Κυριακή 27 Νοεμβρίου, πρωί.
Σηκώνεσαι κι είσαι 16, πάλι.
Το προηγούμενο βράδυ το Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτο και όλοι συνεπαρμένοι από έναν παραμυθά ενηλίκων, τον Φοίβο Δεληβοριά.
Έναν άνθρωπο νέο που όμως τον ακούμε εδώ και χρόνια. Το «Εκείνη» είναι τραγούδι που έχει στιγματίσει την εφηβεία ουκ ολίγων, χαρτογραφώντας την αγορίστικη νιότη, πριν μπουν στη μέση τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι επιφανειακές σχέσεις και η πρώιμη ωρίμανση.
Ο Φοίβος, ένα άνθρωπος της διπλανής πόρτας που όμως την πρώτη σπρωξιά του την έδωσε ο Μάνος Χατζιδάκις και μαθήτευσε στην κιθάρα δίπλα στον Ορφέα Περίδη. Ο τραγουδοποιός που όσοι αγαπούμε το έργο του και παρακολουθούμε την πορεία του, το αστείρευτο, εικονοπλαστικά στιχουργικό και ταξιδιάρικα μουσικό ταλέντο του, ίσως νιώθουμε πως έχουμε κοιτάξει κλεφτά από την κλειδαρότρυπα της ζωής και της σκέψης του.
Παίξαμε μπάλα μαζί του στην Καλλιθέα καθώς μεγάλωνε, ζήσαμε μαζί του παιδικούς έρωτες απ’ το διπλανό θρανίο ή γρατσουνίσαμε μια κιθάρα πλάι στη θάλασσα. Ένας μάγος που μετατρέπει τον ήχο σε εικόνα, την ακρόαση σε εσωτερική θέαση, σα να σου μεταγγίζει τις δικές του αναμνήσεις για να βρεις κάπου εκεί ξεχασμένες και τις δικές σου.
Παρόλο που τον ακούω και τον εκτιμώ σαν καλλιτέχνη από τη δική μου εφηβεία ακόμη, δεν είχε τύχει ποτέ ως τώρα να βρεθώ σε εμφάνισή του. Μέχρι το Σάββατο. Και το μόνο σίγουρο είναι πως δε με απογοήτευσε ούτε στο ελάχιστο. Η αλληλεπίδρασή του με τον κόσμο σε έκαναν να νιώθεις πως βρίσκεσαι σ’ ένα πάρτι των ‘90s που η ατμόσφαιρα είναι κεφάτη, ζεστή και παρείστικη. Ακόμα κι αν το ηλικιακό εύρος των συμμετεχόντων κυμαινόταν από εικοσάρηδες μέχρι και πενηντάρηδες, ο ενθουσιασμός ήταν κοινός .
Κι ο Φοίβος ένας απ’ όλους εμάς, να μας αγκαλιάσει, να μας ευχαριστήσει, να μας δώσει για λίγο το τιμόνι του τρένου στην κορυφογραμμή που οδηγεί και μας ταξιδεύει. Το έξυπνο χιούμορ του, ο αβίαστος αυτοσαρκασμός, τα εύστοχα σχόλια, η διεισδυτική ματιά στην επισκόπηση της πορείας του αλλά και στα επίκαιρα σε συνδυασμό με μια ταπεινότητα που μοιάζει με συστολή σε κάνουν να τον συμπαθείς και να τον εκτιμάς περισσότερο.
Η παραπάνω εντύπωση ενισχύεται από το μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό που δείχνει προς τους μουσικούς του, εκθειάζοντας τους συνεχώς. Αξιομνημόνευτη και η ερμηνεία της ταλαντούχας Χριστίνας Μαξούρη με την εύπλαστη, μελωδική φωνή.
Αυτή η σειρά εμφανίσεων του Φοίβου είναι μια αναδρομή στην πορεία του αλλά και ένα flashback στα μικράτα του καθενός μας. Η μπόσα νόβα, ο όρκος, η Κική, ο σκύλος ο Βαγγέλης, εκείνη, ο Φώτης και το κουνελάκι, τα Χριστούγεννα, η υβρεοπομπή αλλά και από τον τελευταίο δίσκο του την Καλλιθέα(2015) το ομώνυμο, ο ξένος, ο μπάσταρδος γιος,το περίπτερο. Μα και ο γλάρος της Αλίκης, ο Τσιτσάνης, ο Νιόνιος ο άλλος παραμυθάς, η Μπέλλου. Στο τέλος, encore, μετά από τρεις ώρες, μείναμε αυτός, εμείς και η κιθάρα του, μια φωνή κι ένας ψίθυρος.
Από την Καλλιθέα μέχρι τη Θεσσαλονίκη και το Μύλο ήταν μια βραδιά που οι θαμώνες ήταν συμμετέχοντες, ονειροπόλοι και νοσταλγοί. Και κυρίως δεν παρακολουθούσαν πίσω από κάμερες και οθόνες κινητών αλλά face to face με μάτια πότε γελαστά και πότε δακρυσμένα, με φωνή δυνατή και παράφωνη και με λόγια που μπερδεύονται στο στόμα καθώς τα τραγούδια του Φοίβου είναι ολόκληρα αφηγήματα!
Το νου σας, όπου τον πετύχετε μην τον χάσετε!
