Η ατέλεια μου
Από την στιγμή που γεννήθηκα – σύμφωνα με τα λεγόμενα των γονιών μου- τους έκαναν εντύπωση τα… ιδιαίτερα αυτιά μου. Δεν ήταν απλά μεγάλα, αλλά είχαν και μια περίεργη κλίση, προς τα πάνω.
Όσες φορές και αν προσπάθησαν οι δικοί μου να ρίξουν το φταίξιμο σε κάποιον συγγενή μας, δεν τα κατάφεραν, γιατί δεν υπήρχε στην οικογένεια (κανενός από τους δύο), κάποιος με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό.
Συμβιβάστηκαν βέβαια, γρήγορα με την ιδέα, πως η κόρη τους θα έχει μεγάλα αυτιά – ίσως χρειαστεί και κάποια πλαστική επέμβαση στο μέλλον – και πάντα η μαμά μου με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα, αγοράζοντας μου τα πιο όμορφα και πολύχρωμα κοκαλάκια, ώστε το ενδιαφέρον προσοχής να στρέφεται σε αυτά και όχι… καταλαβαίνετε που! Το ήξερα από μικρή, ότι αυτή η ατέλεια, θα έκανε ακόμα πιο δύσκολη την ζωή μου στο σχολείο.
Δεν μου αρέσουν, καθόλου, τα Χριστούγεννα
Στο νηπιαγωγείο, τα γέλια και τα πειράγματα ήταν πολλές φορές άσχημα, όμως τα Χριστούγεννα,
σίγουρα, δεν ήταν η καλύτερη εποχή του χρόνου για μένα! Δώρα είχα πάντα πολλά, δεν ήταν αυτό το πρόβλημά μου, αλλά γιατί έπρεπε στις σχολικές γιορτές να ντύνομαι πάντα εγώ, το ξωτικό; Καθόμουν σε μια γωνιά μόνη μου και έκλαιγα, μη θέλοντας να συμμετάσχω στη γιορτή. Το ξέρω ότι μπορεί να ήταν αστεία η εμφάνισή μου, αλλά τα κορίτσια με πείραζαν και με έλεγαν άσχημη, ενώ τα αγόρια αδιαφορούσαν για την ύπαρξή μου. Τότε δεν με ένοιαζε πολύ γιατί αδιαφορούσα και’γω γι’ άυτά, μεγαλώνοντας όμως… Το χαρούμενο γιορτινό κλίμα, δυστυχώς, δεν άγγιζε και την δική μου ψυχή.
Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, γίνεται! Ευχήθηκα, πολλές φορές πριν με πάρει ο ύπνος το βράδυ, όταν ξυπνήσω το πρωί να είμαι «φυσιολογική», αλλά για κάποιον λόγο, ξυπνούσα πάντα, η ίδια, και απογοητευμένη.
Υψηλή νοημοσύνη
Στην τελευταία όμως τάξη στο δημοτικό, συνέβει κάτι που μου άλλαξε την ζωή, και κυρίως, το πώς βλέπω τον εαυτό μου. Ήμουν πάντα η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη. Γιατί, για όσους δεν το
γνωρίζουν, σύμφωνα με τους επιστήμονες, όσοι γεννιούνται με μεγάλα και τέτοιου σχήματος αυτιά, διαθέτουν πολύ υψηλή νοημοσύνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν διάβαζα ιδιαίτερα πολύ – είπαμε η υψηλή νοημοσύνη. Αν και, πάντα μου άρεσαν τα βιβλία. Δεν τα βαριόμουν ποτέ! Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, βαριόμουν λίγο την φυσική!
Σύμμαχος μου από την πρώτη δημοτικού, ήταν η φίλη μου η Μαρία, ήταν και εκείνη «διαφορετική».
Είχε παραπανίσια κιλά. Εκείνη την χρονιά ήρθε στην τάξη μας, μια καινούρια μαθήτρια. Ξανθιά, με γαλανά μάτια, και τέλεια ρούχα, όλες ήθελαν να γίνουν φίλες της. Ακόμη και τα αγόρια την θαύμαζαν.
Εγώ όμως (αν και ξανθιά), ήμουν το κορίτσι με τα μεγάλα αυτιά, δηλαδή το Τέρας δίπλα στην Πεντάμορφη. Ωστόσο η Αφροδίτη (τυχαίο το όνομα της;) με συμπαθούσε ή έτσι ήθελα να πιστεύω.
Στην πραγματικότητα, με ήθελε φίλη της, για να την βοηθάω με τα μαθήματά της, αλλά δεν με πείραζε, μέσω εκείνης, άνηκα επιτέλους, και’γω, στους «φυσιολογικούς».
