Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κοσμικό περιβάλλον ο άνθρωπος καλείται να διατηρήσει τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον διακρίνουν ως το ανώτερο ον στον πλανήτη μας. Έχουμε φτάσει φοβάμαι σε ένα κρίσιμο σημείο, στο οποίο ο άνθρωπος απώλεσε την αποστολή του σε τούτο τον κόσμο. Θα μπορούσα βέβαια να δώσω ένα τόνο αισιοδοξίας στην σκέψη αυτή, αν διηγούμουν ένα παραμύθι από αυτά που έχουν ένα χαρούμενο τέλος. Σαν τα παραμύθια που λέμε στα μικρά παιδιά βαυκαλίζοντας τα. Αντιμετωπίζοντας το θέμα με σοβαρότητα και με μια υπέρμετρη δόση ρεαλισμού δε μπορώ παρά να πω πώς ο άνθρωπος συνεχίζει να αποτυγχάνει στην πορεία του.
Σκεπτόμενοι την σχέση που έχει σήμερα ο άνθρωπος με τη φύση, τα ζώα και με οτιδήποτε τον περιβάλλει, διακρίνουμε έναν ανθρώπινο εγωισμό που δεν έχει όρια. Ζούμε σε ένα πλανήτη που ενώ έχει και πρέπει να έχει δυνατότητές φιλοξενίας κάθε είδους ζωής, ο ανθρώπινος παράγοντας ως το αλαζονικότερο στοιχείο δείχνει την μεγαλύτερη ασέβεια και βιαιότητα από κάθε άλλο στοιχείο ζωής.
Αν πάλι αναλογιστούμε και τη σχέση ανθρώπου προς άνθρωπο πάλι διαπιστώνουμε πως και εδώ υπάρχουν σχέσεις ιδιοτέλειας όπου εφόσον δεν προσμένω κάποιο κέρδος από τον συνάνθρωπο, τότε γιατί να τον βοηθήσω. Αξίες όπως η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός τείνουν να χαθούν ολότελα. Ο καλός άνθρωπος τείνει να συσχετιστεί με τον χαζό και τον αφελή.
Επικρατεί ένας παροξυσμός θα έλεγα για επίδειξη δύναμης. Ποιος θα υπερισχύσει σε ποιον , ποιος θα επιβάλει την θέληση του. Είτε με το χρήμα είτε με την κοινωνική θέση η την επαγγελματική. Και στο έσχατο σημείο με την άσκηση βίας σωματικής, λεκτικής, ψυχολογικής και οποιαδήποτε άλλης μορφής σκαρφιστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Αυτή τη τάση θα έλεγα, να υπερισχύσουμε δυστυχώς πολλές φορές μας την εμφυτεύουν από παιδιά. Με την είσοδο μας σε ένα σχολικό περιβάλλον πασχίζουμε να αναδείξουμε πως είμαστε καλύτεροι, δυνατότεροι, εξυπνότεροι. Ξανά το εγώ μας κυριαρχεί.
Όπως προανέφερα, δεν υπάρχει τόνος αισιοδοξίας. Μόνο αυτός που θέλει να σωθεί, μπορεί να είναι και αισιόδοξος. Οι άνθρωποι όχι μόνο δε θέλουν να αλλάξουν, αλλά δεν έχουν αντιληφθεί ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση ύπνωσης. Ακολουθούμε τα πρότυπα που έντεχνα μας επιβάλλονται από παντού, ακολουθούμε την μάζα γιατί έτσι μάθαμε. Και η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει. Ενώ είμαστε σκεπτόμενα όντα, ενώ έχουμε όλοι μέσα μας την δύναμη της θέλησης αλλά και ευαισθησίες, έχουμε γίνει κάτι σαν σύγχρονα μηχανήματα. Όλα γίνονται μηχανικά πλέον. Δουλεύουμε μηχανικά, διαβάζουμε για να αποστηθίσουμε, σπουδάζουμε για να αποκτήσουμε καλή εργασία, παντρευόμαστε γιατί αυτό επιβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος.
Και η όλη δυσμενής κατάσταση δύσκολα αλλάζει. Όλα αυτά μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, μόνο που όσο προχωράει ο χρόνος δε σημειώνεται βελτίωση. Η τεχνολογία εξελίσσεται, οι ιατρικές επιστήμες σημειώνουν πρόοδο και λοιπά, ο άνθρωπος όμως γίνεται όλο και πιο πολύ ένα μηχανικό κατασκεύασμα χωρίς ίχνος συναισθήματος. Το που θα οδηγήσει η όλη κατάσταση δε μπορεί να προβλεφθεί. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσοι ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί, είναι ευτυχισμένοι. Όσοι όμως σκέπτονται ακόμα και αγρυπνούν, γι’ αυτούς όντως ανησυχώ και ευελπιστώ.
