Πίστευα ότι δεν ήταν αληθινή…
Μία κορίτσι να ανακατεύει τις στάχτες.
Η νονά νεράιδα. Ποια πιστεύει στις νεράιδες… άσε που οι περισσότερες νονές δεν σε θυμούνται όταν μεγαλώσεις λίγο… Κάποιες σε ξεχνάνε και λίγο μετά τη βάφτιση…
Η πρίγκιπας, η χορός, η γοβάκι… Βλακείες και παραμύθια που μας φορτώνουν προσδοκίες…
Οι δουλειές του σπιτιού από μωρό, αποκλειστικά δικές μου. Έπρεπε να προετοιμαστώ για την γάμο κι ας ήμουν ακόμα στη δημοτικό…
Μεγάλωσα και πήγα για σπουδές. Πρίγκιπας πουθενά.
Έμεινα έγκυος με μια βάτραχο. Η μάνα μου ούτε να ακούσει για την παιδί. Δεν ήταν καν κακιά μητριά. Ήταν η μάνα μου… Η μάνα έχει ένστικτο, άπειρη αγάπη για το παιδί της… παραμύθια της Χαλιμάς.
Έγινα και γω μάνα. Όλες μου οι φεμινιστικές θεωρίες επιβεβαιώθηκαν. Από τότε δεν ξανάβαλα αρσενικό άρθρο σε πρόταση. Ούτε ουδέτερο. Η ουδέτερο αφαιρεί από όλα την ουσία τους. Τις κάνει μικρά και ασήμαντα. Ποτέ πια ουδέτερη.
Με στήριξαν οι φίλες μου. Η οικογένεια της κολλητής μου, έγινε νεράιδα νονά. Η πρίγκιπας την έκανε με ελαφρά.
Και τότε την είδα:
Φορούσε φουρό σαν τις παραμύθια. Ήταν η μέρα της γάμου της. Όλες οι γυναίκες συγκινούνταν όταν τους μιλούσε για γάμο. Άλλες ονειρεύονταν τη μέρα που θα γίνονταν αυτές πριγκίπισσες και άλλες αναπολούσαν την μοναδική μέρα που όλοι τους φέρονταν σαν πριγκίπισσες.
Αυτή όμως ήταν πραγματική. Σύγχρονη, αλλά πραγματική. Φορούσε γυάλινα γοβάκια. Γλυκεία και όμορφη, χαμογελούσε και έλαμπε!
Στα βασιλικά διαμερίσματα το μπολάκι με τις κάσιους άδειασε. Σκατά, πάλι τις έφαγα όλες. Διατροφή και βλακείες. Δεν μπορώ να αντισταθώ στις κάσιους. Δεξιά το σαλόνι. Αριστερά το χάος. Ο παιδότοπος. Ο χώρος που πρέπει να περπατάει κανείς στις μύτες των ποδιών μην πατήσει κάνα παιχνίδι και γκρεμοτσακιστεί. Κανείς δεν μένει εκεί πολύ ώρα πέραν από την κόρη μου. Αυτή παίζει και φυτεύει όλη μέρα τα αποξηραμένα σπαρτά της, περιτριγυρισμένη από αυτοκινητάκια, παζλ, κούκλες όλα ανάκατα.
Στρέφω αμέσως το βλέμμα στον υπολογιστή και δεξιά. Το ντουλάπι με τις ανθοδέσμες. Αποξηραμένες για να θυμίζουν τις όμορφες στιγμές. Δίπλα μια ζυγαριά ρετρό. Πιο πέρα άλλη ζυγαριά ντεκόρ και το άδειο μπολάκι με τις κάσιους. Καφεΐνη επειγόντως και τσιγάρο.
Το ψαράκι πλέει ανέμελο. Πού να ξέρει τις δικές μου υστερίες. Στους πίνακες έχει φύγει το χρώμα. Μαυρόασπρη η ζωή σαν την δικιά μου, σε έγχρωμο φόντο. Ευτυχώς ένας ζωγραφισμένος τοίχος από τη μικρή μου δίνει χρώμα.
Γυρνάω το κεφάλι προς το μπαλκόνι. Ένας μικρός παράδεισος από φυτά. Μια παλιά αρχοντική πόρτα και ένα σπιτάκι για στρουμφάκια. Θα ‘θελα μια μέρα να γίνω τοσοδούλα και να μπω εκεί μέσα.
Θα το πω στη νονά μου να με μεταμορφώσει για λίγο.
Βαρέθηκα να είμαι συνεχώς πριγκίπισσα.
Ακούω την κόρη μου να φωνάζει…
Μαμμααααά!! Τουαλέτα….
Από τη σαλόνι η τηλεόραση τσιρίζει χαζά παιδικά τραγουδάκια. Κάτω παρατημένα όλα οι παιχνίδια της. Τουβλάκια, αυτοκινητάκια, δεινόσαυροι, ξεμαλλιασμένες κούκλες, όλα μαζί ανάκατα. Κάποια στιγμή πρέπει να δοκιμάσω την κόλπο που πρότεινε ένα άρθρο στην διαδίκτυο μήπως την εκπαιδεύσω να τις μαζεύει, γιατί η μέση μου δεν αντέχει άλλο ζόρι.
