Πήρε μερικά χρόνια για να έχουμε μια κάπως σταθερή διανομή ταινιών anime στη χώρα μας αλλά ευτυχώς τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και το κοινό θέλει να στηρίξει. Και ευτυχώς υπάρχουν αρκετά μεγάλα ονόματα για να προσεγγίσουν κόσμο στα σινεμά, είτε ονόματα franchise όπως του One Piece είτε σκηνοθετών όπως του Makoto Shinkai. Το Suzume ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία το ελληνικό κοινό να γνωρίσει τον Shinkai. Μια πραγματικά όμορφη, γλυκιά και διασκεδαστική ταινία.
Η Suzume Ιwato, μια μαθήτρια λυκείου που ζει με τη θεία της ονειρεύεται τη μητέρα της. Τη επόμενη ημέρα δίνει οδηγίες σε έναν νεαρό προς τις παλιές πηγές του χωριού της. Λίγα λεπτά μετά θα βρει μία πόρτα που δείχνει έναν έναστρο ουρανό. Σηκώνει ένα αγαλματάκι που μεταμορφώνεται σε γάτα και φεύγει. Φοβισμένη πηγαίνει στο σχολείο της. Στο σχολείο η Suzume είναι η μόνη που βλέπει ένα τέρας από καπνό να βγαίνει από τις παλιές πηγές. Επιστρέφοντας βλέπει τον άντρα στον οποίο έδωσε οδηγίες. Τον βοηθάει να κλείσουν την πόρτα πριν το τέρας βγει αλλά ο νεαρός τραυματίζεται στη πορεία. Πίσω στο σπίτι της Suzume φροντίζει τις πληγές του και η γάτα κάθεται στο περβάζι. Αμέσως μετά η γάτα μεταμορφώνει τον άντρα σε καρέκλα και φεύγει…ναι, καλά διαβάσατε. Η Suzume έχει μια καρέκλα με τρία πόδια που της έφτιαξε η μητέρα της και τώρα ένας άγνωστος έγινε αυτή. Ο άντρας συστήνεται ως Souta και εξηγεί πως πρέπει να βρουν την γάτα και να κλείσουν τις πόρτες αλλιώς τα τέρατα θα προκαλέσουν έναν σεισμό που θα καταστρέψουν την Ιαπωνία. Το ταξίδι της Suzume και της καρέκλας αρχίζει.
Τώρα που τα τυπικά τελείωσαν πάμε στο ζουμί. Πρώτα απ’ όλα θέλω να μιλήσω και να υπερασπιστώ την καρέκλα στους μη-anime φαν. Λατρεύω την ικανότητα των Ιαπώνων να βάζουν χαζά στοιχεία ή άσχετα με την γενική ατμόσφαιρα σε μια ιστορία. Η μεταμόρφωση του Souta σε καρέκλα πέρα από αστεία έχει και μια απρόσμενη εξέλιξη, τουλάχιστον απρόσμενη σε εμένα. Στο τέλος της ταινίας το αντικείμενο γίνεται κάτι μαγικό και καταφέρνει να περιέχει κάθε συναισθηματικό και θεματικό κομμάτι της ταινίας. Ο Shinkai μετά την απόλυτη επιτυχία του Your Name έχει την ελευθερία να κάνει ότι θέλει και μπορεί να στηρίξει με περισσότερη αυτοπεποίθηση τέτοιες επιλογές.
