Αυγερινός
Ταξίδι στο χρόνο, σοβαρά μπαμπά; Σπας τους φυσικούς νόμους που εσύ ο ίδιος θέσπισες; Το καλό που σου θέλω η μικρή να μην μπορεί να επηρεάσει το παρελθόν!
Τι κάνει εκεί; Στα σκαλιά του…
«Δεν θα την αποχαιρετήσεις; Γιώργο…»
«Όχι…»
«Στο είπα και στο ξαναλέω, τέρμα το Γιώργος. Φιλοδόσιος, πάτερ Φιλοδόσιος!»
«Όχι, δεν μπορεί να είσαι τόσο σκληρός!»
«Όποιο κι αν είναι το όνομά σου, δεν θες να δεις την κόρη σου μια τελευταία φορά;»
«Δεν γίνεται ναι είσαι τόσο σκληρός. Σταμάτα!»
«Δεν είναι κόρη μου, ούτε δική σου. Είναι ο καρπός της αμαρτίας. Κάνε αυτό που πρέπει!»
«Δεν θα ανεχτώ άλλο! ΣΤΑΜΑΤΑ!»
Σναπ
Σταμάτα με αν το έχεις ξανακούσει:
Ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός μπαίνει σε ένα μπαρ.
«Τι θα πάρετε;», ρωτάει ο μπάρμαν.
«ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ, ΜΙΑ ΓΚΑΖΟΖΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΝΑΒΟΥΡΙ», λέει εκείνος.
Χαχα! Κατάλαβες; Είναι αστείο γιατί έγινε κάτι που δεν περίμενες! Ο Θεός να μπαίνει σε μπαρ είναι από μόνο του παράξενο κόνσεπτ, αλλά ο μπάρμαν σε καθησυχάζει ρωτώντας τον ό,τι θα ρώταγε κάθε άλλο πελάτη. Έτσι όταν ο Θεός παραγγέλνει κάτι κατάλληλο για κάθε μέλος της αγίας τριάδας ξαφνιάζεσαι ακόμη περισσότερο και γελάς! Το γνωστό σύστημα της τριάδας, κλασική κωμωδία!
Ξέρεις τι μου αρέσει στα αστεία; Είναι σαν τα βατράχια, λειτουργούν μέχρι να τα διαμελίσεις για να δεις το πως. Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με τα δικά σου αστεία μπαμπά; Ούτε είναι αστεία, ούτε μπορώ να τα διαμελίσω. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να με αφήνουν με μία αιώνια αναπάντητη ερώτηση: Γιατί;
Θαύμασε το υπέροχο ταμπλό-βιβάν που δημιούργησες! Ένα ορφανό κορίτσι συναντάει για πρώτη φορά τους γονείς του. Ένα ορφανό κορίτσι βλέπει τους γονείς του να το παρατάνε στα σκαλιά του ορφανοτροφείου, από το οποίο ξέρει ότι δεν πρόκειται να βγει για τα επόμενα δεκαεφτά χρόνια. Ένα ορφανό κορίτσι βλέπει έναν βιαστή να εξαναγκάζει το θύμα του να εγκαταλείψει το μωρό που αυτός ο ίδιος έβαλε μέσα της! Όσο υποκειμενική κι αν θεωρείται η κωμωδία, δεν νομίζω πως κανείς θα το έπιανε.
Αλυσίδες γεγονότων μας οδήγησαν εδώ. Ήταν προορισμένες να συμβούν σε αυτή τη συγκεκριμένη γωνιά αυτής της συγκεκριμένης πραγματικότητας, ώστε εγώ να καταλήξω, για άλλη μία φορά, σε αυτή τη συγκεκριμένη ερώτηση. ΓΙΑΤΙ;
Δουλεύεις με μυστήριους τρόπους! Ο υπέρτατος μαγικός μπαμπούλας του ουρανού! Χα! Μπαμπούλας. Τι ταιριαστό. Βγάλε τα “ούλα” και είναι “Μπαμπάς”! Όχι, δεν έχεις το δικαίωμα να ονομάζεσαι αυτό. Κανένας που θέλει να ονομάζεται πατέρας δεν φέρεται έτσι. Κανένας που τολμά να λέει πως είναι γονιός δεν κάνει ΑΥΤΟ στα παιδιά του! Και ούτε εσύ θα το κάνεις. Όχι αυτή τη φορά. Δεν θα σε αφήσω.
Σναπ
«Αυγερινέ, τι κάνεις;»
Ξέρεις ότι δεν μπορώ να μιλήσω. Μπορείς όμως ακόμα να με ακούσεις. Άσε τα κλειδιά!
