Ήταν βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του έτους 2008, όταν έφτασε στα αφτιά μας η είδηση: πυροβόλησαν έναν δεκαπεντάχρονο στα Εξάρχεια. Και ύστερα το χάος. Ο αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Μέσα σε ένα διάστημα λίγων ωρών, όλη η χώρα παραδόθηκε στις φλόγες και στην οργή. Ο κοινωνικός αναβρασμός που μαινόταν το τελευταίο διάστημα με επίκεντρο την κυβέρνηση Καραμανλή, λόγω των σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν και της επιδείνωσης της οικονομίας, χρειαζόταν μια «κάνουλα» αποσυμπίεσης και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν η τέλεια αφορμή.
Ο άδικος θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν το κερασάκι στην τούρτα των περιστατικών αστυνομικής βίας που είχαν ξεκινήσει να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Το πιο τρανταχτό και σχετικά πρόσφατο παράδειγμα ήταν ο άνευ αιτίας άγριος ξυλοδαρμός του Κυπρίου φοιτητή, Αυγουστίνου Δημητρίου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δύο χρόνια πριν και η συγκάλυψη του γεγονότος αυτού από την Ελληνική Αστυνομία και τα ΜΜΕ. Λόγω αυτού και άλλων πολλών περιστατικών, η απέχθεια και η οργή για την αστυνομική αυθαιρεσία άρχισαν να συσσωρεύονται στις καρδιές των καθημερινών ανθρώπων. Εκείνο το μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, ο Γρηγορόπουλος έφαγε τη σφαίρα στην καρδιά και κατάφερε να ξεσηκώσει μια ολόκληρη χώρα. Η μισή Ελλάδα βγήκε στους δρόμους εκείνη τη νύχτα, απαντώντας στο κάλεσμα για απόδοση δικαιοσύνης ενάντια στη βίαιη κρατική καταστολή.
Από αυτή την μαύρη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας τράφηκε η μουσική, ως μια τέχνη που ακολουθεί τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, ως ένα μέσο έκφρασης του λαϊκού θυμού και απόγνωσης μπροστά στο ήδη πεπραγμένο και σε αυτά που θα ακολουθήσουν εξαιτίας όσων έγιναν.
1.Μεθυσμένα Ξωτικά, «Οργή»
Τα Mεθυσμένα Ξωτικά διασκευάζουν Keny Arkana (La Rage). Το ύφος του τραγουδιού δεν αλλάζει από την αρχική θεματολογία του La Rage, αλλά εμπλουτίζεται με τα τεκταινόμενα. Οργισμένο και ορμητικό με στίχους-καρφιά που προκαλούν. Με αυτό το τρόπο όχι μόνο αποτίουν φόρο τιμής στο Γρηγορόπουλο, αλλά εκφράζουν και την ανάγκη εναντίωσης στην κρατική καταστολή, πέρα από το φόβο και κόντρα στις «γερασμένες συνθήκες».
2. Killah P, «Εκτός ελέγχου»
Από τη λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει ο Killah P, ένα ακόμη θύμα της κρατικής αδιαφορίας μπροστά στη βία που σιγοκαίει στις εστίες της. Με ξεκάθαρη αναφορά στο Γρηγορόπουλο, θίγει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. «Συνεχώς ο μικρός Αλέξης μου θυμίζει πως η ελευθερία του λόγου ακριβά κοστίζει». Η αδιαφορία και η επανάπαυση των ανθρώπων, οι οποίοι εθελοτυφλούν και αρνούνται να δουν το αναπόφευκτο, η ανοχή μπροστά στη βία και η σήψη της κοινωνίας είναι βασικοί θεματικοί άξονες του κομματιού.
3. The Boy, «Κουστουμάκι»
Σε ένα εναλλακτικό ζεϊμπέκικο ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, γιος του σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη, προσπάθησε να αποτυπώσει την κατάσταση και το θρήνο για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Με εναλλαγή στις εντάσεις κατά τη διάρκεια του τραγουδιού, από ήρεμα φωνητικά σε σπαρακτικά ξεσπάσματα, καταφέρνει με θεατρικό τρόπο να αποδώσει στα μέγιστα την πικρία και ίσως μια ειρωνεία για το γεγονός ότι χρειάστηκε να πεθάνει ένας έφηβος για να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας.
Εννέα χρόνια πριν είδα στις ειδήσεις έναν συνομήλικό μου νεκρό από σφαίρα αστυνόμου. Εννέα χρόνια πριν η χώρα καιγόταν για το Γρηγορόπουλο. Εννέα χρόνια μετά δεν ανοίγει ούτε ρουθούνι, βυθισμένοι όλοι μας μέσα σε μια αρρωστημένη ραστώνη εθελούσιας αδιαφορίας, μπροστά στη βία και την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας. Αναρωτιέμαι, τόσο εύκολα ξεχνάμε;