Τι είδαμε, τι χάσαμε : Η εκλογή της Σόφι (Sophie’s Choice, 1982)

 

shophie's choice

 

Υπάρχουν πάντα εκείνα τα αριστουργήματα που, αν και πασίγνωστα, αν και διαχρονικά, τυχαίνει να μας έχουν ξεφύγει, να μην τα γευτήκαμε. Για άλλους λιγότερα, για άλλους περισσότερα, αλλά ο κανόνας μας θέλει όλους σ’ αυτή τη μοίρα. Τσεκαρισμένο. ‘Οσο μουσικόφιλος κι αν είναι κανείς, όσο βιβλιοφάγος, όσο σινεφίλος… (πέρα από ελάχιστες σπαστικές εξαίρεσεις οι οποίες, εκτός του ότι επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είναι κατηγορία από μόνες τους και δεν είναι του παρόντος) Όπως γενικώς με εκείνες τις πληροφορίες που ο καθένας μας θα νιώσει κάποια στιγμή ότι γνωρίζουν όλοι, μα όλοι, εκτός από εμάς. ‘Ομως, αν έχει μια γοητεία η άγνοια, αυτή είναι η ενδεχόμενη ήττα της.

 

Αυτή ακριβώς η ήττα είναι ο σκοπός αυτής στήλης: να θυμίσει σε κάποιους αυτά που όλο λένε ότι κάποια στιγμή θα δουν κι όλο παραμελούν ή να ερεθίσει άλλους ώστε να βάλουν στο πρόγραμμα ο,τι μπορεί να ήθελαν να δουν αλλά δεν το ήξεραν. Φυσικά μπορεί και απλά να θυμίσει σε κάποιους στιγμές του σινεμά που τους έχουν αγγίξει, πράγμα καθόλου άσχημο οπότε, πλην της άγνοιας, κανείς χαμένος.

 

Σκεφτόμουν για μέρες το καλωσόρισμα στους αναγνώστες και ταυτόχρονα το «επιτρέψτε μου να συστηθώ». Μου περνούσαν τίτλοι και τίτλοι από το μυαλό και είχα αρχίσει να μπλοκάρω. Μέχρι που μέσα στην όλη έγχρωμη και ασπρόμαυρη ανακατωσούρα, θυμήθηκα μια φράση που κάποτε μου έλεγε ένας καλός φίλος όταν βρισκόμουν σε παρόμοια κατάσταση, για το ποιο απ’ όλα τούτα τα σιροπιαστά να τσαλακώσω μέχρι πού να πάω φέτος διακοπές, και έπαιρνα εν τέλει μια απόφαση: «Έχουμε την εκλογή της Σόφης!», καθότι σινεφίλ ο φίλτατος και Σοφία η υπογράφουσα. Και κάπως έτσι, έκανα την εκλογή μου…

Διαβάστε επίσης  Τα Χελιδόνια της Καμπούλ: Animation για Ενήλικες
Advertising

Advertisements
Ad 14

 

Ως λάτρης λοιπόν του κλεισίματος του ματιού και της σημειολογίας εν γένει, επιτρέψτε μου να εγκαινιάσω τη στήλη αυτή με το συνονόματο αριστούργημα του AllanJPakula, Η εκλογή της Σόφι (Sophie’s choice, 1982). Ή πιο συγκεκριμένα, το υπεραριστούργημα που αποτελεί η συγκλονιστική ερμηνεία της Meryl Streep σε συνδυασμό με το όλο φιλμ.

 

Σε πολλούς ίσως δεν έχει τύχει να δουν τον ασύλληπτο τρόπο με τον οποίο η μεγάλη ηθοποιός υποδύεται το χαρακτήρα της Σόφι, της χτυπημένης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – και πάρ’ όλα αυτά αιθέριας – Πολωνέζας, παραδίδοντας ένα σεμινάριο υποκριτικής και κερδίζοντας, το λιγότερο επάξια, το δεύτερο από τα τρία Όσκαρ της καριέρας της, μετά από αυτό για το Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) και πριν από το πιο πρόσφατο για την μεταμόρφωσή της σε Σιδηρά Κυρία (2011) – λέγε με Μάργκαρετ.