-Μαμά… θα πάμε σήμερα στην Σταχτοπούτα να παίξουμε;
-Να της τηλεφωνήσουμε μωρό μου, έχει χορό σήμερα. Μπορεί να πρέπει να κάνει προετοιμασίες…
-Εντάξει. Πάρε την τηλέφωνο σε παρακαλωωωωώ!!!!
– Ω! Καλώς το κορίτσι! Τι κάνεις όμορφη;
Έλα να σε κεράσω. Η μαγείρισσα έφτιαξε τσάι και κουλουράκια.
Σήμερα λέω να πω στη νονά μου να με κάνει τοσοδούλα. Σου αρέσει η ιδέα ε;.
– Νοναααά….! Μ’ άκουσες; Ξέρεις εσύ!
… και τσουππππ… ξαφνικά μικραίνει η Σταχτοπούτα και κάθεται στο πιατάκι.
Το κοριτσάκι πίνει ήσυχα το τσάι. Του αρέσουν πολύ τα κουλουράκια σοκολάτας και νιώθει σαν κυρία των τιμών.
Η Σταχτοπούτα βρίσκεται δίπλα σε ένα τεράστιο κουλουράκι για τα μέτρα της. Τσάι για να πιει, δύσκολα. Σκέφτηκε να σκαρφαλώσει στο χερούλι αλλά θα μπορούσε εύκολα να πνιγεί αν γλιστρούσε και έπεφτε μέσα. Τελικά δεν βολεύει και τόσο να είσαι μικροσκοπική, σκέφτεται.
Σκαρφαλώνει στο χέρι του κοριτσιού και κατρακυλάει στο πάτωμα.
-Πω πω σκόνη… η υπηρεσία ξέχασε να σκουπίσει πάλι… Θα αναγκαστώ να το πω στη βασίλισσα, σκέφτεται.
Βρίσκει ένα μικροσκοπικό πατίνι και κινείται πιο γρήγορα στο σαλόνι που της φαντάζει σαν στάδιο. Θέλει να πάει στο σπιτάκι στη βεράντα, αλλά η πόρτα είναι κλειστή και με τίποτα δεν μπορεί να την ανοίξει…
Το κορίτσι πίνει το τσάι της σαν μικρή κυρία και μετά ετοιμάζει την αίθουσα για τον χορό. Ντύνει τις κούκλες, χτενίζει τους αρκούδους μέχρι και μουσικά όργανα δίνει στα playmobil. Η αίθουσα είναι έτοιμη. Ώρα για να ετοιμάσουμε και το μπουφέ.
Παίρνει ένα κουτί, του ζωγραφίζει τραπεζομάντιλο και πιάτα. Εκεί σερβίρει μερικά κουλουράκια, ρόγες από σταφύλι, λεμονάδες σε δακτυλήθρες και έτοιμος και ο μπουφές.
Η Σταχτοπούτα μιας και δεν κατάφερε να πιει το τσάι της, παίρνει μια λεμονάδα.
Η μουσική έχει ξεκινήσει και είναι έτοιμοι όλοι για τον χορό.
Πιο πέρα, ένας νάνος την κοιτά.
Του προτείνει να χορέψουν.
Αυτός δεν απαντά αλλά εξακολουθεί να την κοιτά χαμογελαστός.
Το παίρνει απόφαση, τον αρπάζει και ξεκινά να στριφογυρίζει. Πάει πολύς καιρός να βρεθεί σε χορό. Από τότε με το γοβάκι.
Τώρα βλέπει τις barbie με τα πόδια αγκυλωμένα και αναρρωτιέται προς τι η ταλαιπωρία. Αφήνει τον νάνο στη θέση του και παίρνει μια ρόγα από σταφύλι.
– Μμμ πολύ νόστιμο αυτό το σταφύλι τελικά. Έχει και τα καλά του να ‘σαι τοσοδούλα. Μια ρόγα από σταφύλι και φούσκωσες.
– Μαριγούλα, είσαι έτοιμη για τη διαγωνισμό;
– Εμ… ναι… έτοιμη…
– Με τη μία… με τη δύο… με την τρία… όλα τις αυτοκινητάκια στην κασόνι τους!
– Βουμ βουμμμμμ ώρα για πάρκιγκ…!
-Μπράβο κοπέλα μου. Να βάλουμε και τις αρκούδους και τις κούκλες για ύπνο; Κουράστηκαν σήμερα…
– Εντάξει… ώρα για νάννι…
– Τις βιβλία στη θέση τους… δώσε μου τις να σε βοηθήσω.
– Έλα μαμά…
– Και όλα τις άλλα στην μεγάλο κουτί!
-Εμ… κουράστηκα… και πεινάω…
– Εντάξει. Ας ετοιμάσουμε τραπέζι. Μάζεψε αυτές τις ρόγες μην τις πατήσουμε σε παρακαλώ…
– Έχουμε ακόμα από το χτεσινό ριζότο;
– Έχει λίγο. Θα ετοιμάσω και μια σαλάτα και τρώμε. Βάλε στις ποτήρια μας νεράκι.
