Οι έμφυλοι ρόλοι αλλάζουν, καθώς η κοινωνία καλείται να εκσυγχρονιστεί, γεγονός που γίνεται φανερό και μέσω της δημοφιλούς κουλτούρας. Κινηματογραφικά δύο ενδιαφέρουσες ταινίες με γυναίκες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ανέτρεψαν τον στερεοτυπικό ρόλο τους και τράβηξαν τόσο την προσοχή θεατών, όσο και των κριτικών.
Η αγαπημένη κούκλα Barbie των 90’s έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον περασμένο Ιούλιο. Βέβαια η προώθηση της ταινίας είχε ξεκινήσει νωρίτερα, μέσω των διάσημων οίκων μόδας που έκαναν το Barbiecore ένα από τα μεγαλύτερα fashion trends. Η ανακοίνωση της Greta Gerwig ως σκηνοθέτης της ταινίας σηματοδότησε και το re-branding της Barbie. Η Gerwig δημιούργησε μια ταινία γεμάτη βιβλικές αναφορές, ενώ συμπεριέλαβε και την γνωστότερη σκηνή από την ταινία του Kubrick «Η Οδύσσεια του διαστήματος», παρωδώντας την. Πριν την barbie μικρά κορίτσια είχαν κούκλες που έμοιαζαν με μωρά, τονίζοντας πως μέσα από το παιχνίδι εκπαιδεύονταν για τον έμφυλο ρόλο τους στην ενήλικη ζωή. Το άλμα το Kubrick μετουσιώθηκε στην αντικατάσταση ενός στερεοτύπου για ένα άλλο. Ο στερεοτυπικός ρόλος της εν δυνάμει μητέρας μετατράπηκε στην στερεοτυπική εκδοχή της τέλεια γυναίκας. Το re-branding της Barbie, άλλαξε και το μεταδιδόμενο μήνυμα, αφού η τέλεια γυναικεία εκδοχή της, ιδωμένη από την αντρική ματιά δεν φαίνεται πλέον ταιριαστή, γι’ αυτό και απορρίφθηκε από το κοινό.
Η νέα εκδοχή της Barbie θέλει να επικοινωνήσει το μήνυμα της δημιουργού της Ruth Handler, και να δημιουργήσει δυναμικές γυναίκες που μπορούν να επιτύχουν σε όλους τους στόχους τους. Στον αντεστραμμένο κόσμο της Barbieland o Ken είναι ο χαρακτήρας που ετερο-προσδιορίζεται και παραμένει παθητικός, όσο η Barbie σώζει τον κόσμο της. Η ταινία φαινομενικά απευθύνεται στο γυναικείο κοινό, ωστόσο η Gerwig επιλέγει μια σύγχρονη οπτική κρατώντας ισορροπίες και τονίζοντας πως ο έμφυλος ρόλος όπως στερεοτυπικά αποδίδεται από την κοινωνία οφείλει να εκσυγχρονιστεί. αφού επισημαίνεται ο δύσκολος και αντιφατικός ρόλος της σύγχρονης γυναίκας, ωστόσο αναγνωρίζεται και ο περιοριστικός και απαιτητικός ρόλος του άνδρα. Χάρις την Gerwig η Barbie εγκαταλείπει τον δικό της παράδεισο, ώστε να επαναπροσδιοριστεί και ξανα-συστηθεί σε μια νέα γενιά κοινού, όπου σε μια εποχή αποδοχής και συμπεριληπτικότητας η Barbie δεν μπορεί να απορριφθεί, αφού και bimbo γυναικεία φωνή αξίζει να ακούγεται.
Αντίστοιχα, ο Γιώργος Λάνθιμος διασκεύασε το βιβλίο Poor things του Σκωτσέζου Άλισντερ Γκρέυ μεταφέροντας στην κινηματογραφική οθόνη ένα Βικτωριανό παραμύθι για ενήλικες, σχετικά με την γυναικεία σεξουαλική ελευθεριότητα. Ο Λάνθιμος επέλεξε την αφήγηση από την οπτική της Bella Baxter καθιστώντας την πρωταγωνίστρια, σε αντίθεση με το βιβλίο όπου η αφήγηση είναι πολυπρόσωπη.
Επιπλέον ο Λάνθιμος διαφοροποιείται από τις προηγούμενες ταινίες του, αφού στο Poor Things τονίζει την σκηνοθετική του παρουσία του, καθοδηγώντας το μάτι του θεατή. Στην ταινία ο χρόνος δεν προσδιορίζεται, ενώ μέσω των ενδυμάτων αναγνωρίζονται Βικτωριανά στοιχεία, ο χρόνος δηλαδή όπου τοποθετείται η ιστορία του βιβλίου. Μια εποχή που δεν επέτρεπε στις γυναίκες να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με την ελπίδα να παντρευτούν. Η ιστορία δεν τοποθετείται τυχαία από τον Γκρέυ, αφού γυναικεία σεξουαλικότητα αναγνωρίζονταν ως ψυχική ασθένεια και συχνά νοσηλεύονταν λόγω σεξουαλικής υστερίας. Ενώ η ταινία χωρισμένη σε δύο μέρη μέσω του χρώματος. Στο πρώτο ασπρόμαυρο και δυστοπικό και στο δεύτερο μέρος, όπου κυρίαρχα είναι τα θερμά χρώματα σηματοδοτώντας έναν πιθανότατα ουτοπικό μη ρεαλιστικό περιβάλλον.
Η πρωταγωνίστρια της ταινίας αυτοκτονεί ώστε να γλιτώσει από τον βίαιο και άπιστο άνδρα της και αναγεννάται σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, όπου η σεξουαλικότητα της γίνεται αποδεχτή. Ο ΜακΚέρι ένας γιατρός που χρησιμοποιεί παράδοξες τεχνικές διέσωσε το νεκρό σώμα της Μπέλα από το νεκροτομείο και μεταμοσχεύοντας της το μυαλό του αγέννητου παιδιού της κατάφερε να την επαναφέρει στην ζωή. Παρά το ενήλικο σώμα της, η ηρωίδα έχει νοημοσύνη βρέφους και καλείται να μάθει την ζωή εκ νέου, χωρίς να γνωρίζεται τους κοινωνικούς περιορισμούς εξαιτίας του φύλου της. Η αναφορά στον Frankenstein είναι φανερή, δηλαδή στο μοτίβο του τερατουργήματος που καλείται να αμφισβητήσει την ηθική της εποχής. Στην συγκεκριμένη ταινία πρόκειται για μια γυναίκα που διεκδικεί το δικαίωμα στην σεξουαλικότητά της. Η ιστορία της Μπέλα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως ένα παραμύθι για ενήλικες, αφού η σεξουαλική αφύπνιση της πρωταγωνίστριας δεν προκύπτει μέσα από συμβολισμούς, αλλά ο αναγνώστης ακολουθεί την Μπέλα στην πνευματική ενηλικίωση και την σεξουαλική ελευθεριότητα.
Και στις δύο ταινίες, οι πρωταγωνίστριες απομακρύνονται από τον έμφυλο ρόλο που συνήθως τους αποδίδεται. Δεν παραμένουν πειθήνιες και παθητικές, αλλά ως σύγχρονες ηρωίδες διεκδικούν την γνώση και την ανεξαρτησία τους. Πλέον οι δημιουργοί καλούνται να αφηγηθούν καινούργιες ιστορίες μέσα από μια σύγχρονη οπτική, καθώς η κοινωνία αναπροσαρμόζεται.
