Nickelback, μια μπάντα-τόσα συναισθήματα, κυρίως αρνητικά γεννιούνται σε όποιον φαν της ροκ αναφέρεις αυτό το όνομα. Αλλά για ποιόν λόγο όλοι, μα όλοι, ακόμη κι όσοι δεν έχουν ακούσει καν κομμάτια των Καναδών μουσικών τους μισούν τόσο πολύ;
Και η απάντηση μου, δεν γνωρίζω. Πραγματικά από τα πολύ λίγα καλά συγκροτήματα που έχουν δημιουργηθεί την τελευταία εικοσαετία (ναι, το χοντραίνω) οι Nickelback είναι μέσα στα πέντε που και ξεχωρίζουν λόγω του μουσικού τους ύφους αλλά και λόγω της φωνής του Chad Kroeger. Κακά τα ψέματα, όποιος υποστηρίζει πως η φωνή του frontman της μπάντας δεν είναι χαρακτηριστική και πολύ καλή ειδικά για τα σημερινά δεδομένα νομίζω είναι το λιγότερο ψεύτης.
Αλλά ας το δούμε λίγο από πιο παλιά, όταν οι Nickelback είχαν ξεκινήσει σαν μια coversong μπάντα νέο-grunge rock στον Καναδά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ονομαζόντουσαν “Village Idiot”. Ποιος είναι ο χαζός του χωριού τώρα, θα μπορούσαν να ρωτήσουν μετά από τόσα χρόνια. Μετά από αρκετές συναυλίες σε μικρομάγαζα και μετά από υπομονή και επιμονή τους (και κάποιο αυτί έμπειρου μάνατζερ πολυεθνικής το δίχως άλλο) έβγαλαν το πρώτο τους άλμπουμ, το “Curb”. Το ονόμασαν έτσι εις μνήμην ενός φίλου τους ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Σιγά-σιγά ήρθε το συμβόλαιο με την EMI και την Roadrunner Records το 1999 και το πρώτο κομμάτι που καταλάβαμε πάνω-κάτω τι θα ακούσουμε από τους Nikcelback,το Leader Of Men. Ο δρόμος είχε στρωθεί.
Ακολουθούν τα άλμπουμ που έκαναν τόσο κόσμο να αγαπήσει και να μισήσει τους Nickelback, το “Silver Side Up” το οποίο κυκλοφόρησε το 2001 και το “The Long Road” το οποίο κυκλοφόρησε το 2003 ,με ποιο γνωστά κομμάτια τους τα παρακάτω: Too Bad, Never Again, How You Remind Me (από τα καλύτερα τις μπάντας ή από τα χειρότερα, ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας) ,Feeling Way Too Damn Good, Figured You Out και το αγαπημένο μου, Someday.
Ήδη οι σκληροπυρηνικοί ροκάδες της εποχής, τόσο παραγωγοί όσο και κοινό ξεκινούν να λένε για το επαναλαμβανόμενο ύφος της μπάντας και το copy paste των άλμπουμ της.
Στο “All The Right Reasons” το οποίο κυκλοφόρησε το 2005 οι γνώστες και μή της μουσικής συνέχισαν να κατηγορούν την μπάντα για την εμπορικότητα της και το ύφος της, θεωρούσαν πως ήταν υπερβολικά radio-friendly για τα δεδομένα της ροκ μουσικής. Στο άλμπουμ αυτό βλέπουμε κομμάτια όπως: If Everyone Cared, Far Away, Rockstar και Savin’ Me. Πολύ πιο ακουστικά κομμάτια και πολύ πιο ώριμο το όλο εγχείρημα.
Κατέληξα σε παρουσίαση δίσκων των Nickelback και δεν είχα αυτό στο μυαλό μου αλλά αναφορικά ας γράψουμε πως τα επόμενα άλμπουμ της μπάντας ήταν τα: “Dark Horse” που κυκλοφόρησε το 2008, το “Here And Now” που κυκλοφόρησε το 2011, το “No Fixed Adress” στο 2014 και το “Feed The Machine” στο 2017.
Δεν θα τα αναλύσω παραπάνω καθώς δεν τα είχα αγοράσει αλλά η συνταγή των Nickelback είναι πλέον γνωστή. Αποσπασματικά ακούγοντας τα άλμπουμ δεν διαφώνησα στην άποψη των γύρω μου, ναι, επαναλαμβάνονταν. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι πως αδίκως κατηγορούνται. Εν τω μεταξύ, ποιός μπορεί να ξεχάσει αυτό;
Οι Nickelback έχουν μια εικοσαετή παρουσία στην μουσική πραγματικότητα και ευτυχώς αυτή η πραγματικότητα είναι αχανής και έχει χώρο για όλους. Ειδικότερα όταν βλέπουμε μουσικούς με ταλέντο που προσφέρουν, όποιο κι αν είναι το ύφος τους και ειδικότερα αν ανήκουν στην μουσική που αγαπάμε δεν αξίζει να τους βρίζουμε και να μην τους ακούμε επειδή έτυχε τα κομμάτια τους να έχουν παιχτεί παραπάνω από άλλα στα ραδιόφωνα, ούτε να τους ρίχνουμε πέτρες στις ζωντανές τους εμφανίσεις (έχει συμβεί στους Nickelback).
Μακάρι όλοι οι νέοι μουσικοί να επηρεαστούν έστω στο ελάχιστο από μπάντες όπως οι Nickelback μήπως και αλλάξει κάτι στην βιομηχανία που έχει πάρει την κατιούσα εδώ και αρκετό καιρό. Και το κοινό ας είναι λίγο πιο ανοιχτόμυαλο, άλλωστε για μουσική μιλάμε και μουσική ακούμε. Χρειαζόμαστε τέτοιες μπάντες.
