Τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο, ζούμε την χρυσή εποχή των superhero ταινιών. Από το 2005 και την αναβίωση του Batman από τον Christopher Nolan με την κορυφαία Dark Knight Trilogy, το ξεκίνημα του Marvel Cinematic Universe το 2008 με το Iron Man, μέχρι την ένταξη της DC στα κινηματογραφικά σύμπαντα το 2013 με το Man of Steel. Τώρα πια μπορεί να κυκλοφορήσουν μέχρι και οκτώ superhero ταινίες το χρόνο, με τους fans του κινηματογράφου αλλά και τους fans των κόμικς να παραληρούν και το παγκόσμιο box office να γονατίζει κάθε φορά. Γιατί το είδος όμως τώρα γνωρίζει περισσότερη επιτυχία από ποτέ; Η απάντηση; Επικές ιστορίες με πλούσιους χαρακτήρες που μεταφέρονται στην μεγάλη οθόνη πιο πιστά από ποτέ, μέσα από τις σελίδες των κόμικς που διαβάζαμε ως παιδιά, με αποτέλεσμα το superhero είδος να θεωρείται πλέον πιο σοβαρό από τον κινηματογραφικό κόσμο. Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε θα κυκλοφορούσε μία superhero ταινία ανά δύο χρόνια με τον κινηματογραφικό κόσμο να την αγνοούσε και να μην την έπαιρνε στα σοβαρά, ίσως όχι άδικα. Πώς άλλαξε αυτό; Πώς το είδος απέκτησε καλύτερη φήμη αλλά και ποιότητα; Πολλοί θα πουν ότι υπεύθυνος είναι ο Christopher Nolan ή o Sam Raimi με το Spiderman του 2002. Κατά την γνώμη μου, όλα ξεκίνησαν το 2000 με το X-Men του Bryan Singer. Πριν από τους X-Men υπήρξαν κάποιες πολύ καλές προσπάθειες με το Superman του Richard Donner και τα πρώτα δύο Batman του Tim Burton. Μετά από αυτά όμως ο Batman έπεσε στα χέρια του Joel Schumacher και ο Superman στα χέρια του Richard Lester όπου και οι δύο χαρακτήρες καταστράφηκαν. Έτσι, χρόνια μετά ήρθαν οι Χ-Men. Το franchise αυτό μας έχει δώσει τρεις τριλογίες και δύο ταινίες Deadpool. Δεν ήταν πάντα όλα ρόδινα για την σειρά. Υπήρξαν επιτυχίες και μερικές αποτυχίες.
Καθώς προετοιμαζόμαστε για το τέλος μιας εποχής με το Dark Phoenix, την τελευταία ταινία X-Men που θα κυκλοφορήσει κάτω από την στέγη της 20th Century Fox, πάμε να πούμε δύο λόγια για κάθε ταινία στην ιστορία του franchise.
X-MEN (2000)
Το 2000 κυκλοφορεί το πρώτο κεφάλαιο της original τριλογίας σε σκηνοθεσία Bryan Singer. Με δυνατά ονόματα στο cast όπως ο Ian McKellen και ο Patrick Stewart αλλά και με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε σε εμάς Hugh Jackman, η ταινία κερδίζει εξαιρετικές ερμηνείες με τους ηθοποιούς να έχουν το απαραίτητο ενδιαφέρον να υπηρετήσουν το υλικό που τους έχει δοθεί. Εκτός από αυτό όμως το X-Men ξεχώρισε για την θεματολογία του. Ήταν από τις πρώτες ταινίες του είδους που είχαν τον κοινωνικό σχολιασμό στον πυρήνα τους. Τα θέματα του ρατσισμού και της διαφορετικότητας δεν είχαν ποτέ άλλοτε καλύτερη εκτέλεση. Παρότι είναι μία ταινία για μεταλλαγμένους με υπερδυνάμεις, κάθε θεατής μπορεί να ταυτιστεί. Επίσης μέσα από τους πολυδιάστατους χαρακτήρες και τις διαφορετικές ιδεολογίες τους ανακαλύπτουμε ότι οι υπερδυνάμεις μπορούν να είναι κατάρα για τους κατόχους τους. Ο Wolverine δεν γερνάει αλλά είναι αναγκασμένος να βλέπει τους γύρω του να πεθαίνουν με την πάροδο των χρόνων, η Rogue θέλει να αγαπήσει μα αν αγγίξει τον οποιονδήποτε εκείνος θα πεθάνει. Ήταν μία ταινία μπροστά από την εποχή της και μία καλή εισαγωγή στο σύμπαν των μεταλλαγμένων.
