Καλησπερίζω τους πολυαγαπημένους μου, ευχόμενη, για ακόμη μία φορά, όχι μόνον να είστε καλά αλλά και να περνάτε υπέροχα! Το ξέρω, το κατανοώ πως οι δουλειές, σήμερα, δίνουν και παίρνουν, αλλά αφήστε για λίγο τα αυγά και τα τσουρέκια και ελάτε να δείτε τι ωραίο σας έχω ετοιμάσει. Από τον τίτλο και μόνον θα έχω καταλάβει ήδη πολλά. Ναι, ναι, θα μιλήσουμε για το χρώμα στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, με αφορμή τις ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει ανανεωμένες τα τελευταία δύο χρόνια. Και πιστέψτε με, οι απόψεις διίστανται. Εσείς, τι λέτε; Σας αρέσει το αποτέλεσμα ή οι παλιές αξίες δεν αλλάζουν; Πάμε να το δούμε μαζί!
Η πρώτη έγχρωμη ταινία στην Ελλάδα (με επιτυχία): «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961)
Το 1961 γυρίζεται και προβάλλεται η πρώτη ταινία σε έγχρωμο φιλμ. Αυτή, δεν είναι άλλη από το αξέχαστο «η Αλίκη στο Ναυτικό». Επί της ουσίας, επρόκειτο για μία συνεργασία της Φίνος Φιλμ και της μεγαλύτερης εταιρείας εισαγωγής, Δαμασκηνός Μιχαηλίδης. Ήδη, από το 1962 δημιουργείται το πρώτο έγχρωμο εργαστήριο στην Ελλάδα. Έτσι, σταδιακά όλοι οι παραγωγοί αρχίζουν να γυρίζουν κάποιες συνήθως χορευτικές σκηνές έγχρωμες και να τις τοποθετούν στις ταινίες. Το χρώμα εντάσσεται στον ελληνικό κινηματογράφο και με τον καιρό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του. Ένα είδος αναβάθμισης μα και εκσυγχρονισμού, που εξακολουθεί να μας αρέσει μέχρι και σήμερα!
Ο επιχρωματισμός στον ελληνικό κινηματογράφο: Όλα όσα πρέπει να ξέρεις
Το 2016, με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων παρουσίας στον κινηματογράφο της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, το αριστούργημα του Γιώργου Τζαβέλλα «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» επιστρέφει έγχρωμη στη μεγάλη οθόνη. Τον επιχρωματισμό αυτής αναλαμβάνει το αμερικανικό εργαστήριο West Wing Studio στο Hollywood, ενώ η διαδικασία κρίνεται ιδιαίτερα χρονοβόρα, αφού ξεπερνά τους έξι, συνολικά, μήνες. Η συγκεκριμένη παρέμβαση, πέρα από το γεγονός ότι έχει ως στόχος της τη μέγιστη τέρψη, αποβλέπει, όπως είναι φυσικό και στα μέγιστα χρηματικά κέρδη. Ο κ. Αντώνης Καρατζόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά πως «παρόλο που τέτοιες ενέργειες φέρουν πίσω τα χρήματα μετά από 4-8 χρόνια, είναι συμφέρον γιατί αυτές οι ταινίες θα προβάλλονται και μετά από 50 χρόνια». Αρκεί, πάντοτε, να επιτελούνται με την σύμφωνη γνώμη του δημιουργού της πρωτότυπης ταινίας.
Φέτος, κατά ανάλογο τρόπο, η ταινία «Ο μπακαλόγατος», ή «Ζήκος» χρωματίζεται με τη σειρά της, προσφέροντας εκτός από άφθονο γέλιο και μία, εμφανώς, καλύτερη εικόνα. Αξίζει, να σημειωθεί η άποψη του κ. Καρατζόπουλου πως ο επιχρωματισμός όχι μόνον δεν παρεμβαίνει ή και αλλοιώνει τη δουλειά και οπτική του σκηνοθέτη αλλά είναι κάτι που θα επέλεγε και ο ίδιος εάν υπήρχαν τα απαραίτητα χρηματικά εφόδια. Ο λατρεμένος όλων, Ζήκος, σπάει κάθε ρεκόρ τηλεθέασης, από την πρώτη κιόλας, προβολή του, ξεπερνώντας το σαρανταπέντε (45)%. Ημέρα Σάββατο, παρακαλώ!
«Η (έγχρωμη) δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (2016)
Το θρυλικό «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» που λέει ένθερμα ο Αντωνάκης, αποκτά άλλο νόημα, όταν ξέρεις και τι χρώμα είναι αυτό το καπελάκι. Είναι, πραγματικά, υπέροχο σαν ιδέα, πόσο μάλλον στην πράξη να βλέπεις όλα τα χρώματα ζωντανά ενώπιον σου, χρώματα που μέχρι πρότινος είκαζες και απλώς φανταζόσουν. Η Ελενίτσα και ο Αντωνάκης μοναδικοί είτε έτσι είτε αλλιώς, όσα χρόνια, χρώματα, μουσικές και αν περάσουν. Χαρακτηριστικά, είχα μεγάλη περιέργεια να δω σε συγκεκριμένες σκηνές τα χρώματα που θα αποδίδονταν και το αποτέλεσμα, σίγουρα, με δικαίωσε. Βέβαια, υπάρχουν και άλλοι που τάσσονται υπέρ της αυθεντικότητας της ταινίας, ότι, δηλαδή, καλό είναι τα χρώματα να παραμένουν, ή καλύτερα να μην αλλάζουν ως ένδειξη σεβασμού στην τέχνη του δημιουργού. Η τέχνη, όμως, να που μπορεί να κάνει και το θαύμα της!
Ο έγχρωμος «Μπακαλόγατος» ή ο πολύχρωμος «Ζήκος» (2017)
Μετά από πενηντατέσσερα ολόκληρα χρόνια ο Ζήκος επιστρέφει, όχι μόνος του αλλά με πολλά πολλά χρώματα. Από την ποδιά, μέχρι τα ράφια του μπακάλικου όλα προσεγμένα, όλα με έμφαση στη λεπτομέρεια, όλα πολύχρωμα. Μία από τις πιο αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες, με γέλιο, κορυφαίες ατάκες και έναν ακόμη πιο καταπληκτικό Κώστα Χατζηχρήστο. Είναι ασύλληπτο το πώς μπορείς να εκπλαγείς, θετικά πάντοτε, βλέποντας πως είναι τα χρώματα που πάντοτε έφτιαχνες με το μυαλό σου. Άλλη μια απόδειξη πως ο επιχρωματισμός έχει μόνον να δώσει και καθόλου να στηρίσει!
Αυτά, από εμένα και το δεύτερό μου άρθρο για αυτήν την εβδομάδα. Εύχομαι να το βρήκατε τόσο ενδιαφέρον, όσο εγώ όταν το επεξεργαζόμουν. Αν δεν τις έχετε δει, σας το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη! Καλή Ανάσταση και σας φιλώ!
