Φωτογραφία από #factmusicgear στο instagram
Από την στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την μουσική τέχνη, μετατράπηκα σε σφουγγάρι που απορροφά οτιδήποτε σχετικό, βλέπει και κυρίως, ακούει γύρω του. Περιπλανιόμουν για ώρες στα βάθη του YouTube, σε μία προσπάθειά μου να γνωρίσω όσα το δυνατόν περισσότερα, νέα ήδη μουσικής, μπάντες και τραγουδιστές, μπορούσα. Φυσικά, είναι χιλιάδες για να καταφέρει κανείς να τους γνωρίσει όλους. Άλλωστε, στις μέρες μας ο καθένας μπορεί να γίνει τραγουδιστής, μουσικός.
Είχα ξανακούσει για την επεξεργασία της φωνής, μα πέρασαν χρόνια μέχρι να καταφέρω να ανακαλύψω πώς γίνεται στην πράξη και πόσο εύκολο είναι τελικά να ακούγεται κανείς καλαίσθητα. Η αντιληπτική μου ικανότητα, να ξεχωρίζω τους καλλιτέχνες από τους τσαρλατάνους, αναπτύχθηκε όταν άρχισα να προτιμώ, να ακούω τα κομμάτια από «live» και όχι τα «original» του δίσκου. Εκείνο που ξεκίνησε ως άσκηση για τα αυτιά μου, ώστε να καταλάβω την διαφορά ανάμεσα στην ηχογράφηση και το «live», κατέληξε να μου μάθει πολλά παραπάνω. Δεν υπάρχει χρόνος για λάθη, οι αναπνοές πρέπει να είναι εκεί, η τονικότητα αλλάζει σε μία «κακή», για τον τραγουδιστή μέρα, ο κόσμος ακολουθεί, η μελωδία της φωνής γίνεται πιο χαλαρή και πολλές φορές, ακόμη και αρκετά αυτοσχεδιαστική.
Φωτογραφία από #robotdogstudio στο instagram
Μετά από πολλά βιντεάκια , και φυσικά μεγάλη απογοήτευση, έφτασε η μέρα που στην σχολή, μάθαμε για το «Melodyne», το πρόγραμμα που θα σε κάνει να τραγουδάς, σαν επαγγελματίας και να ακούγεσαι όπως εσύ θέλεις, όπως αναφέρει και η περιγραφή του προγράμματος. Αυτό που κάνει το «Melodyne» με λίγα λόγια, είναι να δέχεται ένα σήμα, π.χ. τον ήχο της φωνής, να το αναλύει σε κομμάτια, τα οποία αποτελούν τις νότες που τραγούδησες, και, μ αυτό τον τρόπο, σου δίνει την δυνατότητα να μετακινήσεις το κάθε κομματάκι στην νότα και περιοχή που θέλεις εσύ να ακούγεται. Μ’ άλλα λόγια, μπορώ να τραγουδάω Ντο και, έπειτα από επεξεργασία, να την μετατρέψω σε μία Σολ.
Η εξέλιξη της τεχνολογίας μας, λοιπόν, οδήγησε την μουσική βιομηχανία στο απόγειο της δόξας της, μιας που, πλέον, όλοι μπορούν να τραγουδήσουν σωστά, όλοι μπορούν να γράψουν ένα κομμάτι σε μία ώρα, όλοι μπορούν να παίξουν τρεις νότες στο αρμόνιο, οι οποίες έπειτα θα ακούγονται σαν βιολί. Οι δυνατότητες έγιναν απεριόριστες και παρ’ όλο που αυτό βοήθησε εν μέρει πολλούς από εμάς (και,ναι, δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω), οδήγησε ταυτόχρονα στην εξάλειψη της «onetake ηχογράφησης». Χρειαζόταν φοβερή δουλεία, ταλέντο και φοβερούς μουσικούς για να μπορέσει κανείς να γράψει με τον πατροπαράδοτο αυτόν τρόπο, γι’ αυτό και για μένα, οι παλαιότεροι μουσικοί ήταν λιγότεροι, σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα, γιατί ήταν δύσκολο. Γι αυτό και τους παλιούς, είτε τους άκουγες σε συναυλία, είτε στο σπίτι, ήταν ποιοτικά το ίδιο καλοί. Ήταν καλλιτέχνες.
Φωτογραφία από #amersa.h στο instagram
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως σήμερα δεν υπάρχουν εξίσου, το ίδιο καλοί καλλιτέχνες.Το πρόβλημα είναι πως εύκολα επισκιάζονται, από το πέπλο ενός, απλού εκτελεστή, που συνεργάζεται με μία αξιόλογη δισκογραφική εταιρία. Όλοι όμως χρειάζονται τελικά, διότι το καλαίσθητο για μένα μπορεί να ακούγεται ανιαρό στ’ αυτιά κάποιου άλλου.
Θυμάμαι την εξήγηση μίας δασκάλας μουσικής, που είχα στο δημοτικό, πάνω στην ερώτηση μου ως προς το γιατί δεν μπορούν όλοι να τραγουδήσουν καλά. «Όλοι μπορούν να τραγουδήσουν σωστά, απλά είναι λίγοι εκείνοι που ακούν σωστά».
Για κλείσιμό, ακολουθεί σατιρικό βιντεάκι που δείχνει την σκληρή δουλειά ενός ηχολήπτη, στην προσπάθειά του να «σώσει» την κατάσταση.
Till next time…
