Στον απόηχο της φρενίτιδας του “Barbenheimer”, μία μόνο ταινία έρχεται να κυριαρχήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες και να συζητηθεί ανάλογα, χωρίς όμως να έχει προηγηθεί τέτοιο επιθετικό μάρκετινγκ. Ο λόγος για τη νέα ταινία του θρυλικού Martin Scorsese, “Killers of the Flower Moon”. Σε ένα διαφορετικό είδος από την τελευταία φορά, αυτή του γκανγκστερικού “Ιρλανδού”, ο Scorsese συνεχίζει να μας παραδίδει μαθήματα αμερικανικής ιστορίας, αυτή τη φορά υπό τη μορφή western, βασισμένο στο ομώνυμο best seller του David Grann.
Στη δεκαετία του 1920, σε γη της Οκλαχόμα που ανήκει στη φυλή των Osage, ανακαλύπτεται πετρέλαιο, και οι Ινδιάνοι γίνονται ξαφνικά πλούσιοι. Η πλοκή της ταινίας ξεκινά ακολουθώντας τον ερχομό του Ernest Burkhurt (Leonardo DiCaprio) στην περιοχή, υπό την προστασία του θείου του Willam Hale (Robert De Niro). Σύντομα ο Ernest θα ερωτευτεί την πάμπλουτη ιθαγενή Mollie Kyle (Lily Gladstone), η οποία θα δει τους φίλους και συγγενείς της να δολοφονούνται άγρια έναν προς έναν. Το εγκληματικό μυστήριο που έμεινε στην ιστορία ως “Βασιλεία του Τρόμου” θα μπορέσει να λυθεί μόνο με την παρέμβαση του νεοσυσταθέντος FBI, όπως συνέβη και στην πραγματικότητα.
Επική με διάρκεια 206 λεπτών, ωμή και συγκλονιστική στην απεικόνιση, η ταινία πιάνει τον θεατή και τον κάνει συνένοχο στην αδικία και τα εγκλήματα εις βάρος των Ινδιάνων που γίνονται στο όνομα του πλούτου. Βία και έρωτας, μηχανορραφίες, στοργή και προδοσία, και κυριότερα στυγνότητα και κυνισμός, αποτελούν τα βασικά θέματα ηθικής που θίγονται. Οι χαρακτήρες απλοϊκοί, άλλοι αδίστακτοι, άλλοι ευκολόπιστοι, κάποιοι τραγικοί, υφαίνουν την πλοκή που ξετυλίγεται, κάποιες φορές με επαναλαμβανόμενα μοτίβα, ποτέ όμως αδιάφορα ή ανιαρά. Αναφορικά με την σκηνοθεσία, δεν μπορεί κανείς να γράψει και πολλά όταν την ταινία υπογράφει ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή δημιουργούς, γνώστες και λάτρεις του σινεμά. Προφανώς αποτελεί μάθημα σκηνοθεσίας, με απόγειο τη μαεστρική τελική σκηνή που αποδεικνύει πως ο 80χρονος Scorsese μπορεί και θέλει ακόμα να πρωτοτυπήσει. Οι ηθοποιοί είναι άψογοι, έως και τον πιο μικρό ρόλο, με τον DiCaprio σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής του -αν όχι την καλύτερη- αλλά και την καθηλωτική Gladstone, ικανή να μεταδώσει το δράμα της Mollie απλά και μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου της. Η σκηνογραφία, ο φωτισμός και τα κοστούμια, από την άλλη, αποτελούν εξαιρετική αναβίωση και απεικόνιση της εποχής, αλλά και του western στοιχείου. Στο σύνολό της είναι μία απόλυτα ολοκληρωμένη ταινία, με μόνο ψεγάδι ίσως την μεγάλη της διάρκεια, που προκύπτει από κάποιες σχηματικές επαναλήψεις και υπερβολικές λεπτομέρειες που καθιερώνουν το ιστορικό φόντο της πλοκής. Αυτό μάλιστα προκάλεσε και αντιδράσεις, καθώς πολλές αίθουσες πρόσθεσαν παράτυπα διάλειμμα, ενώ η ταινία δεν είχε σχεδιαστεί για να έχει.
Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από το “Killers of the Flower Moon”, πέραν φυσικά των συνταρακτικών γεγονότων που εξιστορεί, αυτό θα είναι αφενός η αναμφισβήτητη σκηνοθετική δεινότητα του Martin Scorsese, κι αφετέρου το γεγονός πως καταδεικνύεται ότι ακόμα και σήμερα χρειάζεται τεράστια εμπειρία και πολλή αγάπη για να συνδυαστεί η εμπορική επιτυχία με την καλλιτεχνική αρτιότητα. Ο Scorsese, παρά την ηλικία του, συνεχίζει να δίνει το παρών στην κινηματογραφική τέχνη, να παραμένει επίκαιρος, κι αφήνοντας ακόμα μια εκπληκτική ταινία στην παρακαταθήκη του, να μας δείχνει το δρόμο και τον τρόπο πώς να κάνουμε και πώς να βλέπουμε ταινίες.
