Στην εποχή της άμεσης πληροφόρησης και της συνεχής ενημέρωσης θα φάνταζε ανεπίτρεπτο ως και ανόητο να αναφέρει κανείς ότι οι καλλιτέχνες δυσκολεύονται να μοιραστούν την τέχνη τους. Αρκεί ένα βίντεο στο youtube ή μια ιστορία στο wattpad για να δώσει σε κάποιον την αίσθηση ενός μικρού επιτεύγματος. Αλλά ας αναλογιστούμε τον σκοπό του κάθε καλλιτέχνη. Πρόκειται για αναγνώριση, για χρηματικό κέρδος ή απλή εξωτερίκευση των καλλιτεχνικών ανησυχιών του καθενός;
Το χρηματικό κέρδος είναι ανάξιο λόγου, αστείο θα έλεγε κανείς, στην Ελλάδα των μνημονίων να θέλει ο καλλιτέχνης να επωφεληθεί οικονομικά. Οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν μια τάση να υποτιμούν αυτόν τον κλάδο του πολιτισμού, αρέσκονται να θαυμάζουν μα αρνούνται να πληρώνουν. Και, όσον αφορά την αναγνώριση, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες τις οποίες τις χωρίζει μια λεπτή σχεδόν διάφανη γραμμή: υπάρχουν οι υποκριτές, αυτοί που αγαπάνε την φήμη και όχι την τέχνη, και οι αληθινοί, αυτοί που έχουν ξεχάσει να ταΐσουν το εγώ τους και απεγνωσμένα μεριμνούν για την ικανοποίηση της λαίμαργης ψυχής τους. Ο πολιτισμός μας ζητάει τέχνη, και οι καλλιτέχνες ψάχνουν τον πολιτισμό. Οι ερασιτεχνικές συναυλίες των ανερχόμενων μουσικών μετά βίας συγκεντρώνουν έναν μικρό αριθμό νέων, τους νέους συγγραφείς κανείς δεν τους διαβάζει πια και οι ηθοποιοί επιβιώνουν υπομονετικά ανάμεσα στην τέχνη του θεάτρου που σιγά-σιγά εξασθενεί και στην κατά διαόλου πλέον ελληνική τηλεόραση.
Υπάρχει βέβαια και ένα ζήτημα προφανές, το όποιο δεν θα χαρακτήριζα ως πρόβλημα με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά δυστυχώς ο ρόλος του στο εν λόγω θέμα είναι αυτός του προβλήματος. Οι νέοι καλλιτέχνες, κυρίως οι μουσικοί, είναι πάρα πολλοί και αξιόλογοι έτσι ώστε γίνεται δύσκολο για κάποιον να ξεχωρίσει μέσα σε αυτό το πλήθος ανθρώπων που παλεύουν για αναγνώριση, σε μία μάζα αποτελούμενη από μοναδικά ταλέντα, το κάθε τι μοναδικό σαν να χάνει λίγο-λίγο την αξία του. Πρόκειται για μια τεράστια πρόκληση απευθυνόμενη στους πιο πεισματάρηδες, όχι μόνο να ξεπεράσουν τα εμπόδια ενάντια των υποκριτών και των αδιάφορων απέναντι στην τέχνη αλλά και τα ίδια του τα όρια. Άλλωστε ο χαρακτήρας της τέχνης ήταν ανέκαθεν ‘υπερβατικός’, ένας χαρακτηρισμός που δύσκολα αναλύεται, αρκεί όμως να μην ξεχνάμε τον αρχικό σκοπό της: συντελεί στον εξαγνισμό της ψυχής, απομακρύνει τον άνθρωπο από την ανία της καθημερινότητας και του προσφέρει την ανεκτίμητη αίσθηση της ελευθερίας ως πνευματική ανάγκη του ανθρώπου. Όταν χτίζει κανείς τον δρόμο του προς την αναγνώριση πρέπει να θυμάται και που χρωστάει αυτήν την βαθιά επιθυμία.
Τα προβλήματα των ανερχόμενων καλλιτεχνών δεν χρειάζεται να είναι τρομερά για να είναι σημαντικά, αρκεί να αποτελούν εμπόδια, είτε μεγάλα είτε μικρά, στην μετατροπή της έκφρασης του ψυχικού κόσμου του δημιουργού σε μέσο για την επίτευξη μιας μοναδικής μορφής επικοινωνία. Οι καλλιτέχνες, από την φύση τους μοναχικοί, παίρνουν κουράγιο από την παρηγοριά της τέχνης τους και πεισμώνουν στην σκέψη πως αυτού του κόσμου η φωνή τους του χρειάζεται (ναι, μιλάω για την εκκωφαντική σιωπή ενός πίνακα ζωγραφικής, φωνάζει δυνατότερα από ότι οι άνθρωποι θέλουν να ακούνε).