X-MEN 2 (2003)
Τρία χρόνια αργότερα ο Bryan Singer επανέρχεται για να σκηνοθετήσει το δεύτερο Χ-Men το οποίο είναι κατ’ εμέ το καλύτερο της τριλογίας αλλά και μία από τις καλύτερες superhero ταινίες γενικότερα. Εξοπλισμένο με ένα δυνατότερο σενάριο από το αρχικό που ενισχύει τους χαρακτήρες που επιστρέφουν, με λίγη παραπάνω έμφαση στο προσωπικό ταξίδι του Wolverine και πολύ καλή δράση που ακόμη μπορεί να σταθεί, το καθιστά αμέσως καλύτερο από τον προκάτοχό του. Στο cast ο Hugh Jackman είναι λίγο πιο άνετος στο ρόλο του Wolverine αυτή την φορά, οι Ian McKellen και Patrick Stewart συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν με τις Σαιξπιρικές τους ερμηνείες σαν Magneto και Professor X αντίστοιχα, ενώ προστίθενται χαρακτήρες όπως ο Nightcrawler του Alan Cumming που τον γνωρίζουμε μέσα από αυτή την απίστευτη εναρκτήρια σκηνή δράσης στον Λευκό Οίκο και ο Brian Cox στον ρόλο του William Stryker, δημιουργού του Wolverine και villain της ταινίας.
X-MEN: THE LAST STAND (2006)
Το 2006 κυκλοφορεί το τελευταίο κεφάλαιο της πρώτης τριλογίας. Εδώ το franchise αρχίζει να παίρνει την κάτω βόλτα. Καταρχήν, ο Bryan Singer αφήνει την σκηνοθεσία και φεύγει να κάνει το Superman Returns. Μετά από κάποια ονόματα που είχαν ακουστεί τότε όπως αυτό του Matthew Vaughn, η FOX καταλήγει στον Brett Ratner δυστυχώς. Αλλά δεν έφταιγε μόνο η επιλογή του σκηνοθέτη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε η ταινία ήταν το σενάριο. Έχουμε στην πλοκή δύο από τις μεγαλύτερες ιστορίες που έχουν υπάρξει στα κόμικς των X-Men, το Dark Phoenix Saga και το The Cure που δεν αποδίδονται καθόλου καλά από τον σεναριογράφο, Simon Kinberg. Μία ταινία με τέτοια πλοκή θα έπρεπε να έχει διάρκεια τρεις ώρες και όχι κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα. Όλα γίνονται με πολύ γρήγορο ρυθμό με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η απαραίτητη βαρύτητα που θα έπρεπε να είχε η ταινία με βάση τα γεγονότα που βλέπουμε στην οθόνη. Για να μην πούμε για την άσκοπη χρήση χαρακτήρων. Το σενάριο εισάγει τον χαρακτήρα του Angel στην αρχή αλλά δεν τον ξαναβλέπουμε μέχρι το τέλος της ταινίας και αποκλείει τελείως τον Nightcrawler που ήταν ένα από τα highlights της προηγούμενης ταινίας. Στην καλύτερη περίπτωση η ταινία απλά βλέπεται, απλά με τέτοια ιστορία μπορούσε να είναι απείρως καλύτερη.
X-MEN ORIGINS: WOLVERINE (2009)
Έχοντας τελειώσει την πρώτη τριλογία η FOX αποφασίζει να πάρει τον ίσως πιο εμπορικό χαρακτήρα των X-Men και να κάνει μία standalone ταινία. Σε σκηνοθεσία Gavin Hood και σενάριο των David Benioff και Skip Woods γεννήθηκε το X-Men Origins: Wolverine που αφηγείται την ιστορία του Logan πριν την εισαγωγή του αδαμαντίου από τον William Stryker και εξερευνά την σχέση του με τον αδελφό του, Victor Creed. Η ταινία είχε κάποια καλά στοιχεία. Ο Hugh Jackman ξέρει τον χαρακτήρα σαν την παλάμη του χεριού του και αυτό φαίνεται. Το υπόλοιπο cast είναι ικανοποιητικό με τον Liev Schreiber ως Victor Creed και τον Danny Huston στον ρόλο του Stryker. Επίσης συμπεριλαμβάνεται και ο Ryan Reynolds στον ρόλο του Wade Wilson ή αλλιώς Deadpool. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα της ταινίας και ο λόγος που δεν άρεσε. Η FOX κατακρεούργησε τον χαρακτήρα στην τρίτη πράξη της ταινίας αντικαθιστώντας τον Reynolds με τον Scott Adkins και σαν να μην έφτανε αυτό του ράβουν και το στόμα! Πώς γίνεται να ράβεις το στόμα του merc with a mouth; Τον αποκαλούν έτσι για κάποιο λόγο! Απλά δεν το κάνεις! Αυτή είναι η ουσία του χαρακτήρα! Απαράδεκτο! Κάποια άλλα πράγματα στην ταινία όπως τον Will.i.am τα ξεπερνάς αλλά αυτό…μάλλον όχι!
