Έμπνευση, στίχος, μελωδία, ρυθμός κ.α. Κομμάτια που αποτελούν ένα τραγούδι, μία μουσική. “Και δηλαδή πως έρχεται η έμπνευση ρε αδερφέ; Ξυπνάς μια μέρα και αρχίζεις και γράφεις σελίδες στίχων και μελωδιών;”
Ναι.
Η έμπνευση στη μουσική, όπως και στις υπόλοιπες τέχνες άλλωστε, είναι κάτι που πηγάζει από τα συναισθήματα και τις εμπειρίες των καλλιτεχνών. Ξύπνησε ένα πρωί χαρούμενος, έγινε κάτι δυσάρεστο, τότε είναι που έρχεται η έμπνευση, όπως το σίδερο κολλάει στην βράση. “Τόσο απλό σου είναι να γράψεις ένα τραγούδι δηλαδή;”
Φυσικά και δεν είναι τόσο εύκολο. Το βασικό συστατικό στοιχείο ενός τραγουδιού, ενός καινούριου κομματιού γενικότερα είναι το συναίσθημα που επιλέγει να μοιραστεί εκείνη τη στιγμή ο μουσικός. Χρειάζεται να έχεις κάτι να πεις, να έχεις κάτι να εκφράσεις, κάτι να δώσεις και να μοιραστείς άφοβα, όσο μεγάλο ή μικρό, σημαντικό ή ασήμαντο φαίνεται. Κάθε κομμάτι προέρχεται από μια στιγμή που ο καλλιτέχνης ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει μία αλήθεια, μία αληθινή ιστορία που σκέφτηκε ή έζησε.
Κάτι που μου έμαθε ένας δάσκαλός είναι πως δεν μπορείς να θεωρείσαι καλλιτέχνης αν δεν έχεις ανησυχίες, ευαισθησίες, αδυναμίες. Είμαστε άνθρωποι και αυτά είναι κομμάτια του χαρακτήρα μας, τα οποία καλώς ή κακώς κατέχουμε και χρειάζεται να χρησιμοποιούμε ώστε να επικοινωνούμε τα μέσα μας – όλα αυτά που νιώθουμε. Διαφορετικά θα σκάσουμε μια μέρα. Ο καθένας μας φυσικά τα επικοινωνεί με τον δικό του τρόπο: χορό, συγγραφή, στη δουλειά, στο περπάτημα, στο βλέμμα του. Κανείς δεν είναι robot. Ακόμη δηλαδή. Όλες οι κινήσεις μας γίνονται εσκεμμένα με έναν απώτερο σκοπό – και βασικότερο ίσως – την επιβίωση. Όντως μερικοί άνθρωποι δεν θα κατάφερναν να επιβιώσουν δίχως την ελευθερία της έκφρασής τους, συγκεκριμένα για μερικούς, τη μουσική.
Οπότε αρχικά υπάρχει ένα ερέθισμα που πυροδοτεί ένα συναίσθημα, το οποίο με τη σειρά του κινεί τους τροχαλίες του μυαλού μας, οι οποίοι παράγουν λέξεις- νότες, δίνοντας έτσι μορφή στον προβληματισμό, στη σκέψη μας. Αυτές οι νότες είναι ταιριαστές μεταξύ τους. Οι λέξεις θέλουν να πουν μία κοινή ιστορία και όλα τελικά καταλήγουν να σχετίζονται. Ο ρυθμός έρχεται και δένει αυτή τη χορογραφία. Πού θα μπεις; Τι θα παίξεις; Πώς πάει όλο αυτό τελικά; Ποια όργανα ταιριάζουν; Θα προσθέσω; Θα αφαιρέσω;
Στη τέχνη φυσικά υπάρχει ελευθερία. Μην περιμένεις να σου πει κανένας πως θα γράψεις το δικό σου τραγούδι ή τη δική σου μουσική. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος, αν και υπάρχουν κάποιοι κανόνες, που κανένας δεν ακολουθεί συνήθως. Παρ’ όλα αυτά, το θέμα είναι αυτό που βγαίνει αβίαστα από την πηγή και ατόφιο σαν είναι, να χαρίζεται ολόγυρα στον κόσμο.
Until next time…
