Το Νορβηγικό «Με Σειρά Εξαφάνισης» (στ’αγγλικά «Kraftidioten»), που πέρασε στα αζήτητα και που πριν λίγα χρόνια που έκανε την πρεμιέρα του και δεν έλαβε την δέουσα προσοχή από το κοινό, καθώς από τον ειρωνικό τίτλο, μας προϊδεάζει για μια ταινία βουτηγμένη στον σαρκασμό και στο χιούμορ της κοενικής σχολής. Ο σκηνοθέτης Χάνς Πέτερ Μόλαντ φτιάχνει ένα αμιγώς σκανδιναβικό θρίλερ εκδίκησης, βαμμένο στα λευκά και στα κόκκινα, δημιουργώντας διασκεδαστικές αντιθέσεις και συνθέτοντας ζωντανούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που χωρίς να χάνουν το υπαρξιακό τους βάθος, φτάνουν στα ανεξερεύνητα όρια ηλιθιότητας και εγωμανίας που τους διακατέχει.
Η ταινία, πραγματεύεται μια ιστορία εκδίκησης, η δράση της οποίας λαμβάνει χώρα σε μια περιοχή της Νορβηγίας, όπου ένας φιλήσυχος πολίτης, ο Νιλς, ανακηρύσσεται από τον δήμο ως πολίτης της χρονιάς, πληροφορείται ότι ο γιος του πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών και αφού τελικά ανακαλύψει ότι πρόκειται για δολοφονία, ορκίζεται να εκδικηθεί τον έμπορο ναρκωτικών και εγκέφαλο του όλο εγχειρήματος.
Πρόκειται στην ουσία, για μια κατάμαυρη κωμωδία με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις που τολμάει με καυστικό χιούμορ και βαθιά δόση ειρωνείας να καυτηριάσει και κατά συνέπεια να ευτελίσει τα κοινωνικά πρότυπα, απομυθοποιώντας στον μέγιστο βαθμό την «μη μου άπτου» ατσαλάκωτη Σκανδιναβική κουλτούρα. Το «Με Σειρά Εξαφάνισης», προσφέρει πλουσιοπάροχα όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία ακυρώνουν την πραγματικότητα και αποφεύγοντας τεχνηέντως τους μελοδραματισμούς θέτει υπαρξιακής φύσεως ερωτήματα, με βιτριολικό χιούμορ σε βαθμό παρωδίας.
Αυτό το επιτυγχάνει, μέσα από μια ρεαλιστικά κωμικοτραγική αφήγηση που ξεγυμνώνει αν μη τι άλλο τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που αποτελούν πλέον τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, με σκηνές ξεκάθαρης αντίθεσης όπως το γεγονός ότι ο αμείλικτος μεγαλέμπορος ναρκωτικών φοβάται την γυναίκα του και είναι φανατικός χορτοφάγος ή ότι στο ήρεμο και ευγενικό Σκανδιναβικό γίγνεσθαι επικρατεί μια ατέρμονη μανιακή εκδικητική ατμόσφαιρα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι τα μεγάλα κεφάλια που κινούν τα νήματα στη ταινία είναι χαμηλής νοημοσύνης άνθρωποι, άπληστοι, που λειτουργούν αυθαίρετα και απερίσκεπτα δίχως να λογαριάζουν τις συνέπειες των πράξεων τους , ακόμα και αν αυτές αποδεικνύονται οι πλέον ακατάλληλες.
Σε μια απομονωμένη κοινωνία όπου η ψυχρότητα μεταξύ των ανθρώπων και η τάση τους προς την εσωστρέφεια, σε πλήρη συνάρτηση με το μοναχικό αφιλόξενο τοπίο και όπου ο πολίτης αναγκάζεται να πάρει τον νόμο στα χέρια του, είναι επόμενο να αυτοαμφισβητηθεί και να θέσει στον εαυτό της ερωτήματα δημοκρατίας. Μια κοινωνία που αρέσκεται στο να κρύβει τα προβλήματα της κάτω από το χαλί (ή μάλλον καλύτερα κάτω από το χιόνι), όπως διαπιστώνουμε στη σκηνή της κηδείας του γιου του Νιλς, που θα θαφτεί και θα ξεχαστεί το ίδιο σύντομα με τις σακούλες κοκαΐνης που χάνονται μέσα στο χιόνι, αγνοώντας πια τι είναι αληθινό και τι όχι.
