Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται ελάττωση των σχολικών μαθημάτων, που συγκαταλέγονται στα καλλιτεχνικά μαθήματα, στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου, πράγμα που ενδέχεται να έχει καταστρεπτικές συνέπειες για την κοινωνία. Μολονότι στο σχολικό πρόγραμμα του Λυκείου δεν προβλέπεται ούτε μία ώρα που να αφορά την τέχνη, η προσφορά της στους νέους αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία, είναι γνωστή, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.
Στην αρχαία Ελλάδα, η τέχνη ήταν μεγάλο κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας των ανθρώπων, με τους αρχαίους Έλληνες να ασχολούνται με την αρχιτεκτονική, την γλυπτική, με την αγγειοπλαστική και φυσικά με την ζωγραφική αγγείων που πολλές φορές απεικόνιζε στιγμιότυπα από μάχες, ζώα, φυτά κτλ. Επιπλέον στην αρχαία Ελλάδα δημιουργήθηκε το θέατρο, το οποίο θεωρούταν ότι διαπαιδαγωγεί τους θεατές. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του «χρυσού αιώνα του Περικλή», που κυβερνήτης της Αθήνας ήταν ο Περικλής, καθιέρωσε τα γνωστά «θεωρικά» που αποτελούσαν εισιτήρια θεάτρου άνευ πληρωμής για τους άπορους και στερημένους πολίτες της Αθήνας.
Όπως λοιπόν φαίνεται, η Ελλάδα είναι η χώρα που δημιούργησε κάποιες μορφές τέχνης και ασχολούταν σχολαστικά με πολλές ακόμα μορφές της στο παρελθόν, συνεπώς είναι ανήκουστο, η σύγχρονη Ελλάδα να απομακρύνει τους πολίτες της από αυτή. Το γεγονός ότι η τέχνη ήταν μεγάλο κομμάτι της ζωής στο παρελθόν, δεν αποτελεί τον κύριο λόγο για τον οποίο η τέχνη στην εκπαίδευση και συγκεκριμένα η διδαχή της στα σχολεία είναι απαραίτητη. Είναι γνωστό, ότι η δημιουργία ή η παρακολούθηση δημιουργίας της τέχνης μπορεί να γαληνέψει την ψυχή του εκάστοτε ατόμου και να το βοηθήσει να αποβάλλει σε έναν βαθμό το άγχος του και τα άσχημα συναισθήματα. Δεδομένου ότι ειδικά οι μαθητές του Λυκείου, σε σχέση με τις υπόλοιπες σχολικές βαθμίδες, έρχονται αντιμέτωποι με μία αγωνιώδη καθημερινότητα, αφού καλούνται να συμμετέχουν στις πανελλήνιες εξετάσεις εντατικοποιώντας το πρόγραμμα διαβάσματός τους, η ενασχόληση με την τέχνη θα συνέβαλλε αρκετά στην ευκολότερη έκβαση αυτής της διαδικασίας. Επιπλέον, η τέχνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα, δύο αρετές που καθιστούν τον κάτοχό τους εξαιρετικά πολύτιμο και χρήσιμο για την ανανέωση και αναβάθμιση της κοινωνίας.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, ότι η τέχνη κατέχει καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός ατόμου αλλά και στην σωστή και εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Δυστυχώς όμως, οι άνθρωποι έχουν πλέον αποξενωθεί από την τέχνη, όχι μόνο λόγω του γεγονότος ότι δεν διδάσκεται πλέον στα σχολεία, αλλά και λόγω των ρυθμών και των στερεοτύπων της σύγχρονης κοινωνίας παραγνωρίζοντας την αξία που μπορεί να έχει η τέχνη στην εκπαίδευση. Μπορεί η επανένταξη της τέχνης στο σχολικό ωρολόγιο πρόγραμμα να μην αποτελέσει τη λύση αυτού του κοινωνικού προβλήματος, αλλά θα μπορούσε να είναι η αρχή για να επαναφέρουμε την τέχνη στην καθημερινότητά μας.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
Αθηνά Ντούμα (2021) Καλλιτεχνική θεραπεία: η συμβολή της στον ψυχισμό. Ανακτήθηκε από: https://maxmag.gr/psychologia/kallitechniki-therapeia-i-symvoli-tis-ston-psychismo/ (τελευταία πρόσβαση 17/9/2023)