Πριν πάμε σε όσα έχει βάλει το χέρι του ο Shinkai οφείλω να μιλήσω για την μουσική. Η οποία είναι απολαυστικότατη και δε μπορώ να σταματήσω να την ακούω. Συνθέτουν οι Radwimps, μια γιαπωνέζικη ροκ μπάντα και ο Kazuma Jinnouchi, ένας συνθέτης τον οποίο δε γνώριζα καθόλου αλλά απ’ ότι είδα έχει δουλέψει σε πολλά βιντεοπαιχνίδια και γενικά είναι περιζήτητος στην Ιαπωνία. Μεγάλη ποικιλία σε είδη μουσικής από τζαζ σε βαλς σε παραδοσιακά θέματα χαρακτήρων. Αναφορικά ξεχωρίζω τα Abandoned Resort, Cat Chase και Sky Over Tokyo. Αν είστε από αυτούς που ακούνε soundtrack τσεκάρετε τα και ας μην έχετε δει τη ταινία.
Η ιστορία που θέλει να πει είναι αυτή τη φορά πιο συναισθηματική ή και μελλοδραματική αλλά γίνεται με τόση ειλικρίνεια προς τα συναισθήματα που θέλει να περάσει που δεν σε κάνει να ρολλάρεις τα μάτια σου για να το παίξεις κουλ. Σίγουρα έχει ακολουθήσει ο Shinkai παρόμοιες πλοκές και θεματικές αλλά για εμένα ήταν αρκετά διαφορετική η προσέγγιση του ώστε να πάρω κάτι καινούργιο. Εγώ βλέπω τον Shinkai ως έναν σκηνοθέτη με καλό αυτί για διάλογο και εδώ του ξέφυγε λίγο. Υπήρχαν αρκετές ατάκες που κλώτσαγαν λίγο αλλά μέσα στη δράση και με τη παρουσίαση που υπήρχε μπορεί να μην εντυπωσίαζαν αλλά πέρναγαν. Αξίζει να σημειωθεί πως παραμένει από τους λίγους δημιουργούς που εκφράζει ολόσωστα το πως είναι να ζεις στη ψηφιακή επόχή. Όχι σαν θεματική αλλά σαν έναν μέρος της προσωπικότητας των χαρακτήρων του.
Προφανώς σε μια animated ταινία ο πυρήνας είναι το animation. Ο Makoto Shinkai και η CoMix Wave Films είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι και δείνουν άλλη μια άρτια δουλειά. Τα μόνο παράξενο πράγμα στο animation είναι όταν φτάνουμε στο Τόκυο. Το τέρας εκεί έχει μια νέα μορφή και έγινε με CG οπότε κατέληξε να είναι πολύ πλαστικό και ξένο με το υπόλοιπο animation με έναν τρόπο που δεν συμβαίνει αλλού στην ταινία. Εμένα μου πέρασε ως θετικό, μου φάνηκε όντως απόκοσμο και ωραίο αλλά καταλαβαίνω ότι σε κάποιον μπορεί να φανεί αντιαισθητικό. Το δεύτερο και τελευταίο μου πρόβλημα με το οπτικο κομμάτι είναι η διαφημίσεις. Υπάρχουν παντού διαφημίσεις. Θεμιτό το να πάρεις χορηγία, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα βλέπεις κάτι οικείο και σε μια animated ταινία οι ζωγραφισμένες πόλεις γίνονται πιο εύκολα ρεαλιστικές. Άλλα ρε παιδιά είπαμε. Ειδικά όποτε βρισκόμαστε σε μεγάλη πόλη νιώθω ότι είμαι στο Youtube και πατάω skip αλλά δε φεύγουν.
Τα εν λόγω τοπία όμως είναι φανταστικά. Πάντα τα αφήνει να μιλήσουν και εδώ δεν υπάρχει εξαίρεση. Θα έβλεπα την ταινία ξανά μόνο για αυτά. Διασχίζουμε στη ταινία την μισή Ιαπωνία και όλες οι περιοχές μου φάνηκαν πανέμορφες, διαφορετικές και ένιωσα πως ήμουν εκεί. Υπέροχα background, η εξοχή φαίνεται πολύ ωραία και νομίζω η ταινία δε θα δούλευε αν τα περιβάλλοντα δε σε μάγευαν. Ειδική αγάπη νομίζω έχει πέσει στις παρατημένες περιοχές τις Ιαπωνίας. Ωραίο και ποιητικό δεδομένου πως είναι μια ιστορίας της οποία το κλειδί για να σώσουμε το μέλλον είναι το παρελθόν.
