Αμήχανη στιγμή. Δεν θα το κρύψω. Το να κάθεσαι να γράψεις review για το νέο album των Metallica, είναι σαν την επανεκλογή του Αλέξη Τσίπρα. Κανείς δεν περίμενε πως θα συμβεί! Οκτώ χρόνια έχουν περάσει και οι Metallica είχαν αρχίσει να γίνονται SOAD. Δηλαδή όλο λόγια και έργο μηδέν. Όμως, προς έκπληξη πολλών, αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή σχεδόν δεκαετίας και εν τέλη να κυκλοφορήσουν το νέο τους album. Τίτλος αυτού «Hardwired… to self – destruct» και φιλοδοξούσε να είναι ο καλύτερος δίσκος τους από την εποχή του μαύρου album. Εγώ είμαι εδώ για να απαντήσω στο ερώτημα, αν τα κατάφερε.
Well, η απάντηση είναι σύνθετη. Δυστυχώς, δεν μπορώ να απαντήσω ένα αβίαστο ναι ή όχι και ύστερα να φύγω ανέμελος για να πιω ένα ποτό στο Shamone (#not_sponsored). Αντιθέτως, πρέπει να διαλευκάνω το πως το διάσημο συγκρότημα, κατάφερε να βγάλει ένα album που ταυτόχρονα είναι και δεν είναι ένα δυναμικό comeback. Ακούγοντας το πρώτο single, δεν θα κρύψω πως είχα απογοητευτεί πολύ. Το «Hardwired» ήταν ναι μεν γρήγορο, εκρηκτικό και δυναμικό, αλλά ήταν κούφιο. Δεν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο, καθώς οι στίχοι ήταν παντελώς ανούσιοι και παιδαριώδεις και ο ρυθμός από ένα σημείο και πέρα κούραζε, καθώς γινόταν επαναλαμβανόμενος as fuck.
Παραδόξως, οι Metallica το έσωσαν με το δεύτερο single τους, το «Moth Into Flame» και άρχισα και πάλι να πιστεύω σε μια δυναμική επιστροφή. Το κομμάτι είναι pure Metallica από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Στίχοι για τη διαφθορά, τη ματαιοδοξία και την αυτοκαταστροφή, δεμένοι με τρελά riffs και μελωδία που ανεβοκατεβαίνει σαν καρδιογράφημα δρομέα. Έτσι, έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα, περίμενα με ανυπομονησία ολόκληρο το album.
Εν τέλη φαίνεται πως το συγκρότημα επέλεξε πολύ σωστά τα δυο πρώτα singles του, καθώς όλο το album αποδεικνύεται πως είναι χωρισμένο στη μέση. Υπάρχουν κομμάτια που σου κόβουν την ανάσα και άλλα που σε νανουρίζουν γλυκά. Πρώτα από όλα, όμως, ένα βασικό μειονέκτημα που έχει ο δίσκος, είναι η ανικανότητα των Metallica να μοντάρουν τον εαυτό τους. Τα κομμάτια έχουν τεράστια διάρκεια και σε ελάχιστα από αυτά δικαιολογείται. Στα περισσότερα απλά τραβούν τα μουσικά μοτίβα από τα μαλλιά και εσύ βρίσκεσαι στη μέση ενός 8′ κομματιού να αναρωτιέσαι πως περάσαν μόλις τέσσερα λεπτά, ενώ εσένα σου φάνηκαν αιώνας.
Έχοντας λοιπόν το album αυτό το «κουσούρι», μας δίνει μερικές πολύ καλές Metallica στιγμές. Το «Halo On Fire» έχει πολύ έντονα «Enter Sandman” vibes, καθώς το κουπλέ του σε παρασέρνει με την καθαρή κιθάρα του και το βρώμικο refrain, έχει στίχους και μελωδία που σε χτυπούν αλύπητα. Άλλο ένα κρυφό διαμαντάκι είναι το αδυσώπητα γρήγορο «Spit Out The Bone». Με θεματολογία post -apocalyptic και νοήματα γύρω από την κυριαρχία των μηχανών και την εξαφάνιση του ανθρώπου, το κομμάτι σε πορώνει με τα διαβολεμένα riffs του και σε προβληματίζει με τον στίχο του.
Και τώρα ερχόμαστε στο άλλο άκρο του δίσκου. Το βαρετό, το μακροσκελές και το χλιαρό. Κομμάτια όπως το «Am I Savage?» και το «Confusion» που πρέπει να ήταν όντως μπερδεμένος ο Hetfield όταν το έγραφε, βαραίνουν τον δίσκο χωρίς λόγο. Στον ίδιο ντορβά μπαίνουν και τα «Here Comes Revenge» και το «Murder One» που δεν είναι όσο προβληματικά όσο τα προηγούμενα δυο, αλλά υποφέρουν και αυτά από αχρείαστα μεγάλη διάρκεια. Τα τέσσερα αυτά κομμάτια, συμπυκνώνουν το πρόβλημα του δίσκου. Όχι ότι δεν υπάρχουν και στα υπόλοιπα, απλά αυτά είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Θέματα καθόλου πρωτότυπα και χιλιοανακυκλωμένα, εκτέλεση μέτρια και που νιώθεις πως κάπου την έχεις ξανακούσει, σε κάνουν να χάνεις το ενδιαφέρον σου και να πατάς το skip πολύ συχνά. Πράγμα καθόλου καλό για έναν δίσκο ενός μεγαθηρίου, όπως είναι οι Metallica.
Εν κατακλείδι, ο δίσκος θα σου προσφέρει τραγούδια που θα σε κάνουν να αναριγήσεις, να ενθουσιαστείς και να χτυπηθείς με μανία, όμως θα σου δώσει και πολλούς λόγους για να απογοητευτείς, να χασμουρηθείς και να αλλάξεις κομμάτι. Παρ όλα αυτά, είναι ένας αξιόλογος δίσκος, αν και δεν δικαιολογεί την οκτάχρονη προετοιμασία του.
★★★✩✩
Favorite tracks: Moth Into Flame, Halo On Fire, Spit Out The Bone
Least Favorite tracks: Am I Savage?, Murder One, Confusion, Hardwired
Advertising