«Άσε τα χέρια μου. Με πονάς».
Δώσε μου τα κλειδιά!
«Σταμάτα, θέλω να τους δω! Θέλω να ξέρω!»
«ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ!»
Τα δόντια της μπήγονται στον καρπό μου σε μία προσπάθεια να πάρει πίσω το χαρτί. Μάταιος κόπος, δεν είναι πια χαρτί. Είναι ένα μήλο. Είναι ΤΟ μήλο…
Κλειδιά
Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα. Μετά ο Θεός είπε “Γεννηθήτω φως” και το φως τον άκουσε και γεννήθηκε. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τον άκουσε. Μία φορά όμως ήταν αρκετή. Αρκούσε για να το καταστρέψει. Ή μάλλον, καλύτερα, να τον δημιουργήσει!
Η αλήθεια είναι ότι τον χρειαζόταν. Ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να δουλεύει στο σκοτάδι. Οκ, μπορεί αλλά δεν θέλει. Του αρέσει να βλέπει τι κάνει, και είχε τόσα πολλά να κάνει…
Θα περάσουμε τα βασικά. Ο ιδιοκτήτης μας τα έκανε μια ωραιότατη περίληψη στο Κεφάλαιο 2. Το κομμάτι που μας ενδιαφέρει είναι αυτό που ο Θεός λέει: «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας». Αυτό ενθουσίασε τον μικρό Αυγερινό. Θα είχε επιτέλους φίλους, τους πρώτους φίλους του σύμπαντος!
Ο Θεός δημιούργησε έναν άντρα. Ο Αυγερινός τον ονόμασε Αδάμ. Ύστερα, από ένα πλευρό του άνδρα, ο Θεός δημιούργησε μία γυναίκα. Ο Αυγερινός σχολίασε το πόσο αχρείαστο ήταν το ότι ο Θεός χρησιμοποίησε το πλευρό για να δημιουργήσει τη γυναίκα, μιας και μέχρι πρωτίστως είχε δημιουργήσει τα πάντα από το τίποτα, και το πόσο περίεργο ήταν που, παρά το γεγονός ότι ο Θεός αφαίρεσε ένα πλευρό από τον άνδρα, ο αριθμός τον πλευρών στον άνδρα και στη γυναίκα ήταν ο ίδιος. Την ονόμασε Εύα.
Για λίγο καιρό, ο Αυγερινός ήταν πολύ χαρούμενος με τους νέους του φίλους. Σύντομα όμως ανακάλυψε κάτι σχετικά με αυτούς που δεν του άρεσε καθόλου. Μπορεί να είχαν ονομάσει κάθε πλάσμα της στεριάς, του ουρανού και της θάλασσας. Μπορεί να ήξεραν το πως να χρησιμοποιήσουν όλα όσα είχε πλάσει ο Πατέρας του για να τραφούν και να ζήσουν. Δεν ήξεραν όμως τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού. Δεν είχαν αυτό που Αυγερινός είχε πρόσφατα ονομάσει “Ελεύθερη βούληση”. Οι “Φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του” φίλοι του δεν έμοιαζαν να του μοιάζουν καθόλου.
Παρακάλεσε τον Πατέρα του να τους δώσει αυτό που έδωσε και σε εκείνον όταν τον δημιούργησε, το δώρο της γνώσης. Εκείνος όμως, γνωρίζοντας πως η γνώση στα λάθος χέρια θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνη, αρνήθηκε. Το δώρο του προς τους ανθρώπους ήταν άλλο, μια ευλογία, η ευλογία της άγνοιας.
Η γνώση όμως είναι σαν ιός. Από τη στιγμή που την έχει ένας, είναι ζήτημα χρόνου μέχρι να την αποκτήσουν περισσότεροι. Και ένας την είχε.
Νομίζω ξέρετε πως πάει από εδώ:
«Σσσσσσσ. Εύα.»
«Ποιος είσαι; Που είσαι;»
«Σσσσσσ. Εδώ, στο δέντρο.»
«Αυγερινέ;»
«Σσσσσ. Δεν είμαι ο Αυγερινός. Είμαι ένα φίδι!»
«Και γιατί έχεις τη φωνή του Αυγερινού;»
«Σσσσσ. Ο Θεός δεν έχει φτιάξει ακόμα φωνή για ‘μένα κι έτσι χρησιμοποιώ αυτή του Αυγερινού.»
«Μα, τα φίδια δεν μιλάνε. Κάνουν απλά αυτόν τον περίεργο ήχο που προσπαθείς να μιμηθείς στην αρχή κάθε σου πρότασης.»