 

Σ’αυτήν την ταινία, η ιέρεια με το ρεκόρ υποψηφιοτήτων Όσκαρ στην ιστορία του κινηματογράφου, δεν ξεσπά σε εξάρσεις, δεν ωρύεται ακατάπαυστα, δεν έχει μάτι που γυαλίζει, δεν πήρε ούτε έχασε (πολλά) κιλά για streep 2χάρη του ρόλου, δεν υποδύεται κάποιον διανοητικά ασθενή ούτε κάποιον με κάποιο φυσικό ελάττωμα, όπως συχνά συναντάμε σε πολυσυζητημένους οσκαρικούς ρόλους… Υποδύεται με έναν αξιοσέβαστο, εσωτερικό τρόπο, έναν άνθρωπο που τα έχασε όλα και συνεχίζει να παλεύει για τα ελάχιστα. Που επέζησε από την κόλαση και δεν ελπίζει σε κανένα παράδεισο, αλλά συνεχίζει να ζει.
Είναι στιγμές που μοιάζει σαν να έχει κυριευτεί ολοκληρωτικά το σώμα της ηθοποιού από το πνεύμα μιας γυναίκας του ανατολικού μπλοκ, ανθεκτικής και συνάμα εύθραυστης, με όλη τη θηλυκή αβρότητα αλλά και όλο το μεταπολεμικό βάρος που μπορεί να κουβαλάει. Η πολωνέζικη προφορά των αγγλικών της είναι τόσο φυσική και αβίαστη που ξεχνάς ότι δεν είναι δεδομένη, ενδιάμεσα πετάει και μερικά ρώσικα και γαλλικά έτσι για το καλό, ενώ σε μεγάλο κομμάτι της ταινίας μιλάει και με άπταιστα γερμανικά, με άνεση χαλαρού περιπάτου στο πάρκο της γλωσσομάθειας. Η θλίψη της ηρωίδας, αν και απύθμενη, δεν αποτυπώνεται ως συμπαγής, είναι κατά βάση οριακά διάφανη και αυτό είναι που την κάνει ακόμη πιο τραγική.

 

Διαβάστε επίσης  What Ever Happened to Baby Jane?: Η ψυχοπαθολογία στα καλύτερά της

Το ότι οι συμπρωταγωνιστές, Kevin Kline και Peter MacNicol, καταφέρνουν όχι απλά να επιζήσουν στην οθόνη αλλά και να δώσουν, ο καθένας με τον τρόπο του, ένα λαμπρό παρόν, δηλώνει πολλά τόσο για τις υποκριτικές τους ικανότητες όσο και για το γενικότερο ποιόν της ταινίας.

Sophie-s-Choice-
Ο AllanJPakula βάζει ένα από το πιο δύσκολα στοιχήματα στο σινεμά: να φανεί η ταινία του αντάξια του μεγάλου ομώνυμου λογοτεχνικού έργου του Wlliam Styron, στο οποίο βασίζεται. Και το κερδίζει. Με υπέροχη φωτογραφία στα πλάνα του και κρατώντας τις ισορροπίες στην αφήγηση, μέσα από μια ιδιάζουσα ιστορία αγάπης, μεταφέρει διακριτικά την ατμόσφαιρα αγωνίας που ακολούθησε στην Αμερική μετά το Κραχ και τον Πόλεμο και κάνει το δικό του σχόλιο για το Αμερικάνικο Όνειρο, από τα σπάργανά του…

 

Αν σας έχει ξεφύγει λοιπόν, ίσως είναι ώρα να μπει στην ατζέντα με τις στιγμές που θα έχει ηττηθεί η άγνοια και θα έχει κερδίσει το σινεμά!

Ο Γκοντάρ είχε πεί : "ο Κινηματογράφος είναι η πιο όμορφη απάτη του κόσμου", αλλά προσωπικά διαφωνώ. Πιστεύω πως ο (καλός) Κινηματογράφος είναι η δεύτερη πιο όμορφη απάτη του κόσμου, μετά τον 'Ερωτα. Το να καταφέρεις όμως να έρχεσαι δεύτερος μετά από κάτι τέτοιο, είναι υπέρτατο επίτευγμα για μια Τέχνη. Και υποκλίνομαι.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Η παρουσία σου έχει σημασία...

Η παρουσία σου έχει σημασία…

Όλοι έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε. Ακόμη κι εσύ. Ακόμη
Κυψέλη

3+1 Brunch Spots Στην Κυψέλη Που Δεν Πρέπει Να Χάσεις

Santo Belto Το Santo Belto στην Κυψέλη, αποτελεί έναν αγαπημένο