Ο Sydney Sibilia, ο σκηνοθέτης του Rose Island, μας πρόσφερε μία ταινία έκπληξη, σε ένα κινηματογραφικά φτωχό έτος. Δε περίμενα σε καμία περίπτωση να με ενθουσιάσει τόσο πολύ. Αν ψάχνετε μία ταινία για να περάσετε όμορφα και χαλαρά ένα διώρο από την ημέρα σας, θα σας την πρότεινα σίγουρα. Το Rose Island υπάρχει εδώ και περίπου ένα μήνα στο Netflix.
Πλοκή
Το Rose Island θέλει να μας φέρει κοντά με την ιστορία ενός ανήσυχου μηχανικού, του Giorgio Rosa (Elio Germano), ο οποίος αποφάσισε να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο κράτος στην μέση της Αδριατικής Θάλασσας, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Ρίμινι. Όλα αυτά εν έτει 1968. Είναι γνώριμος στις αρχές του κράτους, λόγω ενός συμβάντος με το όχημα-δημιουργία του. Το όχημα θυμίζει αρκετά το cybertruck της Tesla. Επιστρατεύει έναν φίλο του και χωρίς να χάνουν χρόνο, ξεκινάνε να δουλεύουνε για τη δημιουργία του ονείρου τους, το νησί-μικροέθνος. Σύντομα, αυτό το εγχείρημα ταξιδεύει όλο και πιο μακριά. Αποτέλεσμα; Το νέο αυτό έθνος αποκτάει τους πρώτους του πολίτες, τη δικιά του κυβέρνηση, νόμισμα και επίσημη γλώσσα την Εσπεράντο. Η ιταλική κυβέρνηση από την πλευρά της, δεν πήρε με τόσο καλό τρόπο αυτή την προσπάθεια. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Κριτική
Η ταινία “Rose Island” (Το Πλωτό Έθνος ή L’incredibile storia dell’Isola delle Rose) έκανε πρεμιέρα στο Netflix, στις 9 Δεκεμβρίου 2020. Βρέθηκε μάλιστα και στο TOP-10 της χώρας μας. Η ταινία μας βάζει πολύ γρήγορα στο νόημα της βασικής ιστορίας. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας λογομαχίας του πρωταγωνιστή της ταινίας, Giorgio Rosa, με την πρώην κοπέλα του, την Gabriella (Matilda De Angelis), η οποία ασχολείται με την νομική. Ύστερα από ένα συμβάν που είχανε με την αστυνομία οι δυο τους, αντιλαμβανόμαστε ότι το μυαλό του Giorgio, «κατεβάζει» συνεχώς νέες ιδέες. Εξού και το όχημα του, που θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με το cybertruck αν κατασκευαζόταν την δεκαετία του 1960.
Τα λόγια της Gabriella, έχουν χαραχθεί στο μυαλό του. Και ξαφνικά, την ώρα που δούλευε στο γκαράζ μιας ομάδας αγώνων με μηχανές, του έρχεται η πιο τρελή ιδέα. Να φτιάξει τη δικιά του χώρα! Από αυτή τη στιγμή, ξεκινάει η άκρως διασκεδαστική πορεία χτισίματος του νησιού του. Από τον πρώτο πυλώνα που τοποθετούν, μέχρι και την ολοκλήρωση του νησιού, η ταινία κατάφερε να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον μου, προσφέροντας μου μάλιστα κάποιες πολύ όμορφες εικόνες. Σίγουρα, κάποια ψηφιακά πλάνα δεν φαίνονται τόσο αληθοφανή, αλλά δεν ήταν κάτι που μου χάλασε την γενική εικόνα.
Όλα καλά εώς εδώ. Τι γίνεται όμως όταν ολοκληρωθεί το αρχικό τους σχέδιο; Αυτό ήταν; Τότε είναι που μπαίνει ο Tom Wlaschiha (W.R.Neumann) , γνωστός και για τον ρόλο του ως Jaqen H’ghar στο Game of Thrones. Όντας οργανωτής πάρτι και φυγαδευμένος από τη χώρα του, τη Γερμανία, προσθέτει τη δικιά του πινελιά στο εώς τότε ήσυχο νησί των Ρόδων. Η ταινία περνάει στην πιο ζωηρή και ρυθμική πλευρά της και μας προσφέρει εικόνες ξεγνοιασιάς και διασκέδασης, βγαλμένες απευθείας από τα 60s. Την ίδια περίοδο, στην Γαλλία επικρατούσε μεγάλη κοινωνική αναταραχή, η οποία έχει μείνει γνωστή ως Μάης του ’68 ή Γαλλικός Μάης. Η ιστορική αναφορά είναι πολύ σημαντική για να κατανοήσουμε καλύτερα το κλίμα που επικρατούσε στην Ευρώπη.
Όπως είναι αναμενόμενο, το Rose Island έχει και δραματική πλευρά. Καλές είναι και οι χαρές, αλλά η ζωή είναι μία πανδαισία συναισθημάτων και διαφορετικών καταστάσεων. Από εδώ και πέρα, έχουμε τη μάχη του Giorgio, εναντίον του κράτους. Μάλιστα, ο πρωταγωνιστής μας, κατέφυγε και στην αρμόδια ευρωπαϊκή υπηρεσία για ζητήματα που αφορούνε σχέσεις χωρών. Αυτό που μου αρέσει γενικά στον χαρακτήρα του Giorgio, είναι η δυναμική του. Προσπαθεί μέχρι και την τελευταία στιγμή να πραγματοποιήσει το όνειρο του στην εντέλεια. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να δοκιμάσουμε όλοι με τα όνειρα μας. Φυσικά, σε όλο αυτό είχε και την ομάδα του μαζί, η οποία του στάθηκε μέχρι και την τελευταία στιγμή. Η χημεία τους ήταν εξαιρετική και ακόμα και στις διαφορές τους, μας προσφέρανε όμορφους διαλόγους.
Συνοψίζοντας, το Rose Island, εκτός του ότι βλέπεται ευχάριστα, μας φέρνει κοντά με αυτήν την ενδιαφέρουσα ιστορία. Με αρκετό χιούμορ, ωραία σκηνικά, όμορφη μουσική, καλές επιδόσεις από τους ηθοποιούς, μερικά υπερβολικά ψηφιακά πλάνα, και με ένα επίσης δυνατό φινάλε, η ταινία μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Προσωπικά, την θεωρώ ως μία από τις πιο underrated ταινίες σε αυτό το περίεργο έτος που ζήσαμε, και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.
Το trailer της ταινίας:
