Ανάσα βαθιά, όχι σαν στεναγμός, μα σαν γενναιόδωρη δόση καθαρού αέρα ήταν το «Άφτερλωβ» (a.k.a. «Afterlov») για σένα, ό,τι κι αν είσαι, κριτικός ή απλός θεατής. Ξέρω, είναι κομμάτι ριψοκίνδυνο να μιλώ με τόση σιγουριά εκ μέρους σου χωρίς να σε γνωρίζω. Λίγο τολμηρό, για να μην πω παράτολμο, λίγο εφετζίδικο κι άλλο τόσο αστείο. Ξέρω και καθόλου δε με νοιάζει, γιατί ρε φίλε το πιστεύω. Όπως πίστεψε ο σκηνοθέτης Στέργιος Πάσχος στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία η οποία τυχαίνει να περιγράφεται απ’ όλα τα παραπάνω, παραλείποντας το «λίγο».
Ο ίδιος χαρακτηρίζει το Άφτερλωβ «ντραμεντί», εύστοχα και αναμενόμενα, αφού η ιστορία² είναι βγαλμένη απ’ τη ζωή… το πιο τρανταχτό παράδειγμα δράματος ανακατωμένου με κωμωδία. Στην προκειμένη περίπτωση, από τη ζωή του Νίκου και της Σοφίας που τα έφερε έτσι ώστε οι δυο τους να ζουν πλέον χωριστά. Εκείνης… «της αρέσει να φεύγει». Εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί και τώρα θα προσπαθήσει να το μάθει κλειδώνοντας τη Σοφία, τον εαυτό του και το κοινό τους παρελθόν στη σπιταρόνα¹ ενός φίλου που λείπει διακοπές.
Με θεατρικότητα (ιδιαίτερα από την πρωταγωνίστρια Ηρώ Μπέζου) σε σημεία υπερβολική, αλλά περιέργως καλοδεχούμενη και με καλοκουρδισμένο, φρέσκο χιούμορ, η ταινία δίνει «σάρκα και οστά» στον τίτλο της μιλώντας για το «μετά» της αγάπης που, όπως συνήθως, κουβαλάει μέσα του το κομμάτι της εκείνο που ποτέ δεν έσβησε. Ο Νίκος και η Σοφία είναι εμφανώς φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, μα χάνονται τελικά στα σημεία έλλειψης συντονισμού. Μιλούν την ίδια ακριβώς «γλώσσα» μέχρι που ο ένας σταματάει να μιλά. Προχωρούν στο ίδιο όνειρο μέχρι που ο ένας ζητά απεγνωσμένα να ξυπνήσει.
Το ζευγάρι παίζει, ξεσπάει, γελάει και φωνάζει, ελπίζει και απογοητεύεται σ’ έναν χορευτικό ρυθμό που εκτονώνεται με ενδιάμεσα πλάνα ανεμοδαρμένων λουλουδιών και επιβλητικά ορχηστρικά κομμάτια. Στις εναλλαγές περιεχομένου προστίθενται χαρακτηριστικές εναλλαγές μορφής και αφηγηματικών τεχνικών με το δίδυμο να σκέφτεται δυνατά και να κοιτάει την κάμερα. Οι χαρακτήρες της οθόνης γίνονται ξανά ηθοποιοί, υπάλληλοι και θαυμαστές της 7ης τέχνης που σε σκουντάνε απροκάλυπτα για να θυμηθείς πως όσα βλέπεις αποτελούν ένα καλοστημένο προϊόν μυθοπλασίας. «Στα ψεύτικα το κάνουνε παιδί μου» δε σου’ λεγε η μανούλα σου όταν ήσουν παιδάκι; Αυτό ακριβώς βάζει τα δυνατά του να πετύχει ο Χάρης Φραγκούλης στο ρόλο του Νίκου, να μη ξεχάσεις πως υποκρίνεται μονάχα, σ’ένα δωμάτιο με κάμεραμεν και μικρόφωνα και «αηδίες». Μεταξύ μας, ούτε που θυμάμαι αν είπε τη λέξη «αηδίες» ο Νικολάκης στο έργο, αλλά σημασία έχει ότι θα μπορούσε.
Το πρόβλημα είναι ότι -κυρίως χάρη στην ερμηνεία του Φραγκούλη, με τη συμπρωταγωνίστριά του και το εξαιρετικό σενάριο να ακολουθούν αμέσως μετά- το Άφτερλωβ, που τόσο μάχεται να ξεσκεπάσει την «πλαστή» φύση του, καταλήγει τελικά μια από τις πιο αληθοφανείς, ξεκαρδιστικές και γλυκόπικρες αποτυπώσεις της αγάπης και του έρωτα που είδες τα τελευταία χρόνια. Δε γλύφεις τ’ αυτιά του, ησύχασε. Δεν ήταν τέλειο. Ήταν κουραστικό σε μια-δυο στιγμές του. Μπορεί και τρεις.
...Ποια αγάπη δεν είναι;