– Ναι, λίγη σαμπάνια .
– Τι λες κορίτσι μου, σύνελθε. Σαμπάνιες και αηδίες. Ακόμη και η φίλη σου η Σταχτοπούτα νεράκι του Θεού πίνει!
-Εεεε… εντάξει… νεράκι. Μπορούμε να φάμε στη βεράντα;
– Ναι, έχει καλό καιρό σήμερα. Πάμε.
Πέρασες ωραία στη χορό;
– Ε, ναι μαμά, ήταν τέλεια!!! Κούκλες, αρκούδοι, νάνοι και μια μπάντα με playmobil. Βοήθησα την Σταχτοπούτα και ετοιμάσαμε το μπουφέ. Άρεσε σε όλους! Χόρεψαν με τη ψυχή τους. Μόνο ο Ken δεν φάνηκε. Δεν ξέρω γιατί…. Μπορεί και να είχε δουλειά, τι να πω; Ωραία ήταν πάντως.
– Πολύ καλή πάντως η κυρία Σταχτοπούτα. Πολύ προσγειωμένη. Χαίρομαι που κάνετε παρέα.
Το βράδυ στριφογυρνούσα στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μάλλον έφαγα πολύ. Με πονάνε και τα πόδια απ’ το χορό…
Ωραία χόρευε ο νάνος. Ο Πρίγκιπας δεν χόρευε πότε τόσο καλά. Καθοδηγούσε αυτός το χορό και με έσερνε από ‘δω και από ‘κει.
Το μάτι μου πέφτει στη φωτογραφία του γάμου, στον τοίχο.
Εικόνα από το παραμύθι! Φορούσα φουρό και τα περίφημα γυάλινα γοβάκια. Όλες οι γυναίκες συγκινούνταν όταν τους μιλούσα για γάμο. Άλλες ονειρεύονταν τη μέρα που θα γίνονταν αυτές πριγκίπισσες και άλλες αναπολούσαν την μοναδική μέρα που όλοι τους φέρονταν σαν πριγκίπισσες.
Εγώ όμως ήμουν πραγματική. Χαμογελούσα και είχα δίπλα μου τον Πρίγκιπα του παραμυθιού.
Δούλευε πάντα πολλές ώρες στο Παλάτι. Δύσκολο να είσαι μονάρχης στις μέρες μας. Δεν με ενοχλούσε και τόσο αυτό, άνκαι αισθανόμουν πως χρειαζόταν να τα αντιμετωπίσω όλα μόνη μου. Όχι τις δουλειές… προς Θεού! Εννοείται ότι είχαμε υπηρεσία.
Έμεινα έγκυος. Ήταν γλυκός μαζί μου. Το σώμα μου πάχαινε μέρα με τη μέρα. Ένιωθα περίεργα. Ήταν υποτίθεται η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Παραμύθια. Δεν μπορούσα να κινηθώ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ήμουν συνέχεια κουρασμένη και υπερευαίσθητη.
Μετά ήρθε το παιδί. Η ιδανική εικόνα της Βασιλικής Οικογένειας.
Έλα όμως που ό,τι έκανα ήταν λάθος. Όλα του φαίνονταν αχρείαστα.
Γαλλικά, μπαλέτο, πιάνο τα θεωρούσε περιττά έξοδα. Έπρεπε να ασχολούμαι μόνο με το παιδί, έλεγε. Αισθανόταν πως σπαταλούσα το χρόνο μου στη ζωγραφική και τη λογοτεχνία… “Πότε θα ασχοληθείς με κάτι σοβαρό;…” με ρωτούσε. Τίποτα δεν τον ευχαριστούσε. Ούτε και η εμφάνισή μου ήταν πια κατάλληλη για τη θέση μου. Μη φας αυτό, μην κάνεις εκείνο, κουράστηκα.
Στην ανάγκη, δοκίμασα και τα μαγικά της νονάς. Δεν βοήθησαν. Κρίμα.
Ευτυχώς που το παραμύθι έκλεισε στο γάμο και στο “ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα”. Θα είχαμε εκτεθεί διεθνώς…
Σκέφτομαι να γράψω μια οδηγό για μονογονείς. Νομίζω βρήκα και τίτλο: “Πώς να ζήσετε εσείς καλά και άστε τις άλλους.”
Λεφτά για εκδόσεις δεν έχω αλλά πιστεύω πως θα τα καταφέρω να φτιάξω μια ηλεκτρονική έκδοση. Δύσκολο εγχείρημα αλλά αξίζει.
Από τη μια η δουλειά, (ναι εννοείται ότι δουλεύω υπερωρίες χωρίς να πληρώνομαι) και από την άλλη η μάνα μου (όχι δεν μου προσέχει το παιδί αλλά συνέχεια βρίσκει τρόπους να μου δημιουργεί κι άλλα προβλήματα), να δούμε πότε θα προλάβω… Πρέπει να περάσω και από το γιατρό… Θέλει λέει να αλλάξει τα χάπια μου…
Ευτυχώς που έχω τη νονά μου, με βοηθάει με το παιδί,
και με σώζει που και που από την πραγματικότητα.
