Σας άρεσε το νοσταλγικό flash back στην παρθενική εμφάνιση των Linkin Park στα μουσικά δρώμενα; Μήπως δεν νιώσατε αρκετά παππούδια; Τότε θα πάρετε άλλη μια γερή δόση νοσταλγίας. Πέρασαν 21 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του ομώνυμου album των Alice in Chains στις 7 Νοεμβρίου του 1995. Μια επέτειος μάλλον στενόχωρη για τους fans του συγκροτήματος, αλλά και της grunge σκηνής γενικότερα, μιας και πρόκειται για το τελευταίο album στο οποίο συμμετείχε ο Layne Staley, ο οποίος πέθανε το 2002.
Το album διατηρεί τον χαρακτηριστικό ήχο που καθιέρωσε το συγκρότημα μέσω του album τους Dirt (1992), με βαριά κιθαριστικά riffs και τα απόκοσμα φωνητικά του Layne να πρωταγωνιστούν για άλλη μια (και τελευταία δυστυχώς) φορά, με κάποια μικρά διαλείμματα σε μερικά τραγούδια. Στιχουργικά επικεντρώνεται σε “σκοτεινά” και δύσκολα θέματα, κλασικά όμως για τους Alice in Chains, όπως η κατάθληψη, η απομόνωση, η απόγνωση και ο θάνατος. Στο album αυτό φαίνεται η εξέλιξη και η στροφή των Alice in Chains σε πιο μελωδικές και μελαγχολικές συνθέσεις, χωρίς όμως να απαρνιούνται τον δυναμισμό που τους χαρακτήριζει. Έτσι προκύπτει μία ευρεία γκάμα τραγουδιών, από τα βαριά και ασήκωτα “Grind” και “Head Creeps” ως το κάπως πιο ήρεμο, αλλά αριστουργηματικό “Frogs” και καταλήγοντας στην άλλη άκρη του φάσματος με το στοιχειωτικό και μελωδικό (και ισώς προφητικό) “Over Now”.
Το συγκρότημα απήχε για μία περίοδο η οποία ξεκίνησε στα τέλη του 1994, λόγω της εξάρτησης του Layne από την ηρωίνη, κάτι που κρατούσε τη μπάντα πίσω. Εκείνη την περίοδο ο Layne συνεργάζεται με το super-group Mad Season, με τον κιθαρίστα των Pearl Jam, Mike McCready, τον μπασίστα John Baker Saunders και τον drummer των Screaming Tress, Barrett Martin και το Μάρτιο του 1995 κυκλοφορεί ο καρπός των προσπαθειών τους, το Above.
Από τον Απρίλιο οι Alice in Chains ξεκινούν τις ηχογραφίσεις στο Bad Animals Studio στο Seattle με παραγωγό τον Toby Wright και η εξάρτηση του Layne από την ηρωίνη καλά κρατεί. Στο βιβλίο του Greg Prado με τίτλο Grunge Is Dead, ο Jerry Cantrell αναφέρει: “Οι ηχογραφήσεις ήταν ιδιαίτερα επίπονες, διήρκησαν πάρα πολύ. Ήταν τρομακτικό να βλέπεις τον Layne σε αυτή την κατάσταση. Όμως όταν είχε επίγνωση της πραγματικότητας ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπός που θα ήθελες να συναντήσεις. Το να είσαι σε συνάντηση μαζί του και να τον βλεπεις να αποκοιμιέται μπροστά στα μάτια σου, σου ραγίζει την καρδιά.”
Με τον Layne σε τόσο άσχημη κατάσταση ήταν φυσικό επόμενο ο Jerry Cantrell να επωμιστεί μεγάλο μέρος από το γράψιμο των τραγουδιών, αλλά και τα φωνητικά, όπως στα “Heaven Beside You”, “Grind” και ειδικά στο “Over Now”. Το “Heaven Beside You” θέτει επί τάπητος το χωρισμό του Cantrell με την επί επτά χρόνια αγαπημένη του, με τον ίδιο να ισχυρίζεται ότι το τραγούδι αυτό είναι “μια προσπάθεια συμφιλίωσης με το γεγονός ότι η ζωή μου και η πορεία που ακολουθώ με χωρίζουν από το άτομο που αγαπώ”.
Οι Alice in Chains δεν πραγματοποίησαν ποτέ ολοκληρωμένη περιοδεία για την προώθηση του album τους. Τον Απρίλιο του 1996 εμφανίστηκαν στο MTV Unplugged και αργότερα το ίδιο καλοκαίρι άνοιξαν τέσσερις συναυλίες των Kiss, πριν ο Layne λάβει υπερβολική δόση ηρωίνης. Μετά την ανάκαμψή του όμως η μπάντα αναγκάστηκε να ξανακάνει ένα break χωρίς να καταφέρει να σταθεί πάλι στα πόδια της. Τελικά η προσωπική μάχη του Layne Staley με τον εθισμό του συνεχίστηκε για μερικά ακόμη αγωνιώδη χρόνια, ώσπου έλαβε τέλος το 2002.
Το album έφτασε στην πρώτη θέση του Billboard album chart και πωλήθηκαν πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Μέσα από το album ξεχώρισαν τα singles “Grind”, “Heaven Beside You”, “Over Now” και “Again”. Το 1996 και το 1997 προτάθηκαν για βραβείο Grammy τα singles “Grind” και “Again” αντίστοιχα, όμως έχασαν από το “Spin the Black Circle” των Pearl Jam και το “Bullet With Butterfly Wings” των Smashing Pumpkins. Το συγκρότημα επίσης προτάθηκε στο MTV Video Music Award για το βραβείο Καλύτερου Hard Rock Video για το “Again” το 1996, όμως έχασε και πάλι από το “Until It Sleeps” των Metallica (Πού να συναγωνιστείς τους Metallica εξάλλου;!).