Στο «Με Σειρά Εξαφάνισης», δεν απουσιάζουν δε, σκηνές τραγελαφικής ειρωνείας (από τις συμβουλές του πατέρα στον γιο περί εκδίκησης και το γεγονός ότι ο κατά συρροή δολοφόνος πρωταγωνιστής ανακηρύχθηκε προηγουμένως ως «Πολίτης της χρονιάς», μέχρι την σκηνή «διαπραγμάτευσης» του ζευγαριού όσον αφορά το παιδί, (λες και πρόκειται περί περουσιακού στοιχείου) που στηλιτεύουν τα κοινωνικά στερεότυπα, εκθέτοντας την κενότητα τους σε κάθε ευκαιρία.
Ο πρωταγωνιστής (Στέλαν Σκάρσγκαρντ), διαπράττει τα εγκλήματα με περίσσιο θράσος και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό –πόσο μάλλον ενοχές- βάφοντας κόκκινο το κατάλευκο τοπίο, υπονοώντας ότι ο θάνατος του γιου του αποτελεί ενδεχομένως την αφορμή και όχι την αιτία των κανιβαλιστικών του ενστίκτων, στο όνομα της ηδονιστικής απόλαυσης και όχι της καθ’αυτής δικαιοσύνης.
Όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις στη ταινία «Με Σειρά Εξαφάνισης», είναι το ίδιο άχρωμες και ψυχρές όσο και το τοπίο που τις περικλείει. Τι πιο εξόφθαλμα αντιπροσωπευτικό σε αυτό, από το κενό, λευκό σημείωμα που αφήνει η γυναίκα του Νιλς πριν φύγει, καταδεικνύοντας την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ του ζευγαριού, που πάντα ήταν παρούσα αλλά δεν είχε χρειαστεί να εκδηλωθεί έως τότε. Η ταινία δεν διστάζει να θίξει ζητήματα που άπτονται της κοινωνικής πολιτικής, όπως η σκηνή με τους δυο γκάνγκστερ στο αυτοκίνητο, να κάνουν ανάλυση για την κοινωνική πρόνοια σε άλλες χώρες κλείνοντας το μάτι στο πολιτικό τους σύστημα.
Σε γενικά πλαίσια από την ταινία απουσιάζει σκοπίμως το συναίσθημα, καθώς αυτό θα μπορούσε να την κάνει να παρεκκλίνει από τον στόχο της, που είναι η ευθεία δριμεία κριτική στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα με μαύρο, ωμό τρόπο σε ένα αυτοσαρκαστικό πνεύμα. Ωστόσο, σκηνές όπως αυτή που το παιδί κάνει έκκληση στον απαγωγέα του να του διαβάσει ένα παραμύθι και αργότερα η άμεση αναφορά περί του «Σύνδρομου της Στοκχόλμης», κάνει τον παραλληλισμό του πατέρα και γιου. Το μεν παιδί αντικαθιστά το γιο που δεν έχει πλέον ο Νιλς και ο δε απαγωγέας τον πατέρα που το παιδί θα ήθελε να έχει. Πρόκειται για την μόνη σκηνή της ταινίας που καταφέρνει να παρεισφρήσει το λυρικό στοιχείο δηλώνοντας με τη σειρά του την αναπόφευκτη παρουσία του.
Για τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Με Σειρά Εξαφάνισης», ελάχιστη έως μηδενική σημασία έχει η ανθρώπινη ζωή με τρανή απόδειξη το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών και ατελείωτες ανταλλαγές πυροβολισμών. Αποκορύφωμα ειρωνικού θανάτου, η σκηνή με τον τυχαίο αλεξιπτωτιστή στο εκχιονιστικό μηχάνημα. Σαφώς το «Με σειρά εξαφάνισης» αποτελεί μια ενδιαφέρουσα επιλογή λόγω του πολυσχιδή χαρακτήρα της που αποτελείται από δράση,χιούμορ,υπαρξιακές αναζητήσεις,ηθικά διλήμματα,επί παντός επιστητού ζητήματα της κοινωνίας και της ανθρώπινης ψυχολογίας, χωρίς να χάσει το μαύρο χιούμορ της και την ειρωνική καταγγελτική της διάθεση.
Στην ταινία «Με Σειρά Εξαφάνισης» παίζουν μεταξύ άλλων οι : Stellan Skarsgård,Bruno Ganz,Pål Sverre Hagen
Δείτε εδώ το τρέιλερ:
