Για ακόμα μία συνεχή χρονιά, στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιήθηκε το παρά θιν’ αλός, ένα μουσικό και εικαστικό φεστιβάλ που έχει γίνει ένα αστικό φαινόμενο. Φέτος ο θεσμός συμπλήρωσε τα 26 χρόνια του και έφερε στην πόλη μας μουσικές και δρώμενα που την αναβαθμίζουν πολιτιστικά. Έτσι, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, οι διοργανωτές έφεραν εις πέρας τις διαδικασίες με τον πιο θαυμαστό τρόπο χαρίζοντας μας υπέροχες μουσικές βραδιές.
Στις 18 του μηνός είχαμε την ευκαιρία, στο πλαίσιο της διοργάνωσης, να απολαύσουμε ζωντανά το Δημήτρη Μυστακίδη, τη Ματούλα Ζαμάνη και την Ελένη Τσαλιγοπούλου που μας παρουσίασαν κομμάτια από τη δισκογραφική δουλεία του Δημήτρη Μυστακίδη, το Εσπεράντο- τα ρεμπέτικα της κιθάρας, που κυκλοφόρησε τον περασμένο χειμώνα, με τη συμμετοχή 16 ερμηνευτών. Μαζί με τον Δημήτρη Μυστακίδη έπαιξαν κιθάρα οι μαθητές του Γιώργος Τσαλαμπούνης και Δημήτρης Παππάς.
Για ένα ακόμα βράδυ το στρατόπεδο Κόρδα γέμισε με κόσμο και μουσικές που κάλυπταν το εύρος του προπολεμικού και μεταπολεμικού ρεμπέτικου. Χωρίς πρόβα, εμφανίστηκε στη σκηνή ο Κωστής Αβυσσινός, για να ερμηνεύσει κομμάτια της λαϊκής παράδοσης της Κρήτης.
Όλες οι ερμηνείες ήταν εξαιρετικές. Όμως αυτό που πραγματικά έμεινε από τη βραδιά ήταν ο παλμός, η αίσθηση της ομάδας και της ενότητας που μόνο η λαϊκή μουσική μπορεί να προσδώσει. Εκείνο το βράδυ δεν ήμαστε μόνο ακροατές σε μία παρουσίαση δίσκου. Αλλά γίναμε όλοι μας, κοινό, μουσικοί και διοργανωτές.
Εμείς οι ίδιοι η μουσική. Και αυτό είναι το μυστικό της μουσικής αυτής, είναι δική μας. Για αυτό ποτέ δεν τελειώνει, δεν παλιώνει για αυτό είναι διαχρονική, γιατί κυλάει στο αίμα μας. Και όπως είπε και ο ίδιος ό Δημήτρης Μυστακίδης, είναι συνάντηση για όλους μας η λαϊκή μουσική.
Νέες εκτελέσεις!
Απολαύσαμε λοιπόν νέες εκτελέσεις σε τραγούδια που κάπου, κάποτε όλοι εκεί, νέοι οι μεγαλύτεροι είχαμε ξανακούσει αλλά και τραγούδια που σε πολλούς ίσως να ήταν άγνωστα. Στο πρόγραμμα συμπεριλήφθηκε ένα μικρό αφιέρωμα στο σπουδαίο συνθέτη Παναγιώτη Τούντα, το οποίο όλοι επιθυμούμε να μεγαλώσει. Ακούσαμε και κομμάτια άλλων πολλών, μεγάλων συνθετών όπως του Μανώλη Χίωτη και του Βασίλη Τσιτσάνη.
Ο Δημήτρης Μυστακίδης χρησιμοποίησε τρεις κιθάρες και σε αυτές ακούγαμε μελωδία, συγχορδίες αλλά και τους αρπισμούς. Κατάφερε, λοιπόν με αυτές να ερμηνεύσει ρεμπέτικα με τρόπο μοναδικό. Αλλά χωρίς να παρεκκλίνει πολύ από τα όρια της ρεμπέτικης αισθητικής.
Χρησιμοποιήσε ένα μουσικό όργανο που είναι κυρίως για να συνοδεύει. Χωρίς το μπουζούκι που αποτελεί το βασικό μελωδικό όργανο της μουσικής αυτής. Αυτό ίσως να είναι το μυστικό συστατικό του «Εσπεράντο». Πρόκειται για ένα δίσκο που αποτελεί απάντηση σε όσους θεωρούν πως το ρεμπέτικο είναι αναχρονιστικό.
