσει περισσότερο από το 1995, όταν έκανε την πρώτη του εμφάνιση στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Δείτε το trailer της ταινίας στο YouTube:
https://www.youtube.com/watch?v=j-D0QiMpGKc