Αποδοχή
Είπαμε για την υψηλή νοημοσύνη, δεν έπαυα όμως να είμαι ένα μικρό κορίτσι, που ήθελε την αποδοχή από τους συμμαθητές της. Καλή, η Μαρία, δεν λέω, αλλά πάντα μου άρεσε να είμαι κοινωνική και η ατέλεια μου με κρατούσε στην αφάνεια. Η Αφροδίτη, λοιπόν, μια ημέρα σε ένα διάλειμμα – ήταν μπροστά και τα κορίτσια της τάξης – μου είπε το εξής: «Ξέρεις γιατί έχεις μεγάλα αυτιά; Γιατί λειτουργούν ως… κεραίες. Και ξέρεις, επίσης, πως θα εξαφανιστούν; Αν ανέβεις κάπου ψηλά, μια μέρα που θα βρέχει και θα έχει κεραυνούς και δυνατές αστραπές. Η αστραπή θα χτυπήσει τα αυτιά σου και θα τα κάνει μικρότερα!».
Μια φορά και εγώ, με όσα άκουγα, με θυμάμαι να γελάω και να κοροϊδεύω κάποιον άλλον. Η κοπέλα σίγουρα έβλεπε πολλές ταινίες! Δυστυχώς όμως, αυτό που ακολούθησε δεν ήταν καθόλου αστείο, ούτε καν κινηματογραφικό. Τώρα, εκτός από όλα τα άλλα, θα έπρεπε να εύχομαι και να μην βρέξει!
Έπιασε βροχή
Η Αφροδίτη, κατά κάποιο τρόπο, ασκούσε επιρροή πάνω σε όλους και μάλλον τους είχε κάνει πλύση εγκεφάλου, δεν εξηγείται διαφορετικά… Στο διάλειμμα, ακόμα και μέσα στο μάθημα, μου έστελναν χαρτάκια – βρήκα μερικά μέσα στην σκούφια του μπουφάν μου, που έγραφαν «μια βροχή θα κάνει τα αυτιά σου αόρατα». Δεν μπορούσα πουθενά να βρω ησυχία.
Κλεινόμουν στις τουαλέτες του σχολείου μήπως και γλιτώσω από την μιζέρια μου, αλλά επειδή… έχω αυτί, άκουγα τα πάντα. Δηλαδή, να με σχολιάζουν και να ασχολούνται μαζί μου.
Οι γονείς μου από την πλευρά τους άρχισαν να αναρωτιούνται γιατί ενδιαφέρομαι τόσο πολύ για τα δελτία καιρού, νομίζοντας ότι σκαρώνω
κάποια απόδραση. Ντρεπόμουν όμως να τους πω, το οτιδήποτε.
Μια μέρα φεύγοντας από το σχολείο, με περικύκλωσαν κάποια παιδιά – δυστυχώς η Μαρία ήταν λίγο
άρρωστη και δεν είχε εμφανιστεί στο σχολείο – με κοροϊδευαν, με χτυπούσαν, και έλεγαν πως αν δεν κάνω ότι μου λέει η Αφροδίτη, να μην εμφανιστώ ξανά στο σχολείο. Κάτι το οποίο τήρησα για τις επόμενες μέρες, δηλώνοντας, πως δήθεν, η Μαρία με κόλλησε γρίπη και δεν αισθανόμουν καλά.
Η μεγάλη απόφαση
Όσο όμως και αν ήθελα να ξεγελάσω τον εαυτό μου, αυτή δεν ήταν η λύση.
Κάποια στιγμή θα έπρεπε να επιστρέψω στο σχολείο και να αντιμετωπίσω και πάλι την ίδια κατάσταση. Σε ποιον να μιλούσα;
Ποιος θα με καταλάβαινε χωρίς να γελάσει μαζί μου; Θυμήθηκα τότε, πως η φυσική, που δεν ήταν από τα μαθήματα που λες και αγαπημένα μου, ίσως μπορούσε να φανεί σωτήρια για την κατάσταση μου.
Βασικά, η κυρία Παπαδοπούλου που την δίδασκε και πάντα ήταν καλή μαζί μου. Άλλωστε είχα και καλούς βαθμούς. Το είχα πάρει απόφαση πως θα της μιλούσα, δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσω να με χτυπήσει κεραυνός, εκτός από επικίνδυνο, ήταν και εντελώς ανόητο.
