Ξεκινώ να γράφω το αφιέρωμα στον Pasolini και δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Από την ημερομηνία γέννησης θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Αλλά το να σας πω το πότε γεννήθηκε είναι πολύ απλό.
Πέντε Μαρτίου, το 1922. Είδατε; Απλό. Το δύσκολο έρχεται μετά, μετά τη γέννηση, μετά την εφηβεία, εκεί που αρχίζει το έργο, ένα έργο τεράστιο, τρελό που έσπαγε κάθε νόρμα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Λοιπόν, ξανά απ’ την αρχή. Ο Pier Paolo Pasolini γεννιέται τον Μάρτιο του 1922 στην Μπολόνια της Ιταλίας, την χρονιά που ανεβαίνει στην εξουσία ο Μουσολίνι κι επειδή το είχε το αστέρι του, ο Pasolini μεγαλώνει με ένα μίσος προς το κεφάλαιο, την εξουσία και τη πολιτική. Μίσος το οποίο εντείνει ο τυραννικός , στρατιωτικός πατέρας του και καθησυχάζει κάπως, η μητέρα του, φιγούρα στοργική και ερωτική στα έργα του κι όπως δηλώνει ο ίδιος, «Αναγνωρίζω το οιδιπόδειο σύμπλεγμα με τη μητέρα μου.»
Τα πρώτα του ποιήματα τα γράφει σε παιδική ηλικία και σπουδάζει Φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ εργάζεται σαν δάσκαλος τα έτη 1945-1949 σε ένα μικρό χωριό με το όνομα Καζάρσα. Η αγροτική και απλή ζωή εκεί, θα του εμπνεύσει μια βαθιά αγάπη για τη φύση και τους ιδιωματισμούς της γλώσσας, θα τον κάνει παρατηρητή και υπέρμαχο των απλών, εργατικών ανθρώπων και στα μετέπειτα χρόνια, συχνά θα θίξει το πώς όλες αυτές οι αξίες χάνονται, με τρόπο τόσο σκληρό που συχνά θα προκαλέσει σάλο. Εγκαταλείπει τη Καζάρσα μαζί με την μητέρα του, βρίσκοντας καταφύγιο στη Ρώμη αφού έχει ξεσπάσει μέγα σκάνδαλο γύρω από το όνομα του, μετά από εξομολόγηση ενός νεαρού, στον παπά του χωριού, όπου είπε πως διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με τον Pasolini. Στη Ρώμη ζει χρόνια πάρα πολύ δύσκολα και φτωχά και συχνά σκέφτεται να αυτοκτονήσει. Αργότερα θα παραδεχθεί πως εκείνα τα χρόνια, τα όσα έζησε και είδε βοήθησαν πολύ τον έργο του.
Δηλώνει Μαρξιστής και Αντιφασίστας και δεν διστάζει να μιλήσει για τα καλά και τα κακά του Κουμμουνισμού, παρόλο που εκδιώχθηκε από το Κουμουνιστικό Κόμμα γιατί ήταν ομοφυλόφιλος. Στα ποιήματα και τις ταινίες του, το φύλο και το σεξ παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο και ο ίδιος επιμένει πως ο έρωτας έχει άμεση σχέση με τη πολιτική αφού θεωρεί πως αυτά τα θέματα είναι ταμπού γιατί καμιά πολιτική πλευρά δεν τα συζητάει. Ήθελε οι ταινίες του να μην γίνονται δεκτές από τους επισήμους και τους καλώς σκεπτόμενους. Ήθελε να μιλάει για εκείνα που δεν μιλούσε κανείς, να δείχνει εκείνα που κανείς δεν ήθελε να δει. Δεν το έκανε για τα εισιτήρια, δεν το έκανε για τη φήμη. Το έκανε γιατί ήταν καλλιτέχνης, γιατί ήταν διανοητής και δεν θέλησε να βάλει φρένο στις τόσες αντιφάσεις του.
Το τέλος, έρχεται άδοξα για τον αντικομφορμιστή σκηνοθέτη και ποιητή. Δολοφονείται στα πενήντα τρία του χρόνια, το Νοέμβριο του 1975, στη παραλία της Όστια, κοντά στη Ρώμη. Χτυπήθηκε με αυτοκίνητο, δεκάδες φορές μέχρι που το κορμί του σχεδόν διαμελίστηκε. Η ιατρική έκθεση αναφέρει, μελανιασμένο και πρησμένο πρόσωπο, σπασμένα χέρια, σπασμένη μύτη, πληγές στους ώμους και το θώρακα, δέκα σπασμένα πλευρά, τρυπημένο πνευμόνι και πολλά άλλα. Μέχρι και σήμερα, τον φόνο του σκεπάζει ένα πέπλο αβεβαιότητας. Αρχικά φυλακίστηκε ένας νεαρός εκδιδόμενος αλλά αργότερα απέσυρε την ομολογία του, δηλώνοντας πως κατέθεσε γιατί η οικογένεια του δεχότανε απειλές από τους πραγματικούς δράστες που άνηκαν στον χώρο του νεοφασισμού. Το 2005, κι αφού ο νεαρός έχει σιγουρευτεί πως οι πραγματικοί ένοχοι είναι νεκροί δίνει τα ονόματα τους στη δημοσιότητα αλλά η υπόθεση θεωρείτε λήξαν για τις αρχές.
Φίλοι και γνωστοί του Pasolini, εξαρχής έλεγαν πως είχε δολοφονηθεί από ανθρώπους που ενοχλήθηκαν από την ταινία του, Salo ή εναλλακτικά, 120 Μέρες στα Σόδομα, που είχε βγει μόλις μερικές εβδομάδες πριν το τραγικό συμβάν. Η ταινία του βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ αλλά ο χρόνος και ο τόπος αλλάχθηκαν από τον ίδιο σε μια προσπάθεια να δείξει το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού και της εξουσίας. Η ταινία σόκαρε τότε, σοκάρει και σήμερα, με τις ωμές σκηνές βίας και βασανισμών αλλά όχι, δεν είναι πορνό, όπως καμιά ταινία του Pasolini, δεν ήταν πορνό. Είναι μια αλληγορία, μια αρπάγη γύρω από τη καρδιά και το μυαλό του θεατή και όπως έλεγε κι ο ίδιος:
«Ο θεατής αρχικά θα στραφεί εναντίον μου και ύστερα θα πει πως πρόκειται για ένα πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως, μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας σπρώχνει στον ολοκληρωτικό αφανισμό.»