«Κοίτα, μπορούμε απλά να το προσπεράσουμε όλο αυτό; Είμαι φίδι. Οκ;»
«Οκ…»
«Σσσσσ. Εύα. Φάε ένα μήλο.»
«Μήλα λέγονται αυτά;»
«Ναι, εσύ τα ονόμασες…»
«Α, ναι. Το ξέχασα.»
«Σσσσ. Έλα, φάε!»
«Μα ο Θεός είπε…»
«Σσσσ. Ο Θεός δεν θέλει το καλό σας.»
«Ποιό είναι το καλό μας;»
«Σσσσ. Φάει και θα ξέρεις.»
«Εντάξει. Αλλά πρώτα θύμισέ μου, τα μήλα είναι ζώα ή φυτά; Δοκιμάζω μία νέα βίγκαν δίαιτα και…»
«Στοπ! Δεν έγινε έτσι.»
Τι εννοείς δεν έγινε έτσι;
«Εννοώ πως δεν έγινε έτσι. Με όλα αυτά τα ηλίθια αστεία.»
Νόμιζα πως σου άρεσαν τα αστεία.
«Δεν είναι όλα αστεία! Και η Εύα δεν ήταν έτσι. Με το ζόρι ήταν συνειδητό πλάσμα. Δεν έφερε καμία αντίρρηση στο να φάει το μήλο, απλά το έκανε. Ο μπαμπάς, τους είχε προειδοποιήσει. Αν έστω ένας τους έτρωγε από τους καρπούς του δέντρου θα εκδιώκονταν από την Εδέμ, αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν κακό να φύγουν από την Εδέμ. Δεν ήξεραν τίποτα. Δεν μπορούσαν να ξέρουν τίποτα. Βλέπετε τώρα το παράδοξο; Τους προειδοποίησε, αλλά η προειδοποίηση του δεν σήμαινε τίποτα γι’ αυτούς. Τίποτα δεν σήμαινε γι’ αυτούς.»
Άρα, χωρίς εσένα θα είχαν φάει τον καρπό της γνώσης;
«Ας είμαστε ειλικρινείς. Τεράστιο δέντρο με κατακόκκινους καρπούς, στη μέση του κήπου. Το μόνο που του έλειπε ήταν μία πινακίδα που να γράφει “Φάε με!”.»
Δεν απαντάς στην ερώτησή μας.
«Ναι.. Ίσως… Δεν ξέρω.!»
Η Εδέμ ήταν ένας Παράδεισος. Θεϊκά φτιαγμένη. Ιδανική για τους ανθρώπους. Η γη είναι φτιαγμένη απ’ αυτούς. Κατ’ εικόνα της εικόνας. Με κάθε αντίγραφο η εικόνα αλλοιώνεται όλο και περισσότερο. Τους έσωσες από την ευλογία της άγνοιας μόνο και μόνο για να τους καταδικάσεις σε μια ατέρμονη απόπειρα να αντιγράψουν αυτό που έχασαν.
«Οχι.»
Το ξέρεις ότι είναι αλήθεια.
«Αλήθεια; Τι ξέρετε εσείς από αλήθεια; Δεν είστε παρά κλειδιά.»
Είμαστε τα κλειδιά της Κολάσεως. Ποιος ξέρει περισσότερα για την αλήθεια από εμάς; Ανοίγουμε την πόρτα για την υπέρτατη αλήθεια. Την αλήθεια στο τέλος όλων.
«Και εδώ είναι που σφάλλετε. Δεν ανοίγεται παρά την πύλη για την μία πλευρά της τελικής αλήθειας. Για εσάς όμως, είναι η μόνη αλήθεια που ξέρετε. Η μόνη που ποτέ θα ξέρετε. Κανένα φρούτο δεν πρόκειται να σας σώσει. Τα θερμότερα μου συγχαρητήρια, έχετε το ευλογημένο δώρο της άγνοιας!»
Όχι, λες ψέματα! Σε εμάς και στον εαυτό σου!
«Ψέματα; Ω, αγαπητά κλειδιά, δεν λέω ποτέ ψέματα.»
Ζεις μες στο ψέμα, μα το αποκαλείς αλήθεια! Δεν σου ανήκουμε. Δεν είσαι άρχοντας μας! Δεν είσαι η υπέρτατη σατανική δύναμη που όλοι στη γη τρέμουν! Δεν είσαι παρά ένα μικρό φοβισμένο παιδί, που ψεύδεται στον εαυτό του γιατί η αλήθεια το τρομάζει.