Η επιστροφή μου στο σχολείο δεν έφερε κάτι διαφορετικό. Τα πειράγματα συνεχίστηκαν μέχρι που δεν άντεξα. Μια τρίτη πρωί, μετά το μάθημα πήγα στο γραφείο της κυρίας Παπαδοπούλου και της τα εξήγησα όλα, κλαίγοντας. Αφού κατάλαβε τι της είπα – ευτυχώς δεν γέλασε με τα παθήματά μου – μου είπε πως είχε ένα σχέδιο. Θα εξηγούσε η ίδια στους συμμαθητές μου, χωρίς να προδώσει πως της μίλησα, ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματικότητα, αλλά μόνο ίσως, σε σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Την συμπαθούσαν όλοι την κυρία Παπαδοπούλου και ο λόγος της πάντα μετρούσε. Ευτυχώς, για κάποιες εβδομάδες τα σχόλια σταμάτησαν και άρχισα να βρίσκω την χαμένη, ας το πω, ηρεμία μου, όμως οι επόμενες μέρες προβλεπόταν βροχερές…
Η στιγμή της αλήθειας
Πλησίαζαν για άλλη μια χρονιά τα Χριστούγεννα. Λαμπιόνια, όμορφες μυρωδιές, χαρούμενα πρόσωπα. Όχι όμως και το δικό μου.
Η Αφροδίτη δεν άργησε να κάνει και πάλι την εμφάνιση της και ήξερα πως αυτή, είναι η στιγμή της αλήθειας για μένα. Τώρα θα έπαιρνε αυτό που ήθελε. Μια βροχερή μέρα, μαζί με πέντε φίλους της, κορίτσια και αγόρια, με περικύκλωσαν και μου είπαν πως δεν θα με
αφήσουν να φύγω από το σχολείο, αν δεν ανέβω στην σκεπή, που παρεμπιπτόντως βρισκόταν οι
πραγματικές κεραίες, μέχρι ο κεραυνός να με χτυπήσει. Οι δάσκαλοι είχαν ήδη φύγει. Έβαλα και πάλι τα κλάματα και φώναζα να με αφήσουν ήσυχη.
Πέταξαν κάτω την ομπρέλα μου και άρχισαν να με σπρώχνουν στην σκάλα που ανέβαινε προς την σκεπή. «Είναι επικίνδυνο!» τους έλεγα, «μου αρέσουν μεγάλα τα αυτιά μου!» φώναζα (και ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα και το πίστευα). Είχα γίνει μούσκεμα, τα ρούχα μου έσταζαν, οι αστραπές «έσκιζαν» τον ουρανό, έτρεμα από το κρύο και τον φόβο, η φωνή μου όμως, περίεργο, αλλά ήταν πιο δυνατή από ποτέ.
Τότε έγινε το θαύμα. Μαρία! Μαρία! Η καλύτερη μου φίλη εμφανίστηκε, ως δια μαγείας, μαζί με τον μεγάλο της αδερφό, που του είχε εξηγήσει τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Σωματώδης όπως ήταν και αυτός (η μαμά μου είναι καλή μαγείρισσα, αλλά και η δική τους έφτιαχνε συνεχώς λαχταριστές λιχουδιές!) μόνο που τον είδαν οι υπόλοιποι, εξαφανίστηκαν. Τις επόμενες μέρες ήμουν πραγματικά άρρωστη. Οι γονείς μου έμαθαν τα πάντα και με στήριξαν.
Η «διαφορετική»
Απο εκεί και πέρα όμως είχα αλλάξει και’ γω. Ήμουν «διαφορετική» και μου άρεσε. Δεν αισθανόμουν πια άσχημα για τα μεγάλα αυτιά μου. Άρχισα να μαζεύω τα μαλλιά μου ψηλά, που τόσο πολύ μου άρεσε! Να φτιάχνω κοτσιδάκια και περίτεχνες πλεξούδες. Έπιανε το χέρι μου… Τελικά, συνειδητοποίησα πως δεν ήταν αυτό το χαρακτηριστικό πάνω μου, που έδιωχνε τους συμμαθητές μου από κοντά μου, αλλά η έλλειψη αυτοπεποίθησης, που πλέον είχα βρει!
Μπορούσα να υπερασπιστώ τώρα τον εαυτό μου – καλά, και λίγη βοήθεια από τον αδερφό της
Μαρίας, δεν θα ήταν άσχημη… Η Αφροδίτη δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί μου. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Όσο για μένα; Κάθε χρόνο περιμένω με ανυπομονησία πλέον τα Χριστούγεννα. Τιμή μου, να είμαι το ξωτικό του Άη Βασίλη