Γενικά θα δούμε όλα αυτά που τον χαρακτηρίζουν στο έπακρο. Η μεγαλύτερη του δύναμη θεωρώ πως είναι το πως χειρίζεται το φως. Να ψάχνεται για μπλε αποχρώσεις στα background με παχιά μελάνια στα περιγράμματα. Θέλει να κρατάει τα πράγματα όσο πιο φυσικά γίνεται, χρησιμοποιεί και αντανακλάσεις του φωτός στην «κάμερα» ώστε όταν περάσουμε στο αλλόκοτα ή φανταστικό να κάνει περισσότερη εντύπωση. Το χιόνι παραμένει ένα στοιχείο που συνδέει με την θλίψει και την απώλεια. Για παράδειγμα στο 5 Centimeters Per Second το ζευγάρι δε μπορεί να βρεθεί λόγω της χιονόπτωσης. Επίσης αν είστε φαν του στούντιο Ghibli θα προσέξετε στους εσωτερικούς χώρους την αισθητική τα στίβαξα όπως να’ ναι που αρέσει στον Miyazaki.
Αναφέροντας το όνομα του Hayao Miyazaki δεν υπάρχει αμφιβολία πως χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ο Makoto Shinkai. Έχει πει πολλές φορές ότι είναι φαν και δε θα μπορούσε να το κρύψει άλλωστε ακόμα και αν ήθελε. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν αλλά θα μείνω στην αγάπη και τον δύο για τον ουρανό. Για το αγαπημένο γκρινιάρι Miyazaki ουρανός είναι κάτι μαγικό πάντα οι χαρακτήρες του θέλουν να πάνε προς τα εκεί κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάθε μάχη είναι για το ποιος θα ανέβει ψηλά. Συνήθως προτιμά τους καταγάλανους ουρανούς με ελάχιστα σύννεφα ίσα-ίσα για να σκέφτεσαι αν κρύβουν κάτι από πίσω. Είναι ένα μέρος που σου παίρνει τα προβλήματα και εκεί που σε περιμένουν τα όνειρα. Έχοντας διαβάσει τον Μiyazaki μάλλον πιστεύει πως η αναζήτηση μετράει γιατί μάλλον δεν υπάρχει τίποτα εκεί όταν φτάσεις. Ίσως τις περισσότερες φορές το τι θα πρέπει να κάνεις να το μετανιώσεις. Συνεχίζει όμως να προσπαθεί. O Shinkai έχει πάρει την αγάπη για τον ουρανό από τον Miyazaki, έχω την αίσθηση όμως πως του αρέσει ο νυχτερινός ουρανός. Δε θέλει απλά να πηγαίνει, θέλει να κοιτάξει τα αστέρια να δείξει ένα και να το φτάσει. Πολλές φορές οι χαρακτήρες του είναι αποκομένοι από κάτι ή πιο συχνά κάποιον και θέλουν να τον βρουν, πολλές φορές κοιτούν τον ίδιο νυχτερινό ουρανό και σκέφτονται αν τον βλέπει και ο άλλος. Τότε αφήνεται πραγματικά σχεδιαστικά και φτάχνει τα μαγικά σχέδια με τα αδύνατα χρώματα στον ουρανό και τους κομίτες να πέφτουν. Ο κόσμος πέρα από τη πόρτα είναι πάντα νυχτερινός, γνώριμος αλλά και αλλιώτικος όπως είναι τα πράγματα συνήθως τη νύχτα. Στην αρχή δε μπορεί αν περάσει σε αυτόν. Όταν μπορεί είναι απίστευτο, όχι απαραίτητα καλό ή κακό αλλά σίγουρα απίστευτο.