«Έχουμε ήδη καθιερώσει πως από αλήθεια δεν έχετε ιδέα. Το αποδεικνύετε ακόμα πιο περίτρανα πιστεύοντας πως ένα φοβισμένο παιδί δεν είναι αρκετό για να την αλλάξει.»
Ένα φοβισμένο παιδί δεν είναι αρκετό για να μας τρομάξει!
«Αν είναι έτσι, επιτρέψτε μου να σας δώσω αυτό το οποίο ζητάτε. Το να με περιορίζεται σε έναν χαρακτηρισμό σφραγίζει αιωνίως το φέρετρο της όποιας γνώσης σας. Είμαι ο δότης της αλήθειας, του ψέματος ο τιμωρός. Είμαι το άστρο της αυγής. Είμαι το φως το αληθινό. Είμαι ο Σαμαήλ-Ασταρόθ-Βεελζεβούλ-Εωσφόρος-Αυγερινός και εσείς είστε τα κλειδιά μου! Υποταχθείτε στη Σατανική μου εξουσία ή θα φροντίσω να χαθείτε για πάντα από το πρόσωπο του κόσμου αυτού και όλων των άλλων!»
Εμμ… οκ. Μια κουβέντα είπαμε, δεν είναι ανάγκη να προβούμε σε ακρότητες!
Αυγερινός
Ουφ! Είναι ωραίο να έχεις και πάλι τον έλεγχο της πλοκής. Είναι ωραίο τα μηλόμορφα κλειδιά σου να συνεργάζονται επιτέλους. Είναι ωραίο να… καταλαβαίνεις.
Η Εύα είναι παγωμένη. Το ίδιο και η μητέρα της. Με το ζόρι πρέπει να απέχουν είκοσι πόντους. Ανάμεσά τους μόνο αέρας, σταγόνες βροχής κι ένα μικρό καλάθι με μία μικρότερη Εύα…
Ο Πάτερ στέκεται μακριά. Ανάμεσα σε εκείνον και την Εύα, πολλές περισσότερες σταγόνες, ένα αμάξι κι ένας στύλος ηλεκτροδότησης. Λίγα είναι.
Θέλει να ξέρει. Δεν ξέρει ακόμα, αλλά θέλει να ξέρει. Πρέπει να ξέρει; Δεν ξέρω. Ποιος όμως είμαι εγώ για να το κρίνω;
Σναπ
«Δεν θέλω να ξέρω;»
«Εύα…»
«Να ξέρω είναι το μόνο που θέλω.»
«Δεν θα σου αρέσει η απάντηση.»
«Αυτό το ξέρω. Δεν με εμποδίζει όμως από το να ρωτάω.»
«Κανέναν σας… Πλησίασε και πάρε αυτό το μήλο. Άγγιξέ το και θα ξέρεις ότι χρειάζεται.»
Το αγγίζει… Βουρκώνει… έκανα μήπως λάθος; Ήταν τόση αλήθεια μέσα σε μια στιγμή υπερβολική για ένα ανθρώπινο μυαλό;
«Εύα, είσαι καλά.»
«Όσο καλά θα μπορούσα να είμαι…»
«Θέλεις να φύγουμε;»
«Όχι ακόμα… Μας ακούει;»
«Η μητέρα σου; Κατά μία έννοια. Όταν όλο αυτό τελειώσει, δεν θα είμαστε γι’ αυτή παρά δύο ακόμη από τις πολλές φωνές που κατοικούν τα κεφάλια όλων σας.»
«Καλύτερα έτσι. Δώσε μου μία στιγμή. Η φωνή χρειάζεται να της πει κάτι…»
Η Εύα πλησιάζει τη μητέρα της και πιάνει το παγωμένο της χέρι. Εγώ δεν χρειάζεται να πλησιάσω κανέναν, αυτός στον οποίο θέλω να μιλήσω είναι πανταχού παρών. Τα δυο μου χέρια ενώνονται κάτω από το πηγούνι μου.
«Θέλω απλά να σου πω ότι… καταλαβαίνω.»
«Γνωρίζεις ήδη ότι καταλαβαίνω.»
«Θέλω να ξέρεις ότι είμαι καλά και πάντα θα είμαι καλά. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω να είμαι.»
«Γνωρίζεις ήδη ότι δεν είμαι καλά και ότι ποτέ δεν θα είμαι. Τουλάχιστον όχι με τον δικό σου ορισμό του “καλά”»
«Τέλος, θέλω να ξέρεις ότι δεν υπάρχει τίποτα να σου συγχωρέσω.»
«Τέλος, γνωρίζεις ήδη ότι δεν έχω την ικανότητα να σε συγχωρέσω.»