X-MEN: FIRST CLASS (2011)
Μετά από δύο συνεχόμενες αποτυχίες, έρχεται το First Class και η σειρά αναγεννήθηκε. Ο Matthew Vaughn επιτέλους έρχεται να σκηνοθετήσει μία ταινία X-Men ερχόμενος κατευθείαν από την επιτυχία του Kick-Ass. Καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα απίστευτο cast (μέχρι τότε…) με τους James McAvoy (Professor X), Michael Fassbender (Magneto), Jennifer Lawrence (Mystique), Nicholas Hoult (Beast) και αφηγείται την ιστορία της δημιουργίας της σχολής των μεταλλαγμένων και του αρχικού roster των X-Men στην διάρκεια του ψυχρού πολέμου στην δεκαετία των 60s. Με δυνατή σκηνοθεσία και σενάριο γραμμένο επίσης από τον Vaughn και την Jane Goldman και με τις ερμηνείες των McAvoy και Fassbender να μπορούν να σταθούν δίπλα στις αντίστοιχες των Stewart και McKellen, το First Class έχει ένα βάθος που δεν υπήρχε στις προηγούμενες δύο προσπάθειες και καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να επαναπροσδιορίσει το franchise.
THE WOLVERINE (2013)
Αμέσως μετά ακολουθεί η συνέχεια του Χ-Men: Origins με το The Wolverine. Η αφήγηση ξεκινάει από εκεί που σταμάτησε το Last Stand. Βλέπουμε τον Wolverine να ζει πλέον ως ερημίτης, αποκομμένος από όλους, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον θάνατο της Jean Grey. Μετά από λίγο όμως καλείται να πάει στην Ιαπωνία από παράκληση ενός μεγιστάνα που είχε σώσει από βέβαιο θάνατο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στην σκηνοθεσία βρίσκεται ο James Mangold και στο σενάριο οι Mark Bomback και Scott Frank, το οποίο είναι βασισμένο στο κόμικ των Chris Clairemont και Frank Miller. Αν εξαιρέσουμε λίγο την τρίτη πράξη όπου γίνεται το κλασσικό good guy vs bad guy, πρόκειται για μία πολύ καλή ταινία με ψυχή και character development. Φαίνεται ένα δείγμα για το τι θα ακολουθούσε στο Logan. Βέβαια μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έγινε τότε. Όσο κι αν φαίνεται η προσπάθεια των Mangold και Jackman για κάτι πιο ωμό, τους περιόρισε αρκετά το PG-13 rating. Αλλά ευτυχώς, για τελευταία φορά…
X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST (2014)
Φτάσαμε στο έπος που λέγεται X-Men: Days of Future Past, το δεύτερο κεφάλαιο της prequel τριλογίας. Μπορώ άνετα να την αποκαλέσω ως την ultimate X-Men ταινία. Γιατί; Βασισμένη σε άλλη μία επική ιστορία των κόμικς είναι μία time travel ταινία που συνδυάζει τα δύο cast από τις original και prequel τριλογίες. Επίσης επιστρέφει στην σκηνοθεσία ο Bryan Singer, ο δημιουργός του franchise. Το αποτέλεσμα είναι απίστευτο με την άρτια σκηνοθεσία, το σενάριο και την δράση, με τους βετεράνους πια της σειράς Hugh Jackman, Ian McKellen και Patrick Stewart να έχουν μεγάλη χημεία με τα ταλέντα της νέας τριλογίας James McAvoy, Michael Fassbender και Jennifer Lawrence. Προστίθενται επίσης στο cast ο Peter Dinklage στον ρόλο του Bolivar Trask, του villain