Άλλη μία μέρα δίχως σκοπό, μία καλημέρα πού να την πω, που λέει και ένα τραγούδι, όμως, εγώ έχω εσάς και εσείς εμένα! Πιθανολογώ ότι στο άκουσμα της φράσης «ελληνικός κινηματογράφος» στο μυαλό σας έρχονται, κατά βάσει, κωμικές ταινίες. Και εδώ, είναι που θα κάνουμε την ανατροπή, θα πάμε κόντρα στο κατεστημένο και θα μιλήσουμε για κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, πιο αληθινό, ποιο να είναι αυτό; Μα, φυσικά, το ρομαντικό. Ρομαντικές ταινίες είναι το θέμα μας για αυτήν την εβδομάδα, μία προς μία ελληνικές και για να κρατάμε και τους τύπους, με χρονολογική πάντα σειρά. Ουφ, καλά βιαστικοί αγαπημένοι μου, πάμε να τις δούμε!
«Φθηνά τσιγάρα» (2000)
Η συγκεκριμένη λίστα περί ελληνικών ρομαντικών ταινιών, αναμφίβολα, δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με διαφορετικό τρόπο. Το 2000 ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας χαρίζει απλόχερα το δημιούργημά του με τίτλο «φθηνά τσιγάρα», παραδίδοντάς μας μαθήματα λυρισμού, με υπόβαθρο τόνους μελαγχολικής μουσικής προς όλους τους μοναχικούς απεγνωσμένους που δε θα πάψουν ποτέ να ελπίζουν! Ο βασικός ήρωάς μας μας παίρνει από το χέρι και μας δίνει μία πλήρη εικόνα της καλοκαιρινής Αθήνας, ενώ ο ιδιαίτερος χαρακτήρας που διαθέτει θα τον φέρουν ενώπιον εμπειρίων, με αντίκτυπο στην καρδιά του. Κατά τη διάρκεια μιας, φαινομενικά, κοινότυπης νύχτας θα γνωρίσει μια γυναίκα με την οποία θα ήθελε να περάσει πολύ χρόνο απ’ τη ζωή του, αλλά τελικά, για΄κείνον και το λίγο είναι αρκετό!
«Νύφες» (2004)
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Παντελής Βούλγαρης μας χάρισε απλόχερα τις «νύφες» του! Μία ταινία, που αγγίζει τα όρια της μαγείας και εκεί που λες πως το σενάριο δεν είναι τόσο δυνατό όσο θα μπορούσε να είναι, αποδεικνύεται ότι αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας. Μία πολύ τρυφερή, δυνατή ιστορία που θέτει σε πρώτο πλάνο το ανεκπλήρωτο, το «πρέπει», το τι η μοίρα ορίζει, το διχασμό των συναισθημάτων. Η Βικτώρια Χαραλαμπίδου κατορθώνει με την εξαιρετική, κατ’ εμέ, ερμηνεία της να γίνει μία εκ των επτακοσίων νυφών που άλλα νιώθει και άλλα η ζωή της επιτάσσει, να κάνει και τον κάθε ένα μας να έρθει στη θέση της και εν τέλει, να συγκινεί αληθινά. Μπράβο, για τα, συνολικά, δέκα βραβεία που έλαβε η ταινία αυτή!
«Αν» (2012)
Εδώ είναι που λες «Α, ρε Χριστόφορε, το έκανες πάλι το θαύμα σου!». Και το λέω αυτό, έχοντας δει όλες του τις τηλεοπτικές δουλειές, μία προς μία. Θεωρώ πως στο «Αν» ξεπέρασε κάθε προσδοκία αλλά και τον ίδιο τον εαυτό. Μία ταινία που καταδεικνύει την αξία της αγάπης, της μοίρας, της ίδιας της ζωής, που τονίζει πως όλα δεν είναι όπως φαίνονται, πως αν δεν συνέβαιναν έτσι τα πράγματα, τότε, σίγουρα, θα είχαν μία άλλη τροπή. Οι μουσικές επιλογές του Παπακαλιάτη, για ακόμη μία φορά, εκπληκτικές και μαζί με τις εικόνες, τις ιστορίες, τα πρόσωπα, σε προκαλούν σε ατομική αναζήτηση. Το δίδυμο Ελένη-Αντωνάκη ιδιαίτερα συγκινησιακό. Πείτε το και στη μαμά σας άφοβα, αξίζει!
«Μικρά Αγγλία» (2013)
Η «Μικρά Αγγλία», εν έτει 2013, σε, εκ νέου, σκηνοθεσία του, πολυλατρεμένου, Παντελή Βούλγαρη, συγκαταλέγεται εντός των καλύτερων ρομαντικών ταινιών που έχουν υπάρξει ποτέ. Πρόκειται, για την κινηματογραφική μεταφορά, του ομώνυμου βιβλίου της Ιωάννας Καρυστιάνη, δοσμένη με απόλυτα λυρικό τρόπο, αυθεντική στο έπακρο, αριστουργηματική. Ο Βούλγαρης, καταφέρνει να αναδιπλώσει σε μία, μόλις, ταινία, το μεγαλείο της σκηνοθετικής του ψυχής και να μας χαρίσει, μία, άνευ προηγουμένου προσεγμένη οπτική, με έντονο το στοιχείο της μελαγχολίας, με ηθογραφικά στοιχεία και έμφαση σε ιστορικά δρώμενα. Εκεί, όπου ο ρομαντισμός συγχέεται με το δράμα, εκεί ακριβώς συντίθεται η επιτυχία!
«Άφτερλωβ» (2016)
Μόλις πέρυσι, γίναμε, ένθερμοι, δέκτες της πρώτης, ολοκληρωμένης και μεγάλης διάρκειας ταινίας του Στέργιου Πάσχου, με μοναδικές ερμηνείες και αξεπέραστη τεχνική σε ο,τι αφορά το σενάριο και την οπτική. Το «άφτερλώβ», δεν είναι παρά μια καλοδουλεμένη ρομαντική κομεντί, δοσμένη με τρόπο ώστε να καταδείξει όλα όσα απομένουν, στον απολογισμό μίας αγάπης, που, καλώς ή κακώς, έχει τελειώσει. Δεν θα πω άλλα, καθώς η Κλειώ Παρασκευοπούλου, ως μέλος της ομάδας που αναλαμβάνει τη στήλη του κινηματογράφου του MAXMAG, έχει ετοιμάσει, εδώ και καιρό, ένα άρθρο αποκλειστικά για την ταινία αυτήν.
Αυτά, από εμένα και το άρθρο άλλης μίας εβδομάδας. Σκοπός μου, εξαρχής, ήταν να σας καταδείξω, τις κορυφαίες, κατ΄εμέ, στο είδος τους ταινίες. Έχω, ασφαλώς, στο νου μου και άλλες, αλλά ένα άρθρο έχω να γράψω η καψερή, καταλαβαίνετε. Εύχομαι να σας έδωσα μία όμορφη γεύση που θα μετουσιώσετε σε δική σας εμπειρία. Μέχρι το επόμενο, σας φιλώ!
