ΔημοσκοΠΕΣ και φοιτητικό σπίτι: Αποτίμηση δημοσκόπησης
Σήμερα, ένα ακόμη δημοσκοΠΕΣ που στόχο είχε την ανάκληση αναμνήσεων και συναισθημάτων, έφθασε στο τέλος του! Το συγκεκριμένο δημοσκοΠΕΣ μας ταξίδεψε στα φοιτητικά μας χρόνια, στα χρόνια της ανεμελιάς, της αποκλειστικής καλοπέρασης αλλά και στη δυσάρεστη ανάμνηση του αποχωρισμού, της απομάκρυνσης από εκείνο το σπίτι που στέγασε τόσα και τόσα βιώματα, τόσες στιγμές! Η εν λόγω δημοσκόπηση σαφώς δεν αφορούσε μονάχα στους “κάποτε- φοιτητές” αλλά και σ’ αυτούς που ακόμη τελούν ετούτο το ιδανικό “αξίωμα” και διακατέχονται από εκείνη την υπέροχη ψευδαίσθηση της μονιμότητας, της διατήρησης της κατάστασης, του “τίποτα δε θα τελειώσει και ποτέ”.
Οι αναγνώστες μας, λοιπόν, “μίλησαν” για μια ακόμη φορά και- κατά τη συντριπτική πλειοψηφία- ο αποχωρισμός ήταν επώδυνος. Παρά τις λιγότερες στιγμές που έζησαν κι έχουν να θυμούνται εκεί μέσα- διότι είναι γνωστό και κοινώς αποδεκτό πως οι περισσότεροι φοιτητές περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους εκτός, εξερευνώντας μια αλλιώτικη πόλη, αλλιώτικους ανθρώπους μα και τον αλλιώτικο εαυτό τους- το 95% δυσκολεύτηκε ν’ αποχωριστεί το φοιτητικό του σπίτι, μα και ν’ αναπροσαρμοστεί σε νέες συνθήκες, σε διαφορετική πραγματικότητα…
Τέλος εποχής…
Ας αναλύσουμε, όμως, διεξοδικότερα το ζήτημα, αναζητώντας “τη ρίζα του κακού”. Το φοιτητικό μας σπίτι δεν ήταν ποτέ αυτό που φαινόταν, αυτό που οι γονείς μας- όπως άλλωστε κι οι περισσότεροι γονείς- υποστήριζαν. Δεν αποτελούσε απλώς ένα κατάλυμα, μια “στέγη” που ικανοποιούσε τις βιολογικές μας ανάγκες για φαΐ, ύπνο και θέρμανση ή το ανθρώπινο ένστικτό μας για προστασία κι ασφάλεια, για ορισμένες μόνο ώρες. Το φοιτητικό μας σπίτι έφερε και φέρει όλες εκείνες τις νέες εμπειρίες που δοκιμάσαμε ως φοιτητές, ως ανεξάρτητοι πια (ή σχεδόν ανεξάρτητοι!) ενήλικες. Το φοιτητικό μας σπίτι ενσάρκωνε τα πρωτόγνωρα συναισθήματά μας, τις νέες μας συνήθειες, τα τέσσερα προαναφερθέντα χρόνια ανεμελιάς εν συνόλω, αλλά και τις “γλυκές” υποχρεώσεις που συνεπαγόταν η αυτονομία μας. Γλυκές, ακριβώς, επειδή ήταν ανύπαρκτες. Μια απλή ψευδαίσθηση της πεποίθησης “Τώρα που μεγάλωσα και ζω μόνος, πρέπει να φροντίζω σωστά τον εαυτό μου, να διαχειρίζομαι σωστά τα “οικονομικά” μου, να προσέχω και να λογαριάζω ορθά τους ανθρώπους, να είμαι διορατικός”…
Από την άλλη πλευρά, η απομάκρυνση από το φοιτητικό σπίτι σήμανε τη μετάβαση σε μια νέα ζωή με πραγματικές πλέον υποχρεώσεις. Μα κυρίως τη μετάβαση από την ξεγνοιασιά στην ωριμότητα. Γνωρίζαμε καλά πως δε θα κατείχαμε πια το ακαταλόγιστο, πως κάθε πράξη μας θα είχε και συνέπειες, πραγματικές συνέπειες τις οποίες καλούμασταν να διαχειριστούμε οι ίδιοι. Αυτή η πρόβλεψη μας τρόμαζε. Ποιος επιθυμεί, άλλωστε, ν’ απεμπολήσει το αυθόρμητο, το ανυποψίαστο της παιδικότητας και της ανωριμότητας των φοιτητικών χρόνων;
Ύστερα είναι και το άλλο… Σε κάθε αλλαγή που διαδραματίζεται, αναγκαζόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με τη θλιβερή αλήθεια του βραχέος της ζωής. Ars longa, vita brevis έλεγαν οι Λατίνοι φίλοι μας, παραδειγματιζόμενοι από τον Ιπποκράτη. Η ζωή είναι σύντομη, βραχεία σα μιαν αστραπή! Κι οι αλλαγές, οι μεταβάσεις σε νέες πραγματικότητες, έρχονται να μας το υπενθυμίσουν, δρώντας πολλές φορές ως αντίστροφες μετρήσεις, ως συνειδητοποίηση του “τίποτα δεν είναι αιώνιο, παντοτινό, μόνιμο”.
Ίσως, όμως, χρειάζεται να δούμε το γεγονός από άλλη οπτική, περισσότερο αισιόδοξη, Αριστοτελική, κατά την οποία κάθε αλλαγή πορείας, μας ωθεί ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο, τον προορισμό μας. Σαν άλλοι καπετάνιοι χρειάζεται να στρίβουμε κατά καιρούς το πηδάλιο, μεταβάλλοντας τη θέση και την κατεύθυνσή μας, προκειμένου να φθάσουμε τελικά εκεί που θέλουμε, στην Καβαφική “Ιθάκη” μας…
Πηγή Άρθρου
- Μεθενίτης, Π. (2020). Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς. Ανακτήθηκε από: https://www.efsyn.gr/node/249763 (τελευταία πρόσβαση 24/3/2021)