της ιστορίας και δημιουργού των sentinels και ο Evan Peters στον ρόλο του Quicksilver όπου και οι δύο κλέβουν την παράσταση. Με πολύ ωραία character arcs, περιέχονται στιγμές χαρακτήρων με τόση ψυχή που θέλεις να βάλεις τα κλάματα και επιτέλους ξανακούμε το επικό μουσικό θέμα του John Ottman που γνωρίσαμε το X-Men 2. Τέλος, ο Simon Kinberg που υπογράφει το σενάριο, αναγνωρίζει τα λάθη που έκανε στο παρελθόν και τα διορθώνει. Εξαιρετικό, μία από τις καλύτερες ταινίες του είδους γενικότερα και η αγαπημένη μου X-Men ταινία ως τότε…
DEADPOOL (2016)
Περνάμε σε αυτό που ονομάζω την εξιλέωση της FOX με το Deadpool. Μετά το φιάσκο του Origins όπου καταστράφηκε ο χαρακτήρας, δεν περιμέναμε να δούμε μία Deadpool ταινία όπως θα έπρεπε να είναι. Αλλά με την επιμονή των fans και του Ryan Reynolds που έχει τόση αγάπη στον χαρακτήρα, το project πήρε το πράσινο φως. Όχι μόνο θα γινόταν αλλά δόθηκε και το R rating που της άξιζε ώστε να μπορεί ο χαρακτήρας να αποδοθεί πιστά. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο κάνει ο βετεράνος των special effects Tim Miller και παρότι το budget ήταν μικρό, φαίνεται σαν να έχουν πέσει αρκετά παραπάνω χρήματα, χάρη στην δημιουργικότητα των συντελεστών. Ο Ryan Reynolds έχει γεννηθεί για να παίξει αυτό τον ρόλο, η δράση είναι καταιγιστική και το σενάριο απίστευτο με πολύ χιούμορ, σπάζοντας επίσης το τέταρτο τείχος όπως στα κόμικς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως χάρη στην επιτυχία του Deadpool, το Logan πήρε επίσης το R rating που χρειαζόταν. Θα μιλήσουμε για αυτό παρακάτω.
X-MEN: APOCALYPSE (2016)
Στον ίδιο χρόνο με το Deadpool έρχεται και η συνέχεια του πολύ πετυχημένου Days of Future Past με το Apocalypse. Ο Bryan Singer συνεχίζει να σκηνοθετεί και ο Simon Kinberg βρίσκεται ξανά στο σεναριακό καθήκον. Βρισκόμαστε στην δεκαετία των 80s. Η σχολή των μεταλλαγμένων βρίσκεται σε άνθιση υπό την ηγεσία του Charles Xavier. O Magneto και η Mystique είναι εξαφανισμένοι για πολύ καιρό. Όμως με την νέα απειλή που φέρει το όνομα Apocalypse, ο πρώτος μεταλλαγμένος και νέμεση των X-Men στα κόμικς, οι ήρωες αναγκάζονται να βγουν ξανά στον κόσμο και να ανατρέψουν την ολική καταστροφή. Ως Apocalypse βλέπουμε τον πάντα εξαιρετικό Oscar Isaac, υπό πολλές στρώσεις μακιγιάζ, παρόλα αυτά όμως τα καταφέρνει. Επίσης ξανασυστήνονται σαν νεαροί X-Men, η Sophie Turner ως Jean Grey, o Tye Sheridan ως Cyclops και ο Kodi Smit-McPhee ως Nightcrawler. Η ταινία γενικότερα δεν άρεσε. Το κυρίως πρόβλημα που είχαν οι fans ήταν με την απόδοση του Apocalypse. Επίσης το κοινό το έβρισκε λίγο βαρετό. Κατά την γνώμη μου ήταν μία αρκετά καλή προσπάθεια με τις συνηθισμένες καλές ερμηνείες και με ωραία character arcs για τους Professor X και Magneto. Απλά πιστεύω πως θα έπρεπε να κυκλοφορήσει πριν το Days of Future Past καθώς το Apocalypse δεν ήταν το ίδιο ενδιαφέρον σαν project.
LOGAN (2017)
Όπως ανέφερα παραπάνω, το Days of Future Past ήταν η αγαπημένη μου ταινία X-Men. Μέχρι που κυκλοφόρησε το Logan. O Hugh Jackman είχε ανακοινώσει πως θα ήταν η τελευταία του εμφάνιση στον ρόλο και δεν θα γύριζε την ταινία αν δεν ήταν κάτι ξεχωριστό. Χάρη στο Deadpool λοιπόν, το Logan γίνεται ακατάλληλο κάτω των 18, επιτρέποντας στους James Mangold και Hugh Jackman να παίξουν όπως θέλουν με τον χαρακτήρα. Εκτός από την δυνατή σκηνοθεσία, ο Mangold αναλαμβάνει αυτή τη φορά και καθήκοντα σεναριογράφου μαζί με τους Scott Frank και Michael Green, δημιουργώντας μία ωμή ταινία με στοιχεία φιλμ νουάρ αλλά που στον πυρήνα της είναι γουέστερν. Σαν πλοκή το Logan εμπνέεται από το Shane του 1953 (Άρπαγες της Γης). Είναι δηλαδή η ιστορία του κουρασμένου ήρωα που διστάζει να επιστρέψει στους ηρωισμούς αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να βγει από το καβούκι του, να θυμηθεί ποιος ήταν κάποτε και να δράσει. Οι ερμηνείες είναι θεϊκές και καλύτερες από ποτέ με τους Hugh Jackman και Patrick Stewart να τα δίνουν όλα καθώς εξερευνούν με περισσότερη άνεση αυτή την φορά την σχέση πατέρα – γιού που έχει εξελιχθεί με την πάροδο των χρόνων. Αποκάλυψη επίσης η πρωτοεμφανιζόμενη Dafne Keen στο ρόλο της μικρής Laura. Η φωτογραφία εξαιρετική. Δεν θυμίζει γουέστερν, είναι γουέστερν. Βλέπουμε επιτέλους όπως πρέπει το berserker rage του χαρακτήρα και η βία δεν ξεφεύγει, είναι μετρημένη και υπηρετεί την ιστορία. Εν κατακλείδι, το Logan είναι ένα συγκινητικό νέο-γουέστερν με καρδιά και ψυχή, μία ανθρώπινη ιστορία και ένα συγκλονιστικό τέλος για τον χαρακτήρα που μεγαλώσαμε.
DEADPOOL 2 (2018)
To αφιέρωμά μας στους X-Men τελειώνει με το Deadpool 2. Μετά την επιτυχία του πρώτου φιλμ οι δημιουργοί επιστρέφουν για να μας χαρίσουν ένα ακόμη καλύτερο Deadpool. Σκηνοθετεί ο David Leitch, ένας από τους σκηνοθέτες το πρώτου John Wick με τον Ryan Reynolds να επιστρέφει στον καλύτερό του ρόλο πλαισιωμένος από τον Josh Brolin στον ρόλο του Cable και την Zazie Beetz στον ρόλο της Domino. Επανέρχονται οι T.J. Miller, Morena Baccarin και Leslie Uggams από το προηγούμενο φιλμ. Το budget έχει ενισχυθεί κατά πολύ με αποτέλεσμα μία μεγαλύτερη κλίμακα αφηγηματικά και ένα σκοτεινότερο character arc για τον πρωταγωνιστή. Επίσης γνωρίζουμε το time travel και στα Deadpool μέσω του χαρακτήρα του Cable. To βρώμικο χιούμορ και η δράση είναι το ίδιο δυνατά ενώ περιέχονται και κάποια πολύ αστεία cameos από τους Brad Pitt και Matt Damon. To κερασάκι στην τούρτα βέβαια είναι οι post credit σκηνές με τον φόνο του Deadpool στο Χ-Men Origins και τον φόνο του ίδιου του Ryan Reynolds από τον Deadpool καθώς ετοιμάζεται να διαβάσει το σενάριο του Green Lantern.
Αυτό λοιπόν είναι το franchise των X-Men. Μία σειρά που μεγαλώσαμε μαζί της. Μία σειρά που είχε και τα πάνω της αλλά και τα κάτω της. Που αποτελείται από πολλές καλές ταινίες και μερικές ομολογουμένως όχι και τόσο καλές. Δεν με πειράζει όμως. Μέχρι και τις αποτυχίες τις βλέπω με αγάπη, σαν τον λίγο αντιπαθητικό θείο που μπορεί να έχουμε, αλλά παρόλα αυτά δεν παύει να ανήκει στην οικογένεια. Ότι έχει υπάρξει στο superhero είδος οι X-Men το είχαν πριν το καταφέρουν άλλοι. Δυνατές ιστορίες με κοινωνικό σχολιασμό, πολύπλοκους χαρακτήρες, prequels, spin offs, reboots. Τα πάντα. Είναι το τέλος μίας εποχής για εμάς, που τελειώνει με το Dark Phoenix, που θα κυκλοφορήσει αυτή την εβδομάδα. Αποχαιρετάμε τους X-Men όπως τους ξέρουμε τα τελευταία 19 χρόνια και περιμένουμε την ένταξή τους στο Marvel Cinematic Universe με μία άλλη μορφή. Δεν λέμε όμως πραγματικά αντίο καθώς θα επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά την σειρά και θα μεγαλώνουμε με αυτήν τις επόμενες γενιές.
